Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

ΤΟ ΜΠΑΤΟΥΜΙ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ Η ΜΑΓΙΣΣΑ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ


(Παθιασμένη ανταπόκριση από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Λύσης Σκακιστικών Προβλημάτων στο Μπατούμι της Γεωργίας- δημοσιεύτηκε στο www.skakistiko.com)

Το είχα υποσχεθεί στον Γάτο, και τις υποσχέσεις μου τις κρατάω. Θα προσπαθήσω λοιπόν εδώ να περιγράψω όλο το σκηνικό (και το παρασκήνιο) του 37ου Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Λύσης σκακιστικών προβλημάτων και του παράλληλου συνεδρίου σύνθεσης. Νομίζω ότι κάτι τέτοιο θα έχει ενδιαφέρον και για τους «μη καλλιτεχνικούς». Ή τουλάχιστον το ελπίζω…

 (foto: Ο Χάρης Φουγιαξής με τον Σέρβο GM M.Kovacevic)

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Και η κακή επίσης. Έτσι την Παρασκευή που τα πρώτα μέλη της ελληνικής αποστολής έφτασαν με τις τουρκικές αερογραμμές στην Κωνσταντινούπολη, έχασαν την ανταπόκριση για το Μπατούμι, με αποκλειστική ευθύνη του πολυταξιδεμένου Προέδρου της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Χάρη Φουγιαξή!
Συμβαίνουν και στις καλύτερες των οικογενειών, αν και φτάνοντας την επόμενη μέρα στο ίδιο αεροδρόμιο (havalimani), τον δικαιολόγησα. Τέτοιο μελισσολόι δεν έχω ξαναδεί σε αεροδρόμιο, ούτε και πουθενά αλλού! Όλες οι φυλές του πλανήτη συνωστίζονται στους απέραντους διαδρόμους και όλες οι γλώσσες του κόσμου αραδιάζονται με βιασύνη δίπλα σου. Πολύχρωμα παραδοσιακά φορέματα απροσδιόριστης προέλευσης και τουρμπάνια και κελεμπίες και ξεπλυμένα ξανθιά μαλλιά σαν άνυδρα στάχια και μελαψά μωρά που μυξοκλαίνε έχοντας χάσει την θέα της μάνας τους και εξευρωπαϊσμένες ιλουστρασιόν διαφημίσεις και μια διαρκής βουή σαν σουέλ που ξέχασε να ξεθυμάνει, σε περιτριγυρίζουν. Σε κάποιο σημείο έμεινα ακίνητος (και περιδεής) να με σκουντάει το κύμα των ανθρώπων, πιστεύοντας ότι θα μείνω για πάντα χαμένος και περιπλανώμενος σε κείνο τον αχανή λαβύρινθο. Μετά είδα τον Καγιό.

(foto: Ο Καγιό, όπως πάντα γελαστός)

Για όσους δεν ξέρουν, ο Γάλλος είναι από τις πιο παλιές και πιο χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες του Καλλιτεχνικού Σκακιού. Είναι φυσικά GM,  τόσο στην σύνθεση (δεύτερος στην ιστορία σε πόντους μετά τον Petkov) όσο και στην λύση (έχει χριστεί και Παγκόσμιος Πρωταθλητής το 1987 και το 2000!). Πάντα συμπαθητικός, χαμογελαστός και ομιλητικός, φροντίζει ωστόσο να εκτοξεύει ικανές ποσότητες σάλιου κάθε φορά που πασχίζει να κάνει την γαλλική του γλώσσα να συμπεριφερθεί αγγλοσαξωνικά, φέρνοντας σε αμηχανία τον εκάστοτε συνομιλητή του. Τελοσπάντων, με τον οδοδείκτη του Καγιό κατόρθωσα να βρω τους άλλους Έλληνες επιζήσαντες του τουρκικού αερολιμένα. Μέσα σε λίγη ώρα μαζεύτηκε στην ίδια πύλη όλη η αφρόκρεμα του καλλιτεχνικού σκακιού και άρχισαν οι χαιρετούρες και η  σκακιστική ψιλοκουβεντούλα.
Στην πτήση έτυχε να κάθομαι δίπλα στον Caillaud και τον Ιάπωνα IM Wakashima. Ο ασιάτης τον ρωτούσε (στα αγγλικά) για κάποια θέματα σύνθεσης και ο Γάλλος, εμφανώς ενοχλημένος γιατί είχε άλλα στο μυαλό του, του απαντούσε κοφτά, πάντα καταλήγοντας με τον πασίγνωστο υγρό γέλωτά του. Ο επίμονος Ιάπωνας δεν κάμφθηκε ωστόσο και συνέχισε να τον οιστρηλατεί, ώσπου ο Καγιό πέταξε στα γόνατα μια μικρή μαγνητική σκακιέρα και άρχισε να αραδιάζει πάνω κομμάτια κάνοντας ότι σκέφτεται. Το κόλπο έπιασε, και φτάσαμε στο μικροσκοπικό αεροδρόμιο του Μπατούμι χωρίς διπλωματικό επεισόδιο.
(foto: Αυτός δεν είναι ο Γκουργκενίτζε, είναι η Μάγισσα του Καυκάσου, ή τουλάχιστον μια που της μοιάζει)

Εκεί μας υποδέχτηκε ο διάσημος Γεωργιανός συνθέτης σπουδών Γκουργκενίτζε, που μάλιστα προσπάθησε να απομακρύνει με εύσχημο τρόπο μια μαυροφορεμένη και μαντηλοφορεμένη γριά ζητιάνα που με την εντυπωσιακή κρεατοελιά στην μύτη της έμοιαζε περισσότερο με μάγισσα και που, με την πληθωρική της παρουσία, μας είχε περικυκλώσει ολομόναχη. Ο Χάρης της έδωσε κάτι ψιλά, μπας και γλιτώσουμε από τις κατάρες που έμοιαζε να αναμασάει στα γεωργιανά αλλά, όπως θα διαπιστώσετε αργότερα, το ποσό ήταν μάλλον πενιχρό. Εντύπωση μου έκανε η εντατική έρευνα στον έλεγχο διαβατηρίων, καθώς και το ότι έβαλαν τον Χάρη να ανοίξει μια ύποπτη βαλίτσα με τρόπο λες και κουβαλούσε βόμβες. Δυστυχώς για το αστυνομικό δαιμόνιο των Γεωργιανών, επρόκειτο απλά για καμιά κατοστή bulletin…







Από την πρώτη στιγμή έγινε φανερό ότι το Μπατούμι ήταν μια πόλη των αντιθέσεων. Στο νέο εθνικιστικό μοντέλο που οι τοπικοί ολιγάρχες θέλουν να προβάλουν, συνυπήρχαν φουτουριστικά κτίρια και ουρανοξύστες, απέραντες αλέες και συντριβάνια, υπερπληθώρα έργων τέχνης σε δρόμους και πλατείες, και την ίδια στιγμή μπάζα στα πεζοδρόμια των φτωχότερων συνοικιών, μικρομάγαζα με αραχνιασμένη πραμάτεια, σαν τα ελληνικά μπακάλικα της δεκαετίας του ’70, πολυκατοικίες κυβικές, σοβιετικού τύπου, με μπουγάδες και πέντε δάχτυλα σκόνη στην πρόσοψη, και μονοκατοικίες μισοερειπωμένες ή με τσίγκινες οροφές. Στα πεζοδρόμια γέροι με μάλλινα σκουφιά σκότωναν την πλήξη τους παίζοντας μανιωδώς τάβλι. Και η Μαύρη Θάλασσα ήταν πραγματικά μαύρη, παρά τις πολύχρωμες ξαπλώστρες που στοιβάζονταν σε ομοιόμορφους πίλους σε όλη την εκτεταμένη ακτογραμμή.


Το ξενοδοχείο μας ήταν ωστόσο άριστο και ευχάριστο και οι άνθρωποι φιλόξενοι και εξυπηρετικοί. Στον ευρύτερη περιοχή υπήρχαν πρεσβείες, κυβερνητικά μέγαρα, θεόρατα ξενοδοχεία, πύργοι τηλεπικοινωνιών και μεγάλα βουλεβάρτα με φοίνικες, ποδηλατόδρομους, λιμνούλες και παιδότοπους, όλα πεντακάθαρα.  Α, ναι, και μια μεγάλη υπαίθρια σκακιέρα στην οποία μου ποζάρισε, ελλείψει πιο καλλίγραμμου μοντέλου, ο Μενδρινός.




Το πρώτο βράδυ συμφάγαμε με τον πολύ φιλικό Βραζιλιάνο συνθέτη Βιέιρα. Τον μοναδικό συνθέτη αυτή τη στιγμή στην Βραζιλία. Εκεί διαπίστωσα ότι δεν θα ήθελα ποτέ να ήμουν στην θέση του Χάρη ο οποίος διαρκώς γίνεται αποδέκτης παραπόνων και παρατηρήσεων για διάφορα ζητήματα, όπως τον τρόπο κρίσης των προβλημάτων, το FIDE ALBUM, την δυσλειτουργία διαφόρων επιτροπών κτλ, πράγματα για τα οποία ο ίδιος δεν φέρει ευθύνη, ελάχιστα μπορεί να τα αλλάξει και εν πολλοίς ο καθένας έχει και μια άποψη που συμφέρει τον ίδιο ως συνθέτη.

(foto: ο Χάρης σε μια από τις ατέλειωτες συνεδριάσεις τους...)

Εκτός αυτών βέβαια ο φίλος μας ο βραζιλιάνος ήταν εξαιρετική παρέα. Οι άλλες ομάδες άρχισαν να μαζεύονται το Σάββατο και την Κυριακή, με πιο κραυγαλέες την απουσία του Τζων Ναν, του Γκεόργκι Εβσέεβ και για μας του πολυπρωταθλητή μας Κώστα Πρέντου. Όλοι οι υπόλοιποι όμως ήταν παρόντες, καθώς και ο Νίκος ο Μενδρινός που κατέφθασε τελευταίος, αλλά καθόλου καταϊδρωμένος.

(foto: βράβευση του Γκουργκενίτζε από τον Πρόεδρου της Ομοσπονδίας τους)

Η τελετή έναρξης είχε αρκετά εθνικά στοιχεία, μίλησε ο Πρόεδρος της Σκακιστικής τους Ομοσπονδίας, ο Χάρης φυσικά, κάποιοι από τους διοργανωτές, και μετά ακολούθησαν σκακιστικά βίντεο και μουσική και χορευτική παράσταση από παιδιά με παραδοσιακές στολές και κρουστά. Ωραία ήταν από φολκλορικής άποψης, παρά τις επισημότητες και τους εθνικούς ύμνους. Αλλά έβλεπες ότι η φαγούρα όλων ήταν το πότε θα έρθει η ώρα των αγώνων (και των αντίστοιχων εργασιών για τους συνθέτες).

(foto: Ωραία μας τα είπε ο Άφεκ...)

Την Κυριακή το βράδυ παρακολουθήσαμε μια παρουσίαση σπουδών Γεωργιανών συνθετών και επίσης ένα εκπληκτικό αφιέρωμα στον πρόσφατα χαμένο Τσέχο συνθέτη Mario Matous , από τον Ισραηλινό Y. Afek (παρουσίαση ευχάριστη, με μεσογειακό ταπεραμέντο και χιούμορ και σπουδαίες σπουδές που χειροκροτήθηκαν).
Είχα την ευκαιρία να πιάσω ψιλοκουβεντούλα με τον Afek μετά (γράφει την στήλη των σπουδών στο Problemist και την Chess Base), με αφορμή μια ανασκευή σπουδής που του είχα στείλει και δεν την έλαβε –καθώς φαίνεται- ποτέ. Μου ζήτησε να του στείλω ό,τι υλικό έχω ακόμα και για δημοσίευση, ενώ ταυτόχρονα μου παραπονέθηκε για το ότι ποτέ δεν έχει λάβει σπουδές από την Ελλάδα. Όποιος ενδιαφέρεται, ιδού η Ρόδος, ιδού και το Τελ Αβίβ.


Το αγωνιστικό κομμάτι άνοιξε με το OPEN του Παγκόσμιου Πρωταθλήτος. 88 λύτες έφτυσαν αίμα με τα 12 (πολύ) δύσκολα προβλήματα που επέλεξε ο συνήθης ύποπτος κοκκινοτρίχης Axel Steinbrink και έπρεπε να λύσουν σε 3 ώρες.

(foto: Μην γελάς καθόλου, μας έχεις καταστρέψει!)

