Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Η ΣΥΝΝΕΦΟΥΛΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΡΙΑ


Καλά, όχι ότι δεν το 'χαμε καταλάβει. Από την εποχή του κουρέματος κιόλας. Ο Νιόνιος το 'χει στρίψει δια του αρραβώνος. Μιλάω για τον Σαββόπουλο, που έκανε δηλώσεις σήμερα για την κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας. Και τί είπε;  Ζήτησε, από το μικρόφωνο του ραδιοφώνου «τον άμεσο καθαρισμό της Αθήνας από τοξικομανείς και μετανάστες και τη μεταφορά τους σε αραιοκατοικημένα νησιά με χαμηλό πληθυσμό», καθώς και το «να κηρυχθεί η Αθήνα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης». Και όταν ρωτήθηκε «αν τα νησιά με χαμηλό πληθυσμό θυμίζουν τα ξερονήσια της μετεμφυλιακής Ελλάδας», ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν δίστασε να απαντήσει με την παράφραση ενός στίχου, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «ήρθε η ώρα να αποφασίσεις αν θα πεθάνεις ή θα ζήσεις».
  Αν αφήσουμε στην άκρη το ενδεχόμενο να του προσάψεις εκφύλιση νευρώνων, κάτι τέτοιο οφείλει  να μας προβληματίζει. Τόσο για την ίδια τη δήλωση που έρχεται να προστεθεί σε ένα έντεχνα οξυμένο κλίμα ξενοφοβίας. όσο και για την πορεία ορισμένων -πάλαι ποτέ- αριστερών ή προοδευτικών ανθρώπων, που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί τα σύνορα της χώρας του μίσους. Λίγα λεπτά μετά την ανάγνωση των εμετικών δηλώσεων, έπεσε το μάτι μου σε ένα άρθρο της Ελευθεροτυπίας, όπου κάποιοι, απ' ότι φαίνεται, διαφωνούν με τον Διονύση. Παρουσιάζω το άρθρο ολόκληρο, γιατί έχει ενδιαφέρον.


«Λύση και όχι πρόβλημα οι μετανάστες»
"Οι αναπτυγμένες χώρες χρειάζονται τους μετανάστες για να συντηρήσουν και να φροντίσουν τον πληθυσμό τους που γερνάει με ταχείς ρυθμούς, υποστηρίζουν ειδικοί σε συνέδριο για τη διαχείριση της γηράσκουσας οικονομίας.
Παρά το ξενοφοβικό κύμα που έχει διογκωθεί λόγω και της οικονομικής ύφεσης στη Δύση, οι περισσότεροι ειδικοί που συμμετείχαν στο συνέδριο με θέμα την διαχείριση της γηράσκουσας οικονομίας, στο Τσάταμ Χάουζ του Λονδίνου, συμφώνησαν πως η μετανάστευση είναι μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος.
Ομιλητές από ΗΠΑ, Ευρώπη και Ιαπωνία αναγνώρισαν ότι μπορεί το κύμα μετανάστευσης προς τις αναπτυγμένες χώρες να προκαλεί κοινωνικές εντάσεις, αλλά οι μετανάστες, ειδικά οι νέοι θα συμβάλουν με τους φόρους αλλά και την εργασία τους στη συντήρηση των Ευρωπαίων συνταξιούχων.

"Οι νέοι μετανάστες που σπούδασαν στο εξωτερικό γενικά είναι καθαροί εισφέροντες στα δημόσια οικονομικά", εξήγησε ο Φιλίπ Λεγκρέν, πολιτικός αναλυτής στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ο ρυθμός γεννήσεων στην Ευρώπη είναι τόσο χαμηλός, ώστε στο μέλλον δεν θα εξασφαλίζονται οι συντάξεις. Η σημερινή αναλογία εργαζομένων -συνταξιούχων στην Ευρώπη είναι τέσσερις προς ένα και μέχρι το 2060 θα μειωθεί σε δύο προς ένα.

