ΓΑΤΙΣΙΑ ΖΩΗ

Τελικά δεν έχω αποφασίσει ακόμα, είμαι στο ψάξιμο. Μιλάω για το αν είναι καλύτερα να είσαι γάτα ή άνθρωπος. Δεν ξέρω αν άλλοι είχαν το δικαίωμα της επιλογής, αλλά εμένα τουλάχιστον δε με ρώτησε κανείς. Κι έτσι έγινα γάτα. Βέβαια από το να γινόμουν ιπποπόταμος είναι μάλλον καλύτερα. Ποιος θα μου αγόραζε ένα βαρέλι κροκέτες την ημέρα; Και δε συζητώ καν το ενδεχόμενο να γινόμουν ποντίκι. Γάτα είμαι, δεν είμαι ηλίθια.

Δε θέλω να σας σπαράξω την καρδιά, αλλά είμαι ορφανή. Ή τουλάχιστον έχω πολύ καιρό να δω τους γονείς μου. Μια μέρα τα μονίμως ορθωμένα αυτιά μου συνέλαβαν τη φράση "την πέταξαν στο δρόμο". Αυτό έδωσε απάντηση σε πολλά ερωτηματικά, αλλά δεν απάλυνε την αίσθηση της απώλειας. Κατόπιν βέβαια έμαθα πως κάπως έτσι είναι η ζωή των γατιών και λιγουλάκι παρηγορήθηκα. Έμαθα ακόμη τι κουμάσι ήταν ο πατέρας μου και έτσι ίσως ήταν καλύτερα που έμεινα μόνη. Τελοσπάντων, κανένα παρελθόν δεν είναι καλύτερο από ένα ικανοποιητικό παρόν και ένα ευοίωνο μέλλον. Και όσο γι' αυτά, πρώτα ο Θεός, φαίνονται εξασφαλισμένα.

Δε θέλω να σας κουράσω με περιττές λεπτομέρειες, αλλά έχω πια σπίτι, φαγητό, φίλους, φροντίδα και πολύ ελεύθερο χρόνο για διασκέδαση. Αυτοί οι δύο άνθρωποι που με συμμάζεψαν μοιάζουν αρκετά εντάξει, αν κι έχω πάντα το νου μου, γιατί με τους ανθρώπους δεν ξέρεις ποτέ... Εκείνος ο γκρίζος κεραμιδόγατος, που συναντώ καμιά φορά στην πλατεία, δίπλα στον κάδο των σκουπιδιών, και που δεν χάνει ευκαιρία να μπλεχτεί σε καβγάδες, δε χάνει και ευκαιρία να κατηγορεί τους ανθρώπους. Τυράννους τους ανεβάζει, σκαιούς τους κατεβάζει. Βέβαια το λεξιλόγιο του δεν είναι ακριβώς αυτό, όμως η ανατροφή μου δε μου επιτρέπει να είμαι ακριβής. Γιατί δε θυμάμαι αν σας το είπα, είμαι μια γάτα καλλιεργημένη. Σε ένα σπίτι με τόσα βιβλία πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει; Πάντως ο Γκρίζος (δεν ξέρω το πραγματικό του όνομα- δεν το λέει ποτέ), έχει μάλλον άδικο. Σε τελική ανάλυση αν δεν υπήρχαν τα σκουπίδια των ανθρώπων, αυτός με τι θα τρεφόταν;

Προσωπικά δεν έχω παράπονο από τους ανθρώπους που με φροντίζουν. Εντάξει, συνηθίζουν να χρησιμοποιούν τον όρο "αφεντικό", αλλά δε βαριέστε, αφού δεν μπορούν να το εφαρμόσουν κιόλας, μικρό το κακό. Το σημαντικό είναι ότι βρίσκω ζεστασιά, το καθαρό μου καλάθι και τρία (τουλάχιστον) γεύματα την ημέρα με μοναδικό αντάλλαγμα το να τους κάνω μερικές ώρες παρέα και να τους αφήνω να με χαϊδεύουν και να με παρατηρούν όταν παίζω. Εκτιμώ ότι είναι μια συμφέρουσα ανταλλαγή. Μερικές φορές βέβαια καταντούν ενοχλητικοί, όταν ας πούμε, σα γάτα που είμαι θέλω το χρόνο μου να στοχαστώ, κι αυτοί θέλουν παιχνίδια και χαρές. Τι να κάνουμε, τους φίλους τους δέχεσαι με τα ελαττώματά τους. Κάνω τότε την παιχνιδιάρα, κυνηγάω το κουδουνιστό μπαλάκι που μου πετάνε, χώνω το κεφάλι μου κάτω από το χαλί, σηκώνομαι στα δύο πόδια και γενικά επιδίδομαι σε όλων των ειδών τα καραγκιοζιλίκια ή τουλάχιστον αυτά που δείχνουν να τους διασκεδάζουν. Και μη βιαστείτε να με κατακρίνετε γιατί και οι ηθοποιοί την ίδια δουλειά κάνουν για να βγάλουν το ψωμί τους. Και μιας και είπα ψωμί, μετά το σόου κινούμαι προς το καινούριο μου πιατάκι και νιαουρίζω βραχνά υπενθυμίζοντάς τους ότι δεν είναι μόνο το νηστικό αρκούδι που δε χορεύει. Το κόλπο πιάνει σχεδόν πάντα. Τελικά οι άνθρωποι είναι βολικοί αν ξέρεις να τους χειριστείς.

Το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζω με τους ανθρώπους είναι το γλωσσικό. Μιλούν πολύπλοκα και όταν μου απευθύνονται, έχουν ένα γλυκερό ύφος που ενίοτε γίνεται δηκτικό ή διδακτικό. Πόσο με εκνευρίζει αυτό! Αλλά είπαμε, η ανατροφή μου, με εμποδίζει να εκδηλώνω τα συναισθήματα της στιγμής, πράγμα που με το χρόνο διαπιστώνεις ότι σε γλιτώνει από πολλούς μπελάδες. Πάντως καταλαβαίνω τα περισσότερα απ' όσα λένε. Αυτοί πάλι δε δείχνουν να καταλαβαίνουν και πολλά απ' όσα τους λέω εγώ. Αν και τώρα που το σκέφτομαι και μεταξύ τους δε φαίνεται να αλληλοκατανοούνται. Αυτό όμως δεν είναι δικό μου πρόβλημα.

Τόση ώρα σας μιλώ και δε συστήθηκα. Ασυγχώρητο εκ μέρους μου, αν και δε φάνηκε να το προσέξατε. Ε, λοιπόν με λένε Κιάρα. Ούτε αυτό το διάλεξα εγώ και για να είμαι ειλικρινής δε μου αρέσει καθόλου. Μάλιστα, όταν με αποκαλούν έτσι, δε μπαίνω καν στον κόπο να στρέψω το κεφάλι μου. Ελπίζω κάποια στιγμή να τους αποθαρρύνω, αν και τα εναλλακτικά "Ψιψίνα", "Μωρή", "Μη" και "Ρουφιάνα" επίσης δε με ενθουσιάζουν. Ο αρσενικός του σπιτιού πάλι έχει ένα όνομα που αρχίζει από Π και είναι θεόρατο. Τον λέω λοιπόν απλά: "ο κύριος Πι". Η γυναίκα (έτσι λένε οι άνθρωποι τα θηλυκά σαν εμένα) αντιστοίχως ονομάζεται Σ. Σαφώς πιο ευκολοπρόφερτο όνομα. Μερικές φίλες μου έχουν ονόματα που μοιάζουν με τα χρώματα στο τρίχωμά τους, όπως η Λεύκω και η Κανέλα Υποψιάζομαι ότι κι εδώ έχουν βάλει το χεράκι τους οι άνθρωποι. Αναρωτιέμαι αν θα άρεσε στους ίδιους να τους αποκαλούν σύμφωνα με τα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά, πχ ο Λευκός Καραφλός ή η Ασπρουλιάρα με Φακίδες. Αμφιβάλω.

