Άρεσε ο Λέκκας ως ερμηνευτής και τον κρατάω στη συντροφιά. Εδώ σε ένα από τα αγαπημένα ποιήματα του Γκάτσου, με τη σπαρακτική μουσική του Μάνου.
"Νικημένο μου ξεφτέρι/ δε αλλάζουν οι καιροί"
Κι όμως...κάτι υπάρχει. Είναι βαθύ και υπόκωφο ακόμα. Μα είναι παλλόμενο. Το ακούω τα βράδια που ψυχορραγούν οι ήχοι. Το διαβάζω σε ιστούς με λόγια , σε ανοικτά παραθύρια και σε φλέβες ανοιχτές.Εδώ και καιρό, πάλλομαι στους ρυθμούς του.
11 σχόλια:
Σαν εσωτερικές κεραίες που εκπέμπουν στην ίδια συχνότητα
και ξαφνικά συντονίζονται και πάλλονται μαζί.
Υπάρχει κάτι
βαθύ, κατεργασμένο στη σιωπή,
που αποκτά σιγά-σιγά ρυθμό και διαστάσεις.
Καλό βράδυ
Προς δύστηνο: Ώστε πιστεύετε, αλήθεια, στους εξωγήινους? Ιδού λοιπόν: http://www.madata.gr/index.php/diafora/stranges/31453.html.
Αυτό το τραγούδι, από αυτόν τον ερμηνευτή, με ανεβάζει σαν να πρέπει να πολεμήσω και με αφήνει με δακρυσμένα μάτια για όσα χάθηκαν...
@melen
Ευχαριστώ για την επίσκεψη και για τη δροσιά που άφησες πίσω σου.
@alkinoos
Το παράδοξο με το στίχο του Γκάτσου είναι πως, παρά τον διαφαινόμενο πεσσιμισμό του, δημιουργεί ψυχικές αναταράξεις σαν κι αυτές που περιγράφεις.
Δεν υποτάχτηκε -νομίζω- ο ήρωας, ακόμα κι όταν ο Αλλάχ του μίλησε για τη ματαιότητα του αγώνα.
Όπως και να έχει, μεγάλο τραγούδι.
@X-Files
Επισκέφτηκα την παραπομπή σας και θαρρώ πως σχολιάζετε, το δικό μου σχόλιο "Ζουν ανάμεσά μας!" σε φιλικό ιστολόγιο και για άσχετο θέμα (τους νεοφασίστες).
Δεν γνωρίζω τι υποδηλώνει κάτι τέτοιο, εκτός του ότι σας αρέσουν τόσο πολύ τα σχόλιά μου που τα παρακολουθείτε παντού. Εν τοιαύτη περιπτώσει, ευχαριστώ θερμά για την αφοσίωση.
Σε αντίθετη περίπτωση, και πάλι ευχαριστώ, για την επιβεβαίωση του ως άνω σχολίου.
Πέρα από "Κεμάλ", "Αλλάχ" κι επειδή "όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν", να ένα απόσπασμα της παραπομπής στο madata.gr:
"Μπορεί επίσης να έχει (η άγνωστη, εξωγήινη κατά μία έννοια, μορφή ζωής) αριστερόστροφη αλυσίδα DNA, ενώ όλοι οι γνωστοί οργανισμοί έχουν δεξιόστροφη."
Απορία: τελικά μήπως είμαστε φύσει "δεξιοί" και θέση "αριστεροί"? Μήπως κάποιοι προσπαθούμε κόντρα στο ντετερμινισμό της φύσης και στο αναπόφευκτο "ζην ηδέως" του Επίκουρου, αναπόφευκτο από τη στιγμή που σήμερα, περισσότερο από οποτεδήποτε άλλοτε, πέρα από το δογματισμό κάθε θρησκείας, η ανθρώπινη δυστυχία μπορεί, έστω θεωρητικά, να εκμηδενιστεί πλήρως, αλλά κόντρα σε αυτά, κάποιοι αντιπαραβάλλουν την ηθική, δήθεν, υποχρέωση της στωικής αντιμετώπισης κάθε προδιαγεγραμμένης, κατά την άποψή τους, μορφής τυχαιότητας του πεπρωμένου και της Ιστορίας, προδιαγεγραμμένης στο βαθμό που αυτοί οι κάποιοι ελέγχουν την εγκαθίδρυση μιας αδιατάρακτα ειρηνικής,αταξικής κοινωνίας χωρίς κράτος,όπου η δικαιοσύνη θα πραγματώνεται με την εφαρμογή της απλής αρχής "από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητες του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του"? Υπάρχει πιο "εξωγήινο" σενάριο από αυτό το τελευταίο? Μια διαρκής, αβυσσαλέου μίσους, πάλη τάξεων, εχθρικών και μονίμως καχύποπτων, αντί για συνεργασία προς ωφέλεια όλων, ήτοι μια ζωή οδύνης αντί ηδονής.
Παρεμπιπτόντως ο πιο γνωστός, ίσως, Κεμάλ και, συνάμα, ο πιο θεοποιημένος σχεδόν, πέθανε από κίρρωση του ήπατος πριν πατήσει τα 60. Είχε μάλλον τη συνήθεια να το "τσούζει ηδέως".
Ο Χατζιδάκις έχει πει σχετικά :
"Στη Νέα Υόρκη το χειμώνα του ΄68, συνάντησα ένα νέο παιδί είκοσι χρονών που το λέγανε Κεμάλ. Μου τον γνωρίσανε. Τί μεγάλο και φορτισμένο από μνήμες όνομα για ένα τόσο όμορφο και νεαρό αγόρι, σκέφθηκα. Είχε φύγει απ΄ τον τόπο του με πρόσχημα κάποιες πολιτικές του αντιθέσεις. Στην πραγματικότητα, φαντάζομαι, ήθελε να χαθεί μέσ΄ στην Αμερική. Του το είπα. Χαμογέλασε.
-Δέχεστε να σας ξεναγήσω;
Αρνήθηκε ευγενικά. Προτιμούσε μόνος.
Κι έτσι σαν γύρισα στο σπίτι μου τον έκανα τραγούδι, μουσική.
Ο Γκάτσος εκ των υστέρων, γράφοντας τους στίχους στα ελληνικά, τον έκανε Άραβα πρίγκιπα να προστατεύει τους αδυνάτους. Κάτι σαν μια ταινία του ΄Ερολ Φλυν του ΄35. Η Πελοπόννησος (καταγωγή του Γκάτσου), από τη φύση της αδυνατεί να κατανοήσει την αμαρτωλή ιδιότητα των μουσουλμάνων Τούρκων, που μοιάζουν σαν ηλεκτρισμένα σύννεφα πάνω απ΄ τον Έβρο, ή σαν χαμένα και περήφανα σκυλιά.
Το μόνο που αφήσαμε ανέπαφο στα ελληνικά είναι εκείνο το «Καληνύχτα Κεμάλ». Είτε πρίγκιπας Άραψ είτε μωαμεθανός νεαρός της Νέας Υόρκης, του οφείλουμε μια «καληνύχτα» τέλος πάντων, για να μπορέσουμε να κοιμηθούμε ήσυχα τη νύχτα. Χωρίς τύψεις, χωρίς άχρηστους πόθους κι επιθυμίες. Κατά πως πρέπει σ΄ Έλληνες, απέναντι σ΄ ένα νεαρό μωαμεθανό- όπως θα έλεγεν κι ο φίλος μας ο ποιητής ο Καβάφης. "
@S.C.
Δεν την ήξερα την ιστορία! Πολύ ενδιαφέρον το σημείο :
"Η Πελοπόννησος (καταγωγή του Γκάτσου), από τη φύση της αδυνατεί να κατανοήσει την αμαρτωλή ιδιότητα των μουσουλμάνων Τούρκων, που μοιάζουν σαν ηλεκτρισμένα σύννεφα πάνω απ΄ τον Έβρο, ή σαν χαμένα και περήφανα σκυλιά"!
Πάντως εξηγείται με αυτό τον τρόπο η αισθαντικότητα της μουσικής στο συγκεκριμένο. Ήταν πόθος κι όχι εξέγερση αυτό που τον κανοναρχούσε.
Υ.Γ. Να σε βλέπουμε που και που απ' το τσαρδί! Όλο και κάτι ενδιαφέρον κουβαλάς, δεν έρχεσαι ποτέ με άδεια χέρια!
Παναγιώτη καλημέρα!
χαθήκαμε
μόλις χθες τελειώσα το δεύτερο βιβλίο σου
και είναι συναρπαστικό!
θα ήθελα-αν μου επιτρέπεις-
ν'αναρτήσω κάποια αποσπάσματα
που αγάπησα πολύ.
τα περισσότερα έχουν ειπωθεί
γι'αυτόν τον υπέροχο Κεμάλ...
σ'ευχαριστώ πολύ
σε φιλώ
@Φαίδρα
Μπορείς να αναδημοσιεύσεις ό,τι θες,χωρίς να ρωτάς, αν και δεν είμαι σίγουρος πως αξίζει τον κόπο. Από τη στιγμή που βάζω την τελευταία τελεία το βιβλίο δεν ανήκει πλέον σε μένα.
Μη λες πως χαθήκαμε, δε χάνονται τα ξωτικά. Εξάλλου σε παρακολουθώ συχνάκις, μα δεν πολυσχολιάζω διότι με τόσους φίλους που έχεις κοντεύω να πάθω αγοραφοβία!
Δημοσίευση σχολίου