ΠΑΝΑΚΕΙΑ VII

Οι άνθρωποι αποφεύγουν τις κηδείες. Ξέρω γιατί. Όχι επειδή φοβούνται την όψη του νεκρού, το κερένιο χρώμα του, το λιπαρό και φουσκωμένο δέρμα του ή τις μύγες που κάθονται πάνω του ανενόχλητες. Επειδή φοβούνται τον ίδιο το θάνατο. Οι κηδείες τους θυμίζουν την ύστατη ώρα. Αυτή που δεν μπορούν να αποφύγουν. Ακόμα χειρότερα, γιατί τους θυμίζουν τους πολλούς, τους χιλιάδες θανάτους που έχουν ζήσει, που ζουν οι ίδιοι, κάθε μέρα και κάθε στιγμή. Γι’ αυτό και πασχίζουν με ψιμύθια και μαντζούνια να τον καθυστερήσουν.

Στην κηδεία του αδερφού μου, δύο μέρες μετά την επίσκεψή μου, ήμασταν δεν ήμασταν δέκα άτομα. Οι πιο πολλοί ήταν μέλη της συντεχνίας των ιχθυοπωλών και μύριζαν χειρότερα κι από το πτώμα του Δημήτριου. Ο ουρανός ψιλόβρεχε θλίψη και η χήρα πετροβολούσε με κατάρες τη Μοίρα. Ο μόνος πραγματικά ατάραχος ήταν ο μικρός Νικόλαος που είχε αίμα ελληνικό. Βλέπετε, η ράτσα μου είναι αιώνες συνηθισμένη να παλεύει με την πέτρα, την αρμύρα και το Χάρο. Και να χάνει πάντα.

Ούτε ‘γω δάκρυζα. Λυπόμουν, ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη. Λυπόμουν για τον εαυτό μου. Για τη ζωή μου τη χαμένη. Για κείνες τις ζωές που’ χα πάρει με αντάλλαγμα τη δική μου και λίγη δόξα. Ακόμα περισσότερο λυπόμουν για κείνες που’ χα χάσει, τις δικές μου ζωές, όλα τα χρόνια που κυνηγούσα τη χίμαιρα της Πανάκειας, του βοτανιού, της σκόνης της γιατρειάς, του απεικάσματος ενός μακρύτερου και καλύτερου βίου.

Δεν είχα ζήσει. Είχα ονειρευτεί να ζήσω…