Τετάρτη 23 Απριλίου 2008

ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ ΣΚΟΤΩΜΟΥ

"Τί είναι πάλι;" γκρίνιαξε ο Πρόεδρος.




"Κύριε Πρόεδρε" απάντησε η μελιστάλλαχτη φωνή διαμέσου της ανοιχτής ακρόασης, "ζητά να σας μιλήσει επειγόντως στην απόρρητη γραμμή ο Αρχηγός. Να τον περάσω;"
"Εγώ πρέπει να σε "περάσω", μα ας όψεται το προηγούμενο Κλίντον", σκέφτηκε ο Πρόεδρος. "Δώσ' τον μου" είπε μετά στη γραμματέα με τα τροφαντά στήθη και σήκωσε το μπλε ακουστικό.

"Κύριε Πρόεδρε, έχουμε μεγάλο πρόβλημα", άκουσε τη βραχνή ήρεμη φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής. Το πρώτο πράγμα που τον εκνεύριζε με τους ανθρώπους της CIA ήταν η αμεσότητα με την οποία μιλούσαν.
"Ακούω" είπε ο Πρόεδρος μιμούμενος το κοφτό ύφος του άλλου "πώς λέγεται το πρόβλημα;". Αυτό που άκουσε από τη βραχνή φωνή δεν του άρεσε καθόλου: "Πάπας Βενέδικτος ο ΙΣΤ΄".
"Holy shit!", ξέφυγε του πλανητάρχη. "Μα, γιατί;" απόρησε αμέσως μετά.

"Από τους ανθρώπους μας στη Αγία Έδρα έλαβα μόλις ένα κωδικοποιημένο μήνυμα. Την Κυριακή έρχεται το Πάσχα και ο Άγιος Πατέρας ετοιμάζεται να μας κάψει τη γούνα. Στην εξαγγελία του προς τους πιστούς, η οποία σημειωτέον αναμεταδίδεται ζωντανά από 2500 τηλεοπτικούς σταθμούς παγκοσμίως και την ακούει το 80% του πληθυσμού της Γης, θα κατηγορήσει ανοιχτά τις ΗΠΑ για την επιθετική τους πολιτική. Θα σταθεί ενάντια στις παρεμβάσεις στη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ και το Λίβανο και πολύ φοβάμαι ότι θα θέσει το ανάθεμα και στην ηγεσία μας", έδωσε το ραπόρτο ο Αρχηγός.
"Μα, η ηγεσία μας είμαι εγώ!" συνειδητοποίησε μετά από ολιγόλεπτη σκέψη με φρίκη ο Πρόεδρος.
"Ακριβώς αυτό εννοώ" επιβεβαίωσε με ψευτοθλιμμένο ύφος ο άλλος. Ο Πρόεδρος πάσχισε να βάλει σε τάξη τις σκέψεις του. Κάποια στιγμή τα κατάφερε.
"Εντάξει μωρέ, ας τον να βελάζει τον τράγο. Σιγά τον Πάπα τώρα! Δεν εμποδίζει τα σχέδιά μας έτσι δεν είναι;". Ο άλλος δεν απάντησε. Κι αν το πρώτο πράγμα που ενοχλούσε τον Πρόεδρο με τον Αρχηγό ήταν ο τρόπος που μιλούσε, το δεύτερο ήταν όταν δεν μιλούσε.

"Μας εμποδίζει, ε;" ρώτησε τώρα με λιγότερη αυτοπεποίθηση.
"Φοβάμαι πως ναι. Το Καθολικό δόγμα είναι η δεύτερη πολυπληθέστερη θρησκεία στον κόσμο και η πρώτη στο Δυτικό κόσμο. Αν ειπωθούν αυτά που ετοιμάζει η Αγιότητά του από άμβωνος, τότε ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων θα στραφεί εναντίον μας. Η Ευρώπη δεν είναι σαν την Αμερική. Πολλές κυβερνήσεις, ακόμα και οι φιλικές μας, θα προβληματιστούν και θα υπαναχωρήσουν. Είναι σίγουρο ότι θα αποσύρουν τα στρατεύματά τους από το Ιράκ και για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν πρόκειται να μας υποστηρίξουν σε καμιά "πρωτοβουλία ειρήνευσης". Το θέμα της ανακατάταξης των Βαλκανίων και των βάσεων στην Ουκρανία θα παγώσει επ' αόριστον. Η δημοφιλία μας θα πέσει κατακόρυφα. Οι κομμουνιστές θα αρχίσουν να μας χτυπάνε κάτω από τη μέση, το ίδιο και οι φονταμενταλιστές. Κι όσο για τους ακτιβιστές..."
"Καλά, καλά, αρκεί!" ούρλιαξε ο Πρόεδρος και ευτυχώς που οι τοίχοι του Οβαλ Γραφείου είχαν ηχομόνωση για 250 ντεσιμπέλ. "...μώ τα γένια του Δεσπότη" ψιθύρισε μετά. Ο Αρχηγός ήθελε να του θυμίσει ότι ο Πάπας δεν είχε γένια, αλλά θεώρησε σώφρον να το κάνει κάποια άλλη στιγμή.





"Τι στο δαίμονα θέλει τώρα; Δεν του δώσαμε 200 εκατομμύρια δολλάρια πέρσι; Δεν τον φιλοξενήσαμε και τον διαφημίσαμε στις ΗΠΑ; Τι σκατά τον έπιασε; Λοιπόν, κοίτα, αυτόν δε γίνεται να τον φάμε. Θα προσπαθήσουμε διπλωματικά".
"Όλες οι διπλωματικές ενέργειες έχουν γίνει κύριε Πρόεδρε και, λυπάμαι που το λέω, ναυάγησαν οικτρά. Είναι αμετάπειστος!" ενημέρωσε ο Αρχηγός.
"Μα τι θα κερδίσει απ' όλα αυτά;" εξεμάνη ξανά ο πλανητάρχης.
"Δεν είμαι σε θέση να απαντήσω ξεκάθαρα. Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι είδε όραμα, είτε το πιστεύετε είτε όχι. Πάντως θα αυξήσει δραματικά το κύρος του ανάμεσα σε χριστιανούς και όχι μόνο. Εκτιμούμε ότι ο πολύς κόσμος θα τον χρίσει υπέρμαχο του δικαίου και θα επιστρέψει στις εκκλησίες. Υπολογίζουν στο Βατικανό ότι τα κέρδη τους από μια τέτοια μεταστροφή θα είναι πενταπλάσια από τις δικές μας ευγενικές χορηγίες. Και εκεί στο Βατικανό δεν μετρούν ποτέ λανθασμένα. Αν δε προσθέσουμε τις ναζιστικές του καταβολές και το ότι το φέρει βαρέως για την είσοδο των ΗΠΑ στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς και την προσπάθειά του να ποδηγετήσει τα άλλα χριστιανικά δόγματα, τότε εξηγούνται πολλά και χωρίς οράματα".





Ο Πρόεδρος έμεινε για λίγα λεπτά σιωπηλός. Ο Αρχηγός του έδωσε όλο το χρόνο που χρειαζόταν, μιας και ήταν πασίγνωστο το ότι χρειαζόταν μονίμως πολύ χρόνο για να σκεφτεί και χωρίς μάλιστα να τα καταφέρνει πάντα.
"Προχωρήστε στις απαραίτητες ετοιμασίες" είπε τέλος ο μεγάλος ηγέτης με την επισημότητα (και το κύρος) ενός νεκροθάφτη.
"Κύριε Πρόεδρε, με την άδειά σας πάντα, είναι όλα έτοιμα. Ο άνθρωπος που ετοιμάζει το μπάνιο του Ποντίφικα με τα αρωματικά άλατα, περιμένει εντολή μας για να προσθέσει τους κατάλληλους γλυκοσίδες. Ο Άγιος Πατέρας θα πάθει μια καθόλα φυσιολογική όσο και κεραυνοβόλο καρδιακή προσβολή. Σε δέκα λεπτά θα έχει συναντήσει τον Άγιο Πέτρο. Μετά θα σπάσουν τα τηλέφωνα για την έκτακτη σύγκλιση του κονκλάβιου. Και αυτή τη φορά θα είμαστε πιο προσεκτικοί. Λοιπόν;".

"Προχωρήστε!" δήλωσε κοφτά ο Πρόεδρος, που είχε αρχίσει να κουράζεται από την κουβέντα. Μετά κατέβασε το ακουστικό.


Την επόμενη ώρα ασχολήθηκε με πιο ανάλαφρα ζητήματα και επιβεβαίωσε το ραντεβού του για την παρτίδα γκολφ που είχε υποσχεθεί στο μεγαλομέτοχο μιας πολυεθνικής. Πρόλαβε ακόμα να δει και τις δημοσκοπήσεις και να ενθουσιαστεί από την απρόσμενη άνοδο του 5% στη δημοφιλία του. Ο ειδικός του αναλυτής του εξήγησε ότι οφειλόταν στην επίσκεψη του Πάπα στις ΗΠΑ και ο Πρόεδρος απέκτησε ξαφνικά ένα διαβολεμένο κέφι. Άφησε μάλιστα να χαραχτεί στο πρόσωπό του ένα από εκείνα τα αινιγματικά χαμόγελα που όπως έδειχναν οι στατιστικές τον έκαναν δημοφιλή στους μεσοαστούς με διψήφιο δείκτη νοημοσύνης.





Στο γήπεδο του γκολφ, μισή ώρα μετά την επιβεβαίωση του Αρχηγού ότι όλα είχαν γίνει σωστά, το κέφι του παρέμενε σε υψηλό επίπεδο. Κάποια στιγμή θυμήθηκε ότι ο μεγαλομέτοχος ήταν πιστός Ρωμαιοκαθολικός και ενθουσιασμένος με την ίδια του τη μνήμη του πέταξε:

"Μπιλ! σου εύχομαι Καλό Πάσχα, έστω και λίγο νωρίτερα!"
"Ευχαριστώ πολύ κύριε Πρόεδρε, μα..." κόμπιασε ο άλλος
"Χα-χα! Μη μου πεις ότι το γύρισες κι εσύ στη Σαϊεντολογία;"
"Όχι κύριε Πρόεδρε, αλλά βλέπετε..."
"Τι; Πες μου τώρα ότι σε μύησε ο φίλος σου ο Ρίτσαρντ Γκηρ στο Βουδισμό, να σκάσω στα γέλια!"
"Μα, προς Θεού κύριε Πρόεδρε, το Πάσχα των Καθολικών έχει περάσει εδώ κι ένα μήνα!"


Ο Πρόεδρος έξυσε το κεφάλι του. Αυτά τα πράγματα με τις θρησκείες ήταν πάντα τόσο μπερδεμένα. Χαμογέλασε αμήχανα και χτύπησε το μπαλάκι. Αυτό διέγραψε μια παραβολική τροχιά και κόλλησε σε μια λιμνούλα λάσπης. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Ήταν σίγουρος ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ίσως αν άλλαζε μπαστούνι...