Αυτό σε συνδυασμό με τα μεγάλα λόγω κρίσης δημοσιονομικά ελλείμματα θα οδηγήσει πολλές χώρες της Δύσης σε μεταρρυθμίσεις στη μεταναστευτική πολιτική τους. "Προτεραιότητα είναι να προσελκύσουμε περισσότερους μετανάστες εργάτες για να βελτιώσουμε την αναλογία, να βοηθήσουμε στην παροχή κοινωνικών υπηρεσιών και να προωθήσουμε την οικονομική ανάπτυξη", είπε ο Λεγκρέν, συγγραφέας του βιβλίου "Μετανάστες: η χώρα σας τους χρειάζεται".

Τόνισε ακόμα ότι η ζήτηση για χέρια μεταναστών θα αυξηθεί, τόσο στην τεχνολογία, όσο και επειδή πολλοί από αυτούς εργάζονται στους τομείς της υγείας και της κοινωνικής πρόνοιας. Αφού όπως εξήγησε “ο τομέας που αναπτύσσεται γρηγορότερα στην Ευρώπη δεν είναι αυτός της υψηλής τεχνολογίας αλλά της φροντίδας για τους ηλικιωμένους".

Επικαλέστηκε μάλιστα τα παραδείγματα των εταιρειών Google, eBay, Tesco, EasyJet και Marks & Spencer που ιδρύθηκαν όλες από μετανάστες ή από παιδιά μεταναστών. Αναφερόμενος στο συνιδρυτή της Google, ρώτησε τους συνέδρους "πόσους Σεργκέι Μπριν διώχνει η Ευρώπη, και με τι κόστος;"  [enet]

  Τα συμπεράσματα που βγαίνουν από όλα αυτά είναι ποικίλα. Τελικά νομίζω ότι η ξενοφοβία, δεν είναι απλά ένα συγκυριακό κοινωνικό φαινόμενο. Είναι μια βαθιά ριζωμένη αντίληψη, που ψάχνει την ευκαιρία να αναδυθεί. Ακόμα και σε στόματα πρώην και νυν "επαναστατών", εκείνων που μεταμορφώθηκαν ασμένως σε (ονομαστά και λαοφιλή) γρανάζια του συστήματος. Το πρόβλημα πλέον έγκειται στο πώς θα προφυλαχτεί κανείς από αυτή τη διασπειρόμενη νόσο της ανθρωποφαγίας. Κι αυτό, καθώς φαίνεται, μπορεί να γίνει μόνο μέσα από τη διαρκή αμφισβήτηση όλων των παλαιών προτύπων.
  Ξανά- μανά λοιπόν το θέμα ανάγεται σε αξιακό επίπεδο , όπως έχει πολλάκις συζητηθεί σε αυτό το μπλογκ. Αλλά αξίες με ανθρώπους στην εξορία, με γκετοποιήσεις, με πογκρόμ και με μίσος, δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχουν ανθρώπινες αξίες, χωρίς ανθρωπισμό και χωρίς ανθρώπους, ούτε με τους μισούς ανθρώπους.  Μόνο σκοτάδι υπάρχει τότε. Και όταν η Συννεφούλα σταλεί στα Μακρονήσια (ή στα Μεγανήσια), θα απομείνει η μαύρη βροχή να πέφτει ανελέητα πάνω σε άδειες, μαύρες ψυχές.

Μπορώ να πω πολλά ακόμα, αλλά θα προτείνω μόνο αυτά: κρατήστε την ψυχή σας πολύχρωμη, μην εξορίζετε την ελπίδα. Αν θέλετε να σώσετε και τη μια και την άλλη. Και κλείστε το ραδιόφωνο την επόμενη φορά που θα βγει ο Νιόνιος να σας πει ότι "η πλατεία ήταν γεμάτη/ με το νόημα που' χει κάτι/ από φωτιές".  

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ, ΔΕ ΛΕΩ


Έχει πρόβλημα η Μέρκελ, δε λέω. Άμα μας σπρώξει κι άλλα δανεικά, χάνει τις εκλογές. Άμα δε μας τα χώσει, χάνει τις τράπεζές της. Ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη η καγκελάριος. Ούτε ψύλλος στον φακιδιασμένο κόρφο της δε θα' θελα να' μουνα. Και που είμαι Έλληνας αρκετό είναι.


Έχει πρόβλημα ο ΓΑΠ, δε λέω. Ήρθε στο Μεγανήσι και δεν πρόλαβε να κάνει λίγο κανό. Πήγε στη Λευκάδα και αυτοί που τον γιούχαραν ήταν περισσότεροι απ' όσουν πήγαν να  σφίξουν το μαλθακό χέρι του. Δεν είναι ζωή αυτή. Να θες να κατουρήσεις σε ένα θάμνο ως φυσιολάτρης και να πρέπει να σε περικυκλώνουν πέντε κλούβες ΜΑΤ. Θα πάθει κατακράτηση ούρων στο τέλος.


Έχει πρόβλημα ο Μπερλουσκόνι, δε λέω. Του κάνουν κριτική οι αριστεροί Ιταλοί, οι οποίοι, όπως δήλωσε ο Καβαλιέρε, είναι άπλυτοι. Λες και δεν του έφταναν οι δικές του βρωμοδουλειές. Δεν είναι δυνατόν να ζεις σε μια χώρα που ζέχνει απ' άκρη σ' άκρη. Άντε μετά να σε πλησιάσει καμιά Ρούμπι, να' χεις αποκούμπι.


Έχει πρόβλημα ο Λοβέρδος, δε λέω. Από τη μια σου λέει, εντάξει, να τα κλείσω τα μισά νοσοκομεία, αλλά άμα μου τύχει καμιά στραβή σαν την άλλη φορά στη Βέροια και δεν έχω νοσοκομείο σε απόσταση πεντακοσίων χιλιομέτρων τί θα απογίνω; Και οι καιροί είναι δύσκολοι για την εύθραυστη υγεία των υπουργών.


Έχει πρόβλημα ο Ναότο Καν, δε λέω. Θα πρέπει να παραιτηθεί από τις πρωθυπουργικές απολαβές του, για λόγους ευθιξίας. Θα πεθάνει στην ψάθα ο Ιάπωνας. Ίσως μάλιστα να πεθάνει και από ραδιενεργά τρόφιμα ακόμα νωρίτερα. Μα είναι ζωή αυτή, να πεθαίνεις από την ανακάλυψη μιας μαλακισμένης Πολωνίδας;


Έχει πρόβλημα ο Καρατζαφέρης, δε λέω. Ναι μεν υπάρχει η βουλευτική ασυλία, αλλά η γραβάτα του βουλευτή τον εμποδίζει να βγει φανερά με τους σιδηρολοστούς στην πλατεία Βικτωρίας. Αναγκάζεται έτσι να βγαίνει λάθρα, με τα σκοτάδια και μεταμφιεσμένος, αλλά εκείνη την ώρα ελάχιστους μετανάστες μπορεί να βρει κανείς για να τσακίσει. Χώρια που τους καλύτερους τους έχουν περιλάβει από νωρίς οι χρυσαυγίτες. Τα κακά του επαγγέλματος.


Έχει πρόβλημα ο Ομπάμα, δε λέω. Βρήκε η CIA το σπίτι του Μπιν Λάντεν τίγκα στην τσόντα. Γιατί ρε πούστη μου τέτοια αδικία! Ο πρόεδρος των ΗΠΑ να μην προλαβαίνει να απολαύσει τα προϊόντα της εγχώριας βιομηχανίας αιχμής και ο ορκισμένος εχθρός του να περνάει ζάχαρη...Είναι να μην εκδικηθεί όλους τους Άραβες;


Έχει πρόβλημα ο Σαμαράς, δε λέω. Λίγο είναι να εφαρμόζουν άλλοι το πρόγραμμα που θέλεις να εφαρμόσεις ο ίδιος; Λίγο είναι να τρέχεις μόνος σου και να βγαίνεις πάντα δεύτερος; Λίγο είναι να περιμένεις το φρούτο να πέσει, ξέροντας ότι όταν πέσει, θα σου πέσει στο κεφάλι; Αυτά είναι βάσανα...


Έχει πρόβλημα ο Σαρκοζί, δε λέω. Κυκλοφορούν φήμες ότι η Κάρλα είναι έγκυος. Σου λέει, εγώ δε φτάνω εκεί πάνω ούτε με σκάλα, ποιός κερατάς ανέβηκε; Χώρια που υπάρχει πάντα η υποψία να την γκάστρωσε η Μέρκελ, οπότε ποιος ξέρει τι θα βγει. Ανατριχίλα.


Έχουν πρόβλημα κι οι ΜΑΤατζήδες, δε λέω. Ακόμα και τον τελευταίο λεγεωνάριο τον άφηναν να σκοτώνει που και που. Αυτοί δεν τολμούν να προκαλέσουν μια μικρούλα υπαραχνοειδή αιμορραγία, να τσακίσουν έναν τόσον δα μικρό αυχένα, να βουλώσουν μερικούς ασήμαντους λαιμούς με χημικά, και τους κράζουν όλοι. Πουτάνα ζωή. Δε θα σε στριμώξουν σε κάνα πεζοδρόμιο;Θα βλαστημήσεις την ώρα που γεννήθηκες.


Έχουν πρόβλημα οι Έλληνες, δε λέω. Πάνε να πετάξουν ένα γιαουρτάκι και το σκέφτονται δεύτερη φορά. Ξέρετε πόσο έχουν πάει τα γαλακτοκομικά; Θέλουν να γιουχάρουν και διστάζουν. Οι καραμέλες για τον λαιμό δεν συνταγογραφούνται πλέον. Θέλουν να κατέβουν στην πορεία και κολώνουν. Γιατί έναν καφέ, ένα σάντουιτς κι ένα μπουκαλάκι νερό θα το πάρεις, δεν θα το πάρεις; Για να μην πούμε για την φθορά στις σόλες.


Έχω πρόβλημα κι εγώ, δε λέω. Από τη μέρα που συνάντησα τον ΓΑΠ, όλο κάτι περίεργα όνειρα βλέπω. Ότι λέει μαθαίνω στα παιδιά μου ξένες γλώσσες για να την κοπανήσουμε, αλλά τα σύνορα είναι πάντα κλειστά με τοίχους. Ότι τα στέλνω στο σχολείο, αλλά εκεί δεν υπάρχει πια κανένα κτίριο. Ότι τα μαθαίνω να φτιάχνουν μολότωφ, αλλά δεν έχουμε λεφτά να αγοράσουμε πετρέλαιο. Ότι τα βγάζω βόλτα και κάθε δέκα μέτρα συναντάμε τον Στρος-Καν που τους κάνει "μπου!" και βάζουν τα κλάματα. Πρέπει να πάψω να ονειρεύομαι.




Έχει πρόβλημα και το βιβλίο της Ιστορίας, δε λέω. Και δεν εννοώ το σχολικό, ούτε την περίπτωση της Ρεπούση. Εννοώ την Ιστορία την πόρνη, με κεφαλαίο. Κι έχει πρόβλημα αυτό το βιβλίο γιατί τις γραμμές τις γράφουν όσοι κρατούν στα χέρια τους τις σφραγίδες, τις πένες και τα μελάνια. Αυτό όμως που πάντα ξεχνούν όσοι γράφουν το βιβλίο της Ιστορίας είναι το ότι τις σελίδες τις γυρνάει ο λαός.

Σαλιώστε τα δάχτυλά σας παιδιά μου.

Τρίτη 3 Μαΐου 2011

ΜΟΝΟΣ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ Ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ

Πάει κι άλλος ένας μεγάλος, μπήκε στη βάρκα να διασχίσει την Αχερουσία.


Πολλοί σημαντικοί άνθρωποι πεθαίνουν τελευταία κι αφήνουν δυσαναπλήρωτα κενά.
Ο Θανάσης Βέγγος θα μείνει ασφαλώς αξεπέραστος, αφού δημιούργησε δικό του στιλ τέχνης, ακόμα και στις φάρσες. Συγκλονιστικός υπήρξε ωστόσο σε πολλές του ερμηνείες και σε δραματικούς ρόλους. Δε θα ξεχάσω ποτέ τη σκηνή που βλέπει τα νεκρά πουλιά στον Έβρο, στο «Όλα είναι δρόμος» του Βούλγαρη, ή τη σκηνή στο χιόνι με τον Χάρβεϊ Καϊτέλ στο «Βλέμμα του Οδυσσέα» του Αγγελόπουλου. Θαυμάστε:



"Μωρή Φύση; Μόνη σου είσαι; Μόνος μου είμαι κι εγώ".

Καλό σου ταξίδι μοναχικέ μου φίλε. Είμαστε όλοι μόνοι. Κι είμαστε όλοι μαζί.  Καλό σου ταξίδι.  

ΥΠΟΣΤΟΛΗ ΣΗΜΑΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΑΚΗ ΣΑΝΤΑ


Έφυγε από τη ζωή, στα 89 του χρόνια, ο Λάκης Σάντας, ο οποίος μαζί με τον Μανώλη Γλέζο κατέβασαν τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη, ένα μήνα πριν την συμπλήρωση 70 χρόνων από το κατέβασμα της «σβάστικας» από τον ιερό βράχο.

Ο Απόστολος Φιλίππου Σάντας γεννήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου του 1922 στη Λευκάδα. Το 1934, η οικογένεια του εγκαθίσταται στην Αθήνα. Τελειώνει το γυμνάσιο το 1940 και εισάγεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Τη νύχτα της 30ής προς 31η Μαΐου 1941, θα κατεβάσει, μαζί με το φίλο του Μανώλη Γλέζο τη χιτλερική σημαία από το βράχο της Ακρόπολης. «Ήταν η πρώτη ανάσα της αντίστασης», είπαν στη Βουλή, τιμώντας τον Λάκη Σάντα και το Μανώλη Γλέζο, το Νοέμβριο του 2008. «Δύο δεκαοκτάχρονα που έπαιξαν με την ιστορία, είδαν ένα σύμβολο και αποφάσισαν να γίνουν σύμβολα οι ίδιοι».
Το 1942 εντάσσεται στο ΕΑΜ και λίγο αργότερα στην ΕΠΟΝ και βγαίνει στο βουνό με τον ΕΛΑΣ. Πήρε μέρος σε αρκετές μάχες στην Αιτωλοακαρνανία, στη Φθιώτιδα και στην Αττικοβοιωτία και το 1944 τραυματίστηκε. Το 1946 εξορίζεται στην Ικαρία, το 1947 φυλακίζεται στην Ψυττάλεια, απ’ όπου το 1948 στέλνεται στην Μακρόνησο. Θα διαφύγει στην Ιταλία και θα ζητήσει πολιτικό άσυλο στον Καναδά, όπου θα ζήσει μέχρι το 1962. Το 1963 θα επιστρέψει στην Ελλάδα.
«Δεν κυνηγάω ποτέ τη δημοσιότητα γιατί θεωρώ ότι έχει εξευτελιστεί το ζήτημα πάρα πολύ. Την αντίσταση δεν την κάναμε μόνο εμείς, έχουν σκοτωθεί χιλιάδες παλικάρια, γυναίκες και άνδρες, «ανώνυμοι»», έλεγε.

Εξιστορώντας το εγχείρημα υποστολής της σημαίας στον Ηλία Πετρόπουλο, είχε πει: «Κι έξαφνα ένα δειλινό που ήμαστε στο Ζάππειο και ο ήλιος έγερνε λούζοντας τον ορίζοντα με εκείνα τα χρώματα που μόνο ο αττικός ουρανός έχει, τα μάτια μας γύρισαν στον βράχο της Ακροπόλεως. Μέσα στο υπέροχο φόντο της δύσης σταθήκαμε και κοιτούσαμε. Και τότε… το βλέμμα μας έπεσε πάνω στη σημαία τους που υπερήφανα κυμάτιζε ψηλά-ψηλά και η βαριά σκιά της πλάκωνε καταθλιπτικά όλη την Αθήνα, όλη την αττική γη. Να τι πρέπει να τους κάνομε! Ήρθε η σκέψη σαν σπίθα. Να τους την πάρουμε. Να την γκρεμίσουμε και να την ξεσχίσουμε και να πλύνουμε έτσι τη βρωμιά από τον Ιερό Βράχο. Την είχαν στήσει αυτήν την ίδια την πολεμική τους σημαία οι Ναζί θριαμβευτικά ως τότε στη Βαρσοβία, στη Βιέννη, στην Αμβέρσα, στη Νορβηγία, στο Παρίσι και στο Βελιγράδι και απειλούσαν να τη στήσουν σε όλο τον κόσμο τότε. Μα εδώ είναι Ελλάδα. Είναι η μικρή χώρα που απ’ αυτή ξεπετάχτηκε η φλόγα του Πολιτισμού. Είναι η χώρα που δίνει το παράδειγμα πάντα στις κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας».

Η οικογένειά του ευχαριστεί θερμά τον διευθυντή, τους γιατρούς και τους νοσηλευτές του Κέντρου Αναπνευστικής Ανεπάρκειας στη Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας (Μ.Α.Θ.) του νοσοκομείου «Σωτηρία», που έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να τον σώσουν.

Σε ανακοίνωση του ο ΣΥΝ εκφράζει τη λύπη του για το χαμό του, σημειώνοντας ότι «ανέβασε τις αξίες του ήθους, της ηθικής και της ανιδιοτέλειας στα ύψη. Πάντα απλός, αλλά όχι απλοϊκός, και πάντα σεμνός».

«Η μνήμη του Λάκη Σάντα θα παραμείνει ζωντανή στις καρδιές και τους αγώνες μας», επισημαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

«Η σημαία της αντίστασης που ύψωσαν στην Ακρόπολη ο Λάκης Σάντας και ο Μανώλης Γλέζος, την περίοδο του φασισμού, σήμερα κυματίζει μεσίστια στις καρδιές μας. Με τον θάνατο του κομμουνιστή Σάντα, η χώρα μας χάνει ένα κομμάτι από τη ζωντανή της ιστορία», τονίζει σε γραπτή του δήλωση ο πρόεδρος του ΣΥΝ και επικεφαλής της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας.

«Η Αριστερά και ολόκληρος ο ελληνικός λαός θα τον έχουν πάντα στην καρδιά τους και στη μνήμη τους», αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Δημοκρατική Αριστερά.

Για μία από τις ηρωικότερες μορφές της Αντίστασης, κάνει λόγο στη δήλωσή του ο πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς.

«Στο πρόσωπό του ο Ελληνισμός αναγνωρίζει τον πιο αγνό πατριωτισμό. Εκείνο που τον έκανε να αναζητά τι μπορούσε να δώσει και όχι τι να πάρει από την Πατρίδα», επισημαίνει και προσθέτει: «Με το παράδειγμά του, έδωσε στους Έλληνες, μέσα στην καταχνιά της κατοχής, το δικαίωμα να ελπίζουν, το κουράγιο να παλεύουν και τη δυνατότητα να επαναλαμβάνουν τα λόγια του: «Μα εδώ είναι Ελλάδα. Μια μικρή χώρα, που από αυτήν ξεπετάχτηκε η φλόγα του Πολιτισμού. Η χώρα που δίνει πάντα το παράδειγμα στις κρίσιμες στιγμές της ιστορίας»».

Το ΚΚΕ σε ανακοίνωσή του εκφράζει την θλίψη του για το θάνατο του αγωνιστή Λάκη Σάντα «που με τόλμη συμμετείχε το Μάη του 1941 στο κατέβασμα της ναζιστικής σημαίας από τον βράχο της Ακρόπολης». «Στη συνέχεια μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ, της ΕΠΟΝ και του ΕΛΑΣ με το όπλο πολέμησε κατά των κατακτητών και των συνεργατών τους. Για αυτή την αντιστασιακή του δράση τιμωρήθηκε σκληρά από τις αστικές κυβερνήσεις με φυλακές και εξορίες στην Ικαρία και στην Μακρόνησο», τονίζει και καταλήγει, εκφράζοντας τα θερμά του συλλυπητήρια στην οικογένειά του».

(Από άρθρο στο www.meganisitimes.gr)

Ένα εξαιρετικό αφιέρωμα κάνει ο Λευκαδίτης δημοσιογράφος στα ΝΕΑ, Ηλίας Γεωργάκης. Δείτε το εδώ: http://elgeorgakis.blogspot.com/2011/04/blog-post_30.html

Δεν έχω και πολλά να προσθέσω. Κάποιοι άνθρωποι είναι απλά σύμβολα, φωτοδότες κι ως εκ τούτου δεν πεθαίνουν. Αθάνατος.