Η ζωή είναι μια παρτίδα σκάκι. Το μυστικό δεν είναι να μάθεις να κερδίζεις, αλλά να μάθεις να διαχειρίζεσαι την ήττα.
Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008
ΕΥΧΕΣ
Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008
ΣΚΑΚΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ- ΤΕΥΧΟΣ 40
Σκάκι για Όλους – Τεύχος 40
5 Χρόνια - 40 Τεύχη
Με την κυκλοφορία του 40ου τεύχους το περιοδικό “Σκάκι για Όλους” των εκδόσεων ΚΕΔΡΟΣ ολοκληρώνει τη διαδρομή του για το 2008 και ταυτόχρονα συμπληρώνει 5 χρόνια διαρκούς και συνεπούς κυκλοφορίας! Στο εξώφυλλο του τεύχους αυτού φιγουράρει η νέα Παγκόσμια Πρωταθλήτρια και τακτική συνεργάτιδα του περιοδικού J Αλεξάνδρα Κόστενιουκ, η οποία στο σχετικό άρθρο περιγράφει γλαφυρά την προσωπική της πορεία προς το στέμμα.
Στην υπόλοιπη –αρκετή- διεθνή επικαιρότητα που καλύπτει το τεύχος περιλαμβάνονται τα άρθρα για το ματς Ανάντ-Κράμινκ για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 2008 που ανέδειξε κυρίαρχο και Παγκόσμιο Πρωταθλητή τον Ινδό γκρανμαίτρ αλλά και παρουσιάσεις τόσο των Παγκόσμιων Αγώνων Πνευματικών Αθλημάτων που διεξήχθησαν στο Πεκίνο (χάλκινο μετάλλιο για τον πρωταθλητή μας Χρίστο Μπανίκα!) όσο και του φετινού Champions League που φιλοξενήθηκε στην Καλλιθέα Χαλκιδικής και συγκέντρωσα, άλλη μία φορά, μεγάλο μέρος της αφρόκρεμα του παγκόσμιου σκακιστικού στερεώματος.
Από την άλλη μεριά, στα καθ’ ημάς, ξεχωρίζει η παρουσίαση του φετινού Ατομικού Πρωταθλήματος Ελλάδας Γυναικών στο οποίο οι “Μεγάλες Κυρίες” (Μπότσαρη, Μακροπούλου, Φαχιρίδου) είχαν τον πρώτο λόγο με την Άννα-Μαρία Μπότσαρη να προσθέτει ακόμη έναν τίτλο στο ενεργητικό της. Την ελληνική και τη διεθνή επικαιρότητα συμπληρώνουν αντίστοιχα η στήλη με τα Νέα από όλη την Ελλάδα που επιμελείται ο Κοσμάς Κέφαλος και το Διεθνές Περισκόπιο με επιμέλεια της Μαριέττας Μουρούτη.
Στην υπόλοιπη θεματολογία του τεύχους ξεχωρίζει η συνέντευξη (που θα ολοκληρωθεί σε δύο μέρη) του Γιώργου Μακρόπουλου ο οποίος, με την τριπλή ιδιότητά του (Πρωταθλητής Ελλάδας, πρόεδρος της Ε.Σ.Ο, αναπληρωτής πρόεδρος της FIDE) έχει επηρεάσει σημαντικά τα σκακιστικά δρώμενα τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, τα τελευταία σχεδόν 30 χρόνια. Στο πρώτο μέρος παρουσιάζονται λιγότερο γνωστές πτυχές της σκακιστικής του πορείας καθώς και το τα πρώτα χρόνια ως πρόεδρος της ΕΣΟ.
Το τεύχος περιλαμβάνει επίσης ένα όμορφο φωτογραφικό αφιέρωμα της Αναστασίας Δεληγιάννη για το σκάκι στον παρισινό κήπο του Λουξεμβούργου, αναλύσεις της Αλεξάνδρας Κόστενιουκ με παρτίδες της από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Γυναικών και ένα κείμενο-αφιέρωμα του BEL στα 40 τεύχη του περιοδικού (του δόθηκαν ειδικές –αυστηρές- οδηγίες από τη σύνταξη για να μη ξεφύγει από το θέμα . Το αποτέλεσμα παραδίδεται στην κρίση των αναγνωστών).
Στο τεύχος αυτό φτάνουν σε αίσιο τέλος και οι περιπέτειες του “Πράκτορα Μαζέτα”. Ο ήρωάς μας, με την καθοδήγηση –επί 38 επεισόδια- της πένας του Χρήστου Κεφαλή, αφού λύνει και τον τελευταίο γρίφο του Τρομοκράτη, σώζει την ανθρωπότητα από την καταστροφή και είναι, πλέον, έτοιμος για νέες περιπέτειες.
Την ύλη του τεύχους συμπληρώνουν το θεωρητικό άρθρο της Έλενας Ντέμπο με μία πολύ ενδιαφέρουσα καινοτομία για τα λευκά στη Σικελική Γρίβα, η ανάλυση παρτίδας κίνηση προς κίνηση, η στήλη των συνδυασμών, η στήλη του καλλιτεχνικού σκακιού (με γιορτινά προβλήματα του Νίκου Περγιάλη) και, τέλος, το ένθετο των αρχαρίων που επιμελείται -εδώ και 40 τεύχη!- ο Νίκος Μενδρινός.
Συνεργάτες σε αυτό το τεύχος ήταν οι Αλεξάνδρα Κόστενιουκ, Αναστασία Δεληγιάννη, Σάκης Τριανταφυλλίδης, Παναγιώτης Νικολόπουλος, Παναγιώτης Κονιδάρης (BEL), Μιχάλης Καλούμενος, Σωτήρης Λογοθέτης, Χρήστος Κεφαλής, Μαριέττα Μουρούτη, Νίκος Μενδρινός, Κοσμάς Κέφαλος, Άγγελος Βουλδής και Δημήτρης Σκυριανόγλου, ενώ οι αναλύσεις των παρτίδων είναι της γκρανμαίτρ Αλεξάνδρας Κόστενιουκ και των διεθνών μαιτρ Έλενας Ντέμπο και Σπύρου Καπνίση.
Με την ευκαιρία αυτή η συντακτική ομάδα θα ήθελε να εκφράσει τις ευχαριστίες της προς όλους τους συνεργάτες –μόνιμους ή περιστασιακούς- οι οποίοι, με την όρεξη και το μεράκι τους, συνέβαλαν σημαντικά στην έκδοση του περιοδικού όλα αυτά τα πέντε χρόνια της κυκλοφορίας του. Ένα ευχαριστώ πάει, οπωσδήποτε, και στους αναγνώστες του περιοδικού οι οποίοι είναι οι ουσιαστικοί στυλοβάτες αυτής της προσπάθειας. Τους ευχαριστούμε πολύ όλους!
Το τεύχος μπορείτε να το προμηθευτείτε από τα κεντρικά περίπτερα, βιβλιοπωλεία και πρακτορεία τύπου στην επαρχία αλλά και την Αθήνα καθώς και από τις εκδόσεις Κέδρος (Γενναδίου 3, 210-3809712) και τα βιβλιοπωλεία Έσοπτρον (στη Στοά του Βιβλίου - Πεσμαζόγλου 5, 210-3311226), Βιβλιοτοπία (25ης Μαρτίου 9, 210-9370583) και Κάισσα (Καλλιδρομίου 8, 210-3606488 ). Για πληροφορίες σχετικά με τα σημεία πώλησης, αγορά παλαιότερων τευχών και συνδρομές μπορείτε επίσης να επικοινωνείτε με τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ στο τηλέφωνο 210-3809712 (κ. Ντίνα Βελάκη) ή να επισκεφτείτε το δικτυακό τόπο των εκδόσεων ΚΕΔΡΟΣ στη διεύθυνση: http://www.kedros.gr
Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008
MERRY CHRISTMAS, HO-HO-HO!
Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008
ΠΑΝΑΚΕΙΑ III
[Απόσπασμα από το νέο μου μυθιστόρημα, "ΠΑΝΑΚΕΙΑ"]
Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008
ΝΕΟΛΑΙΑ
Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008
ΒΑΛΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΥΙΖ
Δεκτές μόνο τεκμηριωμένες (μαθηματικά, φυσικά, νομικά, αστρονομικά, αστυνομικά) απαντήσεις.
Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008
Ο ΤΣΙΚΗΣ ΖΕΙ, Ο ΑΛΕΞΗΣ ΟΧΙ...
Μετά ανακατεύτηκε με τους άλλους διαδηλωτές. Οι ρυτίδες του έμοιαζαν με τάφρους, τόσο είχαν βαθύνει, και ήταν θαρρείς γεμάτες ανημπόρια. Προχωρούσε σα σκυφτό δέντρο, αμίλητος και άχρονος. Μέσα στη μάζα η ανωνυμία είναι εξασφαλισμένη, ακόμα και η ασφάλεια είναι δεδομένη. Αν έμενε μόνος του η θλίψη θα του έκανε επίθεση από παντού με προτεταμμένο όπλο. Κι αυτή ήταν μια εικόνα που του ξέσκιζε τις σάρκες. Όχι εξ' αποστάσεως, εξ επαφής. Κι ας ξέρει πάντα η θλίψη καλό σημάδι.
Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008
IMPERIUM
Αυτά μπορεί να διαβάσει κανείς στο οπισθόφυλλο του "IMPERIUM" του Μιχάλη Σπέγγου από τις εκδόσεις Λιβάνη. Ένα βιβλίο που διάβασα με πολύ ενδιαφέρον και στο οποίο συνάντησα πλείστες αρετές, αλλά και μερικές από τις εγγενείς αδυναμίες των Ελλήνων συγγραφέων.
Στην πράξη πρόκειται για τη φανταστική βιογραφία ενός ανθρώπου, που από τον εξανδραποδισμό στην τρυφερή του ηλικία και τη γαλούχησή του στη χώρα των απίστων (το σκηνικό δεν προσδιορίζεται, μα εμφανώς είναι ο Μεσαίωνας του Βυζαντίου), φτάνει στην καταξίωση λόγω των ιδιαίτερων χαρισμάτων του. Από την ελευθερία και την απομόνωση, στην πολεμική καταξίωση και στην ανάρρηση στα ύπατα αξιώματα της Αυτοκρατορίας. Όλος αυτός ο δύσβατος και αιματηρός δρόμος είναι στρωμένος με πλάκες σοφίας, εσωτερικής αναζήτησης, ψηλάφησης της κοινωνικής γλυφής και διαμόρφωσης προσωπικότητας. Δεν είναι όμως μια απλή περιπέτεια, ούτε ένα μυθιστόρημα μαθητείας. Είναι μάλλον θα έλεγα μια αλληγορία για την απόκτηση, την ισχύ και την διαιώνιση μιας αυτοκρατορίας, της εξουσίας της ίδιας, της ουσίας της δύναμης από τότε έως και σήμερα.
Ο ίδιος ο συγγραφέας χαρακτηρίζει την ιστορία του "ένα μεγάλο και βασανιστικό ερώτημα", μα εγώ νομίζω πως δίνει και απαντήσεις. Δυστυχώς όχι όλες, όχι σε όλους τους προβληματισμούς που καταπιάνεται (και δεν είναι λίγοι). Κι αυτό είναι ένα από τα (λίγα ομολογουμένως) ψεγάδια του βιβλίου. Ένα άλλο στοιχείο που (προσωπικά απόλαυσα, μα που) στοιχηματίζω πως θα ξίνισε στις γυναίκες αναγνώστριες ήταν η μεγάλη έκταση της κομβικής μάχης που χρίζει τον ήρωα- ήρωα, αναδεικνύοντας την ιδιοφυϊα του! Δύσκολοι καιροί για πολεμιστές...
α)Περί Αισθημάτων
β)Η Τελευταία Συγγνώμη
γ)Μπίλη ο Τίγρης
δ)Η Εξομολόγηση Ενός Πυρηνικού Φυσικού
ε)Μ'Αεροπλάνα και Βαπόρια.
Γενικά μένω ικανοποιημένος από την πρώτη μου συνάντηση με έναν αξιόλογο συγγραφέα που δε γνώριζα και που θαρρώ πως ανήκει σε μια νέα ομάδα ανθρώπων που φέρνουν καινούριο αέρα στην Ελληνική Λογοτεχνία. Αποδεικνύεται πως μπορούν να υπάρξουν συναρπαστικά μα και συνάμα βαθυστόχαστα βιβλία, που να απευθύνονται σε ένα ευρύτατο κοινό, χωρίς λογοτεχνικούς αυνανισμούς,μα και χωρίς ξεπεσμό γλώσσας και πλοκής. Να βάλω σε αυτή την οιονεί ομάδα το Δημήτρη Μαμαλούκα, την Ιωάννα Μπουραζοπούλου, τον Αλέξη Σταμάτη, το Δημήτρη Σωτάκη, τον Αύγουστο Κορτώ, έχοντας σίγουρα ξεχάσει καμιά τριανταριά άλλους.
Και να ελπίσω όταν μεγαλώσω να γίνω μέλος της.
Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008
ΠΑΝΑΚΕΙΑ ΙΙ
Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008
ΣΚΑΚΙΣΤΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ
Θα θέλαμε να σας ενημερώσουμε για την έναρξη λειτουργίας της σκακιστικής μας ιστοσελίδας http://www.chessacademy.gr/, η οποία είναι αφιερωμένη στην σκακιστική προπόνηση.
Στην ιστοσελίδα θα φιλοξενούνται επίσης ειδήσεις από σημαντικές διοργανώσεις του εξωτερικού αλλά και εγχώριες, καθώς επίσης και θέματα – απόψεις για το Ελληνικό και το παγκόσμιο σκάκι.
Για όλα τα θέματα επικοινωνίας που αφορούν στην ιστοσελίδα μπορείτε να αποστέλλετε email στο greekchessacademy@gmail.com
Μετά τιμής,
Γιάννης Κατσίρης
Κώστας Τσιάμης
Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008
Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΤΟΥ
Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008
ΠΑΝΑΚΕΙΑ
Ποιος είναι ο μικρός Έλληνας που φτάνει στη Μάλτα τον 16ο αιώνα κλεισμένος σ’ ένα βαρέλι με σαρδέλες;
Ποιος είναι ο Ιππότης που αναζητάει παντού την Πανάκεια, το μυθικό βοτάνι που γιατρεύει κάθε αρρώστια;
Ποιος είναι ο γέρος που συντροφιά μ’ ένα κρανίο αφηγείται τη ζωή του, χωμένος στις κατακόμβες του Παρισιού;
Μια ιστορία έρωτα, μίσους και μυστηρίου στη Μάλτα των Ιπποτών, την Ισπανία του Θερβάντες και την Ιταλία του Καραβάτζο.
Μια συναρπαστική αναζήτηση για το βοτάνι της Αναγέννησης και για το νόημα της ίδιας της ζωής και του θανάτου, στη σκιά ενός αδελφού με απαράλλαχτο πρόσωπο κι ενός κόσμου που αλλάζει διαρκώς πρόσωπα.
Ένα καταιγιστικό μυθιστόρημα που σας καλεί να αγγίξετε την Πανάκεια….
................................................................................................................................
Το νέο μου μυθιστόρημα είναι σχεδόν έτοιμο. Κυκλοφορεί σε δέκα μέρες από τις εκδόσεις Λιβάνη (πετυχημένη ομάδα δεν αλλάζει...). Θα χαρώ αν ταξιδέψετε μαζί μου στον Ύστερο Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, μέσα από τις περιπέτειες του Νικόλαου Αρμούρη. Θα χαρώ αν σας βοηθήσω να βρείτε κι εσείς την Πανάκεια...
Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008
ΕΠΕΤΕΙΟΣ
(Επικρατεί σκοτάδι στη σκηνή. Ακούγονται τρεχαλητά παιδιών. Ένα αχνό φως φέγγει χαμηλά στις σανίδες επιτρέποντας να φανεί στο κέντρο της σκηνής ένα παγκάκι και τα πόδια των δύο παιδιών. Είναι ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Μάλλον φορούν ασπρογάλαζα ρούχα. Όμως είναι πολύ σκοτάδι, τίποτε΄άλλο δε φαίνεται -για την ώρα)
ΑΓΟΡΙ: Πάμε ρε συ να την κοπανήσουμε!
ΚΟΡΙΤΣΙ:Αστειεύεσαι; Θα με σκοτώσει η μάνα μου. Περιμένει πως και πως να με δει να κάνω παρέλαση. Είναι κόρη ταγματάρχη αυτή λέει!
ΑΓΟΡΙ:Ναι, αλλά εσύ είσαι κόρη λογιστή. Και στην τελική είναι μεγάλη μαλακία όλο αυτό το σκηνικό με τις παρελάσεις. Τι καταλαβαίνουμε; Εγώ να σου πω την αλήθεια ντρέπομαι κάθε φορά που ντύνομαι σα σημαία, κι ας είναι κι όλοι οι άλλοι ντυμένοι έτσι.
ΚΟΡΙΤΣΙ:Εντάξει μωρέ, και γω δε γουστάρω, αλλά άντε να πείσεις τώρα τους γέρους...Γκρίνια θες; Μια φορά έκανα την άρρωστη. Ήμουν "παραστάτης", μπροστά μπροστά δηλαδή, δε θα το άντεχα. Η μάνα μου αρρώστησε στ' αλήθεια!
(Τα παιδιά γελάνε και κάθονται στο παγκάκι, ένα σε κάθε γωνιά του. Τα πρόσωπά τους δε φαίνονται, τόσο είναι το σκοτάδι)
ΑΓΟΡΙ:Που είμαστε εδώ πίσω; Δε μου θυμίζει τίποτε το μέρος...
ΚΟΡΙΤΣΙ: Μα, δεν πρέπει να είμαστε μακριά από το σχολείο, ίσως μάλιστα να είμαστε και μέσα στο προαύλιο ακόμα.
ΑΓΟΡΙ: Δεν έχεις άδικο, με τόσο σκοτάδι σίγουρα κοντά στο σχολειό είμαστε.Δε θα αργήσουν να καταλάβουν ότι λείπουμε από τις σειρές. Τώρα θα κοντεύουν όλοι να στοιχηθούν.
ΚΟΡΙΤΣΙ:Ίσως πρέπει να επιστρέψουμε. Μια γιορτή είναι στην τελική. Ένας λόγος, λίγο βήμα, ένα εμβατήριο και τελειώσαμε. Μετά θα πείσω τη μάνα μου να με αφήσει να πάμε για καφέ.
ΑΓΟΡΙ:Και τι γιορτάζουμε δηλαδή; Το "ΟΧΙ", λέει. Άλλοι λένε το είπε ο Μεταξάς (που δεν ξέρω ποιος ήταν, πάντως όχι αυτός με τα κονιάκ). Ο πατέρας μου λέει πως το είπε ο Λαός. Και λοιπόν; Τι κι αν λέγαμε ΝΑΙ; Τι κι αν λέγαμε ΙΣΩΣ; Κανείς δε μου εξηγεί τη διαφορά. Να σου πω την αλήθεια ούτε και που με νοιάζει να την μάθω. Τι με νοιάζει τι έγινε πριν εβδομήντα χρόνια; Αυτό που με νοιάζει είναι αν θα μπορέσω να βρω δουλειά αύριο. Τον πατέρα μου τον έδιωξαν από το εργοστάσιο. Στο είπα; Ναι, η οικονομική κρίση, λέει.
ΚΟΡΙΤΣΙ: Κάτι όμως πρέπει να σήμαιναν όλα αυτά. Η μάνα μου λέει διαρκώς πως όποιος δε γνωρίζει την ιστορία του είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει. Θέλω να της πω πως αν ξαναζούσαμε την ιστορία ίσως να τη γράφαμε καλύτερα, μα δεν ανοίγω ποτέ τέτοια κουβέντα γιατί θα με αρχίσει με "τα κόκαλα των προγόνων μας" και άλλα τέτοια κουλά και θα φρικάρω.
ΑΓΟΡΙ:Ναι, κάτι σήμαιναν όλα αυτά, σίγουρα. Όμως, να! Θυμάσαι εκείνον το δημοσιογράφο που ρωτούσε τις προάλλες τι γιορτάζουμε στις 28 Οκτωβρίου;
ΚΟΡΙΤΣΙ:Αυτόν που του είπες για την απελευθέρωση από τους Τούρκους; Χαχα, πως δε θυμάμαι!
ΑΓΟΡΙ:Τι να του πω μωρέ του μαλάκα; Αυτός και κάτι όμοιοί του δημοσιογράφοι, πολιτικοί και διάφοροι έχουν καταντήσει την Ελλάδα στα χάλια που έχει. Όλοι αυτοί που θα στέκονται πάνω στην εξέδρα για να μας δουν να παρελαύνουμε. Απ' όλα τα γαμημένα τα κόμματα. Γουστάρω να τους λέω τέτοια και να βλέπω τη μούρη τους στις ειδήσεις το βράδυ. Του χρόνου θα τους πω για το Μαραθώνα. Θα τους στείλω αδιάβαστους.
ΚΟΡΙΤΣΙ:Κι όμως...Κάτι λείπει...Σαν κάτι να μας κρύβουν...
(Ξαφνικά ακούγεται από απροσδιόριστο σημείο η μουσική από έναν παλιό φθαρμένο δίσκο. Πολλά κριτς-κρατς και κάπου ανάμεσα η φωνή της Βέμπο, έτσι δεν την έλεγαν εκείνη την τραγουδίστρια;...Στην πλατεία του θεάτρου που μέχρι πρότινος επικρατούσε το σκότος, εμφανίζεται μια λεπτή δέσμη φωτός. Κάτω της παρουσιάζεται ένα γεροντάκι χιλιοχρονίτικο. Με τη βοήθεια ενός μπαστουνιού αρχίζει αργά να προχωράει προς τη σκηνή, ενώ η δέσμη φωτός το ακολουθεί. Τα παιδιά κοιτούν σιωπηλά το γέρικο σκυφτό σώμα με τις σκουριασμένες αρθρώσεις να οδηγεί το φως πάνω στη σκηνή. Τώρα τα πλησιάζει και τα παιδιά κάνουν ακόμα πιο πέρα, στις άκρες του παγκακιού, για να ανοίξουν λίγο χώρο. Το γεροντάκι κάθεται ανάμεσά τους. Κοιτάζει τις σανίδες τις σκηνής και κουνάει το κεφάλι, σαν κάποιον που έχει πια καταλάβει...Η μουσική παύει να ακούγεται)
ΚΟΡΙΤΣΙ:Παππού, εδώ είναι σχολείο. Τι κάνεις εδώ μέσα;
ΑΓΟΡΙ:Δε φαίνεται να σε ακούει. Περίεργος είναι. Κι αυτό το φως που τον ακολουθάει...
(Ακούγονται τώρα εμβατήρια. Από το βάθος της σκηνής έρχεται η φωνή της Δασκάλας. Τα παιδιά στρέφουν και κοιτάζουν πίσω από την πλάτη τους ανήσυχα)
ΔΑΣΚΑΛΑ:Που στο δαίμονα έχουν πάει αυτά τα δύο; Ελπίζω να μην ξεμοναχιάστηκαν και να...Θεούλη μου! (Εμφανίζεται η Δασκάλα-Φαίνονται μόνο τα πόδια της) Α! εδώ μου είστε; Σε τρία λεπτά μπροστά στο προαύλιο, είμαστε έτοιμοι...(ξαφνικά βλέπει το γέροντα)Α! Χριστός και Παναγία! Τι κάνει ετούτος εδώ ανάμεσά σας; Ει, απολίθωμα, δρόμο, δρόμο από δω, στα κομμάτια! Σας είπε τίποτε; Ό,τι κι αν σας είπε να μην τον πιστέψετε. Είναι διαφθορέας της Ιστορίας. Αυτής που γράφτηκε με το αίμα των ένδοξων προγόνων μας. Κρατήστε τον μακριά σας. Και ετοιμαστείτε, σε λίγο ξεκινάει η παρέλαση.
(Φεύγει--
--Το γεροντάκι σηκώνεται αργά και απομακρύνεται αμίλητο. Μετά από δυο βήματα χάνεται στο σκοτάδι, αφού το αλλόκοτο φως δεν τον ακολούθησε. Μια δέσμη που ξέμεινε στη μέση στο παγκάκι σαν αντικείμενο που ξεχάστηκε. Τα παιδιά ασυναίσθητα σκύβουν προς το φως. Ακουμπάνε εκεί που πριν βρισκόταν ο γέροντας. Την ίδια στιγμή σαν ηλεκτρισμένα πετάγονται πίσω με μια φωνή)
ΠΑΙΔΙΑ:Ουάου!!
ΚΟΡΙΤΣΙ:Τι ήταν αυτό;
ΑΓΟΡΙ:Το ένιωσες κι εσύ; Σα...σα να ήταν...δεν ξέρω πως να το περιγράψω...
ΚΟΡΙΤΣΙ:Είδες αυτα που είδα κι εγώ;
ΑΓΟΡΙ: Σα να ήταν σινεμά. Αστραπιαία. Είδα τόσα πολλά. Μα ήταν όλα πρωτόγνωρα. Δεν τα είχα ξαναδεί. Δεν τα είχα ξανακούσει.
ΚΟΡΙΤΣΙ:Ούτε κι εγώ. Ώστε όλα αυτά τα χρόνια μας παραμύθιαζαν. Οι γονείς, οι δασκάλοι, τα βιβλία., οι τηλεοράσεις, όλοι. Η αλήθεια δεν είναι αυτή που μας έμαθαν.
ΑΓΟΡΙ:Τώρα το βλέπω κι εγώ. Αυτό που λέμε Κοινωνία είναι μια θεατρική παράσταση...
ΚΟΡΙΤΣΙ: ..κι εμείς κομπάρσοι. Απ' αυτούς που αποτυγχάνουν στη ζωή...
ΑΓΟΡΙ:...ή που σκοτώνονται στους πολέμους...
ΚΟΡΙΤΣΙ:Αυτοί που κάνουν τις παρελάσεις, με τάξη και ομοιόμορφα.
ΑΓΟΡΙ:Για να μας κοιτούν ποιοι; Ποιοί είναι άραγε κάτω από τη σκηνή;
(Το αγόρι σηκώνεται και πλησιάζει στο χείλος της σκηνής. Το κορίτσι το ακολουθεί. Το φως ακολουθεί και τους δύο. Τώρα μόνο διαπιστώνουμε πως δεν έχουν πρόσωπα. Κάποιος τους έχει πάρει τα πρόσωπα αφήνοντας στη θέση τους το κενό, τη σκιά. Κοιτούν προς το κοινό, προς τα κει που θα πρέπει να βρίσκεται το κοινό, οι τιμητές τους, αυτοί που θα τους χειροκροτήσουν για την ιστορία που γράφουν ή για την Ιστορία που δε θα μάθουν ποτέ. Κοιτούν προς το κοινό, το σκοτεινό και αμίλητο κοινό, την ίδια στιγμή που ξανακούγεται η Βέμπο- με πολλά παράσιτα είναι η αλήθεια. Όμως σα να μην ακούνε, τα ΠΑΙΔΙΑ κοιτούν προς το κοινό. Κοιτούν προς το μέρος μας).
ΥΓ.Μια ιστοριούλα αφιερωμένη στο μπλόγκερ "Schrondiger's Cat" και σε όσους έχουν κουραστεί να παρελαύνουν.
Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ "ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ"
13/10/2008: Παναγιώτης Κονιδάρης
Κατηγορία: Οι φαρμακοποιοί γράφουν
Το Μεγανήσι είναι ένα από τα πιο γραφικά νησιά του Ιονίου Πελάγους που απέχει μόλις τέσσερα ναυτικά μίλια από τις νοτιοανατολικές ακτές της Λευκάδας.
Έχει έκταση 19,85 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Διοικητικά υπάγεται στο Νομό Λευκάδας και έχει τρία γραφικά χωριά, το Σπαρτοχώρι, το Κατωμέρι και το Βαθύ, με συνολικό πληθυσμό περίπου 1200 κατοίκους.
Είναι ένα καταπράσινο νησάκι στο σύμπλεγμα που δημιουργείται μαζί με τα νησιά Μαδουρή, Θηλιά, Κυθρός, Σπάρτη, Σκορπίδι, και το Σκορπιό, το νησί του Αριστοτέλη Ωνάση.
Το Μεγανήσι έχει μεγάλη ιστορία. Εκεί έζησαν άνθρωποι από τη νεολιθική εποχή ακόμα. Σήμερα ζει εκεί ο Παναγιώτης Κονιδάρης.
Ο Παναγιώτης Κονιδάρης ζει εκεί, γιατί πρώτον εκεί γεννήθηκε –και όχι αλλού– το ιστορικό έτος 1971. Δεύτερον, γιατί μετά το σύντομο πέρασμά του από το Τμήμα Ραδιολογίας-Ακτινολογίας των ΤΕΙ και τη μετέπειτα φοίτηση και αποφοίτησή του το 1996 από τη Φαρμακευτική της Αθήνας, επέλεξε την επιστροφή στο γενέθλιο τόπο, αρνούμενος δια παντός τη μόνιμη εγκατάσταση στο Κλεινόν Άστυ. Τρίτον, γιατί σπουδάζει στα Ιωάννινα «Ευρωπαϊκό Πολιτισμό», στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, παρότι δεν απαιτείται η τακτική παρακολούθηση των σχετικών μαθημάτων. Τέταρτον, γιατί ταξιδεύει συχνά, συχνότατα, για πολλούς και διαφορετικούς λόγους: για να διαγωνισθεί στο αγωνιστικό σκάκι, όντας Υποψήφιος Μετρ, ή στο «καλλιτεχνικό σκάκι»· για να συνεννοηθεί με τον εκδότη ή το μεταφραστή του, όντας συγγραφέας και μάλιστα εμπορικότατος, αν αναλογισθεί κανείς ότι το πρώτο του βιβλίο «Το χειρόγραφο της Πράγας», που εκδόθηκε το 1997 από τις εκδόσεις Λιβάνη, έχει ήδη περάσει τα 6.000 αντίτυπα και οσονούπω θα κυκλοφορήσει στη Γερμανία· για να ζήσει, τέλος, τη συγκίνηση της ιντερνετικής επικοινωνίας μέσα από το προσωπικό του ιστολόγιο (blog).
Για όλες αυτές τις αιτίες ο Παναγιώτης Κονιδάρης ζει στο Μεγανήσι. Ζει για να ταξιδεύει, θα βγάλουν το βιαστικό συμπέρασμα κάποιοι μυστήριοι. Και βέβαια, όχι. Ο Κονιδάρης διατηρεί το μοναδικό φαρμακείο του μικρού νησιού του εδώ και δέκα συναπτά έτη, από το 1998, ζώντας εκεί με την υπομονετική –προφανώς– σύζυγό του, εκπαιδευτικό Σοφία Ηλιοπούλου. Και πέρα από την αναγκαία βιοποριστική του απασχόληση, βρίσκει τον τρόπο να έρχεται σε καθημερινή επικοινωνία με τους συντοπίτες του. Ασχολείται, επίσης, ενεργά με την τοπική αυτοδιοίκηση, έχοντας διατελέσει τα τελευταία έξι χρόνια αντιδήμαρχος και δημοτικός σύμβουλος Μεγανησίου. Αρθρογραφεί, ακόμα, σε περιοδικά και στον τοπικό τύπο της Λευκάδας. Πώς τα προλαβαίνει όλα αυτά;
Όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, έχει κάνει συμφωνία αίματος με τον… Μεφιστοφελή να μεγαλώσει το εικοσιτετράωρό του!
Όπως και να έχει πάντως, όπου και να ζει ο Κονιδάρης, στο νησί του ή στο ταξίδι, δεν παύει να είναι ένας πολύπλοκος άνθρωπος. Με μυαλό κοφτερό, χιούμορ καταλυτικό, δημιουργικότητα ασίγαστη και ταλέντο σε πολλούς και ποικίλους τομείς της τέχνης και του πολιτισμού. Και το πιο σημαντικό, μια ψυχή που διψά, αναζητεί και ψάχνει για το καινούργιο.
Αυτόν τον «δύσκολο» άνθρωπο διαλέξαμε να σας παρουσιάσουμε σε αυτό το τεύχος. Όχι μόνο για να «ευλογήσουμε τα γένια μας» –θυμηθείτε ότι το όνομά του θα ακουστεί στην πολιτιστική μας ζωή τα χρόνια που έρχονται–, αλλά και γιατί είναι επιλογή του περιοδικού μας να αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι το επίπεδο, μαζικό και άχρωμο της πνευματικής μας –δυστυχώς– καθημερινότητας.
.....................................................................................................................................................................
Φαρμακοποιός και συγγραφέας του βιβλίου το «Χειρόγραφο της Πράγας». Αλήθεια πως βρέθηκες στο Μεγανήσι;
Γεννήθηκα και ζω στο Μεγανήσι. Καλώς ή κακώς, η ζωή μου είναι δεμένη στο άρμα του νησιού. Ευτυχώς η γυναίκα μου το αγαπάει εξίσου (γέλιο). Σπούδασα στην Αθήνα Φαρμακευτική. Μεγάλο σχολείο. Όχι η Φαρμακευτική, η Αθήνα. Τώρα πια όμως, δε θα άντεχα να ζήσω στο κλεινόν άστυ ούτε για ένα μήνα. Γι’ αυτό και τώρα σπουδάζω στα Γιάννενα, στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο, «Ευρωπαϊκό Πολιτισμό». Είναι βολικό, αφού δε χρειάζεται να παρακολουθώ. Από ενδιαφέροντα, τίποτε άλλο. Οι αγαπημένες μου ασχολίες είναι το γράψιμο, το διάβασμα, το σκάκι, τα ταξίδια, με όποια σειρά θέλετε. Ασχολούμαι επίσης με το αγωνιστικό μπριτζ, το Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Μεγανησίου, και φυσικά με τα προβλήματα της τοπικής κοινωνίας, αφού ήμουν αντιδήμαρχος και τώρα δημοτικός σύμβουλος. Φυσικά διατηρώ και ιστολόγιο (blog), το οποίο μου απορροφά κάποιο χρόνο. Μη με ρωτήσετε, όπως όλοι, πώς τα προλαβαίνω όλα αυτά, έχω κάνει συμφωνία αίματος με το Μεφιστοφελή να μεγαλώσει το εικοσιτετράωρό μου.
