ΝΑ 'ΜΟΥΝ ΤΟ ΜΑΗ ΜΟΥΡΤΖΙΑ, ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΕΒΣΕΕΒ...(ή αλλιώς, ανταπόκριση από τη Γιούρμαλα της Λεττονίας)

"Γιούμαλα" στα Φινλανδικά σημαίνει Θεός.
"Γιούρμαλα" στα Λεττονικά δεν ξέρω τι σημαίνει, αλλά πάντως όχι Θεός.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η Λεττονία είναι μια χώρα της Βαλτικής που εκτείνεται σκακιστικά, δηλαδή οριζοντίως και καθέτως. Οριζόντια, δε συναντάς γήλοφο ψηλότερο των 5 μέτρων. Κάθετα, η απόσταση των γυναικών από τα νύχια μέχρι τη μέση δεν είναι μικρότερη του 1.50. Ασυνήθιστες εκτάσεις για Έλληνες...

Η πρωτεύουσα Ρίγα είναι μια ήσυχη πόλη που λατρεύει τις γάτες και μισεί τους Έλληνες σκακιστές και τους Ρώσους γενικώς (βλ. μουσείο "Κατοχής", δηλ. Ρωσικής Κατοχής, λες και οι Ναζί δεν υπήρξαν ποτέ, τσ-τσ-τσ!). Η Ρίγα λοιπόν, ερημώνει κατά τις 9 το βράδυ, λες και χτυπάνε οι σειρήνες για την επιδρομή της Λουφτβάφε. Δεδομένου ότι το κάπνισμα απαγορευόταν ολοσχερώς (ελεύθεροι σκοπευτές έχουν ακροβολιστεί στα πιο απίθανα σημεία για να τιμωρούν παραδειγματικά τους άθλιους παραβάτες), υποψιάζομαι ότι έτρεχαν σπίτια τους για να φουμάρουν. Ή ίσως σε κάποιο από τα αναρίθμητα καζίνο, που συναγωνίζονται σε αριθμό τα μανιτάρια της χώρας. Τι άλλο να προσδοκά κανείς από μια πόλη με τέτοιο όνομα... Αν σ' αυτό προσθέσουμε και την καλλίπυγο συλφίδα Ρωσικής καταγωγής που τριγυρνούσε διαρκώς στο χώρο των αγώνων με το μίνι (και δεν εννοώ το ούζο), καθιστώντας το άναμμα της κεντρικής θέρμανσης περιττό, καταλαβαίνετε ότι είχαμε μεγάλο πρόβλημα να λύσουμε (για την ακρίβεια 18 προβλήματα).

Ας το παραδεχτούμε ωστόσο. Το αποτέλεσμα της ομάδας ήταν απογοητευτικό. Η εικοστή θέση που καταλάβαμε, ούτε που καταλάβαμε πως προέκυψε. Όλα ξεκίνησαν καλά, αφού στον Open διαγωνισμό λύσης τη Δευτέρα ο Κώστας Πρέντος διέπρεψε κάνοντας 53,5/60 βαθμούς, καταλαμβάνοντας την 6η θέση (συμμετείχαν όλα τα μεγαθήρια) και πραγματοποιώντας τη 2η νόρμα του για τον τίτλο του GM λύσης. Μάλιστα του είχαν καταχωρίσει 54,5 βαθμούς και τον έδιναν τρίτο, μα ο ίδιος ο Κώστας, ως βράχος ηθικής, έσπευσε να αποκαταστήσει την παροδική εύνοια της τύχης. Αναρωτιέμαι μήπως δεν είναι Έλληνας...Ο Νίκος Μενδρινός δεν τα πήγε τόσο καλά στο Open τουρνουά πετυχαίνοντας μόνο 37,5, ενώ η αφεντιά μου έφτασε στο ικανοποιητικό 36. Κάθε φορά που περνάω το 50% είμαι ευχαριστημένος - ιδίως αν πρόκειται για μετοχές εταιρίας.

Η συνέχεια δυστυχώς, έγινε ελλείψει Γιούμαλα. Ο Βελιμίροβιτς που έβαζε τα προβλήματα (και που άμα ξαναδεί κερασμένη μπύρα από μένα να μου τρυπήσετε τη μύτη) διάλεξε ορισμένα εύκολα -για το επίπεδο που μιλάμε - με αποτέλεσμα την πρώτη μέρα να βρίσκονται οι πρώτες δώδεκα ομάδες σε απόσταση 8-9 βαθμών. Ο Νίκος ρεφάρησε, και με ένα 40/45 έδειξε τα δόντια του (με όλα τους τα σφραγίσματα, κοφτερά εντούτοις). Ο Κώστας περιορίστηκε στους μέτριους 35 β. κι εγώ στους 26. Κλωτσήσαμε πόντους στα δυάρια, τη στιγμή που κάποιοι σηκώνονταν στα 10 λεπτά (όσο χρόνο χρειαζόμουν για να γράψω το όνομά μου). Έτσι το βράδυ της Τρίτης ισοβαθμούσαμε στην 14-17 θέση, με όλες τις ομάδες να βρίσκονται πολύ κοντά.

Η Τετάρτη δεν ήταν καλύτερη μέρα, παρ' ότι διαπιστώσαμε με έκπληξη ότι ο ήλιος περνάει κι από τη Γιουρμάλα καμιά φορά. Στα Helpmates, ή "προβλήματα αρωγής", όπως τα ονόμασα, γκρεμίστηκε ο φούρνος του κυρ-Ηλία στο Μεγανήσι. Έλυσα και τα τρία δικαιολογώντας την παρουσία μου στα μακρινά έλη της Βαλτικής. Στις άλλες δύο κατηγορίες βέβαια δεν περίμεναν και πολλά από μένα, με αποτέλεσμα να χάσουμε ένα τουλάχιστον πρόβλημα σε "πολυκινησιακά" και "προβλήματα αυτοκαταστροφής", έκαστος. Το επίπεδο δυσκολίας τη 2η μέρα του Παγκόσμιου ήταν κάπως ανεβασμένο, μα όλοι έλυναν από κάτι. έτσι η ομάδα μας έφτασε στους 143,5/180 βαθμούς, ενώ η δωδεκάδα (που ήταν ο καταρχήν στόχος) απείχε μόλις 6-7 βαθμούς, ήτοι ένα και μισό πρόβλημα ακόμα. Πολλές ομάδες κατέρρευσαν στα Selfmates (όπως οι Άγγλοι που διεκδικούσαν το χρυσό), με τους Ρώσους να κερδίζουν πάνω στο νήμα (178/180) και σε ισοβαθμία με τους Γερμανούς (μέτρησε ο καλύτερος χρόνος!).

Όσο για μας, ατομικά, όλοι μαζέψαμε περισσότερους πόντους απ' ότι είχαμε στη Ρόδο πέρυσι, κάνοντας μάλιστα το υψηλότερο ποσοστό μας σε Παγκόσμιο. Φευ! Αυτό δεν ήταν αρκετό, λόγω των πολύ κοντινών αποτελεσμάτων. Η μπίλια έκατσε στο 20. Μαύρο. Πίσσα.

Ο Κώστας είχε συνολικά 68,5/90, ο Νίκος 65/90 και η ταπεινότητά μου γαντζώθηκε πάνω από το πολυπόθητο 50% με 46,5/90 (με την αρωγή των ομώνυμων προβλημάτων). Διέπρεψε φυσικά ο Πετράκης (ο Πολωνός Μούρτζια),

που κέρδισε λύνοντας τα πάντα, από σπουδές μέχρι κορδόνια παπουτσιών, κι από τριάρια μέχρι το Μεσανατολικό. Άψογος και ο Μπάρμπα-Εβσέεβ (αριστερά στην παρακάτω φωτό), αλλά λίγο πιο αργός...

Να μην ξεχάσω τον υπερδραστήριο και ακάματο Χάρη Φουγιαξή (πράγμα όχι δύσκολο, αφού ήταν όλη μέρα κλεισμένος στις υποεπιτροπές συνεδριάζοντας), ο οποίος στήριζε την ομάδα ηθικά, κερνώντας τα ποτά της παρηγοριάς.

Γενικά, είναι εντυπωσιακό να βλέπεις όλους αυτούς τους θηριώδεις λύτες μαζεμένους και ιδίως να βλέπεις τους χρόνους στους οποίους λύνουν τα προβλήματα. Σε πιάνει η ψυχή σου. Και εντυπωσιάζεσαι ακόμα περισσότερο από την αστείρευτη δίψα τους για διάκριση, έτσι, ρομαντικά, κι όχι για τη διεθνή καταξίωση ή τα χρήματα, όπως στο - διεφθαρμένο πια- αγωνιστικό σκάκι.

Θέλουμε πολύ ακόμα για να αγγίξουμε τέτοια ύψη.

Κάτι ψιθυριζόταν στους διαδρόμους ότι το επόμενο Παγκόσμιο θα είναι στη Βραζιλία (και δη στο Ριο, όπου επιτρέπεται το κάπνισμα -και άλλα πράγματα). Ευκαιρία λοιπόν για όλους τους Έλληνες σκακιστές και λύτες ν' αρχίσουν να προετοιμάζονται για το ερχόμενο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Λύσης. Μερικά μαθήματα σάμπα, ίσως βοηθήσουν αποφασιστικά.

Ο Πολεμικός Ανταποκριτής του περιοδικού (και αμετανόητος βάρδος μακρόσυρτων και ηρωικών σάγκα), Παναγιώτης Κονιδάρης, BEL