ΨΥΧΕΣ

Κάποια προβλήματα ιώσεων που αντιμετώπισε ο υπολογιστής μου και που ευτυχώς αντιμετωπίστηκαν -τι φαρμακοποιός θα ήμουν αλλιώτικα;-, αλλά και μια πληθώρα παλιών και νέων υποχρεώσεων με κράτησαν μακριά από το ιστολόγιο. Επιστρέφοντας μετά από καιρό, ήμουν έτοιμος να γράψω σήμερα για βιβλία, αλλά θα κάνω μια μικρή παρέκκλιση. Κι αυτό οφείλεται στη σύντομη επίσκεψή μου στο Νότιο Πόλο της Αθήνας.

Η ρουφιάνα η μητρόπολη, όσο περισσότερο τη φτύνω, τόσο μου ρίχνει μικρά διαμάντια στα πόδια...Θα μπορούσα να μιλήσω για μια σχέση μίσους και έρωτα, αλλά καλύτερα να μιλήσω για τη μαγεία του Σαββατόβραδου στο REX. Εκεί όπου, δύο κυρίες που δε χρειάζονται συστάσεις, μεταρσιώνουν τη νύχτα σε ονειρότοπο. Είχαμε την τύχη να είμαστε κι εμείς εκεί. Κάτω από τα κουρασμένα βλέμματα των ημίγυμνων εργατών του Τσαρούχη. Κάτω από τις σκιές που έριχναν οι μεταλλικές πεταλούδες, σαν απαυγάσματα ψυχών. Κάτω από το κρύσταλλο δύο φωνών, αντηχείων του ονείρου. Πότε ένα ταξίδι είναι γοητευτικό; Όταν δεν μπορείς να προσδιορίσεις το στίγμα σου. Πότε ένα ταξίδι είναι μαγικό; Όταν μπορείς να προσδιορίσεις το στίγμα σου αλλά δε θες να το κάνεις. Προτιμάς να μείνεις χαμένος στις μελωδικές σπείρες ενος άλλου χώρου και χρόνου.





Σκέφτομαι ότι αυτό που κάνει μια μουσική παράσταση εξέχουσα δεν μπορεί να είναι μόνο μια καλή ορχήστρα, ένα ζεστό περιβάλλον, μια δυο σπάνιες φωνές και ο άψογος επαγγελματισμός. Δεν αρκούν αυτά. Όχι, χρειάζεται και κάτι άλλο: ψυχή. Και αυτή η μέθεξη επιτυγχάνεται μεταφυσικά, αλχημικά, στο REX από την Ελευθερία και τη Δήμητρα, τόσο ώστε να μετατρέπουν την παράσταση σε μυσταγωγία. Δε ντρέπομαι να το μαρτυρήσω, είχα χρόνια να εκμεταλλευτώ το σκοτάδι για να κρύψω τα δάκρυά μου.


Όταν πατήσαμε ξανά στη γη και με απρόθυμα βήματα βγήκαμε στη λεωφόρο, είχε πάρει να χιονίζει. Πυκνές άσπιλες νιφάδες κατέβαιναν λικνιζόμενες από τον αττικό ουρανό. Σαν τις πεταλούδες που είχαμε αφήσει να πετάξουν ως την οροφή της σκηνής. Ελαφρές, σαν ψυχές.