Το ενδιαφέρον με το καινούριο μου σπίτι (μένω μόλις τέσσερις μήνες, αν όμως αναλογιστεί κανείς ότι αυτή είναι η μισή μου ζωή, ίσως το "καινούριο" να είναι καταχρηστικό) είναι η πληθώρα των ερεθισμάτων. Κάθε μέρα μαθαίνω κάτι καινούριο. Όπως τις προάλλες που έστρωσαν χαλιά. Ομολογώ ότι δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο. Αρχικά νόμισα ότι το κάνουν για να μπορώ να κάθομαι άνετα χωρίς να κρυώνω. Τελικά διαπίστωσα ότι κάθονται αυτοί και συνήθως διαβάζουν. Τώρα, το γιατί δε μ' αφήνουν να χρησιμοποιώ τους άδειους πια καναπέδες, εξακολουθεί να αποτελεί μυστήριο. Ο Γκρίζος λέει ότι οι άνθρωποι έχουν μια αρρωστημένη μανία με καθετί που θεωρούν ότι τους ανήκει. Ίσως σε αυτό να μην έχει άδικο, γιατί πριν μια βδομάδα που σκαρφάλωσα σ' ένα ράφι της βιβλιοθήκης για να ρίξω μια ματιά, άρχισαν πάλι τις φωνές εν χορώ. Αναγκάστηκα να κατέβω κακήν κακώς. Μα πως κάνουν έτσι; Νομίζουν ότι η γνώση είναι αποκλειστικά δικό τους προνόμιο; Τελοσπάντων, περίμενα να μου αδειάσουν τη γωνιά και βρήκα την ευκαιρία να περιεργαστώ μερικούς τίτλους στα βιαστικά. Μια απ' αυτές τις μέρες θα ανέβω στο παραπάνω ράφι, μου φαίνεται πιο ενδιαφέρον.

Πάντως αυτή δεν είναι η μόνη παραξενιά που έχει ο Πι και η Σ. Μ' αφήνουν ν' αλωνίζω στο σπίτι όλη τη μέρα και το βράδυ που σκοπεύω να αναπαύσω το γατίσιο κορμί μου, με βγάζουν έξω, στα σκαλιά, ευτυχώς μαζί με το καλάθι μου. Τότε παίρνω ένα περίλυπο ύφος, σα να είμαι το πιο αδικημένο πλάσμα του κόσμου. Όχι πως στενοχωριέμαι ιδιαίτερα, αλλά έχω διαπιστώσει ότι αυτό τους προκαλεί ένα κύμα τύψεων, οπότε το εκμεταλλεύομαι καθώς είναι ακόμα ευκολότερο να μου κάνουν μικρές χάρες. Και οι μικρές χάρες δίνουν και μικρές χαρές, ό,τι δηλαδή χρειάζεται ένα ζωντανό του θεού για να ζει καλά. Φυσικά δεν κοιμάμαι όλα τα βράδια. Μόλις κλείσει η πόρτα και το αδιάκριτο βλέμμα των ανθρώπων αποτραβηχτεί, έρχεται η ώρα για μερικές ενδιαφέρουσες νυχτερινές περιπέτειες. Αν δε με μαρτυρήσετε, σας υπόσχομαι να σας μιλήσω γι' αυτές σε πρώτη ευκαιρία. Μέχρι τότε θα συνεχίσω να ζω τη γατίσια ζωή μου. Το αυτό επιθυμώ και δι υμάς.

Ειλικρινά δική σας

ΚΙΑΡΑ(πφφ!)