Πως από το μεγαλύτερο παχύδερμο της Ελληνικής Βουλ....εεε....συγγνώμη, της Αρκτικής Δούμας ήθελα να πω, περάσαμε στους Παταγώνες, είναι από τα πράγματα που δύσκολα εξηγεί ο νους του ανθρώπου. Μιας και ενδιαφέρει λοιπόν η Παταγωνία (τελικά γράφεται μάλλον με ωμέγα), την melen για μετοίκηση, τον Καφάση επειδή την έχει επισκεφτεί (στα όνειρά του) και τους λοιπούς φίλους για πλάκα, ας βάλω το ποίημα του μαρκόνη Καββαδία, με τους εχθρικούς Παταγώνες, που ακούει στον τίτλο "Λύχνος του Αλαδδίνου" και το είχε γράψει ο Κεφαλλονίτης για να το αφιερώσει στον Ν. Χατζηκυριάκο- Γκίκα. Η μουσική, όπως στο σύνολο σχεδόν του Καββαδιακού έργου, από το Θάνο Μικρούτσικο.
20 σχόλια:
και πού ν αρχίσουν κι οι αγρύπνιες (δε σ'το εύχομαι!) :))))
Καλώς τον! Τι κάνεις συμπατριώτη; Τελείωσες το γράψιμο; Έχεις ανεβάσει και κάτι χιλιόμετρα ασφάλτου στο ιστολόγιο, βάλε κάτι πιο χαρμόσυνο!
Αγρύπνιες; Σάμπως τώρα κοιμόμαστε; Έχει βαρύνει πολύ η Σοφία και τα βράδια είναι μια δοκιμασία. Οι ξαγρύπνιες με τα μωρά θα είναι μια ακόμα αλλά αυτό είναι ελάχιστο μπροστά στην ευτυχία, όπως ξέρεις ήδη :-)
Ε, όχι και το σύνολο σχεδόν
Ο Μικρούτσικος δεν μελοποίησε «το σύνολο σχεδόν» του έργου του Καββαδία. Δεν ήταν καν ο πρώτος. Ενδεικτικά:
Γιάννης Σπανός: «Ιδανικός και ανάξιος εραστής», Κώστας Καράλης (Τρίτη Ανθολογία, 1975)
Μαρίζα Κωχ: «Φάτα μοργκάνα», «Πούσι», «Μαραμπού» (τιτλώνυμο, 1977)
Μιχάλης Τερζής, «Αριάδνη στη Νάξο» (Τραγούδια της θάλασσας, 1983)
Λάκης Παπαδόπουλος: «Black and white», Αρλέτα (Περίπου, 1984)
Οι Ξέμπαρκοι: «Αντινομία», «Γράμμα ενός αρρώστου» (S/S Ιόνιον 1934, 1986)
Αδελφοί Κατσιμίχα: «Η μαϊμού» (Όταν σου λέω πορτοκάλι να βγαίνεις, 1987)
Δημήτρης Ζερβουδάκης: «Γράμμα σ’ έναν ποιητή» (Ακροβάτης, 1989)
Αργύρης Μπακιρτζής: «Παραλληλισμοί» (Το πέρασμά σου, 2007)
Ο «Σταυρός του Νότου» βγήκε το 1979 (και οι «Γραμμές των οριζόντων» το 1991).
Τελικά, μόνο ο Κότσιρας δεν έχει μελοποιήσει Καββαδία.
(Μπα που να φάω τη γλώσσα μου… Λες να του δίνω ιδέες τώρα;)
Πλην του Τερζή και του Παπαδόπουλου, τις άλλες μελοποιήσεις τις ξέρω και τις θυμόμουν, μην είσαι τόσο αμείλικτος που να φτάνεις στην άλλη άκρια. Και από τις τρεις κλασικές συλλογές "Πούσι", "Τραβέρσο" και "Μαραμπού", πολλά ποιήματα απέκτησαν μελωδία από τον Μικρούτσικο,και κανείς δεν υποστήριξε το έργο του Καββαδία τόσο όσο αυτός. Δατς όλ. Ορ μέιμπυ νοτ?
Μου αρέσει πολύ η λιτή μελοποίηση του Καββαδία από τους Ξέμπαρκους, μιας παρέας από το Ναύπλιο που δεν ξαναεμφανίστηκε σε σχήμα.
(σβήσε το από πάνω, έκανα λάθος στη σύνταξη).
@Γάτε
Και μένα μου άρεσαν οι Ξέμπαρκοι κι ας τα τραγουδούσαν όλα με τον ίδιο τρόπο. Κι ο Ζερβουδάκης επίσης.Για την Κοχ δεν το συζητώ. Μόνο ο Νταλάρας τελικά δε μου άρεσε στις Γραμμές των Οριζόντων.
Εδώ μέσα ό,τι γράφει δεν ξεγράφει, το ξέρεις αυτό :-)
Ο Νταλάρας είναι ιός.
Φοβερή και η Ρίτα Αντωνοπούλου, σαν ερμηνεύτρια, ίσως βοηθάνε -δεν ξέρω- οι ροκ καταβολές της.
Δες: http://www.youtube.com/watch?v=w-Bhb3cSfxk
@Γαλή του Σρενδίγερου
Τι εννοείς ιός; Αρρώστια; Κατά πώς λέει ο Σαραντάκος για το ακροδεξιό τέκνο;
Ή μήπως πάλι ήθελες να πεις υιός, καθότι γιός καλού ρεμπέτη ο Γιώργος (τον οποίο εκτιμώ πολύ για να ξεκαθαρίζω τη θέση μου).
Αρρώστεια, νόσος, επιδημία. Κανείς δεν τον θέλει και όλο τρυπώνει.
Δεν μ΄ έμαθες ακόμα; :-)
@ Παναγιώτης:
Καλά, δεν έγινε αντιληπτό ότι όλη η ανάρτηση στόχο είχε τον Κότσιρα, όχι μόνο για όσα έχει ήδη λυγμοψιθυρίσει και περιγογγύσει, αλλά και, προκαταβολικά, για όσα δεν έχει ακόμα διανοηθεί να αγκομαχήσει και ανθυποτονθορύσει; :-D
Αν ήθελα να "την πω" σε σένα, υπάρχουν και τα προσωπικά ηλεμηνύματα (πάει, μας κόλλησε όλους ο Σαραντάκος την οικογένεια των λέξεων από ηλε-), και τότε είμαι πράγματι, όπως έχω νομίζω αποδείξει πολλάκις φοράκις, όχι μόνο αμείλικτος, αλλά και ανηλεής και άτεγκτος και απηνής και αδυσώπητος. Όμως δεν μου δίνεις αφορμή τελευταία και αρχίζω να ανησυχώ :-)
Ρίτα, Φωτεινή, Θεοδοσία και Τζώρτζια
@ Γάτος:
Ωραία η ερμηνεία της Ρίτας Αντωνοπούλου στο «Καραντί» και στην εκτέλεση στουντίου (είπαμε, εγώ το κλίνω) στο «Για φωνή και ορχήστρα» (2007), αλλά και σε όλα τα τραγούδια αυτού του δίσκου, καθώς και του «Πάμε ξανά απ΄ την αρχή» (2008). Όταν παρουσιάστηκε σαν μούσα του Μικρούτσικου, είναι και νόστιμη, προπέτης και προκατειλημμένος, ως συνήθως, έλεγα: έλα μωρέ, γεροντοέρωτες του Θάνου, τι να λέει από φωνή – ώσπου την άκουσα και μαζεύτηκα.
Ακόμα μεγαλύτερη ήττα έπαθα με τη Φωτεινή Δάρρα. Φωτογραφίζεται και σε κάτι μοιραίες πόζες με βραδυνές τουαλέτες, έλεγα για τον Παπαδημητρίου: Μήτσο, πάλιν τον καύκον έπιες, πάλιν τον νουν απώλεσας – ώσπου την άκουσα κι αυτήν στο «Monitor» (2008) και έμεινα παγωτό.
Ροκ καταβολές της Ρίτας, ε; Φαντάσου να τραγουδήσει Καββαδία η Θεοδοσία Τσάτσου ή η Τζώρτζια Κεφαλά. Σαν ποντίκια θα τρέχουν να κρυφτούν οι διάφορες «έντεχνες»…
@Γάτε
Δεν ξέρω τι λέτε εσείς οι Τζιμοπανουσικοί, αλλά εγώ τον σέβομαι το Νταλάρα, έχει σπάνια φωνή. Θεωρώ ότι μαζί με τον Μπιθικώτση είναι οι κορυφαίες φωνές του μεταπολεμικού μας τραγουδιού.
@Καφάσης κοτσιρόφοβος
Καλά ντε, δεν έγινε και τίποτα. Λες κι άμα πεις για τις ανακρίβειές μου θα βάλω τα κλάμματα. Ο Κότσιρας είμαι;
Οι κυρίες που αναφέρθησαν ιντήντ φωνάρες (κυριολεκτικά, όχι με την ζαμπετική ειρωνία "Από φωνή ...κτλ"). Ενδιαφέρον γούστο. Εκδηλώνεσαι σιγά- σιγά. :-)
Εφιάλτης στο στοιχειωμένο ασανσέρ με τους κοτσιρολιδάκηδες
Είχα να πάω μια επίσκεψη. Μπήκα στο ασανσέρ, έκλεισαν οι πόρτες και… ω του θαύματος, από τα μεγάφωνα άρχισε στη διαπασών το «Δέκα μάγισσες». Συφορά μου, τι έπαθα η καψερή! Από πού να φύγω τώρα;
No way out. Ο σαδιστής κατασκευαστής του ασανσέρ είχε ρυθμίσει να μην ανοίγουν οι πόρτες παρά μόνο αφού τελειώσει το τραγούδι.
Χτύπησα το κουδούνι. Ο κολλητός μου τρόμαξε να με γνωρίσει. «Άρχισες κι εσύ την άσπρη, ρε ζάρτο;», με επιτίμησε.
Στην κάθοδο, ούτε που σκέφτηκα να κατέβω με το ασανσέρ. Λέω, δε θες να παίζει το «Άστρα μη με μαλώνετε»;
Κουτρουβάλησα τις σκάλες. Μόνο όταν είχα βγει στο δρόμο εισέπνευσα με ανακούφιση.
Κάπως έτσι γίνεται κανείς κλειστοφοβικός.
Μου περισσεύουν τρία εκατομμύρια! Νταλάρας, Νταλάρας, Νταλάρας!
Ο Νταλάρας είναι κορυφαίος, για διαστήματα ο κορυφαίος, έλληνας τραγουδιστής των τελευταίων σαράντα χρόνων. Το μέταλλο, το χρώμα και η εκφραστικότητα της φωνής του είναι σπάνια, και καλυτερεύει με τα χρόνια. Έχει σημαδέψει με την ερμηνεία του τα τραγούδια των Κουγιουμτζή, Λοΐζου, Πάνου, Μαρκόπουλου, Μικρούτσικου και πολλών άλλων που τραγούδησε. Οι ερμηνείες του στα «50 χρόνια ρεμπέτικο τραγούδι» (1975, π.χ. «Θα κάνω ντου» του Τσιτσάνη, ακόμα και «Ήρθ’ ο χειμώνας» του Τούντα· θέλει νεφρά και τσαγανό να διακινδυνεύσεις, στα 26 σου, να συγκριθείς με την άφταστη πρώτη εκτέλεση του Τεμπέλη· παρέμπ: τον άκουγα πάλι προ ημερών στη «Ρεμπέτικη σερενάτα» του Ζαμπέτα –Μέσα στο γλυκοχάραμα / που κελαηδούν τ΄ αηδόνια–, ντουέτο με τον συνθέτη· ποιος Καζαντζίδης και ποιος Τσαουσάκης) και «Τα ρεμπέτικα της Κατοχής» (1980, π.χ. «Επιδρομή στον Πειραιά» του Γενίτσαρη και «Χαϊδάρι» του Βαμβακάρη), και από την άλλη στα «Λάτιν» (1987, π.χ. το φλαμένκο «Una moneda le di» και το παραγουανό «Canción del mimbÿ») και στη «Misa Criolla» του Ariel Ramírez (1989) δείχνουν έναν εγκεφαλικό τραγουδιστή, που έχει δουλέψει πολύ το τραγούδι πριν κάτσει μπροστά στο μικρόφωνο να το τραγουδήσει, και που κατανοεί τι ερμηνεύει. Τα τελευταία χρόνια έχει ξεμείνει από ρεπερτόριο και δεν νομίζω κάποιο από τα τραγούδια του των τελευταίων είκοσι ετών να μείνει στην ιστορία, αλλά δεν είναι ο μόνος. (Αντίστοιχα ισχύουν και για τη Χαρούλα.) Τέλος, κάτι που επαληθεύει την αξία του είναι οι διεθνείς συνεργασίες του. Οι, π.χ., Al di Meola και Paco de Lucia δεν θα ήθελαν, φαντάζομαι, να συνδεθεί το όνομά τους με κάποιον ασήμαντο.
Όσο για τον Τζιμάκο, συχνά κινείται στα όρια, ενίοτε και έξω από αυτά. Σύμφωνοι, η κριτική και η σάτιρα σε πρόσωπα είναι ελεύθερη (και ο κόσμος κρίνει αν έχεις έμπνευση ή στέρεψες, αν επαναλαμβάνεσαι ή ανανεώνεσαι, και σε ακολουθεί ή σε εγκαταλείπει), όμως μια μερίδα του κόσμου δεν είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει την παραποίηση ιδεών και συμβόλων –όπως αυτοί τα εννοούν–, και ίσως πρέπει κανείς να είναι πιο προσεκτικός. Για να έρθουμε και στη διαμάχη του με τον Νταλάρα, γνώμη μου είναι ότι έπαιξε εν ου παικτοίς. Ευρήματα του στυλ η πισίνα του Νταλάρα έχει το σχήμα της Κύπρου ή φράσεις όπως ο Αττίλας θαρρείς ότι έγινε για να τραγουδήσει ο Νταλάρας για την Κύπρο, αν όντως τα έχει πει έτσι, με αποδεδειγμένη την αφιλοκέρδεια του Νταλάρα στο συγκεκριμένο θέμα και, κυρίως, με δεδομένη την ευαισθησία του έλληνα στο συγκεκριμένο θέμα (μισό νησί, 200.000 πρόσφυγες, χιλιάδες εγκλωβισμένοι, 3000 νεκροί και 1619 αγνοούμενοι είναι αυτοί), εκτός από κακόγουστα, είναι και χυδαία.
@Καλοπροαίρετος
Όσο περνάει ο καιρός όλο και πιο συχνά συμφωνούμε, έχω αρχίσει να προβληματίζομαι :-)
Δε θα μπορούσα ωστόσο να συμφωνήσω περισσότερο.Έχεις δίκιο για τους κιθαρίστες, θα προσέθετα και το Στίνγκ στην "Άσφαλτο που τρέχει". Τα λάτιν δεν ήταν το φόρτε του, ούτε στο "Σταυρό" μου άρεσε όπως είπα, όμως κάποιες από τις εκτελέσεις του, απλά δεν μπορούν να ξεπεραστούν.
Εξακολουθεί να λέει καλά τραγούδια (σε αντίθεση με την Αλεξίου- Χαρούλα την έλεγα πριν τραγουδήσει σκυλάδικα όπως το "Ανάβω δυο τσιγάρα, πίνω τρια πιοτά και κλαίω τη μοίρα την κακιά"), δε νέρωσε το κρασί του, αλλά ο Κουγιουμτζής πέθανε και ο Πάνου επίσης. Θέλω να πω, βλέπεις πολλά καλά τραγούδια να παράγονται σήμερα;
Τώρα το αν έβγαλε χρήματα, αυτό είναι ένα άλλο καπέλο (ημίψηλο). Αλλά σάμπως τα έκλεψε; Εδώ βγάζει λεφτά από τη φωνή της (λέμε τώρα...) η Πετσετάκου,η Μπεζεστένη, η πως-την-λένε τελοσπάντων. Εδώ πούλησε "120 χιλιάδαι δίσκοι" ο Νότης Ζωνιανάκης. Εδώ κυκλοφορούν με κάμπριο τα παιδάρια των ριάλιτυ, ο Νταλάρας θα έπρεπε να ζει στην ψάθα; Άσε που ο κατήγορός του ζει μια χαρά με την πισινούλα του, απ' όσο γνωρίζω. Από το "Χημεία και Τέρατα" μέχρι σήμερα πέρασαν πολλά χρόνια και η ιμιτασιόν κολόνια ξεθύμανε, πες του.
Βρέθηκα κάποτε με παρέα στο Ζυγό. Είχαμε πάει στους Άγαμους Θύτες. Στο διπλανό τραπέζι καθόντουσαν ο Μίκης, ο Νταλάρας, ο δημοσιογράφος της "Ε" ο Ρουμελιώτης και άλλοι που δεν τους θυμάμαι με τις γυναίκες τους. Κάποια στιγμή τους ανακοίνωσε από μικροφώνου ο Μιχαηλίδης και κάλεσε τον Νταλάρα να ανεβεί στη σκηνή να πει ένα τραγούδι. Αυτός αρνήθηκε :"Είναι εδώ ο δάσκαλος και θα τραγουδήσω εγώ;" και ανέβασε το Θεοδωράκη στο πάλκο να πει ένα δικό του. Μία ώρα μετά ήμασταν ακόμα εκεί και τραγουδούσαμε το "Μαργαρίτα -Μαργαρώ" όλοι μαζί (και ο Νταλάρας από τη γωνιά του).
Κι άσε τον Πανούση να παίζει τον παπά στο Safe Sex...
Λοιπόν, καλά τα λέτε για τον Νταλάρα. Μεγάλος, μέγιστος είναι αλλά έχει πει ρε παιδιά και κάτι ισπανικά που καλύτερα να μην το έκανε. Δεν το παίζω γνώστης, αλλά κάτι δεν μου κολλάει...
Όσο για τον Καφάση, μάλλον έχω χάσει επεισόδια, αλλά από πού προέκυψε; Πάντως να εξηγηθώ σε κάτι: Αν και όταν ακούω καψουροσκυλοκλαψιάρικο, ακόμα και λάιτ, υποφέρω, το "γέλα κυρία μου" μου αρέσει σε βαθμό κακουργήματος. Τι έχω, γιατρέ μου;
@Παναγιώτη:
Είχες πρόσφατα προτείνει μια συνάντηση των μπλόγκερ. Ισχύει η πρόταση ή θα μας είναι δύσκολο να τραβήξουμε τον Γάτο από εκείνο το καταγώγιο με τα τυχερά παιχνίδια που παίζει μ' εκείνα τα ξυλάκια; (Εκδοχή του γνωστού γείτονα)
@Ηλία
Για τον Νταλάρα και τα ισπανόφωνα τι να πω;
Αφού το λες κι εσύ... Και η Μίλβα τραγούδησε Μικρούτσικο, μα όταν έπιανε τον Ελληνικό στίχο η φωνάρα, κάπου στραβομουτσούνιαζα.
Για τον όψιμο Καφάση τι να πω;
Προφανώς είναι μια πλάκα του φίλου μας, αλλά ρώτα και τον να σου πει. Αν αντέχει ο Θεός να ενσαρκωθεί τη Θώδη, σιγά μη δεν μπορεί ο Καλοπροαίρετος να ενσαρκωθεί τον Καφάση.
Για τη μελλούμενη συνάντηση τι να πω;
Αντί να την οργανώσετε και να με καλέσετε ως τελαυταίο τροχό της αμάξης, περιμένετε να τα σύρω όλα ως ατμομηχανή από το Μεγανήσι;Καλά, άσε να πάρω ένα δυο τηλ., θα δω τι μπορώ να κάνω. Μην περιμένεις και πολλά πάντως. Δεν είμαι κι η Θώδη.
«Η βροχή» της Τζιλιόλα Τσινκουέττι στα ελληνικά και στα ιαπωνικά, και αλλαγή άβαταρ
Μια και ο λόγος για τη Μίλβα και την ερμηνεία της (1993) στη «Θάλασσα» των Μικρούτσικου (και παχουλούτσικου) – Νικολακοπούλου στα ελληνικά (για να πω την κακία μου, τα ελληνικά της Μίλβα είναι καλύτερα από της Μούσχουρη), σημειώνω μερικές ερμηνείες ιταλών καλλιτεχνών τις δεκαετίες ’60 και ’70 στα ελληνικά – εξαιρώ βέβαια τον Λάκη Τζιορντανέλλι και τον Τόνυ Πινέλλι:
- Sergio Endrigo – Τερέζα (φυσικά το πασίγνωστο Teresa), Όλα τα κορίτσια και τα αγόρια του κόσμου (Girotondo intorno), Τριαντάφυλλο του Μάη (Como stasera mai)
- Peppino di Capri – Μελαγχολία (δίχως άλλο, το Melancolie)
- Fred Bongusto – Το μικρό ακρογιάλι (Una striscia di mare), Tσάο Μιμίκα (Ciao nemica)
- Silva Grissi – Το καλοκαίρι (όχι το γνωστό των Ολύμπιανς, με τον τίτλο «Ανάμνησις», αλλά κάποιο άλλο, παγκοσμίως άγνωστο, με αξιοπρόσεκτη όμως μουσική, που πάει στο ρεφραίν: Καλοκαίρι κι είσαι μαζί μου / στην αμμουδιά και στο γιαλό), Γιατί (Vorrei andare lontano)
- Ricardo Credi – Σιγά σιγά (γνωστότερο στην εκτέλεση των Ολύμπιανς· δική του σύνθεση, με τον τίτλο Non et non, το τραγουδά στο πρώτο μισό στα γαλλικά, στο δεύτερο μισό στα ελληνικά, έχει και κάτι μικροπεράσματα με μπουζούκι· ευπρόσωπη εκτέλεση)
- Piero Cotto – Μια ώρα πριν (Un’ ora fa)
Το αγαπημένο μου πάντως από αυτή την ομοταξία είναι το κεφάτο, σε ναπολιτάνικο ρυθμό, «Κι αν βρέχει» (La pioggia) με την απαράμιλλη Gigliola Cinquetti. Έχω έναν δίσκο της Gigliola όπου τραγουδά στα… ιαπωνικά όχι μόνο το La pioggia (το έχω και σε άλλες τρεις γλώσσες ως L’ orage, Regen, La lluvia – συνολικά έξι!), αλλά και άλλα υπέροχα ιταλικά τραγούδια της εποχής, όπως το Non ho l’ età, Come una foglia (που τραγούδησε στα ελληνικά η εξαίσια Γιοβάννα ως «Σαν φύλλο»), Gira l’ amore, Le coline sono in fiore και άλλα. Η λατρεμένη Gigliola έχει τραγουδήσει στα ελληνικά και το «Έλα» (Sera: Έλα κι αυτή τη νύχτα / κάτω απ΄ τ΄ αστέρια / για λίγο να με δεις).
Αφού σας προβληματίζει το άβατάρ μου, ορίστε, το άλλαξα :-D
Δημοσίευση σχολίου