Τετάρτη 9 Απριλίου 2008

UNKLE JOHN



Ο μπάρμπας (θείος) μου ο Γιάννης, αδερφός της μάνας μου, μπάρκαρε το '70 σ'ένα σαπιοκάραβο που έπιανε Αμερική. Στο χωριό δεν τον σήκωνε το κλίμα, είχε δείρει μπάτσο που παραφύλαγε να ρουφιανέψει έξω από το σπίτι. Ήταν και οργανωμένος, αντάρτης μαθές ο παππούλης μου ο Νίκος, άστα να πάνε. Στη Νέα Υόρκη βγήκε παράνομα. Άρχισε να περιφέρεται σαν εμιγκρές, όπως τον συμβούλευαν άλλοι που το είχαν κάνει πριν απ' αυτόν. Γνώρισε μια γυναίκα σ' ένα μπαρ. Ήταν χορεύτρια. Ήθελε να γίνει σταρ του Χόλυγουντ, μα ο πατέρας της την είχε διώξει από το σπίτι τους στην Ιντιάνα. Ήταν βλέπεις σοβαρός άνθρωπος, δούλευε για λογαριασμό της NASA.

Ο Γιάννης την ερωτεύτηκε, νομίζω κι αυτή. Λιανός σαν ξώβεργα, παληκαράκι ξανθό και όμορφο ήταν τότε. Ξεχείλιζαν τα νιάτα από πάνω του. Πολύ ήθελε; Παντρεύτηκαν και πήρε την πράσινη κάρτα. Κατέληξαν στο Τέξας. Ο Γιάννης δούλευε ολημερίς σε βενζινάδικο. Η γυναίκα του δεν έβρισκε δουλειά. Είχε βάλει και το χεράκι του κι ο πεθερός που είχε μάθει τα καθέκαστα. Φασούλι το φασούλι, μαζευτήκανε κάποιες σοβαρές οικονομίες. Αρρώστησε και ο ιδιοκτήτης του βενζινάδικου, βρήκε κι έναν άλλο χωριανό ο Γιάννης και πήραν συρμαγιά την επιχείρηση. Ήταν τίμιος και έξυπνος, έκανε προκοπή. Κάθε τόσο έστελνε και ένα γράμμα με ένα κατοσταδόλλαρο στη βάβω μου, τη μάνα του. Γεννήθηκαν και τα παιδιά, αυτό ήταν, στέριωσε ο Γιάννης στα ξένα.

Κύλησε ο ρημάδης ο χρόνος, μπάταρε πολλές φορές την άμμο στην κλεψύδρα του, μα η νοσταλγία ήταν πάντα εκεί σαν μικρό ακούνητο αγκάθι. Κάποτε αποφάσισε να επιστρέψει για να δει τη μάνα και τ' αδέρφια του. Όχι για πολύ, μόνο για το καλοκαίρι. Αυτό έγινε πριν δυο χρόνια. Ήρθε στο χωριό. Μα δεν ήταν ο Γιάννης. Ήταν ο unkle John. Τα πάντα είχαν αλλάξει. Και στο χωριό και στο Γιάννη. Ελληνικά και Αγγλικά ανακατεμένα. Διπλοσάγωνο και χοληστερίνη. Πίεση φουλ και πέντε μπουκαλάκια με χάπια, μεταξύ των οποίων και ένα ελαφρύ αντικαταθλιπτικό. Χωρισμένος και οι κόρες, παντρεμένες πια, μακριά. Είχε όμως πέντε υπαλλήλους, όλους Μεξικανούς. Και δεν είχε άλλες υποχρεώσεις.

"Γιατί δεν έρχεσαι να μείνεις στο νησί;" τον ρωτούσα.
"Δεν κάνω γω για δω. Ούτε αυτοκίνητο δε μορώ να οδηγήσω. Εκεί πάνω είν' όλα αυτόματα".
Ο πραγματικός λόγος ήταν ο φόβος. Η ανασφάλεια που αισθανόταν κάθε φορά που προσπαθούσε να μετρήσει τη ζωή του και του έβγαινε λειψή. Σύντομα κατάλαβα ότι ο νεαρός επαναστάτης είχε γίνει πουριτανός μεσοαμερικανός. Είχε όπλο στο σπίτι. Κατηγορούσε "τους βρωμιάρηδες τους μαύρους" ότι είναι κλέφτες και λωποδύτες. Είχε βέβαια μια γκόμενα Μεξικάνα, αλλά αυτή ήταν μόνο για την "F" word. Οι δουλειές δεν πήγαιναν τόσο καλά όσο παλιά. Του έβαζαν στη μια τσέπη τα δολλάρια και του τα απομυζούσαν από την άλλη. Ήταν και οι races. "Έχω ταϊσει εγώ σκυλιά και άλογα! Ουουου!". Όποτε άνοιγα πολιτική συζήτηση υποστήριζε το Μπους. "Καλά τους έκανε τους Γιουγκοσλάβους. Terrorists είναι όλοι τους! Και οι Άραβες το ίδιο. Ασ' τους να πάνε στο διάολο να καθαρίσει ο τόπος!"

Χάρηκε για το επικείμενο -τότε- βιβλίο μου. "Good! Να μου το στείλεις" -"Διαβάζεις;" -"Σκατά διαβάζω. Μόνο για τις κυνοδρομίες. Μα το δικό σου θα το διαβάσω". Του το έστειλα, μα δεν ξέρω τι τύχη είχε. Το μόνο που θύμιζε τον παλιό Γιάννη ήταν κάποιες στιγμές συγκίνησης. Όταν άκουγε παλιά τραγούδια. Όταν έβλεπε παλιούς φίλους. Τον πήραν δημόσια τα ζουμιά δυο τρεις φορές, του ανέβηκε κι η πίεση, ένιωσε ευάλωτος, τον λυπήθηκα. Προσπαθούσε να μείνει γαντζωμένος σε μια σαπουνόφουσκα. Μια μέρα του έδειξα δύο σουσουράδες στο μικρό κήπο έξω από το φαρμακείο, που είχαν ξεσηκώσει τον κόσμο με πεταρίσματα και τιτιβίσματα. "Έχετε κωλοσούσες στο Χιούστον;" ήταν η ηλίθια ερώτησή μου. Δε μπήκε στον κόπο να τις κοιτάξει. "Απ' όλα έχουμε. Αρκεί να έχεις money".

Πήγαμε και στο πατρικό του. Η πέτρα είχε πάρει να μουχλιάζει. Το ταβάνι ίσα που κρατιόνταν. Οι σανίδες στο πάτωμα είχαν σαπίσει και φαινόταν από κάτω το χώμα. Το κλήμα δεν υπήρχε πια και η μεγάλη συκιά της αυλής είχε γύρει επικίνδυνα μισογκρεμίζοντας το μικρό κοτέτσι από κάτω της. "Θα πέσει" είπε μόνο. "Πόσω χρονώ να είναι;" απόρησα. "Ογδόντα, εκατό, ποιός ξέρει. Πάντα εδώ ήταν. Αχ! πόσες φορές σκαρφάλωσα πάνω της για να μη με δείρει η μάνα μου!".

Η συκιά έπεσε με ένα παρατεταμένο "κρααακ!", ένα μήνα μετά την επιστροφή του στην Αμερική. Του το είπα μόλις πριν ένα μήνα όταν μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Έβριζε τους tradesmen που κάνουν παιχνίδια στο χρηματιστήριο με το πετρέλαιο. Σύμφωνα με τις προβλέψεις του πάντως η τιμή του μάυρου χρυσού θα σταθεροποιούνταν γύρω στα 100 δολλάρια το βαρέλι. Την κατάσταση θα έσωζε η Χίλαρυ. Ήταν η μόνη ελπίδα για την Αμερικανική και την Παγκόσμια οικονομία. Εγώ πάλι έβριζα κατά τα ειωθότα τον καπιταλισμό και μου απαντούσε γελώντας να προσέχω τι λέω γιατί παρακολουθούν όλα τα τηλέφωνα. Μετά του είπα για τη συκιά. Έμεινε για λίγο σιωπηλός. Τον καταλάβαινα. Που θα κρυβόταν τώρα πια; "Γέρασα" βρήκε μόνο να πει.

