Πέθανε χτες σε ηλικία 84 ετών ο Γάλλος συνθέτης Μωρίς Ζαρ.
Στη δεκαετία του 1950 άρχισε να συνθέτει μουσικές για ταινίες, με μεγαλύτερη σε επιτυχία εκείνη του «Λόρενς της Αραβίας», το 1962, η οποία τον έκανε διάσημο στο Χόλιγουντ και σφράγισε τη συνεργασία του με τον Bρετανό σκηνοθέτη Ντέιβιντ Λιν. Οι επιτυχίες συνεχίστηκαν με τις επικές, αισθαντικές και συγκινητικές μουσικές ταινιών και τηλεταινιών όπως ο "Δρ.Ζιβάγκο", το "Πέρασμα στην Ινδία", ο "Κύκλος των Χαμένων Ποιητών", ο "Ιησούς από τη Ναζαρέτ", το "Σογκούν", το "Ο άνθρωπος που ήθελε να γίνει βασιλιάς", η "Ολέθρια Σχέση", η "Ακτή του Κουνουπιού" κ.ά.
Εκτός από τον Λιν συνεργάστηκε και με τους Τζον Φρανκενχάιμερ, Άλφρεντ Χίτσκοκ, Τζον Χιούστον, Λουκίνο Βισκόντι, Πίτερ Γουίαρ, Φράνκο Τζεφιρέλι.
Αντί ενός λεπτού σιγή, οκτώ λεπτά επέλασης της Τέχνης:
12 σχόλια:
Όταν οι μουσικές επενδύσεις των ταινιών ήταν αυτόνομα και αυθύπαρκτα συμφωνικά έργα – όχι κρότοι και θόρυβοι όπως σήμερα.
Μωρίς Ζαρ, Βλαντιμίρ Κοσμά, Ζωρζ Ντελερύ, Μισέλ Λεγκράν. Πολλοί γάλλοι έγραψαν εκλεκτή μουσική για σινεμά.
Ο γιος του όμως… Πώς μπόρεσε να απατήσει αυτή τη γυναίκα;
Τώρα, καλωσόρισες να πω, που' σαι ωρέ Ρασκόλνικοβ να πω, πως και μας καταδέχτηκες να πω, άσε τίποτε απ' αυτά δε λέω και περνώ στην πάπια πεκινουά.
Έχεις δίκιο, μεγάλοι μουσικοί και μεγάλες μουσικές. Μεγάλος αριθμός γάμων επίσης. Και πατέρας και γιός του έδωσαν και κατάλαβε :-)
Έτσι είναι που δυσκολεύομαι και δεν ξέρω σε ποιά απ' όλες αναφέρεσαι. Δεν ξέρω εξάλλου και λεπτομερώς τα προσωπικά του Ζαν Μισέλ, μόνο την Ανζανί θυμάμαι. Αυτήν εννοείς;
Αξιόλογη και η Ιζαμπέλ, δε λέω, όμως εννοώ αυτήν. Αν μιλάμε για γυναίκα…
Α! ναι, ήταν και η Σαρλότ Ράμπλινγκ. Να το πω; Να μην το πω, γιατί θα πρέπει να μιλήσω με μαμαλάκειους όρους (περί ορέξεως...)
Που τον θυμήθηκες τον Καφάση; Όλο και πιο καλτ μου γίνεσαι!
Τωρα θα φταιω εγω αν ερθω κι απλωσω τα σεντονια μου με τις πασες που δινετε;
Να περιοριστω σε δυο παραθεματα:
Η Μεθοδος ειναι Ιουδαιοχριστιανικη,αν διασχιζεις τον πονο θα πετυχεις.Αηδιες.Μ'ενδιαφερει περισσοτερο η εμφανιση των πραγματων απο το περιεχομενο.Το πως απο το γιατι. (Adjani)
Δεν κανω ταινιες για να ψυχαγωγησω τους ανθρωπους.Διαλεγω τους ρολους που με προκαλουν να ξεπερασω τα ορια μου.Η αναγκη να καταβροχθισεις,να τιμωρησεις,να ταπεινωθεις και να παραδοθεις μοιαζει να ειναι πρωταρχικο κομματι της ανθρωπινης φυσης και ειναι σιγουρα πολυ σημαντικη στο σεξ.Για να ανακαλυψεις τι ειναι το φυσιολογικο,θα πρεπει να εχεις παλεψει με την παλιρροια του αφυσικου.(Rampling)
Υ.Γ. Μα τι αναποδη πορεια απο την Rampling(1946) στην Adjani(1955) και μετα στην Parillaud(1960)..
Oλους(;) μας ελκυει η νεοτητα αλλα υπαρχουν και ορια..
@Μέτοικος
Τα σεντόνια ευπρόσδεκτα, πες πως είσαι στου Χυτήρογλου.
