ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΕΙΣ

Κυκλοφόρησε το δεύτερο μυθιστόρημα του διαδικτυακού φίλου Νίκου Παργινού και μάλιστα έχει και παρουσίαση οσονούπω στην οποία ελπίζω να παρευρεθώ. Ας τα πει όμως καλύτερα ο ίδιος:

Λένε πως ο έρωτας δε φτιάχνεται με καλούπια, δεν έχει ετικέτες, είναι απλά η επικράτηση της καρδιάς επί της λογικής. Από την άλλη, όμως, όπως ο καιρός, έχει κι ο έρωτας γυρίσματα. Ή μήπως όχι;
Μια καθημερινή ερωτική ιστορία δοκιμάζεται στη διάρκεια του χρόνου. Ταυτόχρονα, στα μάτια των πρωταγωνιστών του βιβλίου ξεδιπλώνονται άλλες μικρές ερωτικές ιστορίες της διπλανής πόρτας, για να τους θυμίσουν ότι ο έρωτας είναι αυτός που κινεί τη ζωή μας.
Γιατί, όσο κι αν αλλάξανε οι εποχές, μικροί ή μεγάλοι έρωτες θα στολίζουν πάντα με συνθήματα τους τοίχους της διαδρομής μας.

Οι εκδόσεις "Σύγχρονοι Ορίζοντες" παρουσιάζουν το νέο βιβλίο του συγγραφέα Νίκου Παργινού

"ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΠΕΡΝΑΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΠΕΡΝΑΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ"

το Σάββατο 31 Οκτωβρίου και ώρα 12:00 το μεσημέρι

στη Στοά του Βιβλίου,Πεσμαζόγλου 5, Αρσάκειο Μέγαρο στην Αθήνα.

Ομιλητές:H βιβλιοκριτικός κα Ελένη Γκίκα, και η δημοσιογράφος κα Ρίτσα Μασούρα. Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει ο ηθοποιός κ. Δημήτρης Παλαιοχωρίτης.

Φέτος το καλοκαίρι είχα τη χαρά να γνωρίσω το Γιώργο Βέη, τον ποιητή και συγγραφέα του "Ασία-Ασία" (Κρατικό Βραβείο Χρονικού 2000). Κοσμογυρισμένος ο ίδιος (είναι διπλωμάτης) δίνει στα γραπτά του αρώματα και χρώματα που θέλγουν και ξενίζουν. Το ίδιο κάνει και στον προφορικό του λόγο, την ίδια στιγμή που παραμένει απλός, φιλικός κι ευχάριστος. Για το νέο του ταξιδιωτικό που κυκλοφορεί, προτιμώ να μεταφέρω τα δικά του λόγια.

Από το Τόκιο στο Χαρτούμ, Γιώργος Βέης -Ταξιδιωτικό, εκδόσεις Κέδρος

Ένα μόνο χωρίο από το μυθιστόρημα Η γυναίκα της άμμου του Κόμπο Αμπέ με οδήγησε στη συγγραφή του βιβλίου. Αξίζει να το παραθέσω αυτούσιο: «Σε μια τυπική περιοχή υψηλής υγρασίας και θερμοκρασίας όπως η Ιαπωνία, όπου μάλιστα, μέσα στις θεομηνίες που γίνονται κάθε χρόνο, το ποσοστό αυτών που οφείλονται στο νερό είναι το ογδόντα εφτά τοις εκατό, αυτή εδώ η καταστροφή, που προκαλείται από την ιπτάμενη άμμο, δεν φτάνει ούτε καν στο ένα χιλιοστό του ενός τοις εκατό. Θα' ταν τόσο γελοίο όσο και το να έφτιαχναν ειδικούς νόμους σαν μέτρα για θεομηνίες από νερό στην έρημο της Σαχάρας!». Ηταν, θυμάμαι, ένα ανοιξιάτικο απόγευμα του 2007, στο Χαρτούμ, όπου υπηρετούσα από τον Ιανουάριο του 2005 ως πρέσβης. Τελείωνα τη διόρθωση μιας αναφοράς για την πολιτική κατάσταση που

επικρατούσε τότε στο αχανές, εντυπωσιακό από κάθε πλευρά Σουδάν. Το βιβλίο του Κόμπο Αμπέ είχε

ξεμείνει στο τραπέζι. Λάφυρο από παλαιότερες περιδιαβάσεις· το άνοιξα στην τύχη. Έτσι, για αλλαγή

κλίματος, για την απαραίτητη αντίστιξη.