Η τιμή του πετρελαίου συνεχίζει την ανοδική της πορεία. Το δολλάριο συνεχίζει να υποτιμάται σε σχέση με το ευρώ. Οι σουσουράδες συνεχίζουν να ερωτοτροπούν έξω από το φαρμακείο -αυτές μου τον θύμισαν. Η τελευταία υπόσχεση του unkle John ήταν ότι θα έρθει στο νησί. Πεθύμησε να το ξαναδεί.

Η συκιά πέταξε μέσα από το σχισμένο νεκρό κορμό της τρία νέα βλαστάρια. Δεν του το είπα. Το φυλάω για έκπληξη.

Παρασκευή 4 Απριλίου 2008

Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΑΠΝΟΥ

Με αφορμή ένα πρόσφατο ταξίδι μου στο εξωτερικό (Μιλάνο), λέω να αναφερθώ στην ιστορία με το κάπνισμα και τις απαγορεύσεις του. Πριν απ' όλα όμως να ξεκαθαρίσω δύο πράγματα:

α) Είμαι καπνιστής.

β) Ο καπνιστής κάνει μεγάλο λάθος που καπνίζει.




Κατανοώ πλήρως το κακό που κάνει στον οργανισμό το τσιγάρο, έστω και λόγω επαγγέλματος. Όσοι δεν το έχουν σκεφτεί ή απλά δεν το γνωρίζουν τους πληροφορώ ότι το μονοξείδιο του άνθρακα που εισπνέουν συνδέεται με τα ερυθρά τους αιμοσφαίρια στη θέση του οξυγόνου και μάλιστα 8 φορές πιο εύκολα. Είναι κυρίως αυτό που προκαλεί τις αναπνευστικές νόσους και επίσης είναι υπεύθυνο για το λαχάνιασμα και τα παρεπόμενά του, που φτάνουν σε χρόνια χρήση μέχρι την δυσλειτουργία στύσης (τώρα είμαι σίγουρος ότι σας ταρακούνησα). Φυσικά υπάρχουν και χειρότερα. Η ατελής καύση που λαμβάνει χώρα στην κάφτρα του τσιγάρου ελευθερώνει ενώσεις αζώτου (όλα τα φυτικά παραπροϊόντα περιέχουν ιχνοστοιχεία αζώτου), τις λεγόμενες νιτροζαμίνες, πτητικές και άρα εισπνεόμενες ουσίες, υπεύθυνες για τα καρδιαγγειακά νοσήματα και μερικές μορφές καρκίνου (δεύτερο ταρακούνημα).



Έτσι δεν είναι λίγες οι φορές την ημέρα που συμβουλεύω ανθρώπους να κόψουν το κάπνισμα. Παρ' όλα αυτά εγώ καπνίζω. Μπορείτε να με χαρακτηρίσετε κατά το δοκούν και να έχετε απόλυτο δίκιο. Κάποτε (ελπίζω σύντομα) θα το κόψω. Αυτό έχει να κάνει με ένα προσωπικό ζήτημα που ξεφεύγει του θέματός μας. Κόψτε το κι εσείς. Είναι εύκολο. Απλά πετάξτε το.

Μετά από αυτό το μάλλον μάταιο λογύδριο θα πρέπει να περάσω και στο πραγματικό μου θέμα. Και αυτό δεν είναι άλλο από τον ρατσισμό που συναντώ καθημερινά και στρέφεται εναντίον των καπνιστών. Όπου κι αν πας στο εξωτερικό σου απαγορεύουν να καπνίσεις. Στο Μιλάνο είδα κι έπαθα. Ούτε σε εστιατόρια, ούτε σε μπαράκια καλά καλά δεν επιτρεπόταν. Τα Χριστούγεννα στη Μάλτα μου έβαλαν χέρι επειδή κάπνιζα στο κατάστρωμα του πλοίου, δηλαδή σε ανοιχτό χώρο. Παρόμοια στο Παρίσι, στην Πράγα, στη Σεβίλλη, στο Λονδίνο, στη Ρώμη, στην Βιέννη και δε θυμάμαι που αλλού. Το μόνο μέρος που κάπνιζα σχεδόν παντού ήταν στην Αίγυπτο. Σιγά σιγά αρχίζει να γίνεται και στην Ελλάδα μόδα αυτή η γελοιότητα. Όλα τα' χε η Μαριορή...



Θα συμφωνήσω μαζί σας ότι υπάρχουν μέρη όπου το κάπνισμα είναι εγκληματικό, όπως μέρη που βρίσκονται παιδιά, σχολεία, νοσοκομεία, λεωφορεία κτλ. Εκεί πρέπει να απαγορεύεται δια ροπάλου. Σε όλα τα άλλα όμως μήπως θα έπρεπε να προβλεφθούν θέσεις ή χώροι για τους καπνιστές; Πόσο δύσκολο είναι να φτιάξεις ένα δωματιάκι με τον κατάλληλο εξαερισμό; Και τέλος πάντων, αυτό που με εκνευρίζει περισσότερο απ' όλα είναι το βλέμμα μερικών ανθρώπων όταν τους ρωτάω αν υπάρχει πουθενά τέτοιος χώρος. Μοιάζει σαν να τους ζητάω ένα όπλο για να πυροβολήσω τον διπλανό. Σέβομαι τους διπλανούς μου και δεν τους πυροβολώ, αλλά μήπως θα μπορούσε κάποιος να σεβαστεί και τη δική μου επιθυμία να βλάψω τον εαυτό μου; Και μη μου πείτε ότι γίνεται για το καλό μας όλο αυτό το θεατράκι! Αν τα κράτη ήθελαν να περιορίσουν μέχρι εξαφανίσεως τα άσχημα αποτελέσματα του καπνίσματος στη δημόσια υγεία, μπορούσαν απλούστατα να το απαγορεύσουν ολοσχερώς. Ούτε να παράγεται, ούτε να εισάγεται. Τίποτα. Νιξ. Παράνομο, όπως τα ναρκωτικά. Όπως ίσως θα έπρεπε να είναι και το αλκοόλ. Έλα όμως που τότε θα χάσουν τους σπόνσορες τους, τους καπνοβιομήχανους και τα μεγάλα καρτέλ που τους συντοφεύουν.

Άρα δεν το βλέπω να γίνεται στο άμεσο μέλλον (ούτε όμως και στο απώτερο). Άλλωστε το πρόβλημά μου είναι άλλο. Να μην αισθάνομαι παρίας στη χώρα μου (και σε κάθε χώρα) μόνο και μόνο επειδή τυχαίνει να καπνίζω. Όπως δε θα έπρεπε να αισθάνεται παρίας ένας Αλβανός, ένας νέγρος, ένας ομοφυλόφιλος, ένας Εβραίος, ένας σκακιστής, ένας ΑΕΚτζής ή ένας ταξιτζής, γαμώ το κέρατο μου!



Δε γουστάρω να ζω στη Σπιναλόγκα των δακτυλοδεικτούμενων καπνιστών, δεν είμαι λεπρός κοινωνικά και ηθικά. Αντίθετα, οι ταγοί της παγκόσμιας ηθικής "τάξης" θα έπρεπε να νιώθουν έτσι για πολλούς άλλους λόγους. Θα συνεχίσω να λέω τα ίδια και όταν θα κόψω το κάπνισμα. Μέχρι τότε θα καπνίζω, επειδή με βοηθάει να συγκεντρώνομαι όταν γράφω και επειδή προτιμώ να βλέπω τι εισπνέω.