Δείτε τα εδώ: http://www.wfcc.ch/wp-content/uploads/2013/09/2013_WCCC-OPEN-56_solutions.pdf 

 Κανείς φυσικά δεν τα έλυσε όλα. Ο χρόνος ήταν πολύ πιεστικός για τέτοια προβλήματα.  Πρώτοι ο Ισραηλινός Comey και ο Γερμανός Zude με 50/60. Πολύ καλή εμφάνιση έκανε ο Νίκος που με 32 πόντους ανέβηκε στην 23η θέση προσπερνώντας 1 GM, 10 IM και πολλούς FM, μεταξύ άλλων. Ο Μούρτζια δεν έκανε τον κόπο να συμμετάσχει, μια σοφή επιλογή, αν σκεφτεί κανείς την συνέχεια. Η αφεντιά μου κατάφερε να χάσει ένα από τα 2άρια, καθώς και αρκετούς πόντους (9) από σπουδές και βοηθητικά, οπότε μοιραία κατέληξα στην 73η θέση με 16 β. Το open όμως δεν είναι παρά η πρόγευση. Το κυρίως πιάτο έρχεται την Τρίτη και την Τετάρτη, όπου τα πράγματα είναι πιο σοβαρά και (ακόμα) πιο πιεστικά.

(foto: Ο Πετράκης!)
Το μόνο λοιπόν όφελος που αποκόμισα την πρώτη μέρα των αγώνων ήταν η αποκλειστική συνέντευξη που δέχτηκε το αμέσως επόμενο διάστημα να μου παραχωρήσει ο Μούρτζια για το παρόν ιστολόγιο. Ο εκπληκτικός Πολωνός Παγκόσμιος Πρωταθλητής, πρέπει να ξέρετε, είναι πολύ φιλικός, καμία σχέση με μερικά «φουσκωμένα πεπόνια», όπως είναι για παράδειγμα οι Γερμανοί, ή ορισμένοι από τους Ρώσους και τους Άγγλους (με μικρή εξαίρεση τον Μέστελ, που παρεμπιπτόντως παρουσιάστηκε αγνώριστος: από…άνθρωπος των σπηλαίων, όπως τον είχαμε συνηθίσει, απόλυτο «γουλί»!)





Το εθνικό νόμισμα των Γεωργιανών ονομάζεται «λάρι». Δεν ξέρω αν είναι αναγραμματισμός της λίρας ή έχει σχέση με τον Λάρι Μπερντ αλλά, κατά παράδοξο τρόπο, οι ντόπιοι το προτιμούσαν στις συναλλαγές τους με μας τους ξενωτικούς. Οι τιμές βέβαια ήταν πολύ χαμηλές για τα δεδομένα της Ελλάδας, αλλά πώς αλλιώς να είναι σε μια χώρα όπου ο μέσος μισθός είναι κάπου 150-200 ευρώ/ μήνα; Πάρα πολλοί Τούρκοι φαίνεται να έχουν επενδύσει στην Γεωργία, αλλά οι Γεωργιανοί μοιάζουν να είναι υπάλληλοί τους, ασφαλώς φτωχοί και –δυστυχώς- θλιμμένοι στην όψη. Όταν όμως διαπιστώνουν ότι είσαι Έλληνας το χαμόγελό τους εμφανίζεται και πλαταίνει. Σου πετάνε και μερικές σπαστές ελληνικές εκφράσεις «τι κάνεις φίλε; – Γειά σου Ελλάδα!», τέτοια. Μετά βλέπουν τα Γκουλουάζ, σου ζητάνε κάπως άκομψα, τους δίνεις μισό πακέτο και το βουτάνε άπληστα. Γιατί εκεί καπνίζουν ακόμα και τα μωρά. Μιλάμε για τον παράδεισο του καπνιστή! Σε όλο το ξενοδοχείο υπήρχαν τασάκια. Παντού. Σε δωμάτια, εστιατόρια, διαδρόμους, φουαγιέ, ίσως και στις τουαλέτες, δεν πρόσεξα.

