Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

ΑΡΚΤΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ

Μια φορά κι έναν καιρό, στη μακρινή και παγωμένη Αρκτική, ζούσε ένας γιγάντιος θαλάσσιος ελέφαντας που ονομαζόταν Παγκάλ. Μη φανταστείτε βέβαια πως ήταν ο μοναδικός του είδους του. Κοντά του ζούσαν και άλλοι όμοιοί του, με μόνη διαφορά ότι κανείς απ’ αυτούς δεν έφτανε σε μέγεθος ή σε ποσότητα λίπους τον Παγκάλ. Μπορούσε να υπερηφανεύεται πως ξεπερνούσε σε χοντράδα (και λόγω αυτού του πλεονεκτήματος και σε ιταμότητα) κι αυτόν τον ίδιο τον Μπένι, δεύτερο στην ιεραρχία ανάμεσα στους θαλάσσιους ελέφαντες.


Εντούτοις τα πράγματα δεν πήγαιναν και τόσο καλά για την φατρία των θαλάσσιων ελεφάντων, κι αυτό διότι για αρκετά χρόνια είχαν χάσει την διακυβέρνηση της Αρκτικής από τη λαομίσητη λευκή αρκούδα Καραμάν.
Ο Καραμάν και τα αρκουδάκια του ήταν αυτά που έκαναν πια κουμάντο στη χώρα των αιώνιων πάγων. Όχι βέβαια πως ο Καραμάν και η κουστωδία του είχαν να χωρίσουν και πολλά πράγματα με τους θαλάσσιους ελέφαντες, αλλά ήταν θέμα γοήτρου και , όπως και να το κάνουμε, ο κυβερνήτης ασκούσε πλήρη έλεγχο σε όλες τις τρύπες στον πάγο. Επιπρόσθετα ήταν αυτός που έβαζε τους κανόνες, αν και αυτό στηριζόταν σε μια πλειοψηφία στη Δούμα των Πάγων πιο εύθραυστη κι από τους ίδιους τους πάγους το καλοκαίρι.









Ο Παγκάλ και η παρέα του ζήλευαν πολύ τον Καραμάν και συχνά νοσταλγούσαν τις παλιές καλές εποχές που ήταν οι ίδιοι απόλυτοι άρχοντες της Αρκτικής. Τότε που μπορούσαν να ξαπλώνουν με ραχάτι στον ήλιο, σε κοπάδια εκατοντάδων κρατικοδίαιτων τεμπέληδων ή που μπορούσαν να γεμίζουν τις απύθμενες κοιλιές τους καταναλώνοντας περισσότερα ψάρια απ’ όσα μπορούσαν να παράγουν. Όμως ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη, μα αγαπάει και τον λωποδύτη.




Με τον καιρό να κυλάει αλλόκοσμα στην εσχατιά εκείνη του κόσμου, ξεχάστηκαν από τα λευκά ζώα κάποιες οικονομικές ατασθαλίες που είχαν στοιχίσει στους θαλάσσιους ελέφαντες το θρόνο. Κι όσες δεν ξεχάστηκαν, τις σκέπασε η αντάρα από τις πιο πρόσφατες ματσαράγκες στις οποίες είχαν περιπέσει τα αρκουδάκια.


Αν σε αυτό προστεθεί και η εσωτερική διαμάχη στις αρκούδες μεταξύ του Καραμάν και της Ντορ, εύκολα εξηγείται ο αναβρασμός που ξέσπασε στον Αρκτικό Κύκλο και οι ψίθυροι για εκλογές που έκαναν τους θαλάσσιους ελέφαντες να τρίβουν τα γλιστερά πτερύγιά τους με πρόδηλη ικανοποίηση.




















Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι βέβαια δεν ήταν άλλη από τη φερόμενη ως δήλωση της Αυτού Εξοχότητος του Καραμάν, ότι δηλαδή κουράστηκε, γεγονός που υπερτονίστηκε και από τα οπτικά μέσα. Μάταια τα αρκουδάκια προσπαθούσαν τότε να αναστηλώσουν το προφίλ του ηγεμόνα τους.










Μάταια και ο λύκος της τούνδρας (που άκουγε στο αλλόκοτο για ζώο όνομα Γεώργιος Αδωνιάδης και που ισχυριζόταν ότι η γενιά του κρατούσε από τον Λύκειο Απόλλωνα), έτεινε πόδι βοηθείας με αντάλλαγμα μια θέση για τη γυναίκα του στο επόμενο ντοκιμαντέρ που θα γυριζόταν στην περιοχή.









Τίποτε δε φαινόταν να μπορεί να σώσει τις λευκές αρκούδες. Η ώρα των θαλάσσιων ελεφάντων πλησίαζε. Υπήρχε μόνο ένα μικρό προβληματάκι. Οι πιγκουΐνοι.



Οι πολυάριθμοι πιγκουΐνοι αποτελούσαν το εργατικό δυναμικό και το κύριο σώμα των φορολογούμενων στην Λευκή Ήπειρο. Ήταν προσηλωμένοι στο καθήκον τους, εργατικοί, καταναλωτικοί, και μαθημένοι στην λιτότητα. Έκαναν βέβαια κι αυτοί τις μικροαπατεωνιές τους, ένα λάδωμα εδώ, ένα φακελάκι εκεί, μια παρανομία παρακάτω, αλλά δε βαριέστε, τέτοια πράγματα συμβαίνουν ακόμα και στα θερμά κλίματα του Νότου. Τα συμπαθή κατά τα άλλα ζωντανά όμως είχαν ένα κακό ελάττωμα. Τους άρεσε να σκαλίζουν δύο πράγματα: τον πάγο και την πολιτική ζωή, συνήθεια που με τη χρόνια εξάσκηση κατάντησε βραχνάς για τα μεγαλόσωμα θηλαστικά αφού έπρεπε να δίνουν διαρκώς απαντήσεις και εν ολίγοις να λογοδοτούν στις μάζες των πιγκουίνων.


Ας επιστρέψουμε τώρα στον κεντρικό μας ήρωα, τον Παγκάλ. Βλέποντας οι θαλάσσιοι ελέφαντες την εξουσία να τους σιμώνει μα να μην τους φτάνει λόγω των προσκομμάτων που της έβαζαν οι κόκκινοι πιγκουίνοι, γνωστοί και ως πιγκουινιστές, ζήτησαν από τον Παγκάλ να αναλάβει μια εκστρατεία εναντίον των ηγετών τους με όποιο μέσο έκρινε προσφορότερο αυτό το έμπειρο παχύδερμο. Ο Παγκάλ, που δεν ήταν δα και η πρώτη φορά που θα επιτίθετο σε πιγκουινιστές, στο άκουσμα μιας τέτοιας καμπάνιας, μισόκλεισε τα μάτια και έγλειψε τα λαδωμένα από ιχθυέλαιο μουστάκια του με μια έκφραση ηδονής.



Αφού κατέστρωσε το σχέδιό του, κατόπιν έσυρε το θεόρατο κορμί του από παγόβουνο σε παγόβουνο και άρχισε να διαλαλεί σε όλα τα ζωντανά των πάγων την αήθη επίθεση που είχε δεχτεί από τους εκπροσώπους των κόκκινων πιγκουίνων, που σκόπευαν τάχα να προβούν σε εκκαθαρίσεις. Φυσικά, αυτό ήταν ένα μικρό ψεματάκι, αλλά τα ζώα της αρκτικής ζώνης τρέφονται με βρύα, λειχήνες και άλλα κουτόχορτα, όπως θα θυμάστε και από την πατριδογνωσία ή το "εμείς κι ο κόσμος".














Θύμισε ακόμα σε όποιον είχε τη διάθεση να ακούσει (αν και εδώ που τα λέμε ο στεντόρειος βρυχηθμός του έφτασε και σε αυτούς που δεν είχαν καμιά απολύτως διάθεση να τον ακούσουν), πως ελάχιστα χρόνια είχαν περάσει από τότε που οι πιγκουινιστές κατείχαν επικίνδυνα όπλα –και που με τη συνθήκη της Βαρκιζλάνδης τους τα είχαν πάρει ευτυχώς οι θαλάσσιοι ελέφαντες και οι αρκούδες!- και πως οι επικίνδυνοι αυτοί κουκουλοφόροι δεν ήθελαν και πολύ να ξαναβγούν στα παγόβουνα ή να αρχίσουν να στέλνουν εξορία στον Ισημερινό δημοκρατικούς πολίτες της Αρκτικής σαν κι ελόγου του και ίσως να φυλακίζουν, ακόμα και να βασανίζουν, ανυποψίαστους και αθώους επιχειρηματίες διαγουμίζοντας τις περιουσίες τους και διασαλεύοντας την έννομη τάξη.


Ίσως και να μην τον πίστευε κανείς τον Παγκάλ, αφού ήταν πασίγνωστος στην Αρκτική για τις υπερβολές του, μα αυτή τη φορά τον βοήθησε μια αρκούδα να μοντάρει μια φωτογραφία με υποτιθέμενους βανδαλισμούς των πιγκουινιστών, ώστε τελικά να καταφέρει να στρέψει την κοινή γνώμη εναντίον τους.











Από την άλλη, οι κόκκινοι πιγκουίνοι και η αρχηγίνα τους Παπάρ , που έτειναν να περιοριστούν σε πολύ μικρά ποσοστά πάγου, αγρόν αγόραζαν. Και που να βρεις αγρό σε κείνους τους αφιλόξενους τόπους…













Εστίαζαν την προσοχή τους στην Οικολογική Κρίση που είχε χτυπήσει τη Λευκή Ήπειρο, κάνοντας τους πάγους να λιώνουν, τη στάθμη των υδάτων να ανεβαίνει και γενικά το Οικολογικό Σύστημα να καταρρέει και επιχαίρονταν γιατί δικαιωνόταν επιτέλους η μακραίωνη ρητορική τους. Αρχικά λοιπόν αδιαφόρησαν για τους συκοφαντικούς αλαλαγμούς του παχύδερμου και το άφησαν να αλωνίζει σέρνοντας αλαζονικά την ασήκωτη κοιλιά του. Δε φάνηκαν να συγκινούνται ούτε και όταν άκουσαν τον Παγκάλ να ακονίζει τους αιχμηρούς του χαυλιόδοντες, έτοιμος να περάσει στο δεύτερο μέρος του σχεδίου του. Ένα δεύτερο μέρος που δεν άργησε να υλοποιηθεί.


Μια από τις επόμενες μέρες ο Παγκάλ και μερικά ακόμα πρωτοπαλίκαρα των θαλάσσιων ελεφάντων, έχοντας κατασκευάσει ένα κλίμα εχθότητας, μπόρεσαν να κάνουν πράξη τον υποτιθέμενο διχασμό. Αφού στρίμωξαν σε μια παγωμένη νησίδα μερικούς ανυπεράσπιστους πιγκουινιστές και αφού τους προπηλάκισαν για αρκετή ώρα, κάποιος απ’ τους θαλάσσιους ελέφαντες τους επιτέθηκε. Επικράτησε πανδαιμόνιο και γρονθοκλωτσοπατινάδα ώσπου δυο σκληρά δόντια ελέφαντα χώθηκαν με δύναμη στις σάρκες ενός πιγκουίνου. Το αίμα του ανάβλυσε πηχτό και έβαψε κόκκινο τον πάγο. Επικράτησε ένα μικρό κλάσμα σιγής. Μετά, λες και η θέα ή η μυρωδιά του αίματος ξύπνησε κάποια αρχέγονα αντανακλαστικά, που έμεναν χιλιετηρίδες ναρκωμένα στη θερμοκρασία του απόλυτου μηδενός, οι θαλάσσιοι ελέφαντες χίμηξαν μανιασμένοι στους κόκκινους πιγκουίνους που μικρή μόνο αντίσταση πρόλαβαν να προβάλουν. Ο Παγκάλ, είτε από υπερβολικό ζήλο, είτε επειδή γι’ αυτόν φαί να’ ταν κι ό, τι να’ ταν , ξέκανε τους περισσότερους εχθρούς, κάποιους μάλιστα με παραδειγματικό αποκεφαλισμό.

Κάμποσο καιρό μετά, έχοντας εκκαθαρίσει το σύνολο των πιγκουινιστών, κατέθεσε πρόταση στους νέους αρχηγούς των ισχυρών φατριών (ο Μπένι για τους ελέφαντες και η Ντορ για τις αρκούδες είχαν αναλάβει πια τα ηνία) να σταματήσουν τις επιδερμικές έριδες και να συνεργαστούν επί της ουσίας για το καλό της Αρκτικής, την προκοπή, την πρόοδο και την ανάπτυξη του βασανισμένου εκείνου τόπου για τον οποίο και ο ίδιος είχε χύσει ποταμούς ιδρώτα (λιπαρού) και αίματος (πιγκουίνων).

Δεν γνωρίζουμε αν είναι αλήθεια, αλλά ακούσαμε πως τελικά του έφτιαξαν τον ανδριάντα που αρμόζει σε κάθε μεγάλο ζωντανό. Και μεγαλύτερο παχύδερμο από τον Παγκάλ δεν είχε να επιδείξει η Αρκτική.


















Υ.Γ. Κι επειδή θα βγουν κάμποσοι καλοθελητές να ισχυριστούν πως όλα αυτά τα διδακτικά τα βγάλαμε από την κούτρα μας, σπεύδω να τους προλάβω εξηγώντας πως η ενημέρωσή μας για τα τεκταινόμενα στην Λευκή Ήπειρο προέρχεται από 100% διασταυρωμένες και έγκυρες πηγές.








































Κι αυτές δεν είναι άλλες από την αρκτική γαλιάντρα Τρεμ και την δοκησίσοφη κουκουβάγια του χιονιού Τραγκ. Όχι παίζουμε!

24 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τοm

Καλημέρα και καλό μήνα.
Πολύ καλό, και οι φωτογραφίες ταίριαζαν απόλυτα. Όσο για τον παχύδερμο Παγκάλ τι να πει κανείς; Μάλλον το λίπος εκτός του ότι τον έχει βραδυκίνητο τον έχει κάνει βραδύστροφο. Βέβαια το παχύδερμο καλύπτεται απο τα δικά τους ΜΜΕ, όπως σωστά εγραψες.
Έχω την άποψη οτι Η Παπάρ πολύ ευγενικά του συμπεριφέρθηκε και δεν χρειάζεται σε τέτοιες καταστάσεις.

Ελισσαίος είπε...

Σκίουρος και πάλι σκίουρος. (Σκίουρος: σύνθετη λέξη, προερχόμενη από τη λέξη σκι και τη λέξη ούρα και σημαίνει αυτόν που κατουράει καθώς κατεβαίνει χιονισμένες βουνοπλαγιές φορώντας παγοπέδιλα.)

καλομέρα και καλημήνα

ΜΑΙΡΗ Η. είπε...

Καλημέρα και καλό μήνα!

Παναγιώτη νομίζω ότι θα ηταν καλό να ενημερώσεις για την ψηφοφορια που γίνεται στο διαδίκτυο:

Ο Όλυμπος, το μυθικό βουνό της Ελλάδας είναι το πρώτο και μοναδικό ελληνικό «μνημείο της φύσης» που πέρασε στην επόμενη φάση μιας παγκόσμιας ψηφοφορίας που διεξάγεται ήδη στο Διαδίκτυο με σκοπό την ανάδειξη των 7 καλύτερων μνημείων της φύσης. Πρόκειται για μια πολύ σημαντική διάκριση, αν σκεφθεί κανείς ότι στην ψηφοφορία έχουν ψηφίσει ήδη 100 εκατομμύρια άνθρωποι από όλο τον κόσμο.
Ο παγκόσμιος αυτός διαγωνισμός διεξάγεται από το Ίδρυμα The7Wonders Foundation μεταξύ 430 φυσικών μνημείων από 224 χώρες σε όλο τον πλανήτη. Στη β' φάση πέρασαν 261 μνημεία (το πρώτο μνημείο από κάθε χώρα). Από την Ελλάδα πέρασε ως πρώτος ο Όλυμπος, ενώ υποψήφια ήταν ακόμη τα Μετέωρα, η Σαντορίνη και το Απολιθωμένο Δάσος της Λέσβου. Η ψηφοφορία για την πρώτη φάση ολοκληρώθηκε στις 31 Δεκεμβρίου και ήδη άρχισε η ψηφοφορία της Β' φάσης η οποία θα ολοκληρωθεί μέχρι τις 7 Ιουλίου του 2009 προκειμένου να αναδειχθούν οι 77 πιο δημοφιλείς υποψηφιότητες.

Στις 21 Ιουλίου του 2009 θα ανακοινωθούν οι 21 υποψηφιότητες οι οποίες θα μπουν στην τελική φάση που θα οδηγήσει στην ανάδειξη των 7 θαυμάτων του φυσικού περιβάλλοντος του πλανήτη μας. Η τελική ψηφοφορία θα διεξαχθεί κατά τα έτη 2010 και 2011 και στα μέσα του 2011 θα ανακοινωθούν τα 7 θαύματα της φύσης όπως τα επέλεξαν πολίτες από όλον τον κόσμο.

Όσοι επιθυμούν να ψηφίσουν, μπορούν να το κάνουν μεταβαίνοντας στη Διεύθυνση:

www.new7wonders.com
όπου, επιλέγοντας την Ευρώπη παρατίθενται οι υποψηφιότητες από κάθε χώρα της γηραιάς ηπείρου. Εκεί από την Ελλάδα βρίσκεται η υποψηφιότητα του Ολύμπου τον οποίο μπορούν να επιλέξουν όλοι

"Ο Όλυμπος έχει ανάγκη προβολής ώστε να διατηρήσει το μύθο του»

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@Tom
Παρ' ότι δε μου αρέσει να επεμβαίνω στα παραμύθια, νομίζω πως η Παπάρ καλά θα έκανε να ακούσει τα κελεύσματα των καιρών. Χρειάζεται μέτωπο αντίστασης, μα χρειάζεται και διαπλάτυνση του μετώπου αντίστασης.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@Ελισσαίος
Θα σε έβαζα στη σημερινή υπερπαραγωγή, μα απ' όσο ξέρω δεν υπάρχουν σκίουροι στην Αρκτική.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@Μαίρη
Ευχαριστώ για την ενημέρωση.

Δε θέλω να σε στενοχωρήσω, μα φοβάμαι πως ο Όλυμπος δεν έχει καμία τύχη. Κι αυτό όχι γιατί δεν έχει τα προσόντα αλλά γιατί όσοι ψηφίζουν σε τέτοιους διαγωνισμούς συνήθως το κάνουν με τοπικιστικά κριτήρια. Οπότε ως ολιγομελείς και ανυπόχτατοι ηλεκτρονικά Έλληνες, μάλλον υστερούμε.

Εξάλλου τα ίδια δεν έγιναν και με τον Παρθενώνα σε μια ανάλογη ηλεψηφοφορία;

espectador είπε...

Οι πιγκουινοι κανουν σεξ μια φορα τον χρονο. Οι κοκκινοι παλι καθολου. Δεν βλεπεις την παπαρ? Γι αυτο δεν μπορουν να πεταξουν αραγε?

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@espectador
Κατά μια άλλη εκδοχή κάνουν σεξ όλο το χρόνο. Γι' αυτό δεν μπορούν να πάρουν τα πόδια τους.

espectador είπε...

Αυτοι Παναγιωτη μονο με τον εαυτο τους κανουν σεξ.

melen είπε...

