-«Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;»
Δεν ήξερα ο τάλας. Τώρα όμως σ’
έμαθα. Ε, ναι λοιπόν, ξέρω ποιος είσαι.
Είσαι αυτός που μιλάει για
αξιοκρατία, αλλά πρωτύτερα προσκύναγες πολιτευτές να σε διορίσουν στο Δημόσιο.
Είσαι αυτός που κατακεραυνώνεις
τους πολιτικούς, αλλά αν σε είχαν βολέψει θα έκανες την πάπια.
Είσαι αυτός που ανησυχεί για την
οικονομική εξαθλίωση που μαστίζει το λαό, αλλά το εισόδημά σου αυξάνεται χρόνο
με το χρόνο.
Είσαι αυτός που διαρρηγνύει τα
ιμάτιά του για την δημοκρατία, αλλά αυτή η τελευταία φτάνει μόνο μέχρι τον
αυλόγυρό σου ή το πολύ-πολύ μέχρι τις αυλές των περιστασιακών συμμάχων σου.
Είσαι αυτός που ανησυχεί για την
κοινωνία, αλλά παραμένεις απομονωμένος στην θλιβερή γωνίτσα σου.
Είσαι αυτός που μιλάει για το
δικαίωμα της απεργίας, αλλά που τα τελευταία 40 χρόνια δεν την έχει
συναπαντήσει ούτε μια φορά.
Είσαι αυτός που δεν ανέλαβε ποτέ
στην ζωή του ευθύνη, αλλά που δεν χάνει ευκαιρία να λοιδορεί όσους βάζουν τα
χέρια τους στην φωτιά να βγάλουν τα κάστανα.
Είσαι αυτός που μιλάει για την
έλλειψη συνδικαλισμού, αλλά που δεν
υπήρξε ποτέ μέλος συνδικάτου ή συλλόγου.
Είσαι αυτός που δακρύζει για την
πολιτισμική κρίση, αλλά ουδέποτε ασχολήθηκε με την οργάνωση, συμμετοχή ή
στήριξη μιας οποιασδήποτε πολιτιστικής πρωτοβουλίας.
Είσαι αυτός που λέει ότι
υπερασπίζεται την αλήθεια, αλλά μόνο την δική του "αλήθεια" και ποτέ των άλλων.
Είσαι αυτός που μιλάει για την
φύση, αλλά πετάει τα σκουπίδια του όπου λάχει και μετά κατηγορεί την υπηρεσία
καθαριότητας.
Είσαι αυτός που περνιέσαι για
οικολόγος, αλλά έριξες δυο κυβικά τσιμέντο στην θάλασσα για να κάνεις την
δουλειά σου.
Είσαι αυτός που υπεραμύνεσαι των
εργατικών δικαιωμάτων, αλλά τους υπαλλήλους σου τους έχεις ανασφάλιστους.
Είσαι αυτός που κάνεις τον
δάσκαλο σε όποιον βρεθεί στον δρόμο σου, αλλά δεν μπορείς να συντάξεις
ορθά πέντε λέξεις στην σειρά.
Είσαι αυτός που στέλνεις στο πυρ
το εξώτερο τα λαμόγια, αλλά μόνο όταν δεν κάνουν τις λαμογιές μαζί σου.
Είσαι αυτός που εκθειάζεις τα
βιβλία, αλλά που σπάνια διαβάζεις πάνω από ένα τον χρόνο.
Είσαι αυτός που σέβεσαι την
επιστήμη, αλλά μόνο αν τα αποτελέσματά της σου είναι αρεστά.
Είσαι αυτός που μιλάει για τα
πάντα με ύφος καθηγητή πανεπιστημίου, αλλά που ίσα-ίσα και τέλειωσες το λύκειο.
Είσαι αυτός που νοιάζεται για τον
δημόσιο κορβανά, αλλά που δεν τον πειράζει να τον επιβαρύνει κάμποσα χιλιάρικα
άμα είναι για την πάρτη του.
Είσαι αυτός που εξάρει την αρχαία
ελληνική παιδεία, αλλά τα μόνα που έχει ακούσει γι’ αυτήν προέρχονται από
πατριδοκάπηλα ελληναράδικα ιστολόγια.
Είσαι αυτός που φωνάζει για το
κοινωνικό συμφέρον, αλλά που θα σκότωνε όποιον του έπαιρνε έστω και μιαν απαλάμη
χώμα από το χωραφάκι του για να ανοίξει ένας δρόμος.
Είσαι αυτός που γουστάρει τον
Τσίπρα, αλλά σιχαίνεται τους Αλβανούς και τους Εβραίους.
Είσαι αυτός που έχει «αριστερή»
ρητορική, αλλά λατρεύει τον ακροδεξιό λαϊκισμό.
Είσαι αυτός που μιλάει για
καθαριότητα, αλλά πλένεται μια φορά το μήνα.
Είσαι αυτός που δηλώνει
αντιεξουσιαστής, αλλά θα πούλαγες την ψυχή σου στον διάβολο για να εξουσιάσεις.
Είσαι αυτός που σιχαίνεται την
παρανομία, αλλά που βρίζει θεούς και δαίμονες όταν κάποιος εντοπίζει την δικιά
του.
Είσαι αυτός που δουλεύεις τρεις
μήνες τον χρόνο, αλλά έχεις πολλά να
προσάψεις σε όσους δουλεύουν δώδεκα, μέρα και νύχτα, σαν τα σκυλιά.
Είσαι αυτός που κατηγορείς όσους
ψάχνουν και προτείνουν λύσεις, αλλά που ποτέ δεν θα καταθέσεις μια πρόταση,
έστω και καταγέλαστη.
Είσαι αυτός που περνιέσαι για
ταπεινός, αλλά που μοστράρεις ασύστολα τα πενιχρά διαπιστευτήριά σου στη μούρη των περαστικών.
Είσαι αυτός που αγαπάει τα ζώα,
αλλά μισεί τους ανθρώπους.
Είσαι αυτός που τα βρήκε έτοιμα
από τον πατέρα του, αλλά ζηλεύεις όσους τα έχτισαν με τον ιδρώτα τους.
Είσαι αυτός που κομπάζεις για τις
φιλίες σου, αλλά που δεν έχεις ούτε έναν πραγματικό φίλο.
Είσαι αυτός που αναλύεις τις
σκέψεις και τις πράξεις των άλλων, αλλά που δεν σου βρίσκεται ούτε μια τόση δα
στάλα αυτογνωσίας.
Είσαι αυτός που κρίνεις ατέρμονα
δικαίους και αδίκους, αλλά είσαι έτοιμος να εκδικηθείς με μοχθηρία όποιον
τολμήσει να κριτικάρει εσένα.
Είσαι αυτός που απεχθάνεται τον
διχασμό, αλλά που η κάθε σου λέξη και πράξη είναι η επιτομή της διχόνοιας.
Είσαι αυτός που φροντίζει για το
μέλλον των παιδιών του, αλλά που πάντα μεταθέτει τις ευθύνες αυτής της φροντίδας σε άλλους.
Είσαι αυτός που κομπορρημονεί για
τις γνώσεις του, αλλά που η βλακώδης ημιμάθειά του ξεχειλίζει από τα μπατζάκια
του.
Είσαι αυτός που δέχεσαι να
προσφέρεις υπηρεσίες, αλλά μόνο αν οι υπηρεσίες αυτές είναι να παίξεις το
φερέφωνο σε όσους σε κολακεύουν.
Είσαι αυτός που παροτρύνει
άπαντες σε ξεσηκωμό, αλλά που ο ίδιος ποτέ δεν σηκώνεται από τον καναπέ του.
Είσαι αυτός που κατακεραυνώνει τα
λάθη και τις παραλείψεις των ανθρώπων, αλλά που ποτέ δεν ζήτησε συγγνώμη για τα
δικά του σφάλματα.
Είσαι αυτός που παρακολουθεί
προσεκτικά τα επιτεύγματα των άλλων, αλλά μόνο και μόνο για να ανακαλύψει (ή να
εφεύρει) ψεγάδια σ’ αυτά.
Είσαι αυτός που εκθειάζει την
κλασική μουσική, αλλά στα κρυφά (ή και στα φανερά) ακούει σκυλάδικα.
Είσαι αυτός που πλασάρεις ένα
ευγενικό προφίλ, αλλά δεν χάνεις χρόνο να βρίσεις, φυσικά με αναφορές στα
γεννητικά σου όργανα.
Είσαι αυτός που πουλάς αντριλίκι,
αλλά που, την ώρα της έντασης, χώνεσαι κάτω από το τραπέζι.
Είσαι κι άλλα πολλά ακόμα,
λιγότερο ή περισσότερο βδελυρά, αλλά σκοπεύω
πια να συντομεύω αυτήν εδώ την πινακοθήκη της ηλιθιότητας.
-«Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;»
Δεν είσαι, το λοιπόν, παρά ένα κύμβαλο
αλαλάζον. Το τίποτα που εχθρεύεται το σύνολο. Δεν είσαι, παρά το μηδέν που
επιτίθεται στο άπειρο. Και υπάρχεις, μόνο για όσο σε παρατηρώ. Μόλις πάψω να σε
κοιτώ, θα πάψεις να υπάρχεις.
Και μόλις γύρισα την πλάτη μου.
Πουφ!