Ξαναβρήκα γρήγορα τη σελίδα που συνδέει αναπάντεχα τους δύο τόσο διαφορετικούς από κάθε πλευρά τόπους. Είχα ήδη υπογραμμίσει εκείνες τις δύο γεωγραφικές κλείδες: Ιαπωνία - Σαχάρα. Οι δύο πόλοι στην ίδια σελίδα, ο σπινθήρας της κρίσιμης στιγμής. Κάτι στερεό μέσα μου σκίρτησε, θέλησε ξαφνικά να ξετυλιχτεί. Κάτι σαν την ποίηση, ας πούμε, ενός μυθιστορήματος, την οποία συνεπάγεται, σχεδόν μαθηματικά, το κάθε ταξίδι από το Τόκιο στο Χαρτούμ μέσω Γιαουντέ. Ενα παλίμψηστο τοπίων και εμπειριών απαιτούσε την εξονυχιστική του διερεύνηση. Ετσι άρχισα να γράφω. Από το λαβυρινθώδες Τόκιο, όπου κατά καιρούς βρέθηκα, στην πληθωρική Γιαουντέ και από κει στη λάβρα του Χαρτούμ η απόσταση είναι τεράστια, αλλά κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι θα μπορούσε ενδεχομένως να χωρέσει σ' ένα μόνον ημερολόγιο βλεμμάτων. Αρκούσε, κατ' αρχήν, η κατάλληλη επεξεργασία, η ορθή επιλογή των θεματικών εστιών. Το υλικό ήταν όντως τεράστιο, φαινομενικά ανένταχτο και ατίθασο: απότομες εναλλαγές χωρών και ανθρώπων, πολύσημες εικόνες, απρόβλεπτες συναντήσεις, πρωτόγνωρα «πιστεύω», αλλεπάλληλα μυστήρια, μεταμορφώσεις ιδεολογημάτων, ανατροπές ηθών, προοπτικές λαβυρίνθων. Και βεβαίως οι συστάδες των δέντρων στις ιαπωνικές πόλεις που παραπέμπουν στην αρμονία τού ζεν, οι αριστοτεχνικοί κήποι-ραψωδία στη σκιά των επιβλητικών ουρανοξυστών του Τόκιο, η οργιαστική βλάστηση και η κάθιδρη γοητεία του Καμερούν, ο χορός των στροβιλιζόμενων δερβίσηδων σ' ένα από τα παλαιότερα τζαμιά του Χαρτούμ, οι παράδοξες τελετουργίες στα εγκαίνια μιας γέφυρας στο κυανό σκέλος του Νείλου, ο μισοκατεστραμμένος ναός του Αμούν, στα ερείπια της πόλης Νάκα, και ό, τι αυτός προοιωνίζεται. Από μια άποψη, φρονώ ότι το βιβλίο μου είναι οδηγός αναδρομικών ηδονών.

Τρίτη πρόταση, ένα βιβλίο που έτυχε θερμής υποδοχής από κοινό και κριτικούς. Η συγγραφέας Αργυρώ Μάντογλου, δίχως να τη γνωρίζω προσωπικά, μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής, ίσως και λόγω της αμεσότητας της γραφής της. Το "Όλα στο μηδέν", είναι ένα βιβλίο για να ποντάρει κανείς.

Όταν η Αυγή συναντά τον Σταύρο στο καζίνο, τα πάντα μοιάζουν πιθανά: η εύνοια της Τύχης, ο έρωτας, η έμπνευση. Ωστόσο, και οι δύο κρύβουν το αληθινό τους πρόσωπο και οι δύο έχουν μυστικά και διπλές ιδιότητες. Σε κάθε περιστροφή της ρουλέτας βιώνουν με ένταση όλα τους τα πάθη· κυνηγώντας τη μεγάλη Νίκη, θα ζήσουν μια σειρά από αποκαλυπτικές Ήττες· ποντάροντας και οι δύο στην πλέον ανυπόστατη πλευρά του άλλου, στην πλέον ακραία πιθανότητα, πειραματίζονται με την ίδια τους την ύπαρξη και τολμούν το πιο ριψοκίνδυνο στοίχημα...

Με φόντο τον φαντασμαγορικό κόσμο του καζίνου, τυχοδιώκτες, εκκεντρικοί, γυναίκες μόνες, ταξιδιώτες και λιποτάκτες, πρώην ευνοημένοι και νυν υποταγμένοι, άνθρωποι εθισμένοι στην ελπίδα, εξαγοράζουν τη λήθη και επενδύουν τις φαντασιώσεις τους σε σχέσεις υψηλού ρίσκου, προσδοκώντας το νεύμα της «άστατης θεάς». Στόχος, η παραμονή στο παιχνίδι. Ένα παιχνίδι, καθ' ομοίωση της ίδιας της ζωής.

Το "Όλα στο μηδέν", περιπέτεια ερωτική με εσωτερική και εξωτερική δράση, διερευνά την έλξη για τα τυχερά παιχνίδια, τη δύναμη της εξάρτησης, τη σχέση του τζόγου με το παράφορο πάθος και τη μυθοπλασία. Κυρίως, όμως, ανατέμνει ένα βασικό ανθρώπινο ένστικτο: την αρχέγονη σχέση μας με την Τύχη.

Η ανάγνωση δεν είναι όμως θέμα Τύχης. Γιατί ευτυχώς γράφονται ακόμα ωραία βιβλία, από ωραίους ανθρώπους.