ΣΚΑΚΙ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ- Μέρος τέταρτο (ίσως και 14 λεπτά)

Η ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΥ
Αναρωτιέμαι πόσοι από σας αδιαφορείτε για τα όσα κάνει ένας τρελός. Φαντάζομαι οι περισσότεροι. Οι υπόλοιποι πρέπει να’ ναι τρελοί ή ψυχίατροι. Το ίδιο ισχύει και στο σκάκι. Όλοι εκτιμούν τα βαριά κομμάτια, ενώ τους κακόμοιρους τους αξιωματικούς τους τρώει το μαύρο σκοτάδι (π.χ. βαριάντα αλλαγής της Ισπανικής). Κι όμως υπάρχουν φορές που ένας αξιωματικός μπορεί να κρίνει την παρτίδα. Την ώρα που ο βασιλιάς του είναι λουφαγμένος πίσω από τα πιόνια του, ο αδάμαστος «τρελός» γαζώνει την αντίπαλη παράταξη με τη δημιουργική λόξα του.

Υπήρξαν λοιπόν περιπτώσεις στην παγκόσμια ιστορία που ένας και μόνο άνθρωπος πήρε τη μοίρα του στρατού του στα χέρια του, την ώρα που τα υπόλοιπα κομμάτια έμοιαζαν με…πούλια! Τέτοια ήταν και η περίπτωση του Κορεάτη σκακιστή που θα συναντήσετε σε λίγο, τουλάχιστον όσοι από σας είναι αρκετά τρελοί για να διαβάζουν ακόμα το συγκεκριμένο άρθρο.

ΚΟΡΕΑ 1592- Ναύαρχος Γι Σουν Σιν
Το τελεσίγραφο του Σογκούν Χιντεγιόσι

στα 1586 ζητούσε από την Κορέα να παραχωρήσει ένα κομμάτι της κορεατικής σκακιέρας στην υπερδύναμη Ιαπωνία, ως πολεμική βάση για μια επίθεση στην Κίνα των Μινγκ. Τους τελευταίους θα τους έχετε ακουστά από τα ομώνυμα βάζα, αλλά καλό θα ήταν να μην τους συγχέετε με τα ομώνυμα ρωσικά αεροσκάφη γιατί είναι υποτιμητικό –για τα βάζα.
Ο Κορεάτης βασιλιάς Σεόντζο αρνήθηκε τα τετράγωνα που του ζητούσαν. Εδώ δεν ήξερε τι να κάνει τα δικά του κομμάτια, θα φιλοξενούσε και άλλα και μάλιστα αγριεμένα; Έτσι, η τεχνολογικά εξελιγμένη Ιαπωνία κύρηξε τον πόλεμο στην Κορέα. Αποβιβάστηκε στο Πουσάν με 700 πλοία και 160 χιλιάδες στρατό και ο Σεόντζο έσπευσε να τρυπώσει στο ροκέ του στο βορά εγκαταλείποντας τη Χανσεόνγκ (το τότε όνομα της Σεούλ). Σύντομα οι Ιάπωνες κατέλαβαν το κέντρο της σκακιέρας και το παιχνίδι έμοιαζα στρατηγικά χαμένο. Το μόνο που απέμενε στους άμοιρους τους Κορεάτες, που δεν μπορούσαν να αντιπαραθέσουν τα τόξα τους στα αρκεβούζια των γειτόνων τους, ήταν μερικές ζούλες στη θάλασσα εν είδει ανταρτοπολέμου. Όμως ακόμα κι αυτές είχαν παγώσει με τη φυγή του βασιλιά τους. Το ισχυρό ναυτικό της Κορέας ανέμενε άδικα την εκπόνηση κάποιου σχεδίου άμυνας. Τότε ήταν που άνοιξε η διαγώνιος για το ναύαρχο Γι.


Ο ναύαρχος Γι Σουν Σιν, γόνος ευγενικής σκακιστικής οικογένειας, μην αντέχοντας να βλέπει τη χώρα του να καταστρέφεται, αποφάσισε να αντεπιτεθεί χωρίς άνωθεν εντολές. Ο Γι ήταν ένας ευφυής και τολμηρός αξιωματικός (καμία σχέση με τους καραβανάδες που συναντήσαμε μερικοί στη θητεία μας) και προβλέποντας την ιαπωνική επίθεση είχε αποσπάσει τα προηγούμενα χρόνια κάποια κονδύλια από την ΚΣΟ (την Κορεατική Σκακιστική Ομοσπονδία, ντε!). Τα χρήματα βέβαια δεν έγιναν στάχτη και μπούλμπερη, ή μάλλον έγιναν ακριβώς αυτό! Δηλαδή μπαρούτι και πυροβόλα όπλα για τον εκσυγχρονισμό των πλοίων.
Η σημαντικότερη όμως συμβολή του Γι ήταν η ναυπήγηση του Γκεογκμπουσόν, που στα κορεατικά σημαίνει «θαλάσσια χελώνα».




Το σκάφος αυτό, με μήκος 30-40 μέτρα και ύψος 6 μέτρα, είχε 80 πιόνια που κωπηλατούσαν και άλλα 60 που πολεμούσαν. Είχε όμως και μια περιμετρική διάταξη κανονιών και ήταν θωρακισμένο με μεταλλικές πλάκες, άρα απρόσβλητο στα πυροβόλα όπλα. Το κατάστρωμά του έφερε πυκνά τοποθετημένα μεταλλικά καρφιά κρυμμένα κάτω από άχυρο. Οι ναυμαχίες εκείνη την εποχή γίνονταν ουσιαστικά στα καταστρώματα, σώμα με σώμα, καθώς προσέγγιζαν τα πλοία. Ο ναύαρχος Γι «ναρκοθετώντας» το κατάστρωμα της «χελώνας» του, ήξερε ότι είχε πλεονέκτημα. Έριξε τότε μια τελευταία ματιά από το φιανκέτο του στην αντίπαλη αρμάδα και ρίχτηκε στη μάχη.
Οι περιπολίες του στις κορεατικές πτέρυγες έφεραν τις πρώτες μικρές νίκες. Όμως ήξερε ότι για να επιτύχει κάτι πιο αποφασιστικό έπρεπε να κάνει διάσπαση στο κέντρο (να τα ακούνε αυτά οι μαζέττες). Έστειλε λοιπόν ένα τμήμα του στόλου του στο ναύσταθμο των Ιαπώνων και τους προκάλεσε να το κυνηγήσουν. Όταν οι κακοί της ιστορίας μας ξανοίχτηκαν για τη σφαγή, ένα μεταλλικό τέρας ξεπετάχτηκε μπροστά τους με τα εμβλήματα του βασιλιά και του αξιωματικού Γι. Στην πλώρη του ξεχώριζε το κεφάλι ενός δράκου. Ήταν η πρώτη φορά που παιζόταν η βαριάντα και έτσι πήρε το όνομά της η διακλάδωση αυτή της σικελικής. Όλα τα άλλα που λέγονται για την ονομασία της είναι απλώς φήμες.



Το θηριώδες χελωνονινζάκι, που λέτε, όρμησε ακάθεκτο και εμβόλισε ένα αντίπαλο Σεκιμπούνε (σκακιστικό σκάφος των Γιαπωνέζων) το οποίο βυθίστηκε αύτανδρο. Κατόπιν το Γκεογκμπουσόν άρχισε να κανονιοβολεί προς άπασα κατεύθυνση, καθότι είναι γνωστό ότι ο αξιωματικός έχει ευρύ βεληνεκές όταν δεν είναι στη γωνιά. Τα βλήματα εναντίον της «χελώνας» προσέκρουαν στη μεταλλική του πανοπλία και όταν οι πιο τολμηροί από τους σαμουράι όρμησαν ν’ ανέβουν πάνω της, καρφώθηκαν στις σιδερένιες αιχμές. Ήταν ένα πολύ αποτελεσματικό κάρφωμα ομολογουμένως. Εκείνο το σούρουπο ο Ιαπωνικός στόλος καταναυμαχήθηκε, όταν αντίστοιχα οι Κορεάτες έχασαν μόνο τρία πιόνια, ενώ τραυματίστηκε ελαφρά και ο ίδιος ο Γι καθώς έριχνε πυρωμένα βέλη συμμετέχοντας στη μάχη.
Έχοντας σε λίγο καιρό ολοκληρώσει και την κατασκευή άλλων δύο Γκεογκμπουσόν (και πολλά που ήταν, καθώς η ΚΣΟ δεν είχε βρει ακόμα χορηγούς για το πρωτάθλημα), ο Γι βγήκε παγανιά σαρώνοντας οποιονδήποτε στολίσκο ή μεταγωγικό πλοίο των αντιπάλων έπεφτε στη διαγώνιό του. Σε μια απ’ αυτές τις ναυμαχίες το χελωνονινζάκι του Γι βύθισε τη βασίλισσα (ναυαρχίδα) των Ιαπώνων και μάλιστα κατάφερε να πάρει ως λάφυρο το κομμένο κεφάλι του ναυάρχου Κουροσίμα (πιθανός συγγενής του σκηνοθέτη Κουροσάβα και πιθανή πηγή έμπνευσης του Καββαδία για το «Κουροσίβο»). Καθοριστική ήταν και η ναυμαχία στις νησίδες (πιονιών) Χανσάν, όπου ο Γι εφάρμοσε τη διάταξη σε σχήμα “U” των πλοίων του κυκλώνοντας και βάλλοντας κατά βούληση κατάτων ιαπωνικών Σεκιμπούνε, που δεν ήξεραν ποια διαγώνιο να πρωτοφυλάξουν.
Βέβαια, στην ξηρά τα πράγματα δεν ήταν και τόσο ρόδινα. Σε κείνη την πλευρά της σκακιέρας οι Κορεάτες υποχωρούσαν διαρκώς. Η πρωτεύουσα Πιονγιάνγκ κατελήφθη και ο βασιλιάς κόντευε να κρυφτεί έξω από τα 64 τετράγωνα. Όμως η ροή του ανεφοδιασμού από την Ιαπωνία είχε διακοπεί, χάρις στο ναύαρχο Γι και τελικά οδηγήθηκαν σε συνθηκολόγηση. Οι ίντριγκες του παλατιού

–τι τα θέλετε, παντού τα ίδια- για το ποιος θα παίζει στην πρώτη σκακιέρα, οδήγησαν τον Γι εκτός παιχνιδιού. Αποσύρθηκε στα κτήματά του και ξεκίνησε να γράφει τη βιογραφία του με τίτλο «Οι 60 αξέχαστες ναυμαχίες μου». Τότε ήταν που οι κακοί αναθάρρησαν και αναδιοργανώθηκαν. Βελτίωσαν τις θέσεις των κομματιών τους αρχίζοντας να κερδίζουν ξανά χώρο στην Κίτρινη Θάλασσα.
Ο βασιλιάς Σεόντζο, που μόλις είχε ξεμυτίσει το κεφάλι από το ροκέ, σκιάχτηκε μια νέα μαζική επίθεση από τη «θήτα» και ανακάλεσε άρον- άρον στο φιανκέτο του τον Γι το 1592. Ο ναύαρχος επέστρεψε και μαζί του και οι νίκες. Σε μια απ’ αυτές (σε τοποθεσία που το όνομά της είναι δυσκολοπρόφερτο ακόμα και από τους Κορεάτες) ο Γι εκμεταλλεύτηκε τα ρεύματα της περιοχής (που τα γνώριζε καλύτερα κι από τις βαριάντες της σικελικής) και συνέτριψε τον αντίπαλο στόλο. Ξεπάστρεψε κατόπιν τα απομονωμένα πιόνια του Σογκούν επιτιθέμενος στους τελευταίους θύλακες των Ιαπώνων επί ξηράς.
Οι Γιαπωνέζοι τα μάζεψαν να φύγουν, αλλά ο Γι ήταν πια αμείλικτος.


Επιτέθηκε στα υποχωρούντα κατάλοιπα του εχθρικού στόλου αποδεκατίζοντάς τα κοντά στο Νοριάνγκ. Ήταν εκεί όμως που τραυματίστηκε θανάσιμα από βλήμα όπλου. Αποσύρθηκε στο καμπούνι του δίνοντας εντολή να μην πάψουν να χτυπούν τα τύμπανα της επίθεσης. Ήταν οι τελευταίες κινήσεις μιας λαμπρής βαριάντας του Δράκου. Ήταν οι τελευταίες λέξεις ενός κομματιού που, ακόμα κι όταν έχανε ο βασιλιάς του, αυτό δεν ηττήθηκε ποτέ. Ήταν η παρτίδα της ζωής ενός περήφανου Αξιωματικού.

Υ.Γ. Το ξέρω, ήταν συγκινητικό. Και τώρα βγάλτε τα χαρτομάντηλα και σκουπίστε τις μύτες σας. Το θέαμα δεν είναι καθόλου συγκινητικό.

BEL,Μαζέττας εκ πεποιθήσεως.