Εγκαταλείψαμε αυθωρεί και παραχρήμα την τέχνη του Ορφέα και περάσαμε σε αυτή του Σειληνού ή μου φαίνεται;
Πες μου τώρα πως σου αρέσει και σένα η Ράμπλινγκ περισσότερο από την Ανζανί, να φλεβοτομηθώ! Πάντως και η Αλεξάνδρεια η Εσχάτη που αναφέρεις (Παριγιό προφέρεται;) και που δεν την ήξερα, μια χαρά μου φαίνεται. Ωστόσο δεν καταλαβαίνω τι σε ξενίζει σε όλα αυτά. Το σιντριβάνι της νιότης αποζητάει πάντα ο κουρασμένος λαμνοκόπος.
Άλλο που το βρίσκουν μόνο οι μεγαλοαστοί εστέτ. :-)
Δεν τον ξέχασα ποτέ τον Καφάση για να τον θυμηθώ· μάλλον άλλοι πρέπει να τον γνωρίσουν. Πάρε, για παράδειγμα, αυτό. Πολύ ερωτικό κομμάτι, πολύ αισθαντική η ερμηνεία του Καφάση, και ο Χρήστος Ψαρρός στο μπουζούκι παίζει τις κάλτσες του. Και όλα αυτά, το 1975. Πώς;
Σε επόμενο μάθημα, αν το φέρει η κουβέντα, θα κάνουμε φροντιστήριο και για άλλους b-class, από πλευράς προβολής (όχι αξίας), καλλιτέχνες γύρω στα 1970-75. Τουλάχιστον τον Πόλυ Κερμανίδη, τη Φωτεινή Μαυράκη, τον Κώστα Κόλλια και τον Νίκο Πάνο πιστεύω να τους ξέρεις, όχι;
Μετά, ήρθαν οι έντεχνοι και δέσαμε…
@Καφάσης
Ούτε που τους έχω ακουστά, να! φιλώ σταυρό. Έχουν καμιά συγγένεια με τον Κοινούση; Αυτόν τον θυμάμαι.
Στο ξαναλέω πάντως, δεν είναι όλοι οι καλλιτέχνες το ίδιο. Άλλο η Μάνου κι άλλο ο Μάνος (επώνυμα και τα δυο, μην παρεξηγηθώ).
Μορφή ο Κοινούσης. Ακορντεονίστας ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 (διακρίνεται, νεότατος, στα μέλη λαϊκών ορχηστρών μουσικών ιντερμεδίων σε παλιές ελληνικές ταινίες), έγραφε στίχους και μουσική από τότε –στο πολύ όμορφο «Άνθρωποι είμαστε» (και σφάλματα κάνουμε), με την υπέροχη Δούκισσα, κάνει δεύτερη φωνή. Τραγούδια όπως το «Αχ ας μπορούσα» με τη Γιώτα Λύδια κυκλοφόρησαν με ονόματα άλλων δημιουργών, ενώ στην πραγματικότητα ήταν δικά του. Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 άρχισε να τραγουδά ο ίδιος τις συνθέσεις του.
Ο δίσκος του «Σήμερα» έκανε θραύση στην εποχή του (το έχω σε πειρατική κασσέτα που είχα αγοράσει, θυμάμαι, στη λαϊκή, εν έτει 1973, μαζί με το Forever and ever του Ντέμη Ρούσσου· την «Απονιά» του Περικλή Περράκη, που επίσης σάρωνε την ίδια χρονιά, δεν χρειάστηκε να την αγοράσω, μου την έγραψε από δίσκο σε κασσέτα ένας γνωστός γνωστού, το δε Houses of the holy των Led Zeppelin μού το είχαν φέρει, σε γνήσια κασσέτα εταιρίας παρακαλώ, από την Αμερική. Μουσικά πολυσυλλεκτικός από τότε, και με τα ανάλογα κονέ, βεβαίως βεβαίως :-))
Το τραγούδι του «Στο σπίτι μου χαράματα» τραγούδησε και η Μελίνα Κανά στον δίσκο της Juke box (2004), κατώτερα βέβαια από τις παλαιότερες εκτελέσεις του Μιχάλη Μενιδιάτη και του ίδιου του Κοινούση.
Πιάνω πού και πού τον εαυτό μου να σιγοτραγουδά το ρεφραίν από το τραγούδι του «Πυροτεχνήματα»:
Δε με συγκινούν εμένα τα λεφτά
ούτε με ζαλίζουν τα χειροκροτήματα
όλα είναι πυροτεχνήματα
αξία έχουν τα καλά αισθήματα.
Αυτός ήταν / είναι ο Κοινούσης. Αγνός και ηθικός άνθρωπος, από πάστα που σπανίζει σήμερα.
Μάστα, μάστα, με κατατόπισες. Θυμάμαι ακόμα από τα μακρινά μικράτα μου το "Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν", αλλά ίσως αυτό να το έλεγε κι ο θέμης Ανδρεάδης, κατά τι νεότερος φαντάζομαι του προαναφερθέντος.
