Ο ΓΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΡΕΝΤΙΓΚΕΡ ΔΕ ΜΕΝΕΙ ΠΙΑ ΕΔΩ...

Αν κάποιος ρίξει μια ματιά στους συνδέσμους στα αριστερά της σελίδας θα δει πάνω-πάνω τη λέξη: skakistiko. Πρόκειται για το σύνδεσμο που οδηγεί στο αγαπημένο μου μπλογκ, το http://www.skakistiko.blogspot.com/ . Γιατί αγαπημένο; Όχι επειδή έφαγα από μικρός την πετριά με το σκάκι, ούτε γιατί το ιστολόγιο αυτό δεν είναι αμιγώς σκακιστικό, αλλά ευρύτερα καλλιτεχνικό. Περισσότερο απ' όλα επειδή εκεί πάλλεται ένα μικρό κομμάτι της καρδιάς μου.

Το ιστολόγιο ξεκίνησε πριν από 3-4 χρόνια και ανέλαβε από την πρώτη στιγμή να καλύψει τη σκακιστική ενημέρωση αλλά -κυριότερα- και την προβολή της άλλης πλευράς του σκακιού, της καλλιτεχνικής του. Οι αναρτήσεις δε μιλούσαν μόνο για αποτελέσματα αγώνων, για παρτίδες και για σκακιστές. Άνοιξαν έναν ορίζοντα όπου προβλήθηκε η σύνδεση του σκακιού με την ποίηση, με το σινεμά, με τα βιβλία, με τους ανθρώπους, με την ζωγραφική, με τους συγγραφείς, με την πολιτική, με την ιστορία. Ήταν ένας κήπος ολάνθιστος που δεν ήξερες ποιο λουλούδι να κορφολογήσεις πρώτο. ΄

Ο εμπνευστής και δημιουργός της σελίδας αυτοονομαζόταν Schrodinger's Cat: Ο Γάτος του Σρέντιγκερ. Ξέρετε, εκείνος ο πειραματικός γάτος της θεωρητικής φυσικής που βρίσκεται μέσα στο κουτί και δεν ξέρουμε αν είναι ζωντανός ή νεκρός ή που μάλλον είναι και ζωντανός και νεκρός ταυτόχρονα! Ο Γάτος κράτησε την ανωνυμία του για μεγάλο χρονικό διάστημα, παρ' όλα αυτά κάποια στιγμή αποκάλυψε την ταυτότητά του, αφού το ιστολόγιό του είχε προλάβει να γίνει σημείο αναφοράς στα σκακιστικά -και όχι μόνο- δρώμενα της χώρας. Πρόκειται για τον φίλο Φίλιππο Κοεράντ.

Λέω φίλο, αφού η διαδικτυακή μας επαφή δεν άργησε να μετατραπεί σε τηλεφωνική και κατόπιν δια ζώσης παρέα, όπου και ωρίμασε η εκτίμηση για έναν άνθρωπο έξυπνο, μορφωμένο, εξόχως καλλιεργημένο, σεμνό, χαμογελαστό και καλοσυνάτο. Γίναμε λοιπόν φίλοι και αυτό ήταν και ο ουσιαστικός λόγος που το μπλογκ του έγινε η αγαπημένη μου γωνιά. Σε όλο αυτό το διάστημα συμμετείχα κι εγώ σε κάποιες από τις αναρτήσεις του ιστολογίου, είτε με κείμενα, είτε με διηγήματα, κυρίως με σχολιασμούς. Έζησα στο μπλογκ του συγκινήσεις, εκφράστηκα, με έκανε να σκεφτώ λίγο παραπάνω, να δημιουργήσω λίγο περισσότερο. Του τα χρωστάω αυτά του Γάτου. Θα του τα ξεπληρώσω κάποτε, αλλά όχι στο skakistiko. Γιατί ο Γάτος δε μένει πια εκεί. Ο Γάτος του Σρέντιγκερ απέδρασε απ' το κουτί.

Το τελευταίο διάστημα το αγαπημένο ιστολόγιο απέκτησε πολλούς εχθρούς, φανερούς και αφανείς, με τη θέλησή τους ή και ακούσιους. Το πολύ υψηλό επίπεδο συζήτησης που συνήθως επικρατούσε άρχισε να μολύνεται αργά αλλά σταθερά από ανώφελες έριδες, από ασυνάρτητα σχόλια, από ρατσιστικές εξάρσεις, από "τρολιές", από προσωπικές και χυδαίες επιθέσεις και από ξεγυρισμένα βρισίδια. Ο έρμος ο Γάτος προσπάθησε με αξιοπρέπεια να τα συμμαζέψει, χωρίς να προβεί στον έλεγχο του σχολιασμού, αφού βασική του αρχή είναι η ελευθερία του λόγου σε κάθε της μορφή. Όμως, συμμαζεύεται η μνησικακία, η μισαλλοδοξία, η εμπάθεια, ο εγωκεντρισμός, η ξερολίαση, το σύμπλεγμα, ακόμα και η παράνοια;

Στον ολισθηρό δρόμο που πήρε το πράμα, δε συνέβαλε και η αποχή μερικών φίλων που μπορούσαν ίσως να προλάβουν κάποια πράγματα. Εμένα για παράδειγμα, που λόγω φόρτου εργασίας δεν μπορούσα να συμμετέχω τόσο έντονα σε συζητήσεις, όπως στο παρελθόν. Συνέβαλε επίσης και η οργισμένη συμπεριφορά κάποιων φίλων του μπλογκ που έριχνε λάδι στην φωτιά. Συνέβαλε και η αρνητική και εμπρηστική στάση κάποιων άλλων επώνυμων φίλων του ιστολογίου που δεν άφηναν τίποτα να πέσει κάτω. Πολλά μπορεί να φταίνε. Όποια και να' ναι πάντως τα μερίδια, ο Γάτος το πάλεψε μέχρι τέρμα. Και όταν είδε ότι το πείραμα τον θέλει μάλλον νεκρό σωματικά και ψυχικά, την κοπάνησε από το μαύρο κουτί.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Μήπως για να εκφωνήσω τον επικήδειο ενός μπλογκ; Και ποιον ενδιαφέρουν όλα τούτα; Καταρχήν ενδιαφέρουν εμένα. Δεύτερον, δε γράφω ποτέ επικηδείους, ούτε και κλαίω για την απώλεια, όπως δεν έκλαψε κι ο Γάτος. Είμαι όμως μπλόγκερ και νιώθω τον πόνο κάποιου που αποχωρίζεται το πνευματικό του τέκνο. Ξέρω τι κόπος και τι δουλειά κρύβεται πίσω από κάθε ανάρτηση. Ξέρω επίσης ότι όσοι λειτουργούν αφιλοκερδώς ιστολόγια το κάνουν από μεράκι, από διάθεση προσφοράς, από ανάγκη έκφρασης, κι όχι γιατί χρωστάνε ή πρέπει να αποδείξουν κάτι στον κάθε μαλάκα. Σκέφτομαι επίσης τη δομή της κοινωνίας μας και πως διαρθρώνονται οι ανθρώπινες σχέσεις. Παρατηρώ κάθε φορά με έκπληξη (ες αεί αμάθητος) την κακία ν' απλώνεται σα λεκές από λάδι. Δεν έχει σημασία αν το κοινωνικό σύνολο που μας απασχολεί είναι μικρό ή μεγάλο. Τρέφει σε κάθε περίπτωση μέσα του τη θνησιγένεια, την αυτοκαταστροφή, χωρίς να έχει να αντιπροτείνει μια εναλλακτική αναγέννηση. Είναι θλιβερό να διαπιστώνεις πόσο μικρονοϊκός και χαιρέκακος μπορεί να είναι ο άνθρωπος. Όμως θα ζήσουμε μ' αυτό, έτσι δεν είναι Γάτε;

Τελικά τον μακαρίζω τον Γάτο του Σρέντιγκερ. Είναι σαν τον καπετάνιο που το πλοίο του γέμισε ποντίκια, χιλιάδες ποντίκια. Δεν μπόρεσε να τα διώξει -ένεκα που είναι φιλόζωος- κι αυτά πολλάπλασιάστηκαν και άρχισαν να ροκανίζουν το σκαρί απ' άκρη σ' άκρη. Ο καπετάνιος το αγαπούσε το πλοίο του, όμως περισσότερο αγαπούσε τ' αστέρια, τη θάλασσα, τις ιστορίες και τις γυναίκες. Κι αυτά δεν μπορούσαν να του τα ροκανίσουν. Το παράτησε λοιπόν το ρημάδι εγκαίρως και άφησε τα ποντίκια να βουλιάξουν μαζί του. Ο Γάτος του Σρέντιγκερ δεν ήπιε το υδροκυάνιο, προτίμησε να ξαναβγεί στο φως και να πίνουμε κάνα κρασάκι που και που.

Τώρα θα τον επικήρυξουν και θα τον αναζητούν εναγωνίως. Ζωντανό ή νεκρό. Θα πρέπει όμως να ψάξουν πολύ ψηλά, ποιος ξέρει σε ποια παλιοκαιρισμένα κεραμίδια, τα σκοτεινά βράδια που το φεγγάρι θα είναι μια λεπτή ασημένια αιώρα καρφιτσωμένη στο μαύρο βελούδο. Μόνο που θα είναι δύσκολο να τον πιάσουν. Πάντα ήταν δύσκολο να τον πιάσουν. Το νιαούρισμά του θα είναι αλλιώτικο. Κι ίσως να μην το αναγνωρίσουν με την πρώτη ούτε καν οι παλιοί του φίλοι. Κάποτε όμως θα ξαναμαζευτούν, σ' ένα μέρος που θα' χει άπλα και δε θα μυρίζει μούχλα και ξίνα, όπως εκείνο το καταραμένο κουτί.