Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ

ΠΟΙΗΣΗ

Γιατί; Δεν είναι ποίηση να κάθομαι στο ξεφτισμένο παγκάκι
και να κουτσομπολεύω τον ήλιο,
εγώ και μια γριά με το πλέξιμό της;

Γιατί; Δεν είναι ποίηση, να σπάω τους βράχους με βράχους
και να εξορύσσω φαραώ
για να τους εξορίσω στο αγκίστρι;

Γιατί; Δεν είναι ποίηση να ξελογιάζω τον καπνό
στην ατέρμονη εντροπία του
και μετά να προσποιούμαι πως δεν τον ξέρω;

Γιατί; Δεν είναι ποίηση να λατρεύω γονατιστός τις καμπύλες,
με κυριακάτικο χαμόγελο
και τρεμάμενες παλάμες;

Γιατί; Δεν είναι ποίηση να κυλιέμαι πάνω στις απαλές λέξεις,
τις δικές μου και των άλλων, κυρίως των άλλων,
όταν –για κακή τους τύχη- στέκουν αμέριμνοι;

Όλα τούτα κι άλλα αρίφνητα είναι ποίηση.

Κι είναι τόσα που γεμίζουν όλες τις μέρες του κόσμου.

Τι λέω; Η ποίηση είναι οι μέρες του κόσμου.


Μεγανήσι 20/03/2009


...........……………………………………………………………........
Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης
σήμερα και έτος Γιάννη Ρίτσου φέτος. Να βάλω λίγο λιβάνι ο ελάχιστος, σε αυτή την ορειχάλκινη προτομή της μεγαλοσύνης.





«Κυρά των Αμπελιών, μυρίζει ακόμα η αμασκάλη σου καμένο πεύκο και θυμάρι.
Μες στο σεντούκι το χαρτί του Μακρυγιάννη τρίζει σαν την πεταλούδα στο κουκούλι
κι ακούμε πέρα από τον κάμπο σα χελιδονοτιτίβισμα
το στρίμωγμα των σταφυλιών που κουτουλιούνται μες στ’ αγιάζι
κι ακούμε κάτου στο γιαλό ν’ ανηφορίζει ο αχινιός στο γόνατο της άνοιξης».

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

"Γιατί; Δεν είναι ποίηση να ξελογιάζω τον καπνό
στην ατέρμονη εντροπία του
και μετά να προσποιούμαι πως δεν τον ξέρω;"

αυτό ακριβώς είναι η ποίηση.

ποτέ ας μην αρνηθούμε όμως την εντροπία των καιρών.

καλημέρα,Παναγιώτη,λευκαδίτη!

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα στο όμορφο Μεγανήσι,

Πάντα υπάρχει ένα θέμα με τις παγκόσμιες ημέρες, θυμίζουν μια ιδιάζουσα γεωπολιτισμική συνθήκη, όπου έχουμε 1 μέρα φως και 364 (εώς και 365) μέρες σκοτάδι.

Ας αφήσω τη γκρίνια όμως πρωινιάτικα και ας περάσω στην κλάψα. Συμφωνώ μαζί σου ότι ποίηση κρύβεται παντού. Είναι πάντα παρούσα, περιμένει τις αισθήσεις μας (ή τις διαισθήσεις, ακόμη και τις ψευδαισθήσεις μας) να την εντοπίσουν. Και οι ποιητές ως μύστες ενός συγκαλυμένου αρχέγονου μυστικού αναδεικνύουν στις λέξεις τις λησμονημένες ποιότητές τους και μας ανοίγουν χαραμάδες να διεισδύσουμε και να συμμετέχουμε και μεις σ' αυτή την αποκάλυψη. Τουλάχιστον εώς ότου, όπως λέει ο Ρίτσος, να φτάσουμε να λέμε: τέτοια ποιήματα σου φτιάχνω εκατό την ώρα.

Και μια παράθεση ποιητών που γράφουν για την τέχνη τους:

"Κι ο ποιητής αμπελουργός
φυτεύει σειρές τους στίχους του
στις χέρσες αυλακιές του χαρτιού
– τούτο εστί το αίμα του –
το Αμετάληπτο"
Γιάννης Κουβαράς, "In Vino Veritas"

"Είναι γνωστό πως για να γράψει ο ποιητής
Πρέπει να τον βαρέσει η έμπνευση
Υπάρχουν όμως άνθρωποι π' όσο κι αν τους βαρέσει
Τίποτα δεν παθαίνουνε"
Μπόρις Βιάν, "Ποιητική Τέχνη"
μετάφραση: Α. Φωστιέρης & Θ. Νιάρχος

"Όπως αργεί τ' ατσάλι να γίνει κοφτερό και χρήσιμο μαχαίρι
έτσι αργούν κι οι λέξεις ν' ακονιστούν σε λόγο.
Στο μεταξύ όσο δουλεύεις στον τροχό
πρόσεχε μην παρασυρθείς
μην ξιπαστείς
απ' τη λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων
Σκοπός σου εσένα το μαχαίρι"
Άρης Αλεξάνδρου, "Το μαχαίρι"

Αφήνω και την κλάψα και πηγαίνω στη μιζέρια, αλλά επιτρέψτε μου, αυτές είναι στιγμές ιδιωτικές, δεν μπορώ να τις μοιραστώ στα ιστολόγια.

Ανώνυμος είπε...

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΚΑΝΗΣ (από τη συλλογή «Τυμβωρυχείο»)

ΡΟΥΑ ... ΜΑΤ
Eάν δέν εiχε αυτομολήσει ο Ζήτα Πέντε ακινητώντας
αισχρά αργυρωνημένος, μυστικά, από κατασκόπους
της Ενοπαίας ατραπού δέν θά περνούσαν οι εχθροί τή δίοδο.

Των αξιωματικών μας τό μυαλό, αν δέν είχε στομώσει
απ' τίς πολυτελείς της τρυφηλής ζωής τους απολαύσεις,
απ' τούς χορούς καί τίς φανταχτερές δεξιώσεις,
δέν θά 'χαν μείνει τυφλοπόντικες, δειλά ακροβολισμένοι
στό Βήτα καί τό ήτα Δύο των μετόπισθεν,
κι οι πύργοι αδρανείς στά Άλφα καί Θήτα ένα.

Της φάλαγγας εάν τ' αριστερό κέρας από λάθος αναγνώριση
δέν είχε πέσει σ' εχθρική ενέδρα
δέ θά 'χαν καταστρέψει των εφίππων μας τό άνθος,
του εχθρού οι πεζικάριοι
στον Άλφα Πέντε τήν απόμακρη χαράδρα.

Καθώς επίσης, απ' τών περιστάσεων τό ύψος
κι όχι, παρασυρμένη από των αυλοκολάκων τίς υποβόλιμες
ανεύθυνες μωρίες,
νά κρύβεται δειλά στόν Γάμμα Δύο γυναικωνίτη·
υστερόβουλα ανταλλάσσοντας τήν ακεραιότητά της
μέ θέση παλλακίδας στόν εχθρικό αυτοκράτορα
τή νικητήρια ηδονική λαφυραγώγηση...

Πρό πάντων όμως, του αισχρού ρήτορα η μωροφιλοδοξία,
των μεσολαβητών εάν δέν είχε απορρίψει a priori τίς προτάσεις
κι όχι μονάχα· παρά αν μέ κάποια επίγνωση
δέν έρριχνε όλες τίς δυνάμεις σέ μιά ασύνδετη επίθεση,
δέν θά 'χε άτιμα αιχμαλωτισθεί, παρ' ότι του άξιζε
ήρωας της ακολασίας, ακαπνος στό βασιλικό
Έψιλον Ένα δώμα
λοιδωρώντας τίς κακές διοσημίες
στων καιρών αδιαφορώντας τά μηνύματα...

Αν όλα αυτά δέν είχαν γίνει
δέν θά 'ταν πιόνια νάϋλον ευτελή κι οι δυό αρμάδες
μήτε ενός ξύλινου κουτιού εν τέλει
σιωπηλό περιεχόμενο...

melen είπε...

Να τι μού φερες στο μυαλό..

Κι υπάρχουν ποιητές που' ναι καλλιτέχνες/και δουλεύουν πάνω στους στίχους τους/σαν ο ξυλουργός πάνω στα ξύλα του!

Τι θλιβερό να μην ξέρεις ν' ανθίζεις!/Να πρέπει να βάζεις στίχο επί στίχου σαν να χτίζεις τοίχο/ και να βλέπεις αν είναι καλά και να τον γκρεμίζεις αν δεν είναι!.../Όταν το μόνο καλλιτεχνικό οίκημα είναι όλη η Γη/ που ποικίλλει κι είναι πάντα καλά κι είναι η ίδια πάντα.

Το σκέφτομαι όχι σαν άνθρωπος που σκέφτεται, αλλά σαν/άνθρωπος που ανασαίνει./Και κοιτάζω τα λουλούδια και χαμογελάω.../Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνουν,/μήτε αν εγώ τα καταλαβαίνω,/όμως ξέρω πως σ' αυτά είναι η αλήθεια και σ' εμένα/και στη δική μας κοινή θεότητα/ν' αφηνόμαστε να πηγαίνουμε και να ζούμε απ΄τη Γη/και να μας κουβαλούν αγκαλιά οι ευχαριστημένες Εποχές/και ν' αφήνουμε για τον άνεμο να τραγουδάει για να μας αποκοιμίζει/και να μην ονειρεύεται στ' όνειρο το δικό μας.

Φερνάντο Πεσσόα
Από τα ποιήματα του Αλμπέρτο Καέϊρο. (εκδ. Γνώση, μετ.
Φ.Δ. Δρακονταείδης)

Καλημέρα!

Υ.Γ. Η Κοκκινοσκουφίτσα, περίμενε να δει που θα την πήγαινες αφού έβγαλε την κουκούλα της και φόρεσε τη μάσκα..

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@nyxterino
Γειά σου nyxterino! Λευκαδίτης μεν,Μεγανησιώτης δε. Μην ξεχνιόμαστε!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@Ελισσαίος
Εντάξει μωρέ, δε συμφωνώ κι εγώ γενικά με τις ειδικές μέρες, αλλά δεν παύουν να είναι αφορμές για ευαισθητοποίησή πλατύτερων μαζών.

Ευχαριστώ για τα ποιήματα, ειδικά για τον αγαπημένο μου τον Βιαν!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@Ανθολόγος
Δεν το γνώριζα το ποίημα, ευχαριστώ για το όμορφο δώρο!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@melen
Καλώστην τη melen με ένα μπουκέτο του Πεσσόα αγκαλιά!
Την Κοκκινοσκουφίτσα την πήγα μια βόλτα στου Γάτου. Έχουν κι εκεί μαζευτεί κάμποσοι λύκοι, κι ας δυσκολεύεται να το παραδεχτεί.

highaftos είπε...

Κάτι μου κάνει...σαν ..Ιεροσηλία,αλλα,σμπρωγμένος δεν ξέρω απο τί,θέλω να παραθέσω κάτι δικό μου.Απο μια συλλογή απο ποιήματα,-θέλω να τα λέω-,μέ ρήμα αυτή και γενικό τίτλο...Εικασίες...
Σπαρμένες Εικόνες

Σκιές φορεμένες,κασκέτο,τρεμούλα,/
λειψές παρουσίες και σόλο ..πρεμούρα/
Δήλωσε απών,μα ήταν εκεί!/
Βροχή και λασπούρα με βήμα ταχύ../

Τραγούδι πεγμένο,μ'ορχήστρα λειψή/
νότες χυμένες σε κόλλα χαρτί./
Φώτα κι'ακτίνες,σημάδι κανένα./
Ιδρώτας και αίμα με νόημα ένα.../
Ορχήστρα παλιά,δίχως μαέστρο,/
αράχνες,σκουπίδια,βελόνες και σκόνες/
στην ίδια ματιά,σπαρμένες εικόνες./

Μόνο κυλούσε χωρίς να ρωτούσε/
που θα τον έβγαζε? νεκρή παραλία,/
κοχύλια και φύκια,νεκρή ..φασαρία/
όστρακα άδεια,χαμένη ευκαιρία.../
σκοτάδι με φώς του κόσμου η μανία.

Παραλία Θεσ/νίκης,βροχερό χάραμα!
11-10-07 05:15

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@highaftos
Ευχαριστώ για την κατάθεση στην μικρή τράπεζα ψυχής που ανοίξαμε σήμερα. Μπήκε ποίηση ακόμα κι από τις χαραμάδες...

highaftos είπε...

Βρήκα κ'ενα αλλο μικρούλι...
Συγχωρήστε με...

Κουκλίτσα ..χαμένη

Κυριακή χαράματα,μελό και δράματα.
Κυριακή χαράματα.Κούραση μα και κλάματα..
Κομάτια,συντρίμια,όλ'απλωμένα
χαράματα κι'ας ειν'λυπημένα...
κουκλίτσα πεσμένη,αγκαλιά περιμένει.
Δε'θάρθει ποτέ?! κι'η αγκαλιά περιμένει...
Φωνές μα και ψίθυροι,λαλιά μπουκωμένη
ζωή που έφερε αγκαλιά ματωμένη...

Δε ζήτησε χάρες,ελπίδα ζητούσε
χαράματα ήταν και ήταν δικά του!
τα ζήτησε πίσω,δεν πήρε κανένα
κι'αν ήταν δικά του,δικά του χαμένα
δικά του χαμένα,σε χρόνο ..κανένα!

Ονειρα,ελπίδες,κούραση μα και κλάμα
θα βρεί να διηγείται ιστορίες με δράμα...
Κούραση μα και κλάμα,μνήμες μαζί με ..τάμα.

Καβουρότρυπες Χαλκιδικής 16-05-07