 Το βράδυ της Δευτέρας κάναμε μια βόλτα στην παραλία, όλη η Ελληνική αποστολή. Όταν σταμάτησε η πιο απίστευτη νεροποντή που έχω αντικρύσει στην ζωή μου, πάει να πει. Μια νεροποντή που μου διέλυσε όλες τις αμφιβολίες για το ότι η Κιβωτός του Νώε προσάραξε τελικά στο Αραράτ, κάπου στα νοτιανατολικά της σημερινής Γεωργίας. Το Μπατούμι, που λέτε, αποτελεί τον κατεξοχήν εμπορικό και στρατηγικό κόμβο της ορεινής αυτής χώρας με το παράξενο καλλιγραφικό αλφάβητο. Αποτελεί ωστόσο και τον προορισμό του εσωτερικού τους καλοκαιρινού τουρισμού, αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτός ο όρος για τα δεδομένα της Γεωργίας. Όταν βέβαια βλέπεις από κοντά τον Εύξεινο Πόντο, μάλλον προτιμάς να κάνεις μπάνιο σε μια μπανιέρα ξέχειλη με σκούρο υγρό αγνώστου συστάσεως. Ο λόγος που είναι τόσο σκούρα τα νερά του γίνεται εμφανής κάτω από τα πόδια σου. Τα πλατιά βότσαλα στην παραλία είναι κι αυτά σκούρα, σχεδόν μαύρα.
Οι κυβερνήτες τους πάντως δεν φείδονται καθόλου στην ανόρθωση αρχαιοελληνικών κιόνων, και δεν μιλάω μόνο για τα κτίρια.

Είδα κορινθιακούς κίονες σε πέτρινα και μαρμάρινα περίπτερα, ακόμα και ξεκάρφωτους ιωνικούς κίονες ανάμεσα στις αλέες. Μοιάζουν πολύ περήφανοι για την μυθολογική αίγλη που κουβαλάει η περιοχή τους, αφού εκεί εντοπίζεται η μυθική Αία, η Κολχίδα της Αργοναυτικής Εκστρατείας. Υπάρχει και ένα επίχρυσο επιδεικτικό άγαλμα που απεικονίζει τον Ιάσονα να κρατάει μια προβιά, προφανώς μετά το αποκοίμισμα του Δράκου με τα χίλια μάτια που φυλούσε το χρυσόμαλλο δέρας. Κάποιες επίσης μεταμοντέρνες γυναικείες παραστάσεις παρέπεμπαν στην Μήδεια, αλλά δεν παίρνω κι όρκο. Οι γεωργιανές επιγραφές στην βάση τους ήταν ολότελα ερμητικές για μένα.
Ερμητικά δεν υπήρξαν ωστόσο τα προβλήματα της πρώτης μέρας του Παγκόσμιου Λύσης. Ο βαθμός δυσκολίας μειώθηκε αισθητά σε σχέση με το open, οπότε ο συναγωνισμός εντάθηκε. Μαζί με μένα και τον Νίκο εξαναγκάσαμε και τον Χάρη να λύσει, πράγμα που βοήθησε αρκετά την ομάδα, παρότι ο Πρόεδρος ούτε όρεξη είχε, χίλια- δυο τρεξίματα είχε, κούραση είχε, αλλά το χατίρι δεν μας το χάλασε και μπράβο του.


