Φανταστείτε την εικόνα: εκεί που βρισκόμουν που λέτε σε ένα ανήλιαγο εργαστήριο περικυκλωμένος από τις αναθυμιάσεις της καμφοράς και του γαρυφαλέλαιου, με τα χέρια λαδωμένα από την προπυλενογλυκόλη και τα ρούχα ποτισμένα στην ταγκή μυρωδιά της ευσερίνης, ξαφνικά σπάει το παράθυρο του καταγωγίου μου και κυλάει στα λερωμένα από ιωδιούχο κάλιο πλακάκια ένα θολό μπουκάλι.
Βόμβα! σκέφτομαι. Αλλά αμέσως μετά ηρέμησα καθότι σκέφτηκα ότι το εργαστήριο του φαρμακείου μου δεν είχε την ανάγκη ενός εκρηκτικού μηχανισμού για να μοιάζει με βομβαρδισμένο. Έπιασα το μυστηριώδες μπουκάλι και διαπίστωσα ότι ο φελλός ήταν τυλιγμένος με ένα παρτιδόφυλλο δεμένο σφιχτά με ένα ρυπαρό σπάγκο. Με το πρώτο πράγμα που βρήκα μπροστά μου (ένα από τα σπασμένα γυαλιά) έκοψα το σπάγκο με χέρια που έτρεμαν (δεν θυμάμαι αν σας είπα ότι έχω Parkinson). Ο χρόνος είχε σταματήσει. Το ίδιο και η ανάσα μου (αυτή από τις αναθυμιάσεις). Μέσα βρισκόταν ένα χαρτί τυλιγμένο σε ρολό. Το τράβηξα προσεκτικά με μια λαβίδα (ένας θεός ξέρει ποιος το είχε πιάσει) και το ξετύλιξα με προσοχή, σχεδόν ευλαβικά. Πάνω ήταν σημειωμένες ελάχιστες λέξεις, που όμως έκαναν τις τρίχες στο σβέρκο μου να ορθωθούν σαν να τις ακούμπησε μια παγωμένη ριπή ανέμου (πράγμα διόλου παράξενο, αφού το τζάμι ήταν σπασμένο εδώ και λίγη ώρα). Το δραματικό μήνυμα έλεγε τα εξής:
«ΣώΣε μας, ΒρισκόμΑστε στο χείλΟ-Ος του γκΡεμού. ΧρεΙαΖΖόμαστε εΠειγΟ-Ο-Οντως μεΡικά ΑρθΡα για το πεΡΙοδικό (;!)»
Η υπογραφή που ακολουθούσε ήταν δυσανάγνωστη, όπως είναι άλλωστε και οι αναλύσεις του περιοδικού «ΣΚΑΚΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ», οπότε κατάλαβα ότι ο αινιγματικός αποστολέας δεν ήταν άλλος από τη συντακτική επιτροπή του εν λόγω πονήματος. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να απαντήσω με ένα μεγαλοπρεπές «ΟΧΙ», αλλά σκέφτηκα ότι αυτό δεν θα είχε καμιά πρωτοτυπία, αφού με είχε προλάβει άλλος. Έτσι φορσέ αποδέχτηκα…
Φυσικά θα έπρεπε να βρω έναν καλό τρόπο να σπάσω το διάρκειας 128 ετών συμβόλαιό μου με τα «ΣΚΑΚΙΣΤΙΚΑ ΔΡΩΜΕΝΑ». Αλλά επειδή στα επόμενα 129 χρόνια δε βλέπω να βγαίνει νέο τεύχος ησύχασα. Καλού κακού παρακαλώ θερμά να μείνει μεταξύ μας (με την κυκλοφορία του «ΣΚΑΚΙ», σχεδόν βέβαιο, αλλά λέμε τώρα). Άλλες ζοφερές σκέψεις ήρθαν λίγο αργότερα να με συντροφέψουν. Εντάξει ρε παιδί μου, σκάκι για όλους, αλλά τουλάχιστον δε θα μπορούσε να γίνει μια εξαίρεση για μένα; Άσε που θα έπρεπε να ξεσκονίσω τις σκακιστικές μου γνώσεις. Αγχώθηκα! Έτρεξα αμέσως στο ράφι της βιβλιοθήκης και ανέσυρα με κόπο και τη βοήθεια ενός φτυαριού από τη σκόνη του τον Σιαπέρα. Άρχισα με βουλιμία να ρουφάω τις πρώτες σελίδες. Στην τρίτη πήρα να δυσκολεύομαι (όταν τελείωσαν οι φωτογραφίες). Επειδή όμως το σκάκι είναι σαν το ποδήλατο (εννοώ το ίδιο κουραστικό και επικίνδυνο), στο τέλος κάτι θυμήθηκα. Αίφνης όμως συνειδητοποίησα ότι οι πενιχρές μου γνώσεις μάλλον θα υστερούσαν αυτών της Ντέμπο, οπότε τι στο διάολο θα έγραφα;
Και τότε αστραποβόλησε στο αραχνιασμένο και κουβαριασμένο μυαλό μου η μεγαλοφυής ιδέα! Θα έγραφα για οτιδήποτε άλλο εκτός από σκάκι! Για πολέμους, για ανθρώπους, για έρωτες, για λογοτεχνία, για σινεμά, για συνεντεύξεις, για εκλογές, για ζώα, για σεξ, για σεξ μεταξύ ζώων!
Α!ναι, και για καλλιτεχνικό σκάκι. Βέβαια τότε μου προέκυψε νέο πρόβλημα (βοηθητικό σε 3). Ποιους σκακιστές θα ενδιέφερε κάτι τέτοιο; Σε μια δραματική σύσκεψη με τη συντακτική ομάδα στη Ρόδο (που με πήγαν για να με καλοπιάσουν) και αφού ο Μενδρινός διέρρηξε δύο φορές τα ιμάτιά του (πράγμα που σας βεβαιώνω δεν είχε ιδιαίτερο αισθητικό ενδιαφέρον), καταλήξαμε να συμβιβαστούμε κάπου στη μέση (στο ύψος του τρίτου οσφυϊκού σπονδύλου). Θα έγραφα για όλα τα άσχετα, που όμως θα είχαν κάποια μακρινή (σ’αυτό στάθηκα αμετάπειστος) συγγένεια με το βασιλικό παιχνίδι.
Κάπως έτσι λοιπόν ξεκινάει από εδώ μια νέα στήλη (άλατος). Για αυτά που θα διαβάζετε υπεύθυνοι κατά το νόμο είναι ο πατέρας μου κι η μάνα μου που μ’ έφεραν στον κόσμο. Εγώ ποτέ δεν επέμεινα. Κι αν θίξω κάποιους στην πορεία, τι να κάνουμε, θα τους αποκαταστήσω (με τη βοήθεια της επιστήμης). Να τονίσω εδώ για να προλάβω τις απορίες σας, ότι φυσικά και θα πληρώνομαι. Το νέο μου συμβόλαιο το λέει μάλιστα ξεκάθαρα: «σε είδος»! Τώρα που το σκέφτομαι αυτό ακούγεται κάπως απειλητικό, αλλά άμα κάνεις παρέα με σκακιστές έχεις μάθει το ζειν επικινδύνως. Καλώς με βρήκατε λοιπόν! Σας αξίζω!
ΥΓ. Τα πράγματα βέβαια δεν έγιναν καθόλου όπως τα περιγράφω. Σπάνια γίνονται όπως τα περιγράφω. Απλά μέσα στη χλαπαταγή του νου μου όλα είναι τόσο μπερδεμένα όσο και οι βαριάντες της Ισπανικής. Συγχωράτε με φίλοι ταβλαδόροι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου