ΠΑΝΑΚΕΙΑ ΙΙ

Σα μαύρος καταρράχτης έπεφταν επάνω μου οι αμφιβολίες, αμείλικτες άρπυϊες, για το τι νόημα είχαν όλα αυτά. Τι επιδίωκα; Την εκδίκηση για έναν πατέρα που ποτέ δε θα μάθαινα αν ήταν πράγματι αυτός; Την ανεύρεση μιας κόκκινης σκόνης που ίσως και να μην υπήρχε πια; Ή μήπως την εξολόθρευση του άλλου μισού μου εαυτού, του μαύρου στρατού στη σκακιέρα της ψυχής μου, του σκοτεινού, του υποχθόνιου, του διαβολικού; Εκείνου με την ουλή στο μάγουλο, που δεν ήξερα πια αν ανήκε στο Δημήτριο ή σε μένα τον ίδιο; Ήταν αβάσταχτο και μόνο να το σκέφτομαι. Ήταν ένας ατέρμονος, ανελέητος βασανισμός.

Μόνο κοντά να φτάσω στη Ρώμη ήρθα στα συγκαλά μου. Ήταν τότε που η απόφασή μου κατακάθισε σα βαρύ ίζημα, μετά από ισχυρή ανατάραξη. Γιατί το ξεκαθάρισμα, είναι κι αυτό μια λύτρωση. Μόνιμη σαν το θάνατο, αφού εκεί, στη Ρώμη, ο ένας έπρεπε να πεθάνει. Ο Δημήτριος ή ο Νικόλαος. Το ίδιο ήταν.

...........................................................................................................

Ένα μικρό απόσπασμα από το νέο μου μυθιστόρημα, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Α.Α.Λιβάνη. Από την Πέμπτη 27/11 σε όλα τα κεντρικά βιβλιοπωλεία.