Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Ο κος ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΝΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Μιλώντας προ ημερών στη Γενική Συνέλευση του ΦΣ Πρέβεζας-Λευκάδας είχα αναφερθεί στον κ.Ηλία Μόσιαλο, καθηγητή Οικονομολογίας, ειδικευμένο στον τομέα της Υγείας, βουλευτή Επικρατείας και προσωπικό σύμβουλο του Πρωθυπουργού. Ο κύριος καθηγητής κάνει καριέρα φυσικά στο περίφημο London School of Economics (LSE), που θεωρείται κορυφαίο Οικονομικό Πανεπιστήμιο και που ο Πρωθυπουργός της Αγγλίας Γκόρντον Μπράουν έστησε από μέλη του το οικονομικό του επιτελείο, αφού δεν τα κατάφερνε μόνος του να εκτινάξει τόσο πολύ τον δείκτη του εξωτερικού ελλείμματος της χώρας. Απόφοιτοί του στελεχώνουν την Goldman Sachs και άλλα ευαγή ιδρύματα που δυναμιτίζουν κατά το δοκούν την παγκόσμια οικονομία, όπως η διαβόητη Λήμαν Μπράδερς. Ας έλθουμε όμως στα δικά μας.




Οι δηλώσεις το κυρίου καθηγητή μας είχαν απασχολήσει σε εκείνη τη συνέλευση, αφού με δικές του δηλώσεις, συνεντεύξεις και άρθρα σε εφημερίδες έμοιαζε με την κεφαλή του πολιορκητικού κριού της κυβέρνησης ενάντια στον κλάδο των φαρμακοποιών. Από τον ίδιο και άλλες κυβερνητικές πηγές άρχισε από τότε να κυκλοφορεί ευρέως η φήμη της εφαρμογής στην Ελλάδα του φινλανδικού μοντέλου στην φαρμακευτική πολιτική, συνοδεύοντας πάντα την «προωθημένη» πολιτική της μείωσης του κέρδους του φαρμακείου ως μέτρο «ανταγωνιστικότητας». Φήμη που κάποιοι θεωρούσαν αβάσιμη.

Η φιλοπερίεργη φύση μου ωστόσο με έκανε να ψάξω διαδικτυακά για να δω τι θα μπορούσα να βρω γι’ αυτό το περίφημο φινλανδικό μοντέλο. Δε χρειάστηκε να μπλεχτώ πολύ με τις περικοκλάδες των οπτικών ινών. Ένα από τα πρώτα νήματα που ήρθαν στην επιφάνεια στην μηχανή αναζήτησης ήταν και το παρακάτω: www.euro.who.int/document/e91239.pdf .


Πρόκειται για ένα pdf αρχείο που παρουσιάζει το βιβλίο (ή καλύτερα τη μελέτη) δύο επιστημόνων για την σύσταση της αγοράς του φαρμάκου στην σκανδιναβική χώρα. Ο τίτλος του είναι «PHARMACEUTICAL POLICIES IN FINLAND: Challenges and opportunities», ήτοι «ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΤΗ ΦΙΝΛΑΝΔΙΑ: Προκλήσεις και ευκαιρίες». Το βιβλίο, που είναι γραμμένο στα Αγγλικά και έχει χρηματοδοτηθεί από το LSE και το Υπουργείο Υγείας της Φινλανδίας μεταξύ άλλων, είναι μια σε βάθος μελέτη του συστήματος του φαρμάκου από την παραγωγή του μέχρι τον ασφαλισμένο. Ξεκινάει με μια εκτενή περιγραφή όλων των φορέων που συμμετέχουν (κράτους, οργανισμών και ιδιωτών). Περιλαμβάνει αρκετούς συγκριτικούς πίνακες και στοιχεία της χώρας, τονίζει τα θετικά του και ελέγχει όλες της φάσεις διακίνησής του με στόχο να βρει τα τρωτά σημεία ως προς την συνολική φαρμακευτική δαπάνη. Καταλήγει με τις προτάσεις των επιστημόνων (οικονομολόγοι και οι δύο) για την περικοπή κάποιων δαπανών. Η μια συγγραφέας ονομάζεται Divya Srivastava. Ο άνδρας συγγραφέας ονομάζεται Elias Mossialos


Όπως ήταν φυσικό έπεσα στο διάβασμα με τα μούτρα λες και θα έδινα εξετάσεις στην Φαρμακογνωσία. Από την μελέτη αυτή προσπάθησα να σταχυολογήσω τα πιο ενδιαφέροντα σημεία και να τα μεταφράσω, έστω και πρόχειρα κι αδέξια. Θαυμάστε:


Α)Τα φάρμακα υπόκεινται σε διαρκείς ελέγχους καμπύλης αποτελεσματικότητας-κόστους. Κυριαρχεί μια πολιτική που τείνει να αποφεύγει ακριβά φάρμακα, όταν μάλιστα για αυτά δεν έχει αποδειχθεί η βέλτιστη αποτελεσματικότητα. Η συμμετοχή των ασφαλισμένων στην δαπάνη κυμαίνεται ανάλογα με τη νόσο. Για τις κοινές παθήσεις (διαβήτης,υπέρταση κτλ) το ποσοστό είναι 58%! Για τις χρόνιες νόσους ο ασθενής συμμετέχει κατά 28% (ΧΑΠ κτλ), ενώ μόνο για μια ομάδα σοβαρότερων ασθενειών το κράτος καλύπτει περίπου το 100% της δαπάνης. Λέω περίπου διότι και τότε ο ασθενής πληρώνει κάποιο (μικρό) πάγιο ποσό. Αν το κόστος υπερβαίνει τα 616,72 ευρώ τότε τα υπόλοιπα τα καλύπτει έτσι κι αλλιώς η KELA, ένας ανεξάρτητος φορέας που χρηματοδοτείται από το κράτος (σαν επικουρικό ασφαλιστικό και ελεγκτικό όργανο) (-Σελ. 18)

Β) Η διατίμηση του φαρμάκου είναι σταθερή. Κανείς φαρμακοποιός δεν μπορεί να πουλήσει παραπάνω ή με έκπτωση. Ρυθμίζεται ανάλογα και με τις λοιπές τιμές στην Ευρωπαϊκή αγορά και συνήθως έχει τριετή ισχύ. Το σημαντικότερο είναι ότι καταρτίζονται μελέτες μειωμένου κόστους πριν πέσει ένα φάρμακο στην αγορά. Ο κύριος Μόσιαλος εκτιμά ότι το σύστημα επιδέχεται βελτίωσης (σελ. 22).

Γ) Ο νόμος δεν επιτρέπει στις φαρμακευτικές εταιρίες (βιομηχανία) να δίνουν εκπτώσεις στα φαρμακεία. Εντούτοις σε μια λογική ανταγωνιστικότητας το κράτος ζητάει εκπτώσεις επί της λιανικής τιμής, την οποία μοιραία επιφορτίζονται οι φαρμακοποιοί για να μπορούν να διακινούν συγκεκριμένα φάρμακα! Ο αξιότιμος κ. Μόσιαλος στο σημείο αυτό χαριτολογεί (όσο πιο χαριτωμένα μπορεί να το κάνει ένας οικονομολόγος του LSE) λέγοντας ότι υπάρχει το ανέκδοτο ότι οι φαρμακοποιοί διοργανώνουν ενημερωτικά σεμινάρια για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στην αναγκαστική μείωση του κέρδους τους, πράγμα το οποίο ο ίδιος δεν κατόρθωσε να διαπιστώσει! (σελ. 23).

Δ) Οι φαρμακοποιοί ανήκουν στον οικείο σύλλογο (AFP) σχεδόν όλοι, αν και δεν είναι υποχρεωτικό. Το 70% είναι γυναίκες. Σε κάθε φαρμακείο αντιστοιχούν 6500 κάτοικοι. Και εργάζονται σε αυτό 3-8 φαρμακοποιοί. Βγαίνουν σε σύνταξη στα 68. Δικαιούνται να λειτουργούν υποκαταστήματα σε απομονωμένες περιοχές (μέχρι 3). (σελ.41)

Ε) Υπάρχουν μόνο δύο εταιρίες που κάνουν χονδρεμπόριο φαρμάκου και υποχρεώνονται να παρέχουν στα φαρμακεία σταθερή τιμή. Κερδίζουν από τους διακανονισμούς με τους βιομήχανους (υποθέτει ο συμπατριώτης μας 4% επί της χονδρικής, αν και δεν παίρνει όρκο γιατί αυτά είναι επαγγελματικά μυστικά). Παλιότερα οι φαρμακαποθήκες αυτές έδιναν εκπτώσεις στους φαρμακοποιούς. Από το 2006 αυτό απαγορεύτηκε δια νόμου! (σελ.42)

ΣΤ) Οι φαρμακοποιοί πληρώνονται 0,42 ευρώ για κάθε φάρμακο που δίνουν και ένα προοδευτικά μειούμενο ποσοστό κέρδους, όσο αυξάνεται η τιμή του φαρμάκου (στα ακριβότερα φάρμακα μικρότερο ποσοστό). Ο μέσος όρος του κέρδους ανέρχεται στο 24% της λιανικής. (σελ.42)

Ζ) Το 81% των πωλήσεων είναι φάρμακα συνταγών και μόνο το 4,5% είναι καλλυντικά. Όλα τα φαρμακεία έχουν κομπιούτερ με στοιχεία του ασθενούς για έναν χρόνο, φάρμακο το φάρμακο. Κάνουν εκπτώσεις σε βετεράνους πολέμου και σε καλούς πελάτες-μέλη του φαρμακείου. (σελ.44)

Η) Οι κλινικοί φαρμακοποιοί στη Φινλανδία υπολογίζεται ότι βγάζουν 3300 ευρώ μ.ο., ενώ οι μέσοι μισθοί στον πληθυσμό είναι 1750 ευρώ. (σελ.45)

Θ) Προς μεγάλη λύπη του καθηγητή μας, η αύξηση της κρατικής δαπάνης για την φαρμακευτική περίθαλψη αυξάνει χρόνο με το χρόνο, μαζί με τον αριθμό των συνταγών. Αυτό, λέει, οφείλεται στην αύξηση του προσδόκιμου ζωής και στα νέα και ακριβότερα φάρμακα. Τα generics κάτι πήγαν να κάνουν, αλλά δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα και ο κ.Μόσιαλος λέει ότι πρέπει να αυξηθούν από το 7% για να φτάσουν το ποσοστό της Αγγλίας (20-30%) (σελ.59).

Ι) Κάποια στιγμή ο οικονομολόγος μας φτάνει και στο θέμα του ανοίγματος του επαγγέλματος και φροντίζει να στρώσει το δρόμο με βάγια, αφού ισχυρίζεται πώς η κτήση του φαρμακείου από αδειούχο φαρμακοποιό αποτελεί εμπόδιο στην ελεύθερη αγορά! Αρχίζει μετά να αραδιάζει μελέτες από διάφορες βορειοευρωπαϊκές χώρες για το άνοιγμα των φαρμακείων και – προς μεγάλη μου έκπληξη- παραδέχεται ότι τα στοιχεία τους είναι αλληλοσυγκρουόμενα, αφού οι περισσότερες δε δείχνουν βελτίωση της κατάστασης. Παραδέχεται κιόλας ότι η σημαντικότερη μεταβολή που θα προκύψει από ένα πιθανό άνοιγμα είναι η μη-κάλυψη όλων των περιοχών, κάτι που αποτελεί και βασική ανησυχία των εκάστοτε κυβερνήσεων. Όμως ο καθηγητής μας το προσπερνάει με ένα επιχείρημα που τσακίζει κόκαλα, λέγοντας απλά ότι για έναν ηλικιωμένο, είτε κοντά είτε μακριά είναι το φαρμακείο, δεν έχει και μεγάλη σημασία, αφού δεν μπορεί να πάει μόνος του! Το σημαντικότερο, επιμένει, είναι η μείωση των τιμών λόγω ανταγωνισμού, αν κι εκεί υπάρχουν πολλές καταραμένες μελέτες που του χαλάνε τη σούπα. Στο τέλος σκύβει το κεφάλι λέγοντας ότι δεν είναι και τόσο σίγουρο ότι η απελευθέρωση είναι και η ευκολότερη λύση (παραδείγματα Νορβηγίας, Βελγίου, Αυστρίας, Ιρλανδίας). (σελ.87).

ΙΑ) Ειδική πολιτική ακολουθείται στις στατίνες για να συνταγογραφούνται φθηνά γενόσημα, όπως κάποιες σιμβαστατίνες. Οι γιατροί ανταποκρίθηκαν ελάχιστα…(σελ.98)

ΙΒ) Και έτσι φτάσαμε στα συμπεράσματα και στις προτάσεις του αξιολάτρευτου καθηγητή. Σε σχέση με τα φαρμακεία η πρώτη πρόταση είναι τσεκουράτη, και μάλιστα μιλάμε για διπλό πέλεκυ: Μείωση του κέρδους των φαρμακοποιών στο 50%!

Τα χρήματα λέει που θα εξοικονομηθούν θα δοθούν σε προγράμματα για ηλικιωμένους για να σταματήσουν την πολυφαρμακία και σε γιατρούς για να συνταγογραφούν καλύτερα και φθηνότερα! Εντάξει, έχει και μια προτασούλα σε μιαν άκρη με ψιλά γράμματα, όπου αναρωτιέται μήπως θα έπρεπε να μειωθεί τότε ο φόρος (που σημειωτέον για τα φαρμακεία στη Φινλανδία είναι 7-11%) για να μπορέσουν και οι φαρμακοποιοί να φάνε ένα κομμάτι ψωμί;

ΙΓ) Συνεχίζοντας ακάθεκτος βρίσκει λύσεις και στους κόμπους της απελευθέρωσης του επαγγέλματος. Εντάξει, το είπαμε, θα ερημώσει η χώρα από φαρμακεία που θα μείνουν μόνο στις μεγάλες πόλεις, αλλά δεν πειράζει. Θα φτιάξουμε διαδικτυακά φαρμακεία που θα σου τα στέλνουν στο σπίτι! Επίσης μπορούμε να εφοδιάσουμε τα νοσοκομεία μας για να υπάρχει μια καβάτζα βρε αδερφέ. Μια άλλη όμορφη λύση θα ήταν να δοθεί η άδεια σε τοπικούς ή αγροτικούς γιατρούς να πουλάνε αυτοί φάρμακα καλύπτοντας τις απομακρυσμένες περιοχές που δεν θα υπάρχει πια φαρμακείο (όπως τη δεκαετία του 60 στην Ελλάδα πάει να πει) (σελ.116).





Ξέρω, η δόση ήταν υπερβολική, σχεδόν τοξική.



Συνάδελφοι/-ισσες. Είναι εμφανές ότι όλο αυτό το σκηνικό της λυσσώδους επίθεσης που ζούμε οι Έλληνες φαρμακοποιοί, δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός, ούτε ένα –έστω νοσηρό- αποκύημα της υποτιθέμενης οικονομικής κρίσης. Τα επιφαινόμενα μέτρα δεν έρχονται για να ξαναφύγουν. Έρχονται για να σκληρύνουν λίγο αργότερα. Ο πρωθυπουργός μας ήξερε καλά ποιους διάλεγε για συμβούλους του. Το σχέδιο είχε εκπονηθεί εδώ και καιρό και μόνον εμείς ήμασταν αμέτοχοι. Ο κύριος Μόσιαλος είναι φανερό ότι κάνει πολύ καλά τη δουλειά που του ανέθεσαν τα αφεντικά του. Δεν εννοώ τα πολιτικά, εννοώ τα οικονομικά. Ακούσατε πουθενά να θιχτεί (στην Φινλανδία ή στην Ελλάδα, αδιάφορο) το κέρδος του φαρμακοβιομήχανου; Πουθενά! Μάλιστα θα χρηματοδοτηθούν και έρευνες, λέει, βιοφαρμακευτικές και φαρμακοοικονομικές προς όφελος των φαρμακοβιομηχάνων με τα λεφτά των φαρμακοποιών! Από τα στοιχεία της πραγματείας που με ταραχή μετέφρασα βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα. Συμπεράσματα ως προς την φορολόγηση, ως προς το ποσοστό κέρδους, ως προς το τι ετοιμάζουν για την συμμετοχή του ασφαλισμένου, ως προς το «άνοιγμα» του επαγγέλματος (δηλαδή του κλεισίματος –χωρίς εισαγωγικά- των φαρμακείων μας), ως προς την ποιότητα του αυριανού φαρμάκου, ως προς το κοινωνικό κράτος, ως προς την έγνοια της πολιτείας για τους πολίτες της.


Για μένα είναι πια φανερό. Και μόνο η ύπαρξη του σκανδαλώδους αυτού κειμένου αρκεί για να μου αποδείξει με ποιους έχουμε να κάνουμε. Κλείσιμο των φαρμακείων και κυρώσεις αυστηρές στους ελάχιστους απεργοσπάστες. Απεργία διαρκείας, χωρίς συζήτηση έστω και του παραμικρού από αυτό το εκτρωματικό σχέδιο που αντιμετωπίζει τους φαρμακοποιούς σαν τα τελευταία σκουπίδια της κοινωνίας.

Αν δεν αγωνιστούμε τώρα, δε θα μπορέσουμε να αγωνιστούμε ποτέ πια. Κι αν είναι όλα προδιαγεγραμμένα, καλύτερα να δώσουμε τον αγώνα και να χάσουμε. Τότε απλά θα πάψουμε να είμαστε φαρμακοποιοί. Αν όμως δεν αγωνιστούμε, ούτε φαρμακοποιοί θα πρέπει να λεγόμαστε, ούτε αξιοπρεπείς. Αν όμως ο αγώνας μας είναι αρκετά σκληρός, ασφαλώς μπορούμε να τον κερδίσουμε. Και το μεγαλύτερο κέρδος δε θα είναι υλικό, θα είναι ηθικό.



Σημείωση: Το κείμενο γράφτηκε από φαρμακοποιό προς φαρμακοποιούς, γι 'αυτό ας με συγχωρήσουν οι φίλοι αναγνώστες για τις όποιες εξειδικευμένες αναφορές.

12 σχόλια:

RIZOPOULOS GEORGIOS είπε...

Εγώ οικονομικά δεν κατέχω (ταπεινός μπετατζής είμαι) ούτε μπαίνω και στην ουσιαστική αξιολόγηση όσων απόψεων διατυπώνει ο Π.Κονιδάρης γιατί και αυτός γράφει τρόπο τινά εν (δικαιολογημένο μάλλον) βρασμό ψυχής. Την γενική μου άποψη (με κοινωνικά κυρίως και όχι τόσο οικονομικά κριτήρια) σχετικά με τα φαρμακεία και τους φαρμακοποιούς την έχω με σαφήνεια διατυπώσει σε σχόλιο στην προηγούμενη ανάρτηση. Αλλά εκφράζοντας (πιστεύω) μια γενικότερη απορία αναρωτιέμαι τι έγιναν όλα αυτά τα πομπώδη περί ‘αποκέντρωσης’, ‘τιμημένης αγροτιάς’, ‘αναζωογόνησης της επαρχίας’ και άλλα φαιδρά των πολιτικών μας ταγών? Δηλαδή αν το μέλλον της Εουρόπας (τρομάρα της…) είναι να πηγαίνει ο Μεγανησιώτης στο ….Μεσολόγγι για να πάρει μια ασπιρίνη -και καλά ‘φθηνή’- να την βράσω την Εουρόπα και την Ευρασία ολάκερη….
Και πόσα School of Economics (η μάλλον καλύτερα School of Economic Stupidity) πρέπει να χει τελειώσει κάποιος για να του ‘κόβει η γκλάβα του’ ότι αυξάνοντας λ.χ το Φ.Π.Α μακροπρόθεσμα το κράτος ΘΑ ΧΑΣΕΙ λεφτά? …..Τελικά μου φαίνεται ότι ο Μπάρμπας μου στο χωριό που έλεγε : ‘Πιδάκι μ’, άμα αγοράζεις απ’ τουν πλούσιουν και πλας στουν φτωχόν πας χαμένους !’ μάλλον θα έπρεπε να ήταν Αρχιπρύτανης στα Schools…..

Μετοικος στην Νισυρο είπε...

Παναγιωτη καλημερα,πολυ ενδιαφερουσα η ερευνα σου.
Δυο τρεις ερωτησεις για να το κατανοησω καλυτερα.Απ'οτι καταλαβα στο Φινλανδικο μοντελο υπαρχει διατιμηση στην τιμη λιανικης,αλλα και στην τιμη που αγοραζει ο φαρμακοποιος,αλλα η διαπραγματευση της τιμης μεταξυ φαρμακοβιομηχανων και χονδρεμπορων ειναι ελευθερη;
Πως γινεται το κρατος να ζηταει εκπτωση σ'ενα διατιμημενο προϊον;
Και κατι ακομα το 7% που αναφερεις για τα generics ειναι το μεριδιο αγορας για τα απατενταριστα φαρμακα;

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@Ριζό
Δε με ξέρεις καλά. Είμαι νηφαλιότατος! Όταν παίζω σκάκι, όταν γράφω, όταν κάνω σεξ κι όταν αγωνίζομαι για τα δίκια (τα δικά μου ή των άλλων) βρίσκομαι σε μια δημιουργική διέγερση μεν, ποτέ εν βρασμώ ψυχής δε :-)

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@Μέτοικος
Έδωσα το λίνκι και μπορείς να βρεις τα χωρία. Τα αγγλικά μου δεν είναι τέλεια (απέχουν πολύ απ' αυτό) και ξενύχτησα εκείνο το βράδυ για να το διαβάσω όλο, αλλά η γλώσσα είναι τεχνική και σχετικά απλή και νομίζω ότι το απέδωσα σωστά.

Για τα generics, ναι. Λέει ότι κρατούν μικρό μόνο ποσοστό στο σύνολο της δαπάνης (7%). Άρα η πολιτική της χημικής ονομασίας δεν απέδωσε τα αναμενόμενα και πρέπει να βρεθούν τρόποι, λέει, να αυξηθούν στα επίπεδα της Αγγλίας (πάνω από 20%).

Το νόημα για την διατίμηση είναι το εξής. Βγαίνει η Κυβέρνηση της Φιν. ή το Υπ.Υγείας και λέει, ξέρετε κάτι; το τάδε ιδιοσκεύασμα δε με συμφέρει σαν κράτος να το πληρώνω 100 ευρώ. Θα το πληρώνω από αύριο 90. Βέβαια δεν μπορώ να βάλω χέρι στο βιομήχανο γιατί δε θέλω, ούτε στον χοντρέμπορο (2 είναι αυτοί στην Φινλανδία) γιατί δε μου το επιτρέπει ο νόμος (που εγώ ο ίδιος έφτιαξα). Άρα το ποσοστό αυτό θα το πάρω από το όφελος του φαρμακείου. Η διατίμηση είναι σταθερή και παραμένει τέτοια. Η τιμή μόνο χαμηλώνει. Από την τσέπη του φαρμακοποιού. Ωραίο, ε;

Αυτό ακριβώς έγινε και σε μας, αν και το φορτώθηκε όλη η αλυσίδα, με την τελευταία μείωση των τιμών. Δε φτάνει που όσα έχουμε στο ράφι μας (εγώ υπολογίζω κάπου 40000 ευρώ μόνο στα φάρμακα) τα αγοράσαμε ακριβά και θα τα πουλήσουμε φθηνά (20% κάτω και κάνε τον πολλαπλασιασμό), αλλά μειώνεται και ο τζίρος ανάλογα. Και μέχρι εκεί καλά. Φθηνό φάρμακο για τον κόσμο, συμφωνώ και επαυξάνω. Κάποιος τώρα που έβγαζε 100, σήμερα θα βγάζει 80. Αντέχω; Αντέχω, όπως και τόσοι άλλοι Έλληνες. Όοοοοοχι, λέει. Εσύ δεν είσαι σαν τους άλλους Έλληνες. Εσύ είσαι κλέφτης! Μα, πώς είμαι κλέφτης αφού είμαι ο μόνος Έλληνας που πληρώνει τους φόρους του στο ακέραιο, θέλει-δε θέλει; Εντάξει, δεν είσαι κλέφτης, αλλά κάτι πρέπει να πω στον κόσμο για να δικαιολογήσω το ασάλιωτο (περαιτέρω μείωση του κέρδους σου, και κλείσιμο του φαρμακείου σου στο όνομα κάποιας "ανταγωνιστικότητας").

Το' πιασες νομίζω.

Μετοικος στην Νισυρο είπε...

Παναγιωτη ευχαριστω για τις απαντησεις (και τις δυο).Δεν εχω χρονο να διαβασω το λινκ,γι αυτο και τις εκανα.Στην αλλη αναρτηση θα προσπαθησω να επανελθω κατα το βραδυ.

Ανώνυμος είπε...

Αυτό που μ'εντυπωσίασε είναι η μείωση κερδών κατά 50%.Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το μέσο εισόδημα των φαρμακοποιών είναι 40000 που κάπου διάβασα πριν,μαζί με κάποια μεγάλη ασυμμετρία προς τα κάτω, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η μεγάλη πλειονότητα των φαρμακοποιών θα καταλήξει με μέσο ετήσιο εισόδημα <<20000€ και πολλοί με <<10000€.
Αλήθεια ποιο είναι το μέσο πραγματικό εισόδημα γιατρών και φαρμακοβιομηχάνων?Βλέπω εμφύλιο πόλεμο.

espectador είπε...

Τελικα ετσι και εισαι ηλικιωμενος και μενεις καπου εξω απο τα κεντρα την εχεις βαψει. Καπου ειχα γραψει σε μια κριση για το τευλευταιο σχεδιο του "ασφαλιστικου"-παραλιγο ασφαλιτικου θα εγραφα-την ευθανασια ωρε την ξεχασατε. Ειναι η μονη λυση. "Η Τελικη Λυση".

Ioanna είπε...

έλεος !!!!! διαβασες το report?
H πρόταση 'Μείωση του κέρδους των φαρμακοποιών στο 50%!'

έvα παράδειγµα: To fee δεν είναι το ποσοστό κέρδους του φαρμακείου!

'The pharmacy fee is a public charge that pharmacies pay to the state
and university pharmacies pay to their owner universities. The fee is
progressive and based on turnover; pharmacies with a small turnover
keep a larger share of their margins.
NAM has proposed gradual removal of the pharmacy fee, halved in the
first instance. It argues that such an approach would limit the
negative effects on pharmacies.'!!!

'Pharmacies pay a fee to the state calculated on net drug sales including
the pharmacy margin. The tax was originally introduced to subsidize
the cost of pharmacies in remote parts of the country and larger
pharmacies pay a greater proportion of their turnover. The fee ranges
from 0% to 11% but the average is 7%. The AFP reports that the
average pharmacy fee collected was about €205 000 in 2005.102
Average turnover was €3 million'.!!!

'The pharmacy fee is collected and retained by the Ministry of Finance University pharmacies make up 15% of the market share but they are exempt from the fee and pay income tax to the university. Small pharmacies pay less and therefore have higher margins.'

'The initial aims of the pharmacy fee were to provide a mechanism to
subsidize pharmacies in remote and low-service areas and to support
research and development in universities. It is unclear how much of the
fee is used for these subsidies now. The MOF collects this tax but it is
not transferred to the MSAH. Furthermore, it is not clear how many
savings would result from a reduction in the pharmacy fee: it may be a
one-off reduction, similar to that observed in overall pharmaceutical
expenditure when VAT was reduced.'

'The pharmacy fee is calculated on top of the 24% margin excluding
VAT. Larger pharmacies pay a greater proportion of their turnover.
Data from 2005 indicate that average turnover was €3 million and the
average pharmacy fee was about €205 000 (about 7% of the average
turnover). There is no public information on how this margin is
distributed over the various pharmacy costs.
Our discussions with stakeholders indicated that those who supported
removing or reducing the fee felt that such a move would favour
patients by lowering retail prices. Removal or reduction of the fee raises
issues about how to provide financial support to pharmacies in remote
areas. Any other explicit subsidies (i.e. tax incentives or social insurance
contributions) to private entities may contravene EU law. The current
system may already contravene EU law but the FCA has not examined
its legality.'

Δες πρόταση Μόσιαλου:

Pharmacy fee. Proposals are being considered on whether to retain or
remove the pharmacy fee. NAM has proposed a 50% reduction (see
Chapter 2).
If the fee is retained, 50% could be given to the MSAH and/or Kela.
This revenue could finance pharmaceutical-care programmes such as
medicine reviews among the elderly (to assess levels of polypharmacy
and appropriate levels of prescribing); pharmacotherapy in
institutional settings; incentives for doctors to prescribe appropriately;
and better information systems. The revenue could also be used to
increase capacity in bodies such as ROHTO and NAM.
If the fee is abolished, income tax incentives may be necessary to ensure
the financial viability of pharmacies. The FCA would need to be
confident that any other forms of government subsidy were consistent
with EU law and could not be considered anticompetitive.' !!!

άρα δεν έχει καμιά επίπτωση/επιβάρυνση για τους φαρμακοποιούς της Φινλανδίας!!!

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@Ανώνυμος
Ο μέσος τζίρος των φαρμακείων είναι κάπου 350.000 το χρόνο. Αυτό σημαίνει πράγματι ένα μέσο εισόδημα λίγο κάτω από τις 40 χιλ. Υπολογίζουμε ότι με τα σχεδιαζόμενα μέτρα θα υπάρξει μια μείωση της τάξης 45-55%.Ήδη το -20% από τις τιμές έχει εφαρμοστεί. Και ήδη δύο συνάδελφοι Αθηναίοι που ξέρω ετοιμάζονται για λουκέτο.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@Ριζό
Η ευθανασία είναι μια κάποια λύσις...

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@Ioanna
Σας ελεώ όσο θέλετε αγαπητή, κανένα πρόβλημα.

Θα προσέξατε πιστεύω ότι έγραψα τις συνθήκες κάτω από τις οποίες διάβασα το ΄βιβλίο (μέχρι τις 3 το πρωί) και το ότι δήλωσα εκ των προτέρων ότι η μετάφρασή μου ήταν κάπως πρόχειρη. Εντούτοις το "fee" σύμφωνα με τα κολλυβοαγγλικά μου σημαίνει το μισθίο, την αμοιβή. Κάνω κάποιο λάθος; Αν ανατρέξετε στην σελίδα 43 του επίμαχου πονήματος θα δείτε τους πίνακες που αναφέρουν το κέρδος του φαρμακείου ανα συνταγή. Νομίζω ότι σε αυτό αναφέρεται. Κι αν είναι έτσι τότε η λογική της μείωσης κατά 50% του κέρδους είναι ακριβής.

Επειδή ωστόσο δεν είμαι κάτοχος proficiency ή μετα-ficiency, θα μου ήταν ευπρόσδεκτη κάθε διόρθωσή σας. Δεν θα ντραπώ τότε να παραδεχτώ δημόσια ότι έσφαλα, δεν είναι στη φύση μου να παραπληροφορώ. Μην περιμένετε όμως να ζητήσω συγγνώμη από τον κύριο καθηγητή. Κι αυτό γιατί κι αν σ' αυτό το σημείο τον παρεξήγησα, όλα τα άλλα μοιάζουν να μεταφράστηκαν σωστά. Και είναι υπεραρκετά για να αποτελούν casus belli για τους φαρμακοποιούς της Ελλάδας (μη σας πω και γι' αυτούς της Φινλανδίας).

Για να μη βασανιζόμαστε όμως (εγώ τουλάχιστον) με μακροβούτια στην αγγλοσαξονική πάνω σε μια μελέτη για τά φάρμακα στη χώρα του Άι-Βασίλη, σας παραπέμπω στα πολύ καλά ελληνικά του κυρίου Μόσιαλου, από την ομιλία του στο ξενοδοχείο Athens Intercontinental στις 18/03/2010. Σε κάποιο σημείο της λέει:

"Το μέσο ετήσιο εισόδημα των φαρμακοποιών είναι 300.000 ευρώ και φορολογούνται για 11.000. Η πρόταση είναι: 1)Να μειωθεί στο 10% έως 15% το ποσοστό κέρδους τους, 2)Να υπάρχει αμοιβή με βάση το κόστος της συνταγής, 3)Να υπάρχει σταθερή αμοιβή ανά συνταγή (π.χ. 2 ευρώ)"

Ορίστε λοιπόν ποιος είναι ο δημαγωγός στην ιστορία μας. Ο μίστερ εμφανίζει τον τζίρο σαν κέρδος. Επίσης λέει ψέματα για την φορολόγηση αφού ισχύει και για μας το έσοδα-έξοδα. Η μείωση του κέρδους που είναι 24% σε 10-15% δεν είναι μείωση της τάξης του 50% με απλά μαθηματικά; Και τέλος το τρίτο σχεδιαζόμενο κουστούμι, η πάγια αμοιβή ανά συνταγή (κάτι που δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο αφού παραγνωρίζει το κόστος για έναν φαρμακοποιό να εφοδιάζεται ένα ακριβό φάρμακο) δεν θα κλείσει αμέσως τα φαρμακεία που έχουν 500-700 συνταγές το μήνα (τα περισσότερα δηλαδή);

Θέλετε κι άλλα; Να σας τα δώσω. Σε συζήτησή του με τον ΓΓ του ΠΦΣ κο Καραγεωργίου στο πλαίσιο του 8ου Συνεδρίου ΕΣΔΥ, ακούστηκε η εξής στιχομυθία:

[Καραγ.]"Αντιλαμβάνεστε τη δύσκολη θέση μας, να πρέπει εκ των μέτρων σας να κλείσουν φαρμακεία με πρώτο το δικό μου..."
[Μόσιαλος]"Από το να πάψουμε να σας επιδοτούμε (!!) και αυτό καλύτερο είναι σαν μια άλλη μορφή ορθολογισμού"
Ολόκληρο το διάλογο μπορείτε να βρείτε στο "Φαρμακευτικό Δελτίο" αρ.694/Απρίλιος 2010, σελ 169.

Το έλεος το χρειάζομαι εγώ μου φαίνεται.

chessman είπε...

Κάπου είδα άλλη μια ανακρίβεια και θέλω ν' αποκαταστήσω την αλήθεια. Τα γενόσημα (generics) δεν έχουν μόνο 7% μερίδιο αγοράς στην Ελλάδα αλλά 11% με μέσο όρο στην Ευρώπη το περίπου 40%. Αυτή η τεράστια απόσταση φυσικά υπάρχει γιατί στην Ευρώπη τα γενόσημα έχουν περίπου το 40-50% της τιμής του πρωτοτύπου και τα Κράτη υποχρεώνουν τους ιατρούς που ελεγχουν να τα συνταγογραφούν. Έτσι και οικονομία εξασφαλίζουν κι όποιος πολίτης αρνείται να καταπιεί τη φτηνή απομίμιση (παρακάλω όποιος νομίζει ότι το γενόσημο-αντίγραφο επειδή έχει την ίδια ποσότητα της δραστικής ουσίας έχει και καμιά συγκρίσιμη δράση με το πρωτότυπο να το πει και να του εξηγήσω με πολύ απλά λόγια την εμεπιρία μου που έγινα πειραματόζωο στο Πανεπιστήμιο ο ίδιος ελέγχοντας τη βιοδιαθεσιμότητα πρωτοτύπων κι αντιγράφων και σπαρταριστές εμπειρίες από την πραγματική ζωή εκεί έξω), μπορεί λοιπόν ο πολίτης αυτός να πληρώσει τη διαφορά και να πάρει το φάρμακό του. Εδώ στη μπανανία όμως η εκάστοτε πολιτεία έβαλε "μαξιλάρι" το 80% πριν και τώρα 70% σαν ποσοστό τιμής του αντιγράφου ως προς το πρωτότυπο κι έτσι είδαν την ευκαιρία διάφοροι (πάρα πολλοί όμως) απίθανοι και στήσαν μαγαζάκια προώθησης τέτοιων πραγμάτων (αλλά τώρα ήδη 31 έκλεισαν) κι όρμηξαν στην κονόμα, αλλά ευτυχώς με πολύ μικρή επιτυχία.