ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ

-Η μετεκλογική περίοδος μου φέρνει στο νου εκείνες τις ξέγνοιαστες παιδικές μου μέρες. Τότε που, με ένα κοντό κομμάτι καλάμι, φυσούσαμε αέρα σε πλαστικά ποτηράκια με σαπουνόνερο και μετά κάναμε μπουρμπουλήθρες. Με πόση νοσταλγία θυμάμαι εκείνες τις γυαλιστερές πομφόλυγες να αιωρούνται στο κενό και να ιριδίζουν στο φως! Και πόση μελαγχολία έκρυβε εκείνο το σιγανό «πουφ!» που ακολουθούσε και τις έστελνε στην ανυπαρξία… Έτσι, σα σαπουνόφουσκες και οι προεκλογικές εξαγγελίες που έθρεψαν την ελπίδα στους ψηφοφόρους. Για σκεφτείτε. Μια ελπίδα κλεισμένη μέσα σε μια διάφανη φούσκα. Τώρα είμαστε στη φάση της αιώρησης.

-Και τώρα που είπα αιώρηση, όταν λείπει ο ΓΑΠ από τη χώρα θα έχουμε κυβερνήτη τον θαλάσσιο ελέφαντα Παγκάλ; Να μου το πείτε άμα είναι να μεταναστεύσω στην Αρκτική.

-Αφού είπα Αρκτική να το συνεχίσω. Το 2020 λέει, η Αρκτική θα αποτελεί τους θερινούς μήνες μια ωραία λίμνη, λόγω της υπερθέρμανσης. Μιλάμε για την πιο μεγάλη πισίνα ετούτου του κόσμου. Και την αρχή του Άλλου Κόσμου. Πάνε τα παγόβουνα που μαθαίναμε στο σχολείο, ξεχάστε τα. Η εκδίκηση του Ανθρώπου για τον «Τιτανικό» είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο.

-Και μιας και είπα κρύο, πάμε πάλι στα εγχώρια. Πόσο κοστίζει μια θεατρική παράσταση; 20 ευρώ; Πόσο κάνει το σινεμά; 7-8 ευρώ; Χωρίς το ποπ κορν εννοείται. Ε, λοιπόν για να ψηφίσεις για νέο πρόεδρο της ΝΔ αρκούν 2 ευρώ. Αναμφισβήτητα η πιο φτηνή διασκέδαση στις μέρες μας. Καθίστε να δείτε πόσα εισιτήρια θα κόψει.

-Είπα διασκέδαση και θυμήθηκα ένα ερώτημα. Έχω μπερδευτεί. Για τη χηρεύουσα θέση του Καραμανλή είναι υποψήφιος και ο Ζορό;

-Με το μαύρο και άραχλο της στολής του Ζορό, τι μου ήρθε στο μυαλό; Σε διψήφιο νούμερο κινείται λέει το έλλειμμα 12, 13, 14%... Αυτό δεν είναι έλλειμμα, περίσσευμα (απελπισίας) είναι. Αλλά έτσι είναι ο Έλληνας, καταναλώνει περισσότερα από όσα χρειάζεται. Λέγοντας «Έλληνας» βέβαια, εννοώ από Εκάλη και πάνω. Οι υπόλοιποι καταναλώνουμε τα ψιχία που πέφτουν από το τραπέζι. Και μας αρέσει, να δείτε. Τυπικοί Γραικοί.

-Με το Greeks, σκέφτηκα και το πώς υποδέχτηκαν οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι τον Υπουργό Εθν. Οικονομίας στο Λουξεμβούργο. Καλά, του κλώτσου και του μπάτσου μας έχουν. Καλέ, γιατί τόσο μίσος; Σα βρεγμένη γάτα επέστρεψε ο Υπουργός μας και με αυτιά κόκκινα από το τράβηγμα. Θα πρέπει μάλλον να τους είμαστε πολύ υπόχρεοι (κάμποσα δις σημαίνει αυτό) και μας έχουν γραμμένους εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Πρέπει, λέει, για μια ακόμα φορά να τους προσκυνήσουμε, για να μη μας τιμωρήσουν σκληρά. Στο τέλος θα πιστέψω πως δεν είναι αυτοί εταίροι μας, αλλά εμείς εταίρες τους.

-Τώρα που είπα εταίρες, να δείτε, θυμήθηκα τους δημοσιογράφους. Ειδικά αυτοί του Mega, πρωινής και βραδινής ζώνης δεν έχουν πια ταμπού, τα κάνουν όλα και σε λογικές τιμές. Εντάξει, δε λέω, υπάλληλοι του ΠΑΣΟΚ είναι οι άνθρωποι, αλλά και η Μαυρέτα που έχω στο φαρμακείο άμα τύχει και κάνω καμιά μαλακία μου το επισημαίνει, δεν τα ρίχνει όλα σε κάποιον συνταξιούχο πρώην φαρμακοποιό.

-Λέγοντας «συνταξιούχος» θυμήθηκα το Γιώργο. Το κοινό του πρέπει να πάσχει από Αλτσχάιμερ, γιατί πως αλλιώς δικαιολογείται το εξής απίστευτο που συνάντησα στο διαδίκτυο;

Μα την αλήθεια, στην αρχή σκέφτηκα ότι ήταν στημένο από τον Κανάκη, αλλά πού! Εδώ βέβαια τα πράγματα είναι σοβαρά. Έχουν διαπραχθεί αδικήματα. Νομικός δεν είμαι, αλλά η διασπορά ψευδών ειδήσεων –μεταξύ άλλων- δε θα έπρεπε να τιμωρείται, ακόμα κι αν κανείς δεν ασχολείται με την προσβολή της νοημοσύνης και της αξιοπρέπειας; Αλλά στο ΕΡΣ, από τον έναν Αυτιά μπαίνουν κι από τον άλλο βγαίνουν.

-Αυτιά είπα; Τι άκουσαν τ’ αυτάκια μου; Νόμπελ Ειρήνης στον Ομπάμα και Νόμπελ Λογοτεχνίας στη Γερμανορουμάνα Μύλερ; Ρε σεις, μήπως τα μπέρδεψαν εκεί στην Σουηδική Ακαδημία και τα έδωσαν ανάποδα; Θα μου πείτε, τι σχέση έχει ένας Αμερικανός Πρόεδρος με τη λογοτεχνία; Σωστά, αλλά και με την Ειρήνη πάλι τί σχέση έχει;

Αυτά τα ισόβια μέλη της Ακαδημίας είναι για ισόβια με τέτοιες απονομές. Τέρμα και τελείωσε, η νόσος του 21^ου αιώνα είναι το Αλτσχάιμερ.

-Και αφού μίλησα για τη Μύλερ, η οποία βραβεύτηκε γιατί περιγράφει μελανά (όπως ήταν εξάλλου) την περίοδο Τσαουσέσκου, να πω ότι έχουν δοθεί και πολύ σωστά βραβεία.

Ποιος θα ήξερε τον Κέρτες ή τον Σεφέρη αλλιώς; Αλλά όταν έχεις ως υποψήφιους τον Ροθ ή τον Οζ, μάλλον πρέπει να παραμερίζεις τις πολιτικές σκοπιμότητες. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τη βράβευση του Τσώρτσιλ; Το ανεκδιήγητο νόμπελ (έτσι, με μικρό) στον Γκάο Ξινγιάνγκ (αλήθεια, πού χάθηκε αυτή η ψυχή;), μόνο και μόνο γιατί τα έβαλε με την κινεζική κυβέρνηση και την κοπάνησε στο Παρίσι; Σας λέω, πήρα να διαβάσω το «Βουνό της Ψυχής» και στη σελίδα 100 είχα αμετάκλητα χαθεί μέσα σε ελώδεις ορυζώνες και με είχε πάρει ο ύπνος σε άθλια καταλύματα της κινεζικής επαρχίας, αναζητώντας μια γκόμενα χωρίς πρόσωπο (λες κι αν είχε πρόσωπο θα την αναγνώριζα ανάμεσα στις άλλες κινέζες του μόχθου). Ευτυχώς που τα γιγάντια πάντα είναι πάντα χορτοφάγα, αλλιώς θα με είχαν καταβροχθίσει. Ή να πω για το θάψιμο του Φουέντες που ήταν δυο σκάλες πάνω από τον Οκτάβιο Παζ, αλλά όχι και τόσο politically correct σκάλες; Ή για τον Φο; Ή για την Γιέλινεκ; Ή για το ότι δεν το πήρε ποτέ ο Καζαντζάκης (τη χρονιά που ήταν υποψήφιος με τον Σικελιανό το πήρε νομίζω ο Χιμένεθ) και ο Μπόρχες, για παράδειγμα; Δηλαδή ο Λε Κλεζιό είναι σύμφωνα με την Ακαδημία εφάμιλλος συγγραφέας με τον Καμύ, τον Μαν, τον Έσσε ή τον Μάρκες; Σα να λέμε, ο Μπατσινίλας συμπαίκτης του Εουσέμπιο και του Πλατινί ένα πράμα. Να δείτε που όταν θα είμαι υποψήφιος θα το δώσουν σε κανέναν άλλο.

-Κι εφόσον φτάσαμε και στα εν οίκω, να μην ξεχνιόμαστε:

"ΝΑ ΤΑ ΕΚΑΤΟΣΤΗΣΕΙΣ ΜΑΜΑ ΜΑΣ!"