ΑΡΚΤΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Μια φορά κι έναν καιρό, στη μακρινή και παγωμένη Αρκτική, ζούσε ένας γιγάντιος θαλάσσιος ελέφαντας που ονομαζόταν Παγκάλ. Μη φανταστείτε βέβαια πως ήταν ο μοναδικός του είδους του. Κοντά του ζούσαν και άλλοι όμοιοί του, με μόνη διαφορά ότι κανείς απ’ αυτούς δεν έφτανε σε μέγεθος ή σε ποσότητα λίπους τον Παγκάλ. Μπορούσε να υπερηφανεύεται πως ξεπερνούσε σε χοντράδα (και λόγω αυτού του πλεονεκτήματος και σε ιταμότητα) κι αυτόν τον ίδιο τον Μπένι, δεύτερο στην ιεραρχία ανάμεσα στους θαλάσσιους ελέφαντες.


Εντούτοις τα πράγματα δεν πήγαιναν και τόσο καλά για την φατρία των θαλάσσιων ελεφάντων, κι αυτό διότι για αρκετά χρόνια είχαν χάσει την διακυβέρνηση της Αρκτικής από τη λαομίσητη λευκή αρκούδα Καραμάν.
Ο Καραμάν και τα αρκουδάκια του ήταν αυτά που έκαναν πια κουμάντο στη χώρα των αιώνιων πάγων. Όχι βέβαια πως ο Καραμάν και η κουστωδία του είχαν να χωρίσουν και πολλά πράγματα με τους θαλάσσιους ελέφαντες, αλλά ήταν θέμα γοήτρου και , όπως και να το κάνουμε, ο κυβερνήτης ασκούσε πλήρη έλεγχο σε όλες τις τρύπες στον πάγο. Επιπρόσθετα ήταν αυτός που έβαζε τους κανόνες, αν και αυτό στηριζόταν σε μια πλειοψηφία στη Δούμα των Πάγων πιο εύθραυστη κι από τους ίδιους τους πάγους το καλοκαίρι.









Ο Παγκάλ και η παρέα του ζήλευαν πολύ τον Καραμάν και συχνά νοσταλγούσαν τις παλιές καλές εποχές που ήταν οι ίδιοι απόλυτοι άρχοντες της Αρκτικής. Τότε που μπορούσαν να ξαπλώνουν με ραχάτι στον ήλιο, σε κοπάδια εκατοντάδων κρατικοδίαιτων τεμπέληδων ή που μπορούσαν να γεμίζουν τις απύθμενες κοιλιές τους καταναλώνοντας περισσότερα ψάρια απ’ όσα μπορούσαν να παράγουν. Όμως ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, μα αγαπάει και τον λωποδύτη.




Με τον καιρό να κυλάει αλλόκοσμα στην εσχατιά εκείνη του κόσμου, ξεχάστηκαν από τα λευκά ζώα κάποιες οικονομικές ατασθαλίες που είχαν στοιχίσει στους θαλάσσιους ελέφαντες το θρόνο. Κι όσες δεν ξεχάστηκαν, τις σκέπασε η αντάρα από τις πιο πρόσφατες ματσαράγκες στις οποίες είχαν περιπέσει τα αρκουδάκια.


Αν σε αυτό προστεθεί και η εσωτερική διαμάχη στις αρκούδες μεταξύ του Καραμάν και της Ντορ, εύκολα εξηγείται ο αναβρασμός που ξέσπασε στον Αρκτικό Κύκλο και οι ψίθυροι για εκλογές που έκαναν τους θαλάσσιους ελέφαντες να τρίβουν τα γλιστερά πτερύγιά τους με πρόδηλη ικανοποίηση.




















Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι βέβαια δεν ήταν άλλη από τη φερόμενη ως δήλωση της Αυτού Εξοχότητος του Καραμάν, ότι δηλαδή κουράστηκε, γεγονός που υπερτονίστηκε και από τα οπτικά μέσα. Μάταια τα αρκουδάκια προσπαθούσαν τότε να αναστηλώσουν το προφίλ του ηγεμόνα τους.

Μάταια και ο λύκος της τούνδρας (που άκουγε στο αλλόκοτο για ζώο όνομα Γεώργιος Αδωνιάδης και που ισχυριζόταν ότι η γενιά του κρατούσε από τον Λύκειο Απόλλωνα), έτεινε πόδι βοηθείας με αντάλλαγμα μια θέση για τη γυναίκα του στο επόμενο ντοκιμαντέρ που θα γυριζόταν στην περιοχή.









Τίποτε δε φαινόταν να μπορεί να σώσει τις λευκές αρκούδες. Η ώρα των θαλάσσιων ελεφάντων πλησίαζε. Υπήρχε μόνο ένα μικρό προβληματάκι. Οι πιγκουΐνοι.



Οι πολυάριθμοι πιγκουΐνοι αποτελούσαν το εργατικό δυναμικό και το κύριο σώμα των φορολογούμενων στην Λευκή Ήπειρο. Ήταν προσηλωμένοι στο καθήκον τους, εργατικοί, καταναλωτικοί, και μαθημένοι στην λιτότητα. Έκαναν βέβαια κι αυτοί τις μικροαπατεωνιές τους, ένα λάδωμα εδώ, ένα φακελάκι εκεί, μια παρανομία παρακάτω, αλλά δε βαριέστε, τέτοια πράγματα συμβαίνουν ακόμα και στα θερμά κλίματα του Νότου. Τα συμπαθή κατά τα άλλα ζωντανά όμως είχαν ένα κακό ελάττωμα. Τους άρεσε να σκαλίζουν δύο πράγματα: τον πάγο και την πολιτική ζωή, συνήθεια που με τη χρόνια εξάσκηση κατάντησε βραχνάς για τα μεγαλόσωμα θηλαστικά αφού έπρεπε να δίνουν διαρκώς απαντήσεις και εν ολίγοις να λογοδοτούν στις μάζες των πιγκουίνων.


Ας επιστρέψουμε τώρα στον κεντρικό μας ήρωα, τον Παγκάλ. Βλέποντας οι θαλάσσιοι ελέφαντες την εξουσία να τους σιμώνει μα να μην τους φτάνει λόγω των προσκομμάτων που της έβαζαν οι κόκκινοι πιγκουίνοι, γνωστοί και ως πιγκουινιστές, ζήτησαν από τον Παγκάλ να αναλάβει μια εκστρατεία εναντίον των ηγετών τους με όποιο μέσο έκρινε προσφορότερο αυτό το έμπειρο παχύδερμο. Ο Παγκάλ, που δεν ήταν δα και η πρώτη φορά που θα επιτίθετο σε πιγκουινιστές, στο άκουσμα μιας τέτοιας καμπάνιας, μισόκλεισε τα μάτια και έγλειψε τα λαδωμένα από ιχθυέλαιο μουστάκια του με μια έκφραση ηδονής.



Αφού κατέστρωσε το σχέδιό του, κατόπιν έσυρε το θεόρατο κορμί του από παγόβουνο σε παγόβουνο και άρχισε να διαλαλεί σε όλα τα ζωντανά των πάγων την αήθη επίθεση που είχε δεχτεί από τους εκπροσώπους των κόκκινων πιγκουίνων, που σκόπευαν τάχα να προβούν σε εκκαθαρίσεις. Φυσικά, αυτό ήταν ένα μικρό ψεματάκι, αλλά τα ζώα της αρκτικής ζώνης τρέφονται με βρύα, λειχήνες και άλλα κουτόχορτα, όπως θα θυμάστε και από την πατριδογνωσία ή το "εμείς κι ο κόσμος".














Θύμισε ακόμα σε όποιον είχε τη διάθεση να ακούσει (αν και εδώ που τα λέμε ο στεντόρειος βρυχηθμός του έφτασε και σε αυτούς που δεν είχαν καμιά απολύτως διάθεση να τον ακούσουν), πως ελάχιστα χρόνια είχαν περάσει από τότε που οι πιγκουινιστές κατείχαν επικίνδυνα όπλα –και που με τη συνθήκη της Βαρκιζλάνδης τους τα είχαν πάρει ευτυχώς οι θαλάσσιοι ελέφαντες και οι αρκούδες!- και πως οι επικίνδυνοι αυτοί κουκουλοφόροι δεν ήθελαν και πολύ να ξαναβγούν στα παγόβουνα ή να αρχίσουν να στέλνουν εξορία στον Ισημερινό δημοκρατικούς πολίτες της Αρκτικής σαν κι ελόγου του και ίσως να φυλακίζουν, ακόμα και να βασανίζουν, ανυποψίαστους και αθώους επιχειρηματίες διαγουμίζοντας τις περιουσίες τους και διασαλεύοντας την έννομη τάξη.


Ίσως και να μην τον πίστευε κανείς τον Παγκάλ, αφού ήταν πασίγνωστος στην Αρκτική για τις υπερβολές του, μα αυτή τη φορά τον βοήθησε μια αρκούδα να μοντάρει μια φωτογραφία με υποτιθέμενους βανδαλισμούς των πιγκουινιστών, ώστε τελικά να καταφέρει να στρέψει την κοινή γνώμη εναντίον τους.











