ΠΑΝΑΚΕΙΑ IX

Ένα κρανίο, όπως συνήθιζαν να του βάζουν οι ζωγράφοι δίπλα του, για να δείξουν το στοχασμό του θανάτου, έγερνε πάνω στο τραπέζι, με τις μαύρες κόγχες του στραμμένες στο απόκοσμο φως.

Όμως δεν ήταν αυτό που με έκανε ν’ αναρριγήσω. Ήταν το πρόσωπο του αγίου, εκείνο το ασκητικό και συλλογισμένο πρόσωπο. Κι εκείνες οι βαθιές ρυτίδες στο άτριχο μέτωπο. Και τα γένια τα άσπρα που έφταναν ίσαμε το στέρνο. Και τα βλέφαρα τα μισόκλειστα, πάνω απ’ τη στενή μύτη. Πλησίασα κι άλλο, γέρνοντας το κεφάλι, για να σιγουρευτώ. Δεν υπήρχε αμφιβολία. Εκείνο το πρόσωπου του Αγίου Ιερώνυμου που έβλεπα μπροστά μου, το είχα ξαναδεί. Λίγο πιο γερασμένο, λίγο πιο αδύνατο, μα το είχα ξαναδεί. Ήταν εκεί, στο κρεβάτι του πόνου, στο κελί ενός μοναστηριού, λίγο πριν φτάσει ο θάνατος...