Με τη φαρμακευτική πώς αποφάσισες να ασχοληθείς;
Τι ερώτηση! Μα, δεν το αποφάσισα! Αν με ρωτούσατε τότε, θα σας έλεγα ότι θέλω να γίνω οδοντίατρος. Πέρασα στη Φαρμακευτική με μισή καρδιά. Πίστευα κι εγώ τότε τη συνηθισμένη επωδό, ότι δηλαδή οι φαρμακοποιοί είναι κάτι σαν έμποροι. Όμως την αγάπησα την άτιμη. Είναι ένας μαγικός κόσμος αυτός των φαρμάκων. Επιπλέον, τα επαγγέλματα υγείας έχουν και το πλεονέκτημα της επαφής με τον κόσμο, είναι εν πολλοίς ανθρωπιστικά. Το εμπορικό κομμάτι της δουλειάς, για να είμαι ειλικρινής, δε με πολυ-απασχολεί, παρότι το φαρμακείο πάει πολύ καλά. Δε θα πουλήσω ποτέ, ας πούμε, τσόκαρα, γυαλιά ή φιλμ φωτογραφικά. Ούτε και τα καλλυντικά με πολυ-ενδιαφέρουν. Μπορώ όμως να δαπανήσω μισή ώρα να μιλάω με έναν πελάτη για το πρόβλημα υγείας του. Αυτό είναι βέβαια -θα πουν οι μάνατζερ- αντιοικονομικό. Αυτό όμως σπούδασα. Το φαρμακείο έκλεισε τον Ιούλιο τα δέκα χρόνια. Ουκ ολίγα, αν το καλοσκεφτείς. Ευτυχώς είμαι ακόμα ορεξάτος. Εξάλλου σύνταξη δεν πρόκειται να πάρουμε ποτέ, έτσι δεν είναι;
Άτομο με πολλά και ποικίλα ενδιαφέροντα, το γράψιμο κατέχει την πρώτη θέση;
Πολυπράγμων, ναι. Δε θα έλεγα όμως ότι το γράψιμο είναι η δεύτερη φύση μου, αφού καλά καλά δεν ξέρω ποια είναι η πρώτη! Πολλά πράγματα κατέχουν την πρωτοκαθεδρία στην καρδιά μου, αναλόγως την εποχή και τον προγραμματισμό μου, όχι όμως ότι δε θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς αυτά. Τα μόνα πράγματα που δεν ανταλλάσσω είναι οι άνθρωποι που αγαπώ και οι ευλαβικά φυλαγμένες πολύτιμες μικρές στιγμές που με κάνουν ευτυχισμένο. Εντούτοις το γράψιμο με συγκινεί και με απορροφά για μεγάλα διαστήματα. Άρχισα να γράφω, πρωτόλεια φυσικά, από μικρή ηλικία. Λίγο πιο σοβαρά, ως φοιτητής. Τελικά καταστάλαξα μετά τα τριάντα. Μάλλον έπρεπε να κατακαθίσει το συσσωρευμένο ίζημα. Μου αρέσει η ποίηση, μα φοβάμαι ότι δεν είμαι άξιος να γράψω κάτι τόσο σημαντικό. Έτσι πεζογραφώ. Τόσο το «Χειρόγραφο της Πράγας», όσο και το δεύτερο βιβλίο μου, είναι μυθιστορήματα. Έχω και κάποια διηγήματα στα σκαριά. Αλλά αυτός είναι ένας δρόμος που ποτέ δεν ξέρεις πού θα σε βγάλει, γι’ αυτό είναι και τόσο συναρπαστικός.
Μίλησέ μας για το «Χειρόγραφο της Πράγας». Πώς σου ήρθε η ιδέα;
Στην ουσία ο κεντρικός άξονας της αφήγησης είναι το περίφημο, αν και όχι πολύ γνωστό στους Έλληνες, χειρόγραφο Βόινιτς. Πρόκειται για ένα υπαρκτό βιβλίο, αγνώστου συγγραφέα, γραμμένο σε ένα κείμενο παντελώς ακατανόητο. Κι αυτό, γιατί παρότι έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι η γραφή του αποτελεί μια δομημένη γλώσσα, αυτή η γλώσσα δεν ταυτίζεται με καμία από αυτές που υπάρχουν ή υπήρξαν. Και σαν να μην έφτανε αυτό, εικονίζει και κάποια φυτά αλλοπρόσαλλα, που ούτε αυτά έχουν καταφέρει να ταυτοποιήσουν. Πραγματικό μυστήριο, δηλαδή. Ε, πολύ θέλει να σου έρθει η ιδέα; Γνωρίζοντας για το Βόινιτς από τα διαβάσματά μου, αλλά έχοντάς το ξεχάσει, έκανα ένα ταξίδι στην Πράγα. Εκεί «σκόνταψα» πάλι πάνω του, αφού ένα κομμάτι της γνωστής ιστορίας του είναι συνδεδεμένο με την πόλη. Αυτό ήταν! Άναψε το λαμπάκι, εμβάθυνα στην έρευνα και μετά από δύο χρόνια το βιβλίο ήταν έτοιμο. Έπλεξα έναν ιστό μυστηρίου και βιβλιοφιλικής - αστυνομικής δράσης γύρω από το Βόινιτς και… ιδού!
Πρόκειται για ένα ιστορικό βιβλίο ή είναι προϊόν μυθοπλασίας;
Όχι, δεν είναι ιστορικό, είναι μυθοπλαστικό, όμως εκμεταλλεύτηκα την ευφυΐα του Έκο, που υποστηρίζει ότι τα κενά της Ιστορίας υπάρχουν για να τα γεμίζει η φαντασία των συγγραφέων. Έχει ωστόσο μια πλειάδα ιστορικών στοιχείων, απόλυτα εξακριβωμένων φυσικά, που του δίνουν την αίσθηση της πραγματικής ιστορίας. Έριξα μεγάλο βάρος στα ιντερμέδια που μεσολαβούν των βασικών κεφαλαίων και κάνουν στην ουσία ένα βαθμιαίο φλας μπακ, το οποίο με τη σειρά του υποβοηθάει την εξέλιξη της γραμμικής πλοκής. Απαιτούσε πάντως μεγάλο μόχθο, πιστέψτε με, να μάθω τι ακριβώς φορούσε, π.χ. ο Σαίξπηρ, τι έτρωγε, πώς κινούταν, πώς μιλούσε και δε συμμαζεύεται. Πάντως υπήρξαν κάποιοι που, πηγαίνοντας στην Πράγα μετά το διάβασμα του «Χειρογράφου», έψαχναν στα κτίρια για να βρουν τα σημάδια στα οποία αναφερόμουν. Η πλάκα είναι ότι βρήκαν μερικά! Τους βεβαιώνω ότι δεν τα σκάλισα ο ίδιος!
Οι αναγνώστες πώς το δέχτηκαν το βιβλίο σου; Ποια είναι η αίσθηση που έχεις εισπράξει;
Παραδόξως, πήγε πολύ καλά για πρωτόλειο. Πήρε και κάμποσες θετικές κριτικές. Την τελευταία φορά που ρώτησα είχε περάσει τα 6.000 αντίτυπα. Οσονούπω θα κυκλοφορήσει και στη Γερμανία, νομίζω ότι τελειώνει η μετάφραση. Όμως το εμπορικό κομμάτι δεν είναι το βασικό μου μέλημα. Δε γράφω για βιοποριστικούς λόγους, το φαρμακείο μου να είναι καλά! Το πιο σημαντικό ήταν οι φίλοι που έκανα με το βιβλίο, ο κόσμος που επικοινώνησε μαζί μου, που ταξιδέψαμε μαζί, θα έλεγα, στην αναγεννησιακή Πράγα. Το ζω και στο ιστολόγιό μου (blog) και δε σας κρύβω ότι είναι συγκινητική αίσθηση. Πώς να περιγράψω την έκπληξή μου, όταν παίρνοντας τηλέφωνο σε μια φαρμακευτική εταιρεία για μια παραγγελία, ακούω την τηλεφωνήτρια να με ευχαριστεί. «Μα, δεν παράγγειλα ακόμα», πήγα τότε να διαμαρτυρηθώ, για να πάρω την απάντηση: «Ευχαριστώ για τις ωραίες στιγμές που μου χάρισε το βιβλίο σας!» Ανταλλάσσεται αυτό με χρήματα;
Αναγνωστικό κοινό και κοινό του φαρμακείου, υπάρχει κάποια σύνδεση;
Μπα! Οι παππούδες του νησιού έχουν σοβαρότερα προβλήματα από τις λογοτεχνικές ανησυχίες! Πάντως υπήρξαν αρκετοί πελάτες, μη Μεγανησιώτες, που το είχαν διαβάσει. Λέτε, αν εσώκλεια σε κάθε τόμο ένα έμπλαστρο Λέοντος, να είχα μεγαλύτερη επιτυχία; (γέλιο!)
Ετοιμάζεις κάτι καινούργιο αυτόν τον καιρό; Σκοπεύεις γενικά να συνεχίσεις τη συγγραφή;
Το γράψιμο είναι ένα ποτάμι ύπουλο. Στην αρχή ρέει γαλήνιο, μα μετά αρχίζει η τυρβώδης ροή και μέχρι να συνειδητοποιήσεις τι συμβαίνει σε έχει παρασύρει σαν κούφιο κορμό. Το παράξενο είναι ότι το χαίρεσαι, σαν να κάνεις ράφτινγκ. Μόνο μη μου θυμίσετε… τους καταρράχτες. Μόλις τον Αύγουστο τέλειωσα το δεύτερο πόνημά μου, που έχει κι αυτό φαρμακευτικές πινελιές και αμιγώς φαρμακευτικό τίτλο, θα έλεγα. Δε θα τον αποκαλύψω ακόμα, εξάλλου αν όλα πάνε καλά, το Νοέμβρη ή το Δεκέμβρη θα είναι στα ράφια. Αυτή τη φορά πρόκειται για ένα καθαρόαιμο μυθιστόρημα εποχής, που εκτυλίσσεται στο 16ο αιώνα, στη Μάλτα και στη Δυτική Ευρώπη.
Θα άφηνες ποτέ τη φαρμακευτική για να ασχοληθείς αποκλειστικά με τη συγγραφή;
Να ξεκαθαρίσω κάτι. Είμαι φαρμακοποιός. Αυτό δηλώνω και μπορώ να το αποδείξω. Δεν μπορώ να κάνω το ίδιο για τον τίτλο του «συγγραφέα», αφού οποιοσδήποτε μπορεί να αμφισβητήσει αυτή μου την ιδιότητα ή ακόμα και την ικανότητα, και πιθανότατα χωρίς να σφάλλει! Όμως θέλω να είμαι και ειλικρινής. Θα άφηνα τη φαρμακευτική για οτιδήποτε θα μου εξασφάλιζε ανάλογα εισοδήματα και περισσότερο χρόνο. Το φαρμακείο στο νησί είναι ένα άκρως χρονοβόρο επάγγελμα και πολλές φορές μου στερεί προσωπικές ελευθερίες. Την αγαπώ τη φαρμακευτική, την εξασκώ μάλλον με κέφι, αλλά έχω προνοήσει να μην πάρω όρκους παντοτινής δέσμευσης. Πάντως στο μεσοπρόθεσμο μέλλον δε διακρίνω τη σκιά κάποιου χωρισμού. Τη συγγραφή, από την άλλη, δε θα ήθελα να τη χαρακτηρίσω ερωμένη. Την αγαπώ, βλέπετε, κι αυτή. Είναι εξάλλου κάτι εξίσου σοβαρό, όπως και καθετί που μας κάνει λίγο καλύτερους ανθρώπους. Ας καταλήξουμε, λοιπόν, στο ότι θα παραμείνω για το επόμενο διάστημα πολυγαμικός.
Και ας πάμε τώρα σε ένα άλλο μεγάλο κομμάτι ενασχόλησης, το σκάκι. Συμμετοχή σε αγώνες στο εξωτερικό, διακρίσεις. Αυτή η ιστορία πώς ξεκίνησε; Ποια είναι η πορεία που ακολούθησες μέχρι σήμερα;
Σκάκι έμαθα πολύ μικρός, αλλά κόλλησα για τα καλά την ίωση μετά τα 12. Στο αγωνιστικό σκάκι ρίχτηκα με τα μούτρα στα φοιτητικά μου χρόνια και εξακολουθώ να παίζω σοβαρά σε ομάδες τις Αθήνας -αν και λιγότερες παρτίδες-σε επίπεδο Υποψήφιου Μετρ. Βέβαια δεν έχω τις διακρίσεις που υπαινίσσεστε, δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα, ειδικά αν ζεις στην επαρχία. Μερικές διακρίσεις στα εφηβικά πρωταθλήματα, κάποιες νίκες σε τουρνουά, αυτά. Απλά τα τελευταία χρόνια έχω ασχοληθεί με το λεγόμενο «καλλιτεχνικό σκάκι», που έχει να κάνει με τη σωστή και ταχεία λύση σκακιστικών προβλημάτων, σαν αυτά που συναντάμε στις εφημερίδες, για να σας δώσω να καταλάβετε. Ήμουν τρίτος στο Πρωτάθλημα Αττικής, τέταρτος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και μέλος της Εθνικής Ομάδας τα τελευταία δύο χρόνια. Αυτό είναι όλο, μην το μεγαλοποιούμε κιόλας. Σημαντικότερα θεωρώ τα μαθήματα που ξεκινήσαμε από πέρυσι με τους μαθητές του σχολείου. Ελπίζω να εμφυσήσω σε αυτά τα παιδιά τις βασικές αρχές της φιλοσοφίας του σκακιού, που θα σταθούν πολύτιμα διδάγματα για τη ζωή τους, κι όχι βέβαια το στείρο πρωταθλητισμό, όπως κάνουν στην άρση βαρών ή το στίβο, καλή ώρα!
Nα επιμείνω στην κλασική ερώτηση; Ο χρόνος για τις δραστηριότητες και ο χρόνος δουλειάς στο φαρμακείο πώς συνδυάζονται;
Ξέρω κι εγώ; Να πω με τη βοήθεια των Decadurabolin, για να γίνω πιστευτός; Η αλήθεια είναι ότι αυτά που σε γοητεύουν σου δίνουν και τη δύναμη να τα πραγματώσεις. Δε με πήραν δα και τα χρόνια! Κλέβω και λίγο από τον ύπνο μου, έχουμε χρόνο γι’ αυτόν, γκρινιάζει και λίγο η Σοφία με το δίκιο της, αλλά με κάποιον αλλόκοτο τρόπο τα προλαβαίνω. Φυσικά, θα με δείτε συχνά στο γραφείο του φαρμακείου να γράφω ή να έχω ανοιχτή μια σκακιέρα προπονούμενος. Τον πρώτο καιρό οι πελάτες κουνούσαν με συγκατάβαση το κεφάλι: «Τρελός είναι ο φαρμακοποιός μας, παίζει σκάκι μόνος του...» .
Μετά με συνήθισαν, έτσι γίνεται με τους τρελούς φαντάζομαι (γέλια).
Αναφέρεις στο ιστολόγιο ότι: «Η ζωή είναι μια παρτίδα σκάκι. Το μυστικό δεν είναι να μάθεις να κερδίζεις, αλλά να μάθεις να διαχειρίζεσαι την ήττα». Πόσο αισιόδοξος ή απαισιόδοξος είσαι με τη σημερινή κατάσταση σε επίπεδο πολιτισμού και διαβίωσης γενικότερα;
Η ζωή είναι πράγματι μια παρτίδα σκάκι. Ο δυϊσμός του παιχνιδιού έχει πολλές συμβολικές προεκτάσεις στην καθημερινότητά μας. Το καλό και το κακό, το συγκροτημένο και το ασύνταχτο, το έξυπνο και το βλακώδες, το επιθετικό και το αμυντικό, το βιαστικό και το υπομονετικό, το διαυγές και το θολό είναι συγκρούσεις που αντανακλούν στο χαρακτήρα μας, που φωλιάζουν στα μύχια της ψυχής μας, που καθορίζουν εν τέλει το κοινωνικό μας είναι, ενίοτε δε και το ιδέσθαι.
Το έχω διατυπώσει κατ’ επανάληψη, η εικόνα του σύγχρονου ανθρώπου και δη του Νεοέλληνα, μάλλον θλίψη προκαλεί. Για ποιον πολιτισμό να μιλήσει κανείς, όταν η ουσία του, που είναι το πνεύμα, μαραζώνει στα αζήτητα; Μοιάζουμε μπλεγμένοι σε έναν ιστό, αποχαυνωμένοι, λες και ταλαντευόμαστε σε αιώρα, με την αδηφάγα αράχνη ενός άκρατου υλισμού να μας παραλύει συστηματικά. Επίπλαστες ανάγκες, καταρρακτώδης διακίνηση ελεγχόμενων πληροφοριών, διεφθαρμένοι πολιτικοί και κήνσορες της τηλεοπτικής εικόνας, συνθέτουν ένα ζοφερό σκηνικό. Δεν είμαι όμως απαισιόδοξος. Η πρώτη μορφή αντίστασης έχει να κάνει με την κατανόηση της δεινής θέσης μας στη σκακιέρα. Μόνο τότε μπορείς να οργανώσεις άμυνες. Ηττηθήκαμε, πάμε στην επόμενη παρτίδα. Για παράδειγμα, το ίδιο το διαδίκτυο, που αποτελεί όπλο της παγκοσμιοποίησης, μπορεί και να γίνει εφαλτήριο για ανεξάρτητες φωνές και πυρήνες αντίστασης. Αυτός είναι και ο λόγος που έφτιαξα ιστολόγιο και που χαίρομαι να μιλάω με άλλους μπλόγκερς. Αποτελεί μια νέα μορφή ελευθερίας της έκφρασης. Κάπως έτσι οραματίζομαι να ανατρέπεται το σκηνικό: εκ των έσω.
Να ξέρετε ότι και το τελευταίο πιόνι μπορεί να κάνει ματ!
Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008
ΝΑ 'ΜΟΥΝ ΤΟ ΜΑΗ ΜΟΥΡΤΖΙΑ, ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΕΒΣΕΕΒ...(ή αλλιώς, ανταπόκριση από τη Γιούρμαλα της Λεττονίας)
"Γιούρμαλα" στα Λεττονικά δεν ξέρω τι σημαίνει, αλλά πάντως όχι Θεός.
Ας το παραδεχτούμε ωστόσο. Το αποτέλεσμα της ομάδας ήταν απογοητευτικό. Η εικοστή θέση που καταλάβαμε, ούτε που καταλάβαμε πως προέκυψε. Όλα ξεκίνησαν καλά, αφού στον Open διαγωνισμό λύσης τη Δευτέρα ο Κώστας Πρέντος διέπρεψε κάνοντας 53,5/60 βαθμούς, καταλαμβάνοντας την 6η θέση (συμμετείχαν όλα τα μεγαθήρια) και πραγματοποιώντας τη 2η νόρμα του για τον τίτλο του GM λύσης. Μάλιστα του είχαν καταχωρίσει 54,5 βαθμούς και τον έδιναν τρίτο, μα ο ίδιος ο Κώστας, ως βράχος ηθικής, έσπευσε να αποκαταστήσει την παροδική εύνοια της τύχης. Αναρωτιέμαι μήπως δεν είναι Έλληνας...Ο Νίκος Μενδρινός δεν τα πήγε τόσο καλά στο Open τουρνουά πετυχαίνοντας μόνο 37,5, ενώ η αφεντιά μου έφτασε στο ικανοποιητικό 36. Κάθε φορά που περνάω το 50% είμαι ευχαριστημένος - ιδίως αν πρόκειται για μετοχές εταιρίας.
Η συνέχεια δυστυχώς, έγινε ελλείψει Γιούμαλα. Ο Βελιμίροβιτς που έβαζε τα προβλήματα (και που άμα ξαναδεί κερασμένη μπύρα από μένα να μου τρυπήσετε τη μύτη) διάλεξε ορισμένα εύκολα -για το επίπεδο που μιλάμε - με αποτέλεσμα την πρώτη μέρα να βρίσκονται οι πρώτες δώδεκα ομάδες σε απόσταση 8-9 βαθμών. Ο Νίκος ρεφάρησε, και με ένα 40/45 έδειξε τα δόντια του (με όλα τους τα σφραγίσματα, κοφτερά εντούτοις). Ο Κώστας περιορίστηκε στους μέτριους 35 β. κι εγώ στους 26. Κλωτσήσαμε πόντους στα δυάρια, τη στιγμή που κάποιοι σηκώνονταν στα 10 λεπτά (όσο χρόνο χρειαζόμουν για να γράψω το όνομά μου). Έτσι το βράδυ της Τρίτης ισοβαθμούσαμε στην 14-17 θέση, με όλες τις ομάδες να βρίσκονται πολύ κοντά.
Η Τετάρτη δεν ήταν καλύτερη μέρα, παρ' ότι διαπιστώσαμε με έκπληξη ότι ο ήλιος περνάει κι από τη Γιουρμάλα καμιά φορά. Στα Helpmates, ή "προβλήματα αρωγής", όπως τα ονόμασα, γκρεμίστηκε ο φούρνος του κυρ-Ηλία στο Μεγανήσι. Έλυσα και τα τρία δικαιολογώντας την παρουσία μου στα μακρινά έλη της Βαλτικής. Στις άλλες δύο κατηγορίες βέβαια δεν περίμεναν και πολλά από μένα, με αποτέλεσμα να χάσουμε ένα τουλάχιστον πρόβλημα σε "πολυκινησιακά" και "προβλήματα αυτοκαταστροφής", έκαστος. Το επίπεδο δυσκολίας τη 2η μέρα του Παγκόσμιου ήταν κάπως ανεβασμένο, μα όλοι έλυναν από κάτι. έτσι η ομάδα μας έφτασε στους 143,5/180 βαθμούς, ενώ η δωδεκάδα (που ήταν ο καταρχήν στόχος) απείχε μόλις 6-7 βαθμούς, ήτοι ένα και μισό πρόβλημα ακόμα. Πολλές ομάδες κατέρρευσαν στα Selfmates (όπως οι Άγγλοι που διεκδικούσαν το χρυσό), με τους Ρώσους να κερδίζουν πάνω στο νήμα (178/180) και σε ισοβαθμία με τους Γερμανούς (μέτρησε ο καλύτερος χρόνος!).
Όσο για μας, ατομικά, όλοι μαζέψαμε περισσότερους πόντους απ' ότι είχαμε στη Ρόδο πέρυσι, κάνοντας μάλιστα το υψηλότερο ποσοστό μας σε Παγκόσμιο. Φευ! Αυτό δεν ήταν αρκετό, λόγω των πολύ κοντινών αποτελεσμάτων. Η μπίλια έκατσε στο 20. Μαύρο. Πίσσα.
Ο Κώστας είχε συνολικά 68,5/90, ο Νίκος 65/90 και η ταπεινότητά μου γαντζώθηκε πάνω από το πολυπόθητο 50% με 46,5/90 (με την αρωγή των ομώνυμων προβλημάτων). Διέπρεψε φυσικά ο Πετράκης (ο Πολωνός Μούρτζια),
Να μην ξεχάσω τον υπερδραστήριο και ακάματο Χάρη Φουγιαξή (πράγμα όχι δύσκολο, αφού ήταν όλη μέρα κλεισμένος στις υποεπιτροπές συνεδριάζοντας), ο οποίος στήριζε την ομάδα ηθικά, κερνώντας τα ποτά της παρηγοριάς.
Κάτι ψιθυριζόταν στους διαδρόμους ότι το επόμενο Παγκόσμιο θα είναι στη Βραζιλία (και δη στο Ριο, όπου επιτρέπεται το κάπνισμα -και άλλα πράγματα). Ευκαιρία λοιπόν για όλους τους Έλληνες σκακιστές και λύτες ν' αρχίσουν να προετοιμάζονται για το ερχόμενο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Λύσης. Μερικά μαθήματα σάμπα, ίσως βοηθήσουν αποφασιστικά.
Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008
ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΠΝΙΖΟΥΝ
Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008
ΣΚΑΚΙ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ (μέρος τελευταίο)
Ήγγικεν η ώρα του πιονιού. Και όσο κι αν έστυβα το μυαλό μου σα λεμόνι (αναφέρομαι στο μέγεθος κι όχι στη διαδικασία), τίποτε χιουμοριστικό δεν κατέβαινε. Οι ιδέες μου θλιβερές, σαν τις παρτίδες μου. Ο χρόνος πιεστικός, όπως στις παρτίδες μου κι αυτός. Μέχρι που ένα βράδυ ξύπνησα από έναν ψίθυρο. Ερχόταν από την ξύλινη σκακιέρα που έχω δίπλα στο τζάκι. Θεέ μου πόσο αλλόκοτο ήταν! Μες στο σκοτάδι και τη σιγαλιά έσκυψα κι αφουγκράστηκα. Και τότε άκουσα τις ιστορίες των πιονιών και μονομιάς ήξερα τι να γράψω.
ΧΩΡΟΣ:ΠΑΝΤΟΥ, ΧΡΟΝΟΣ:ΠΑΝΤΑ.
-ε4: «Κάποτε με είπαν Ιουδήθ. Ήταν τότε που οι Ασσύριοι, ασκέρια ολάκερα, άντρες πεινασμένοι για βία, χωρίς οίκτο και χωρίς πρόσωπο, έφτασαν στις πόρτες μας αρματωμένοι με αδυσώπητο θράσος για να γκρεμίσουν τα Άγια των Αγίων. Κανείς δεν άντεχε ν’ αντισταθεί στη λαίλαπα του μετάλλου. Οι προύχοντες κι οι στρατηγοί κρύφτηκαν στα θολωτά τους κελιά, πίσω από τείχη χάρτινα και κάτω από νόμους της σιωπής. Κι εγώ τότε φόρεσα το κόκκινο λινό μου φόρεμα και τα χρυσάφια, που κρέμονταν από πάνω του σαν την κρούστα στο ξεραμένο αίμα. Φόρεσα και τη λεπίδα της αποκοτιάς, ακονισμένη από τα μαύρα παρακλητικά μάτια του λαού μου. Και βγήκα εκεί έξω. Και ήμουν στο κέντρο αυτού που θα ονόμαζες σκακιέρα, σαν πόρνη σεμνή και σαν γυμνή αγία. Προχώρησα ανάμεσα σε λύκεια μάτια και σε φράχτες δερμάτινους μέχρι τη σκηνή του Αξιωματικού. Δεν το κρύβω, ήπια μαζί του. Τον έκανα να βουλιάξει στη χαύνωση της ανωτερότητας. Τον έκανα ν’ αγαπήσει το βόμβο του αίματος στ’ αυτιά του, όπως το μωρό αγαπάει το νανούρισμα.
-ε5: «Μετά με φώναζαν Κυνέγειρο. Θα ήταν νομίζω όταν άρχισα να μυρίζω τον ιδρώτα των ηρώων. Αυτών που δεν είχαν σκουτάρι για τους ίδιους παρά μόνον για τους συντρόφους τους. Αυτών που στήθηκαν σε στοίχους σαν τις Μοίρες, πρόθυμοι να βάψουν τις παπαρούνες πιο κόκκινες. Τη θυμάμαι καλά εκείνη την παρτίδα –παρτίδα δε θα την έλεγες; Θυμάμαι τα λεφούσια που γεννοβολούσε η Ασία, με τις πολύχρωμες αντιξυρίδες και τα λοφία από φτερά εξωτικών πουλιών. Θυμάμαι και τον πρώτο ήλιο που τάχυνε το βήμα μας, χίλια πόδια σαν ένα. Και την κάψα όταν το χώμα τρύπωνε στα ρουθούνια μου, άνυδρο σαν τη ράτσα μου. Μετά όλα έγιναν κρότος. Πατούσα σε σώματα και δεν κοίταζα πίσω. Τα πιόνια δεν κοιτούν πίσω, έτσι δεν είναι φτιαγμένοι οι κανόνες; Ούτε και το αγριεμένο χρεμέτισμα των ίππων με έσκιαξε.
-ε6: Κλαύδιος Πετρώνιος ήταν το όνομα που μ’ έκανε να στρέφω το κεφάλι. Όχι τίποτε σπουδαίο δηλαδή, μην πάει ο νους σου σε ισχυρές φατρίες. Πόσο μάλλον που ήμουν απελεύθερος, ένα πιόνι πάει να πει. Ατσάλι τα μπράτσα μου από τα κάτεργα, ατσάλι κι η ψυχή μου από την ανέχεια. Μερικά σηστέρσια με οδήγησαν εκεί, στα Καταλαυνικά Πεδία, κι αυτά λειψά, σαν τις υποσχέσεις διεφθαρμένου εκατόνταρχου. Μα να, υπηρετούσα τη δόξα, σήκωνα ψηλά τον αετό, κι αυτό είναι κάτι για να αφηγείσαι στα εγγόνια σου. Είχα ξορκίσει το φόβο, όχι σε βωμούς βακχικών θεών, μα με το ίδιο το αργασμένο πετσί μου. Είχα μασήσει χορτάρι και είχα ξεδιψάσει σε γούρνες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Έτσι, εκείνη τη μέρα που αγνάντευα, θολούς μέσα στην καλοκαιριάτικη βράση, τους δασύτριχους Ούννους, μιλιούνια αιμοσταγή, τερμίτες ακόρεστους, τίποτα δε με φόβιζε και τίποτε δε σεβόμουν. Γι’ αυτό κι όταν σάλπισε η ανάγκη δούλεψα ευσυνείδητα. Τόσο, που η λαβή του κοντού ισπανικού μου ξίφους ξεχείλισε στον καρπό μου. Κι όταν η Μάστιγα του Θεού έριξε ίσα κατά πάνω μας εκείνα τα τρομερά κάστρα, τα ογκώδη θηρία που ούρλιαζαν το θάνατο, είχα την πρόνοια ν’ ακολουθήσω τις γραμμές μας, που αραίωναν ευέλικτα για να τα εγκλωβίσουν στα μετόπισθεν και να τα ξεκοιλιάσουν αμείλικτα, σα δύσμοιρα ψάρια.
-ε7: «Μιλάει ο Βροχή- Στο- Πρόσωπο. Μου είπαν πως δεν έκλαψα όταν γεννήθηκα. Πως τα σημάδια στα φύλλα των δέντρων το έδειχναν καθαρά πως θα γίνω πολεμιστής. Δεν πολέμησα όμως τότε, στην κοιλάδα του Μεγάλου Κέρατου με το σφοδρό άνεμο, με τα κόκκινα βράχια ή με το παγερό χιόνι. Αυτά είναι αδέρφια μου. Αντίπαλοί μου ήταν τα Λευκά Πρόσωπα. Ήλθαν κάποτε στη γη μας, σταλμένοι λέει από τη Βασίλισσα τους. Κι εμείς τους είπαμε να ζήσουν. Τα τετράγωνα ήταν πολλά, έφταναν για όλους. Μα αυτοί δεν παζάρευαν. Ήθελαν τα πάντα. Κι έτσι αναγκάστηκα να δανειστώ ξύλα από την οξιά για τα βέλη και πέτρα λαξεμένη από το βουνό για το τσεκούρι. Έφτιαξα και χρώματα. Μαύρο για τη γενναιότητα των παιδιών μου. Άσπρο για την ανάπαυση των προγόνων μου. Και κόκκινο για το δικό μου το θυμό. Κι όταν έφτασε η ώρα ξεχύθηκα σα βούβαλος σε οίστρο και σαν τον αγέρα που ξυρίζει τις πλάτες των αλόγων. Αυτοί είχαν φυσικά βέργες της φωτιάς, που χτυπούσαν σαν τον κεραυνό από μακριά. Μα εγώ είχα τη λάμψη του κεραυνού στα μάτια και τη φωτιά του Μανιτού στην καρδιά. Εκείνη τη μέρα δε σταμάτησα ούτε κι όταν δεν είχε μείνει κανένας ορθός από τους άντρες με τα μαλλιά σαν τα ώριμα στάχυα. Δεν έπαψα μέχρι που το ποτάμι χόρτασε αίμα και οι γύπες λευκή σάρκα. Πήγα κι άλλες φορές στην κοιλάδα ψάχνοντας του κάκου για τη Βασίλισσά τους. Μα κι όταν τα κόκαλά τους ξάσπρισαν κάτω απ’ τον κόκκινο ήλιο, αυτή δεν εμφανίστηκε. Έφτασα μέχρι αυτό που λες Έβδομη Γραμμή. Πήρα πίσω τα ποτάμια και τα βοσκοτόπια μας. Πήρα πίσω την τιμή μου, αυτήν που κάνει τον πολεμιστή να αναπνέει. Μα βλέπω τα Λευκά Πρόσωπα να ξανάρχονται. Βλέπω και τα δικά μας τα σκαμμένα από τον κάματο. Βλέπω και τους άντρες να ζητούν πυροβόλα, να ντύνονται σαν τους Λευκούς στο σώμα και στην ψυχή. Τη μαύρη ψυχή.
-ε8: «Με λένε Ρότζερ. Ή μήπως Χάινριχ; Ίσως και Γεβγκένι. Τι σημασία έχει;
………………………………………………………………………………………….
Το καταλαβαίνω. Ετούτη τη φορά δεν είχα αστεία ν’ αραδιάσω. Συγχωρήστε την ανικανότητά μου να σας κάνω να χαμογελάσετε. Φταίει που εκείνος ο ψίθυρος συνεχίζεται. Ξυπνάει όταν κοιμούνται οι άλλοι ήχοι. Πάσχισα να τον αποφύγω, να σφαλίσω τ’αυτιά και το μυαλό μου. Μάταιος κόπος. Κάθε φορά, πειθήνια, σηκώνομαι και πλησιάζω την πηγή του. Μοιάζει σαν ένα χέρι να με κινεί κάθε νύχτα, ξανά και ξανά στο ε4. Απομένω ολομόναχος, σαν πιόνι σε μιαν έρημη κοσμική σκακιέρα. Υπακούω ύστερα στην αναπόδραστη ανάγκη μου να διηγηθώ ιστορίες. Και το κάνω όσο πιο σιγανά μπορώ, σχεδόν ψιθυριστά. Δε θέλω δα να σας αναστατώσω…
Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2008
ΚΡΕΑΣ Ή "ΚΡΕΑΣ";
Ανοίγω τις προάλλες το μέιλ μου και τι να δω; Μια παραπομπή σε αυτήν εδώ την καταχώριση (ίσως η καταχώριση να έχει πια αλλάξει, αναφέρομαι σε αυτή με τα ταχυφαγεία).
Ωραία πράματα! Ρίξατε μια ματιά, φαντάζομαι. Ομολογώ ότι σοκαρίστηκα κάπως. Όχι πως τ' ακούμε πρώτη φορά, αλλά δεν είχα ξαναδιαβάσει τέτοιες λεπτομέρειες. Φυσικά δεν είμαι οπαδός των εν λόγω αλυσίδων καταστημάτων γρήγορου φαγητού. Θα έλεγα ότι ούτε απ' έξω δεν περνάω (και λόγω απόστασης :-)). Το συζήτησα με ένα φίλο όμως, που αρέσκεται σε αυτό το είδος διατροφής. Υποστηρίζει ότι όλα αυτά είναι ίσως προβοκάτσιες, ότι δηλαδή τα εστιατόρια αυτά ουδέποτε θα χρησιμοποιούσαν μεταλλαγμένα τρόφιμα, για να μη χάσουν το πολυπληθές πελατολόγιο τους. Κατηγόρησε μάλιστα και το συγκεκριμένο ποστ ως μύθευμα ή αναπαραγωγή μυθεύματος.
Δεν μπορώ να γνωρίζω ποια είναι η αλήθεια. Καταλαβαίνω όμως πως μια πολυεθνική έχει σαν εικόνισμα τη μεγιστοποίηση του κέρδους και μετά κόπτεται για όλα τα άλλα. Η ασφάλεια των πελατών της έρχεται σε νιοστή μοίρα και μόνο εφόσον γίνει κάποιος σχετικός ντόρος ή σε περίπτωση που η απρόσωπη Εταιρία θέλει να προβάλει το "ανθρώπινο πρόσωπό της". Παρά τις αντιρρήσεις του φίλου μου, κλίνω να πιστέψω την ειλικρίνεια του εν λόγω ποστ, αν και ως άνθρωπος που σέβεται την αντικειμενικότητα, θα το ψάξω περισσότερο. Αν πάντως είναι αλήθεια έστω και το ένα εκατομμυριοστό από όλα αυτά, τότε οι συνέπειες θα είναι ολέθριες και -αλίμονο!- κοντοπρόθεσμες.
Ακόμα κι αν όλο αυτό είναι οργουελιανό παραμύθι, φοβάμαι πως δεν απέχει και πολύ η εποχή της υλοποίησής του. Αν δε αληθεύει το κλισέ "Είμαστε ό,τι τρώμε", τότε σίγουρα σε μια παραμορφωτικά μεταλλαγμένη κοινωνία σαν τη δικιά μας, τα φαγητά (και τα ποτά) που μας αξίζουν είναι γάλα με μελαμίνη, χάμπουργκερ με κρέας μεταλλαγμένου "βοοειδούς" και νερό με εξασθενές χρώμιο.
Για κάτσε να δω αν περίσσεψαν λίγα ντόπια φασολάκια κι ένα μπακαλιαράκι από το μεσημέρι...
Τετάρτη 27 Αυγούστου 2008
ΑΚΟΥ ΓΙΟΥΡΜΑΛΑ...
Δεύτερος τη τάξει (και στο ύψος των τακουνιών) ο Νίκος Μενδρινός, γνωστό φωτομοντέλο.