Από την άλλη, οι κόκκινοι πιγκουίνοι και η αρχηγίνα τους Παπάρ , που έτειναν να περιοριστούν σε πολύ μικρά ποσοστά πάγου, αγρόν αγόραζαν. Και που να βρεις αγρό σε κείνους τους αφιλόξενους τόπους…













Εστίαζαν την προσοχή τους στην Οικολογική Κρίση που είχε χτυπήσει τη Λευκή Ήπειρο, κάνοντας τους πάγους να λιώνουν, τη στάθμη των υδάτων να ανεβαίνει και γενικά το Οικολογικό Σύστημα να καταρρέει και επιχαίρονταν γιατί δικαιωνόταν επιτέλους η μακραίωνη ρητορική τους. Αρχικά λοιπόν αδιαφόρησαν για τους συκοφαντικούς αλαλαγμούς του παχύδερμου και το άφησαν να αλωνίζει σέρνοντας αλαζονικά την ασήκωτη κοιλιά του. Δε φάνηκαν να συγκινούνται ούτε και όταν άκουσαν τον Παγκάλ να ακονίζει τους αιχμηρούς του χαυλιόδοντες, έτοιμος να περάσει στο δεύτερο μέρος του σχεδίου του. Ένα δεύτερο μέρος που δεν άργησε να υλοποιηθεί.


Μια από τις επόμενες μέρες ο Παγκάλ και μερικά ακόμα πρωτοπαλίκαρα των θαλάσσιων ελεφάντων, έχοντας κατασκευάσει ένα κλίμα εχθότητας, μπόρεσαν να κάνουν πράξη τον υποτιθέμενο διχασμό. Αφού στρίμωξαν σε μια παγωμένη νησίδα μερικούς ανυπεράσπιστους πιγκουινιστές και αφού τους προπηλάκισαν για αρκετή ώρα, κάποιος απ’ τους θαλάσσιους ελέφαντες τους επιτέθηκε. Επικράτησε πανδαιμόνιο και γρονθοκλωτσοπατινάδα ώσπου δυο σκληρά δόντια ελέφαντα χώθηκαν με δύναμη στις σάρκες ενός πιγκουίνου. Το αίμα του ανάβλυσε πηχτό και έβαψε κόκκινο τον πάγο. Επικράτησε ένα μικρό κλάσμα σιγής. Μετά, λες και η θέα ή η μυρωδιά του αίματος ξύπνησε κάποια αρχέγονα αντανακλαστικά, που έμεναν χιλιετηρίδες ναρκωμένα στη θερμοκρασία του απόλυτου μηδενός, οι θαλάσσιοι ελέφαντες χίμηξαν μανιασμένοι στους κόκκινους πιγκουίνους που μικρή μόνο αντίσταση πρόλαβαν να προβάλουν. Ο Παγκάλ, είτε από υπερβολικό ζήλο, είτε επειδή γι’ αυτόν φαί να’ ταν κι ό, τι να’ ταν , ξέκανε τους περισσότερους εχθρούς, κάποιους μάλιστα με παραδειγματικό αποκεφαλισμό.

Κάμποσο καιρό μετά, έχοντας εκκαθαρίσει το σύνολο των πιγκουινιστών, κατέθεσε πρόταση στους νέους αρχηγούς των ισχυρών φατριών (ο Μπένι για τους ελέφαντες και η Ντορ για τις αρκούδες είχαν αναλάβει πια τα ηνία) να σταματήσουν τις επιδερμικές έριδες και να συνεργαστούν επί της ουσίας για το καλό της Αρκτικής, την προκοπή, την πρόοδο και την ανάπτυξη του βασανισμένου εκείνου τόπου για τον οποίο και ο ίδιος είχε χύσει ποταμούς ιδρώτα (λιπαρού) και αίματος (πιγκουίνων).

Δεν γνωρίζουμε αν είναι αλήθεια, αλλά ακούσαμε πως τελικά του έφτιαξαν τον ανδριάντα που αρμόζει σε κάθε μεγάλο ζωντανό. Και μεγαλύτερο παχύδερμο από τον Παγκάλ δεν είχε να επιδείξει η Αρκτική.


















Υ.Γ. Κι επειδή θα βγουν κάμποσοι καλοθελητές να ισχυριστούν πως όλα αυτά τα διδακτικά τα βγάλαμε από την κούτρα μας, σπεύδω να τους προλάβω εξηγώντας πως η ενημέρωσή μας για τα τεκταινόμενα στην Λευκή Ήπειρο προέρχεται από 100% διασταυρωμένες και έγκυρες πηγές.








































Κι αυτές δεν είναι άλλες από την αρκτική γαλιάντρα Τρεμ και την δοκησίσοφη κουκουβάγια του χιονιού Τραγκ. Όχι παίζουμε!