Γιατί πάντα έτσι ήταν. Από τη μια το σίδερο κι από την άλλη τα λουλούδια.Γιατί όποιος δεν θυμάται την ιστορία του είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει.
Γιατί κάποια συνθήματα δε σβήνουν από τους τοίχους όσο κι αν τα ξύνουν μανιασμένα.
Γιατί υπάρχουν γενιές που στερήθηκαν τον αγώνα.
Γιατί ακόμα κι αν κάποιοι εξαργύρωσαν τη φήμη τους, έκαναν άλλους κοινωνούς.
Γιατί πάντα ζητάς κάτι για να ανατριχιάζεις.
Γιατί κάποιοι τόποι είναι καθαγιασμένοι.
Γιατί τότε ήμουν δύο ετών και μακριά...κι όμως ξενύχτησα γύρω από τις φωτιές που άναβαν οι καρδιές, κρέμασα τη φωνή μου πάνω στα κάγκελα, κυνηγήθηκα εγώ και το όνειρό μου στους γύρω δρόμους και -ντρέπομαι που το λέω- εκεί ερωτεύτηκα για πρώτη φορά, μια γυναίκα που έμοιαζε με φλόγα . Ελευθερία νομίζω την έλεγαν.
2 σχόλια:
Εκείνη τη νύχτα οι λύκοι έπαψαν να ουρλιάζουν. Επειδή ούρλιαζαν οι άνθρωποι.
Είναι και κάτι άλλοι λύκοι με ενδυμασία προβάτου. Και ζουν ανάμεσά μας όλες τις εποχές. Και όταν τους δίνουμε την άδεια, άπραγοι, άβουλοι, νωθροί καθώς είμαστε, ανασύρουν τον ολοκληρωτισμό από το χρονοπήγαδο. Γι 'αυτό οι μέρες μνήμης είναι σημαντικές. Είναι σαν τον κόμπο στο δάχτυλο της ιστορίας. Θυμάμαι, άρα έχω ελπίδα. Για να μην ουρλιάζουν οι άνθρωποι...
Σ'ευχαριστώ που ήρθες.
Δημοσίευση σχολίου