Φτου! Πάει μολύνθηκε και η αρκτική,
πάνω που μάζευα τα μπογαλάκια μου, έτοιμη να την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια και ρούχα βαριά!
Και για πού να τραβήξω τώρα?
Η ζούγκλα με τον Ταρζάν αποψιλώθηκε,
στα δάση κυκλοφορούν κοκκινοσκούφηδες,
μια αρκτική είχε μείνει άσπιλη μα πάει κι αυτή..ωϊμέ και τρισαλί..

Χαίρε!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@espectador
Το ζήτημα ήταν να καταφέρω να στρέψω βέλη εναντίον του γλοιώδους Παγκάλ κι όχι ενάντια στους πιγκουίνους.
Μη με κάνεις να πιστέψω πως είμαι κάκιστος παραμυθάς :-)

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@melen
Τι; Δεν το ήξερες πως η Αρκτική είναι τίγκα στα ζωντανά; Άστο καλύτερα.

Εναλλακτικά προτείνω τα γαλήνια συμπλέγματα της Πολυνησίας που θαρρώ τα έχεις σε εκτίμηση, ή την Παταγονία -που δεν την έχει κανένας σε εκτίμηση, άρα θα είσαι μόνη σου- ή το Περναμπούκο που το έχω εγώ σε εκτίμηση αφού εκτός των άλλων έχω εκεί μια «κορούλα».

Φυσικά, υπάρχει και το πιο οικονομικό πακέτο των Εχινάδων νήσων :-)

καλοπροαίρετος είπε...

Άλλος για Ουσουάγια;

Ε, όχι και κανένας δεν έχει σε εκτίμηση την Παταγωνία! Προσωπικά, έχοντας ταξιδέψει (νοερά) εκεί μέσα από τα δύο σχετικά βιβλία του Τσάτγουιν και, περισσότερο, από τα τρία βιβλία του Φρανσίσκο Κολοάνε που έχει εκδώσει η Opera (ευτυχώς που υπάρχει και αυτός ο Μυρεσιώτης και διαβάζουμε και κανένα λατινοαμερικάνικο της προκοπής), την βρίσκω συναρπαστική.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@Καφάσης εν πλω
Δε θυμόμουν την Ουσουάγια, πρέπει να είναι ο πιο νότιος οικισμός του κόσμου, έτσι δεν είναι; Πάντως κάτι τουριστικά πακετάκια που έχω δει δε συμβαδίζουν με το κατά κεφαλήν εισόδημα των Ελλήνων. Αλλά εδώ μιλάμε για διαμονή, όχι για΄ένα εξωτικό τουρ στο ακρωτήριο του Μαγγελάνου.

melen είπε...

Παταγονία.. αχ,
χρόνια την ονειρεύομαι
και που θα μου πάει
από δω θα το φέρω από κει θα το φέρω, πάντως κάπως θα το καταφέρω..
και πράγματι δε μιλάμε για εκδρομή.. το θέμα είναι ν' αφήνεις πίσω όσα "ξέρεις" (σε εισαγωγικά όπως "κύριε"..)και με το καπελλάκι στραβά μπας κι ανοίξουν τα στραβά -γιατί από την περιρρέουσα ανοησία πως να το κάνουμε, μια κάποια θρόμβωση την έχουμε όλοι μας!- να κοιτάς χωρίς να μπαίνεις μπρος στα μάτια σου.
Τόσα χρόνια νομάς -άμα δεν ταξιδεύω στεγνώνω- ποτέ δε βαρέθηκα
Ακόμη κι αν είναι-που είναι- όλος ο κόσμος μια λιλιπούπολη, μείς δεν ήμαστε παντού οι ίδιοι λιλιπουπολίτες. Ό,τι μεταβάλλεται, ζει. Ό,τι παγιώνεται, νεκρώνει.

.. μ' έπιασε λογοδιάρροια, ωχ!
σταματώ.

Καλή νύχτα

υγ.. και τα μονοπάτια των τραγουδιών του Τσάτουιν κι ας μην είναι για την Παταγονία

melen είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
melen είπε...

..και κάτι ακόμη,
είπαμε! μ' έπιασε λογοδιάρροια..

Τα ταξίδια στο χρόνο
αυτά που σου χαρίζουν εκείνοι προηγούμενης γενιάς που έχουν ζήσει -εν μέρει τουλάχιστο- πέρα απ' τη νόρμα και τον φόβο
Αυτά τ΄ανέλπιστα ταξίδια που δίνεις παλμό, παλμό σου επιστρέφουν, μπολιάζονται με το αίμα,
Δώρα ανεκτίμητα

espectador είπε...

Δεν πειθομαι απο τα θελγητρα της Παταγονιας. Μηπως ειναι καιρος να παγκοσμιοποιησουμε τον στιχο του Σεφερη?

ΜΑΙΡΗ Η. είπε...

Σήμερα μπόρεσα να διαβάσω το παραμύθι! Κι επειδή δεν σε ξέρω ομολογώ ότι διακρίνω και τέλεια πολιτική αντίληψη! Γι αυτό στα είπα τις προάλλες ...

Στο πρόβλημα του Καραμάν όμως πρέπει να προσθέσεις κι ένα προσωπικό. Η Καραμανού? Πού είναι η Καραμανού???

Εμείς πάντως εδώ στη Ραφήνα την έχουμε χάσει εδώ κι ένα χρόνο. Κι επειδή εγώ δεν είμαι παραμυθού θα κάνω ένα κουίζ:

α. Να την έχει απορροφήσει τόσο πολύ η Ιατρική?
β. Νάχει πέσει πάνω απ τον Ζαχόπουλο να τον συγκολλήσει για να συνεχίσει το πολιτιστικό του έργο?
γ. Να έχει πάρει των ομματιών της?
δ. Να συνειδητοποίησε ποιόν παντρεύτηκε και ναχει κλειστεί στο σπίτι λόγω κατάθλιψης?

Δεν τα αναφέρω σαν "κουτσομπολιό", αλλά σαν τι άλλο θα έχουμε να δούμε προεκλογικά, αν δεν το καταπιούνε οι εγκριτοι δημοσιογράφοι μας.

Και για να μη ξεχνιόμαστε. Γι αυτό σου ζήτησα να ενημερωσεις για τον Όλυμπο. ...Το λαό σου!!!

Καλημέρα σας!

Emmanuel Manolas είπε...

Ο Παναγιώτης Κονιδάρης έχει και αναλυτική σκέψη και συνθετική επάρκεια. Είτε βιβλία γράφει, είτε φάρμακα παρασκευάζει, είναι πολύ καλός στην δουλειά του.
Ενίοτε γράφει για πολύ σοβαρά πράγματα με μια ελαφριά αύρα αστεϊσμού που δεν μπορεί να σε παρασύρει, ακριβώς επειδή δεν πρέπει να σε παρασύρει! Ο άνθρωπος έχει το μέτρο, και είμαστε ευτυχείς που έτυχε να τον γνωρίσουμε.

Η ανάρτηση είναι πολύ καλή, η επιλογή των φωτογραφιών επιμελημένη (ωραίος ο ξάπλα αρκούδος!) και τα υπονοούμενα ολοφάνερα. Θα δυσκολεύτηκες φαντάζομαι στο όνομα της κοντής κυρίας του χώρου που συμπαθούσες - γιατί, όπου και να το έκοβες, προβληματικό θα ακουγόταν. (Κακίες!) Άλλο ήθελες να φανεί και φάνηκε. Μπράβο.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@melen
Ευχαριστώ για τις μεταμεσονύκτιες καταθέσεις, τις εκτιμώ.

@espectador
Οι Εχινάδες όμως; Σου αρέσουν οι Εχινάδες;

@Μαίρη
Μη με βάζεις να σχολιάσω προσωπικά ζητήματα. Η Καραμανού είναι και ψιλοαόρατη, καλό είναι αυτό, όχι σαν μερικές πρώτες κυρίες που δε χάνουν ευκαιρία να μας πουν τη γνώμη τους και ενίοτε να την επιβάλουν.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@alkinoos
Ευχαριστώ θερμά για τα καλά λόγια και κυρίως γιατί δείχνεις να με έχεις περάσει από Ρέντγκεν.

Δίκιο έχεις για την Παπάρ! Αρχικά δεν ήθελα να την βάλω μέσα, αλλά έχει κι αυτή τις ευθύνες της, οπότε...

Θα τα πούμε σε μια βδομάδα από κοντά :-)

Μετοικος στη Νισυρο είπε...

Ακουσα Παταγωνια και εσκασα μυτη!
Να θυμησω το Cerro Torre:Schrei aus Stein(91) του W.Herzog,που εξιστορει τον ανταγωνισμο δυο ορειβατων στην προσπαθεια τους να κατακτησουν την κορυφη "El toro" στην Παταγωνια.Ως συνηθως ο Herzog καταπιανεται με την ανθρωπινη εμμονη,και εδω βρισκεται στο στοιχειο του,φτιαχνοντας μια αντιηρωϊκη ορειβατικη ταινια.
Οχι τοσο ονομαστη,αλλα πολυ πιο απολαυστικη ειναι η Historias minimas(2002)του C.Sorin,ενα οδοιπορικο τριων ανθρωπων που,ακολουθωντας ο καθενας το ονειρο του,καταληγουν ολοι στην ιδια κωμοπολη της Παταγωνιας,πεντεξη σπιτια, απεραντα λιβαδια,σκονη,τιποτα..Η ταινια καταφερνει να αποτυπωσει την ερημια του τοπιου στην φυσιογνωμια των ανθρωπων..
@Παναγιωτης
Μ'εχουν φαει οι Γατοι πραγματικοι και διαδικτυακοι..Ας απαντησω εδω εστω και καθυστερημενα μην μπλεξω με την μουσικη αναδρομη στα ΄70ς καθοτι αμουσος..
Αν με την τεχνη του Ορφεα υπονοεις την ικανοτητα μου στους γριφους φοβαμαι οτι εξαρταται αποκλειστικα απο το modem μου,μακρια απ'αυτο ειμαι πιο ανισχυρος απο Βαβυλωνιο αστρο(νομο;λογο;) μια συννεφιασμενη νυχτα..
Οσο για την τεχνη του Σειληνου αν θυμαμαι καλα συνοψιζοταν στο να μην κανει τιποτα..Αφου για να μετακινηθει χρειαζοταν υποζυγιο(εδω τα παω καπως καλυτερα).Αντε να'λεγε καμμια κουβεντα που και που ως δασκαλος του Διονυσου.Ε,ναι λοιπον αυτη περιλαμβανεται στις ευγενικες φιλοδοξιες μου..
Χωρις να θελω να παρω κανενα στο λαιμο μου,προτιμω την Ραμπλινγκ του "Θυρωρου της νυχτας"
(74),του "Αngelheart"(87),και του "Lemming"(05) απο την Αντζανι που σου δινει την αισθηση οτι υποδυεται παντα τον ιδιο ρολο αλλοτε πιο ταιριαστο κι αλλοτε ασυμβατο με την ταινια..
Αλλα μιλαω για ηθοποιια(σαν ταπεινος Σειληνος) και ισως δεν ειναι αυτο το θεμα μας..
Ναι,Παριγιο προφερεται..

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@Μέτοικος
Αλλάξαμε όροφο, αλλά δεν πειράζει. Δεν έχω δει τις ταινίες που αναφέρεις, θα ψάξω τον Χέρτζογκ κάποια στιγμή.

Όχι, δεν εννοώ την τέχνη αυτού του Ορφέα.

Όχι, δεν ήταν αυτή η τέχνη του Σειληνού. Όχι μόνο αυτή τουλάχιστον.

Εντάξει, η δικιά σας είναι καλύτερη ηθοποιός, αλλά όπως σωστά κατάλαβες, δεν είναι καθόλου αυτό το θέμα μας. ;-)