Το πρώτο πράγμα που αισθάνθηκα ήταν ένα ελαφρύ χάδι αέρα. Σήκωσα το κερί ψηλά, κι αυτό τρεμόπαιξε φωτίζοντας δύο κυκλικές οπές στο θολωτό ταβάνι, απ’ όπου γινόταν ο εξαερισμός. Παρ’ όλα αυτά, μια ελαφριά μυρωδιά μούχλας και κλεισούρας γέμισε το χώρο. Ο θόλος της οροφής ήταν τόσο χαμηλός, που αρκούσε να απλώσω το χέρι για να τον ακουμπήσω. Οι σαρκοφάγοι των ιπποτών που είχαν διατελέσει μεγάλοι μάγιστροι του τάγματος βρίσκονταν αραδιασμένες στην περιφέρεια του τοίχου. Δε δυσκολεύτηκα να διακρίνω αυτή του Λα Βαλέτ. Ήταν η πιο εντυπωσιακή.
Είδα την πέτρινη σαρκοφάγο με τα πόδια σε μορφή λιονταριών να φέρει τα σύμβολα του θυρεού του, που τον κρατούσαν ένας αετός και ένα λιοντάρι. Από πάνω της, στον τοίχο, φαινόταν η μαρμάρινη επιγραφή που είχα δει και στο παρελθόν και η οποία τον εξυμνούσε ως σωτήρα της Μάλτας και του Χριστιανισμού. Πάνω στον τάφο βρισκόταν τοποθετημένη η βαριά μαρμάρινη πλάκα με το σκαλιστό ιππότη ξαπλωμένο και τα χέρια του σε θέση προσευχής. Έκανα βιαστικά κι εγώ τη δική μου και τράβηξα το ατσάλινο σπαθί από το ζωνάρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου