Πάει κι αυτός...
Θυμάμαι, κάποτε, για να ΄κερδίσω ένα ραντεβού από μια κοπελιά στα φοιτητικά μου χρόνια της είχα πετάξει από τηλεφώνου μερικούς στίχους του (θυμάμαι, αλλά δε λέω ποιούς), και καλά ότι είναι δικοί μου. Το ραντεβού κλείστηκε, αλλά στο τέλος της όμορφης βραδιάς, μου το πέταξε: "Ακούω κι εγώ Παπάζογλου. Την επόμενη, πες μου κανένα δικό σου". Μετά πήγαμε μαζί και στη συναυλία του στο Λυκαβηττό, κι ήταν μαγικά. Του τα χρωστάω λοιπόν. Και τους κλεψιμέικους στίχους, και τα μαβιά νήματα της νύχτας που κλέψαμε μετά την συναυλία για να κρεμάσουμε τα αστέρια της νιότης μας.
Του τα χρωστάω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου