Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ

-Η μετεκλογική περίοδος μου φέρνει στο νου εκείνες τις ξέγνοιαστες παιδικές μου μέρες. Τότε που, με ένα κοντό κομμάτι καλάμι, φυσούσαμε αέρα σε πλαστικά ποτηράκια με σαπουνόνερο και μετά κάναμε μπουρμπουλήθρες. Με πόση νοσταλγία θυμάμαι εκείνες τις γυαλιστερές πομφόλυγες να αιωρούνται στο κενό και να ιριδίζουν στο φως! Και πόση μελαγχολία έκρυβε εκείνο το σιγανό «πουφ!» που ακολουθούσε και τις έστελνε στην ανυπαρξία… Έτσι, σα σαπουνόφουσκες και οι προεκλογικές εξαγγελίες που έθρεψαν την ελπίδα στους ψηφοφόρους. Για σκεφτείτε. Μια ελπίδα κλεισμένη μέσα σε μια διάφανη φούσκα. Τώρα είμαστε στη φάση της αιώρησης.


-Και τώρα που είπα αιώρηση, όταν λείπει ο ΓΑΠ από τη χώρα θα έχουμε κυβερνήτη τον θαλάσσιο ελέφαντα Παγκάλ; Να μου το πείτε άμα είναι να μεταναστεύσω στην Αρκτική.

-Αφού είπα Αρκτική να το συνεχίσω. Το 2020 λέει, η Αρκτική θα αποτελεί τους θερινούς μήνες μια ωραία λίμνη, λόγω της υπερθέρμανσης. Μιλάμε για την πιο μεγάλη πισίνα ετούτου του κόσμου. Και την αρχή του Άλλου Κόσμου. Πάνε τα παγόβουνα που μαθαίναμε στο σχολείο, ξεχάστε τα. Η εκδίκηση του Ανθρώπου για τον «Τιτανικό» είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο.


-Και μιας και είπα κρύο, πάμε πάλι στα εγχώρια. Πόσο κοστίζει μια θεατρική παράσταση; 20 ευρώ; Πόσο κάνει το σινεμά; 7-8 ευρώ; Χωρίς το ποπ κορν εννοείται. Ε, λοιπόν για να ψηφίσεις για νέο πρόεδρο της ΝΔ αρκούν 2 ευρώ. Αναμφισβήτητα η πιο φτηνή διασκέδαση στις μέρες μας. Καθίστε να δείτε πόσα εισιτήρια θα κόψει.


-Είπα διασκέδαση και θυμήθηκα ένα ερώτημα. Έχω μπερδευτεί. Για τη χηρεύουσα θέση του Καραμανλή είναι υποψήφιος και ο Ζορό;



-Με το μαύρο και άραχλο της στολής του Ζορό, τι μου ήρθε στο μυαλό; Σε διψήφιο νούμερο κινείται λέει το έλλειμμα 12, 13, 14%... Αυτό δεν είναι έλλειμμα, περίσσευμα (απελπισίας) είναι. Αλλά έτσι είναι ο Έλληνας, καταναλώνει περισσότερα από όσα χρειάζεται. Λέγοντας «Έλληνας» βέβαια, εννοώ από Εκάλη και πάνω. Οι υπόλοιποι καταναλώνουμε τα ψιχία που πέφτουν από το τραπέζι. Και μας αρέσει, να δείτε. Τυπικοί Γραικοί.


-Με το Greeks, σκέφτηκα και το πώς υποδέχτηκαν οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι τον Υπουργό Εθν. Οικονομίας στο Λουξεμβούργο. Καλά, του κλώτσου και του μπάτσου μας έχουν. Καλέ, γιατί τόσο μίσος; Σα βρεγμένη γάτα επέστρεψε ο Υπουργός μας και με αυτιά κόκκινα από το τράβηγμα. Θα πρέπει μάλλον να τους είμαστε πολύ υπόχρεοι (κάμποσα δις σημαίνει αυτό) και μας έχουν γραμμένους εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Πρέπει, λέει, για μια ακόμα φορά να τους προσκυνήσουμε, για να μη μας τιμωρήσουν σκληρά. Στο τέλος θα πιστέψω πως δεν είναι αυτοί εταίροι μας, αλλά εμείς εταίρες τους.


-Τώρα που είπα εταίρες, να δείτε, θυμήθηκα τους δημοσιογράφους. Ειδικά αυτοί του Mega, πρωινής και βραδινής ζώνης δεν έχουν πια ταμπού, τα κάνουν όλα και σε λογικές τιμές. Εντάξει, δε λέω, υπάλληλοι του ΠΑΣΟΚ είναι οι άνθρωποι, αλλά και η Μαυρέτα που έχω στο φαρμακείο άμα τύχει και κάνω καμιά μαλακία μου το επισημαίνει, δεν τα ρίχνει όλα σε κάποιον συνταξιούχο πρώην φαρμακοποιό.


-Λέγοντας «συνταξιούχος» θυμήθηκα το Γιώργο. Το κοινό του πρέπει να πάσχει από Αλτσχάιμερ, γιατί πως αλλιώς δικαιολογείται το εξής απίστευτο που συνάντησα στο διαδίκτυο;



Μα την αλήθεια, στην αρχή σκέφτηκα ότι ήταν στημένο από τον Κανάκη, αλλά πού! Εδώ βέβαια τα πράγματα είναι σοβαρά. Έχουν διαπραχθεί αδικήματα. Νομικός δεν είμαι, αλλά η διασπορά ψευδών ειδήσεων –μεταξύ άλλων- δε θα έπρεπε να τιμωρείται, ακόμα κι αν κανείς δεν ασχολείται με την προσβολή της νοημοσύνης και της αξιοπρέπειας; Αλλά στο ΕΡΣ, από τον έναν Αυτιά μπαίνουν κι από τον άλλο βγαίνουν.


-Αυτιά είπα; Τι άκουσαν τ’ αυτάκια μου; Νόμπελ Ειρήνης στον Ομπάμα και Νόμπελ Λογοτεχνίας στη Γερμανορουμάνα Μύλερ; Ρε σεις, μήπως τα μπέρδεψαν εκεί στην Σουηδική Ακαδημία και τα έδωσαν ανάποδα; Θα μου πείτε, τι σχέση έχει ένας Αμερικανός Πρόεδρος με τη λογοτεχνία; Σωστά, αλλά και με την Ειρήνη πάλι τί σχέση έχει;


Αυτά τα ισόβια μέλη της Ακαδημίας είναι για ισόβια με τέτοιες απονομές. Τέρμα και τελείωσε, η νόσος του 21ου αιώνα είναι το Αλτσχάιμερ.


-Και αφού μίλησα για τη Μύλερ, η οποία βραβεύτηκε γιατί περιγράφει μελανά (όπως ήταν εξάλλου) την περίοδο Τσαουσέσκου, να πω ότι έχουν δοθεί και πολύ σωστά βραβεία.


Ποιος θα ήξερε τον Κέρτες ή τον Σεφέρη αλλιώς; Αλλά όταν έχεις ως υποψήφιους τον Ροθ ή τον Οζ, μάλλον πρέπει να παραμερίζεις τις πολιτικές σκοπιμότητες. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τη βράβευση του Τσώρτσιλ; Το ανεκδιήγητο νόμπελ (έτσι, με μικρό) στον Γκάο Ξινγιάνγκ (αλήθεια, πού χάθηκε αυτή η ψυχή;), μόνο και μόνο γιατί τα έβαλε με την κινεζική κυβέρνηση και την κοπάνησε στο Παρίσι; Σας λέω, πήρα να διαβάσω το «Βουνό της Ψυχής» και στη σελίδα 100 είχα αμετάκλητα χαθεί μέσα σε ελώδεις ορυζώνες και με είχε πάρει ο ύπνος σε άθλια καταλύματα της κινεζικής επαρχίας, αναζητώντας μια γκόμενα χωρίς πρόσωπο (λες κι αν είχε πρόσωπο θα την αναγνώριζα ανάμεσα στις άλλες κινέζες του μόχθου). Ευτυχώς που τα γιγάντια πάντα είναι πάντα χορτοφάγα, αλλιώς θα με είχαν καταβροχθίσει. Ή να πω για το θάψιμο του Φουέντες που ήταν δυο σκάλες πάνω από τον Οκτάβιο Παζ, αλλά όχι και τόσο politically correct σκάλες; Ή για τον Φο; Ή για την Γιέλινεκ; Ή για το ότι δεν το πήρε ποτέ ο Καζαντζάκης (τη χρονιά που ήταν υποψήφιος με τον Σικελιανό το πήρε νομίζω ο Χιμένεθ) και ο Μπόρχες, για παράδειγμα; Δηλαδή ο Λε Κλεζιό είναι σύμφωνα με την Ακαδημία εφάμιλλος συγγραφέας με τον Καμύ, τον Μαν, τον Έσσε ή τον Μάρκες; Σα να λέμε, ο Μπατσινίλας συμπαίκτης του Εουσέμπιο και του Πλατινί ένα πράμα. Να δείτε που όταν θα είμαι υποψήφιος θα το δώσουν σε κανέναν άλλο.

-Κι εφόσον φτάσαμε και στα εν οίκω, να μην ξεχνιόμαστε:

"ΝΑ ΤΑ ΕΚΑΤΟΣΤΗΣΕΙΣ ΜΑΜΑ ΜΑΣ!"

6 σχόλια:

Μάκης Πολίτης είπε...

Να σου ζήσουνε, ρε κολλητέ και να γίνουνε καλύτεροι συγγραφείς από σένα.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

Ελπίζω να εννοείς τα μωρά και όχι τον Ψωμιάδη!
Ευχαριστώ πολύ ρε φίλε ποιητή. Όσο για το τελευταίο, δεν είναι δα και τόσο δύσκολο :-)

Janet είπε...

Κε BEL, έχετε το δικαίωμα -όπως όλοι μας-να επικροτείτε ορισμένους συγγραφείς και να απορρίπτετε κάποιους άλλους. Στην περίπτωση της Αυστριακής Jelinek -που έχω διαβάσει αρκετά- θα διαφωνήσω. Εντάξει, προφανώς μέτρησε πολύ το ότι η οικογένειά της έχασε πολλά μέλη στο Ολοκαύτωμα, το ότι υπήρξε μέλος του ΚΚ στη χώρα της, το ότι αργότερα συγκρούστηκε πολύ δυναμικά με τον ακροδεξιό Haider... πάντως και τα βιβλία της είναι πολύ καλά και τη θεωρώ πολύ σημαντική και αξιόλογη συγγραφέα.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

Αγαπητή Janet,
πού είδατε να γράφω ότι η Γιέλινεκ (και όλοι οι άλλοι), δεν είναι σημαντική και αξιόλογη συγγραφέας; Προφανώς και είναι και μόνο για το γεγονός ότι προτάθηκε. Δεν είναι όμως θέμα προσωπικού γούστου. Ούτε από την άλλη, θέμα της έξωθεν καλής μαρτυρίας του άλφα ή του βήτα. Θέλω να πω, άλλο καλός συγγραφέας κι άλλο νομπελίστας συγγραφέας. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι. Υποτίθεται πως η Ακαδημία οραματίζεται το κλασικό του μέλλοντος και δεν επηρεάζεται από πρόσκαιρα πολιτικά και μικροπολιτικά ισοζύγια. Είναι, εν πολλοίς, μια βράβευση θέμα αντικειμενικό, με τη γνώμη του κοινού να έχει κι αυτή μια βαρύτητα.

Αν μου δινόταν η ευκαιρία να δώσω εγώ το βραβείο, με κλειστά μάτια θα το απένειμα στον Τζων Μπάνβιλ. Ασφαλώς θα έχετε διαβάσει τον Ιρλανδό. Πέστε μου, συγκρίνεται με τον Λε Κλεζιό;

Janet είπε...

Δύσκολο δίλημμα – και ως προς το αντικείμενο της συγγραφικής τους δραστηριότητας είναι αδόκιμη η σύγκριση (φυσικά, καταλαβαίνω ότι το πνεύμα σας είναι στη συνολική αξιολόγηση, σ’ένα πλαίσιο «τελικής αποτίμησης»). Η «Τριλογία των Επαναστάσεων» του Μπάνβιλ είναι εκπληκτικό έργο, προσωπικά έχω διαβάσει την ιστορία του Κοπέρνικου, όπου είναι εντυπωσιακή η αναπαράσταση του κοινωνικά νοσηρού κλίματος της εποχής αλλά και η ψυχολογική εμβάθυνση στον κύριο χαρακτήρα του έργου. Όμως, τα αστυνομικά που γράφει ως Μπέντζαμιν Μπλακ, δεν είναι ο τύπος μου, παρότι ομολογώ ότι και εκεί η ιχνηλάτιση των ανθρώπινων χαρακτήρων είναι πολύ προσεγμένη.
Αλλά και στον Λε Κλεζιό, βγάζω το καπέλο (απ’αυτά που φορούν οι υψηλές ladies στις Βασιλικές Ιπποδρομίες του Άσκοτ!). Δεν τον έχω μελετήσει ιδιαίτερα, αλλά και μόνο το γεγονός ότι έζησε ανάμεσα στους Ινδιάνους του Παναμά και εξέδωσε τις μεταφράσεις των ιερών κειμένων των Μάγια αρκεί για τον θαυμασμό μας!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@Janet
Ε, καλά, μη νομίζετε πως κι εγώ έχω κάνει διατριβή πάνω στο έργο του, μόνο "Το Χρυσόψαρο" και μια συλλογή διηγημάτων έχω διαβάσει και πολύ βαρέθηκα.Ωστόσο δε διαφωνώ ότι ο Λε Κλεζιό έχει κάνει σημαντικά πράγματα, αλλά εξακολουθώ να μην είμαι σίγουρος αν αυτά είναι σημαντικότερα από τα ανδραγαθήματα του Ροθ π.χ.
Γενικά τίθεται ένα στρυφνό θέμα "αποτίμησης", όπως λές (κάπου στο δρόμο μου έπεσε ο πληθυντικός), αφού κάτι τέτοιο απαιτεί κάποια χρονική απόσταση από το έργο του συγγραφέα, ώστε να μπορεί αυτό να τοποθετηθεί στο βάθρο που του πρέπει. Αυτό βέβαια θα σήμαινε ότι πρέπει να απονέμονται τα βραβεία μετά θάνατον, οπότε άστο καλύτερα. Όπως και να' χει, αυτό που μ' ενοχλεί περισσότερο είναι η έντεχνη -και θαρρώ εκ του πονηρού- πολιτική πινελιά που βάζει η Ακαδημία τις περισσότερες φορές. Δε θα ήθελα το Νόμπελ Λογοτεχνίας να περιέλθει στη θλιβερή κατάσταση του ομολόγου του της Ειρήνης.