Ο στίχος "Κι αν θα με φάνε τα άγρια θηρία/ θα με γράψει και η Ιστορία", μου είχε φαίνεται μάθει από τότε ότι μια ηρωϊκή, έστω και απονεννοημένη Έξοδος από τα άστεα είναι ενδοξότερη μιας συνθλιπτικής (για τα γούστα μου πάντα) Παραμονής σε αυτά.
Στη ζούγκλα του Αμαζονίου είναι ο επόμενος σταθμός.
Παρέμπ (που λέει και ο Σαραντάκος)δεν είσαι απλά πολυσυλλεκτικός, είσαι μπάτε σκύλοι αλέστε κι αλεστικά μη δώσ'τε. Και το σκύλοι ενίοτε και με κεφαλαίο.
Να υποθέσω πως τρέφεις μια υπόγεια συμπάθεια για την Κανά ; Όχι της Γαλιλαίας, τη Μελίνα.
Βρε Λινάρδο ταβερνιάρη, γράφτα κάτω απ΄ το σφουγγάρι
Σωστά, τον "Ταρζάν" (του Μαρκόπουλου - της "Θητείας" και της "Ιθαγένειας" ντε) τον τραγούδησε και ο Ανδρεάδης, σε δεύτερη όμως εκτέλεση - πρώτη ο καλός λαϊκός τραγουδιστής Γιάννης Ντουνιάς.
Γουστόζικος ο Θέμης, καλαμπουρτζής και κεφιλής. Εκτός από το σήμα κατατεθέν του "Το μπόι μου είναι" (δυο μέτρα και κάτι, φαρδιά έχω πλάτη και μέση στενή), θυμάμαι τη μπριόζα ερμηνεία του στα προπολεμικά αριστουργήματα του Τούντα (όχι του Μιχάλη, του μέσου του Εθνικού την εποχή του Τουρκομένη, για να θυμηθούμε τη Μπαλαφάρα, του Πάνου, του σμυρνιού συνθέτη) "Η πλύστρα" και "Στου Λινάρδου την ταβέρνα" (που κι αυτήν την παράχωσα στη Μπαλαφάρα)· τότε είχαν αποσυρθεί στο χρονοντούλαπο οι πρώτες, απαράμιλλες βέβαια, εκτελέσεις της Ρόζας και του Περιδικόπουλου αντίστοιχα – και φυσικά επανήλθαν αργότερα στο προσκήνιο, το κλασσικό ποτέ δεν χάνει την αξία του, απλώς περνά φάσεις δημοφιλίας και αφάνειας, σαν τη ΜακΚάτσεον στη Γαλλική ένα πράμα. ′Εχει επανεκτελέσει με τον δικό του τρόπο και τον "Πολιτευτή" και τη "Σωματική ανάγκη" του Νιόνιου.
Ωραία φωνή η Μελίνα - και ωραία παρουσία, παρέμπ, που λέει και ο Σαραντάκος. Οι δυνατότητές της δεν φαίνονται τόσο στις ηχογραφήσεις στουντίου (πάνε δεκαετίες που η λέξη πολιτογραφήθηκε ελληνική, άρα εγώ τουλάχιστον την κλίνω· α, κλίνω επίσης και το ταξί – του ταξιού – τα ταξιά, και το εκατό: "Πιάσαμε το σαματά και ήρθαν τρία εκατά", που έλεγε και ο Λιδάκης), άλλωστε, για να πω την αλήθεια, μπορεί να μου αρέσουν τα απτάλικα και οι καρσιλαμάδες του Ζαγοραίου, όμως δεν αντέχω για πολύ ώρα τα σύγχρονα χιτζάζ και ουσάκ από τους καικαλαέντεχνους, αλλά στις ζωντανές της ηχογραφήσεις "Στιγμές ερωτικού λόγου" (Αθήνα: Νάκας 2005, Θεσσαλονίκη: Αίγλη 2006), όπου με συνοδεία δύο πιάνα (Μπιλιλής – Σημαδόπουλος) τραγουδά, μεταξύ άλλων, τη "Λόλα" του Γλέζου, το "Κύμα το κύμα" του Ζήκα, το "Ένα αστέρι πέφτει πέφτει" του Καλδάρα και το "Όταν ανθίζουν πασχαλιές" του Κουγιουμτζή. Ναι, δεν είναι κακή, ούτε η ίδια, ούτε η Λιζέτα Καλημέρη -παρέμπ δύο, αδελφή της Μελίνας. Από τραγούδια πάσχουν.
@Καφάσης νοσταλγικός
Αλήθεια, τι να γίνονται όλοι αυτοί οι πάλαι ποτέ εύθυμοι χαρακτήρες; Έχουν αποδημήσει εις Κύριον ή στριμώχτηκαν στην πιο σκοτεινή γωνιά του ραφιού με τα αζήτητα; Γιατί μου μοιάζει απίθανο να εμφανίζονται κάπου, έστω κι αν αυτό το "κάπου" είναι τόσο παρακμιακό, όσο τα πουκάμισα με τις πούλιες που συνήθιζαν να περιφέρουν στην ισόπεδη πίστα.
Δημοσίευση σχολίου