Του χρόνου θα γίνουν πάλι εκλογές στην Παγκ. Ομοσπονδία. Ο Χάρης θα είναι ξανά υποψήφιος και –σχεδόν σίγουρα- ξανά Πρόεδρος. Άξιος πιστεύω, αφού συμμάζεψε πολλά κακώς κείμενα που λίμναζαν στα γεμάτα χασμουρητά χρόνια της Προεδρίας του υπερήλικα Ισραηλινού U. Avner.
Επιστρέφοντας στο αγωνιστικό κομμάτι μπορείτε να δείτε (και να προσπαθήσετε να λύσετε) τα προβλήματα εδώ: http://www.wfcc.ch/wp-content/uploads/2013/09/2013_WCSC-37_solutions.pdf
Θυμίζω ότι οι χρόνοι που δίνονται είναι 20’ για τα 2άρια, 60’ για τα 3άρια, 100’ για τις σπουδές, 50’ για τα βοηθητικά, 80’ για τα πολλάρια (δικός μου νεολογισμός, κατά το δυάρι/τριάρι…) και 50’ για τα selfmates. Θυμίζω επίσης τις κατάρες της Γεωργιανής μάγισσας του Καυκάσου, πριν καλά- καλά πατήσουμε στο χώμα που κάποτε έσπειρε με δόντια δράκου ο Θησέας. Είναι ο μόνος τρόπος να εξηγήσω γιατί, παρ’ όλη την επίπονη προετοιμασία, δεν κατόρθωσα να λύσω ούτε ένα από τα 3 βατά 2άρια. Έγραψα μάλιστα τις λύσεις σε 2 από αυτά, για να τις διαγράψω και να προτιμήσω τις πονηρές δοκιμές. Ευτυχώς ο φορμαρισμένος Νίκος έκανε περίπατο, ενώ και ο Χάρης έλυσε 2/3, οπότε η ομάδα είχε μικρές μόνο απώλειες. Στα 3άρια πήγαμε καλύτερα, αφού ο Νίκος συνέχισε το απόλυτο 3/3, ενώ τσόνταρα κι εγώ 12 πόντους (αν και χάνοντας αδικαιολόγητα, μία βαριάντα στο καθένα). Στις σπουδές εντούτοις περιμέναμε τα χειρότερα. Και τα χειρότερα, όταν τα περιμένεις, σπάνια σε απογοητεύουν. Εννοείται ότι ο Χάρης δεν μπήκε καν στην αίθουσα.

 (foto: Στην μέση ο Παύλος Μουτεσίδης, ανάμεσα στο Ρώσο Σελιβάνοφ και τον Βούλγαρο Κονσταντίνοβ)

  Προτίμησε έναν υγιεινό περίπατο με την πάντα ευχάριστη και διασκεδαστική παρέα του αειθαλούς συνθέτη μας, του Παύλου Μουτεσίδη, εκμεταλλευόμενοι την μοναδική μέρα που ξεμύτισε ο ήλιος πάνω από τον ώριο πύργο του Sheraton, του χτισμένου σαν τον αρχαίο Φάρο της Αλεξάνδρειας. Δυστυχώς μέσα στην υποφωτισμένη αίθουσα ο Νίκος δεν έλυσε πολύ περισσότερα από τον Χάρη, αφού τσίμπησε μόνο 2 πόντους.

(foto: ο πύργος του Sheraton)

Κρίμα γιατί πιστεύω ότι «τις είχε» τις σπουδές, ειδικά την πρώτη. Προς μεγάλη μου έκπληξη, μέσα σε 50’ (νόμιζα ότι) είχα λύσει και τις 3. Για τις 2 ήμουν σίγουρος, οι βαριάντες ήταν ωραίες, όλα ταίριαζαν. Αυτή με τα ελαφρά κομμάτια βέβαια με παίδεψε περισσότερο, αλλά δεν μπορούσα να δω την τρύπα της ανάλυσής μου 6-7 κινήσεις μετά την εισαγωγή 1.Νe4 Kf4 2.Nd3?! Μου την έδειξε εκ των υστέρων, με κάποια δόση αυταρέσκειας, ο μουσάτος Γερμανός GM Pfannkuche. Κι έτσι, ενώ βγήκα άνετος κι ωραίος μισή ώρα νωρίτερα από την αίθουσα, έμεινα μπουκάλα στους 7 βαθμούς. Όχι καταστροφή, αλλά κακό, πολύ κακό σημάδι. Η κατάρα  που λέγαμε. Δεν θυμάμαι πόσες, αλλά περνούσαμε αρκετές ομάδες μετά τους 3 πρώτους γύρους, παρά τις ατυχίες. Ξέραμε βέβαια ότι η δεύτερη μέρα μας είναι πάντα χειρότερη, οπότε μια κάποια κατήφεια σκέπασε την ομάδα, παρεμφερής με την εικόνα του διαρκώς μολυβένιου γεωργιανού ουρανού. Το γεγονός ότι ακόμα και ο Μurdzia είχε χάσει 4 πόντους στις σπουδές, δεν βοήθησε και πολύ στην ψυχολογία μας.

Η επίδραση της κατάρας της Μάγισσας του Καυκάσου εμφανίστηκε τις πρώτες πρωϊνές ώρες, όταν μια σοκολάτα που είχε αγοράσει ο Νίκος από παρακείμενο μπακάλικο (σαν κι εκείνο που δούλευε ο Χατζηχρήστος στην ταινία «Της κακομοίρας»), αποδείχθηκε ιδιαίτερα εχθρική για τον γαστρεντερικό σωλήνα του λύτη μας. Ανέλαβα να λύσω το θέμα φαρμακευτικά (σε αυτό είμαι αδιαμφισβήτητα καλύτερος λύτης) και επισκέφτηκα το πλησιέστερο φαρμακείο. Μπροστά μου μια ντόπια μεσήλικη ζήτησε από την φαρμακοποιό κάτι ακαταλαβίστικο. Η νεαρή συνάδελφος μπήκε στην μικροσκοπική αποθήκη και επέστρεψε με 4 (τέσσερις) πάνες. Την αυτή τακτική ακολούθησε και με τον τουρίστα. Τα Immodium κόστιζαν 10 λάρι, αλλά είχα μόνο 9 και της είπα να πληρώσω σε ευρώ. Αμ δε! Με τίποτα! Πήρε ωστόσο με αποφασιστικότητα τα 9 λάρι και με ένα ψαλίδι αφαίρεσε μερικές κάψουλες από την συσκευασία! Βέβαια να μην λέω και τίποτα, γιατί και στην Ελλάδα αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση (που θα συνεχιστεί) εκεί θα καταλήξουμε: το πιο χρήσιμο εργαλείο του φαρμακείου θα είναι το ψαλίδι.
Την δουλειά του πάντως την έκανε το φάρμακο, όχι όμως κι εμείς. Κι αν ο Νίκος έλυσε την τελευταία στιγμή το Η#3 του Jones και μάζεψε 10 πόντους ο Χάρης πήρε μόνο 6,5. Εγώ έλυσα ταχύτατα το δυάρι και έπιασα το 5άρι. Είδα αμέσως την εικόνα ματ και έμενε να την υλοποιήσω. Πώς να το πετύχω όμως όταν η μάγισσα με έκανε να βάλω το πιόνι στο β4 αντί για το β3; Η μαύρη ντάμα δεν περνούσε στο α3! Περνούσε όμως ο χρόνος, γύρισα στο τριάρι, είδα την λύση, την έγραψα βιαστικά και ξαναγύρισα στο πεντάρι. 2-3 λεπτά πριν την εκπνοή του χρόνου ρίχνοντας μια τυπική ματιά στο διάγραμμα διαπίστωσα με φρίκη την λάθος τοποθέτηση. Όμως ήταν πια πολύ αργά. Και το χειρότερο, πάνω στην βιασύνη μου αποδείχθηκε ότι είχα γράψει και ανάποδα τα κλειδιά στο τριάρι και το έχασα και αυτό! Απελπισία, να πιάνεις αντί για 15, μόνο 5. Και μεγαλύτερη απελπισία να ηχεί στα αυτιά σου σαν αντίλαλος ο ξεδοντιασμένος καγχασμός της μάγισσας του Καυκάσου… Το διάλειμμα ανάμεσα στην κάθε κατηγορία είναι μόλις ένα τέταρτο. Οπότε το μόνο που προλαβαίνεις να κάνεις είναι δύο τσιγάρα, δύο σταυρούς και δύο μπινελίκια. Μετά από αυτά ξαναμπαίνεις σφίγγοντας τα δόντια.
Στα πολυκίνητα αμέσως μετά η μάγισσα έβαλε όλη της την τέχνη. Ο Νίκος έμεινε σχεδόν στο ένα (4,5β), την στιγμή που είχε μισολύσει και το όμορφο πεντάρι και τελικά αποφάσισε να παρατήσει στην μέση την λύση και ο Χάρης έδωσε λευκή κόλλα. Δηλαδή όχι ακριβώς λευκή, αλλά τα ξόρκια δεν πιάνουν πόντους. Εγώ πάλι βρήκα το κλειδί στο 4άρι αλλά έγραψα μια βαριάντα ως απειλή και κλώτσησα πολλούς (εύκολους) πόντους. Το χειρότερο όμως συνέβη στο 9άρι, όπου ενώ έχω δει όλη την μανούβρα, έχω ξεχάσει να βάλω στην σκακιέρα το πιόνι δ7, με αποτέλεσμα να βγάζει άμυνες- φάντασμα με Πδ8 ο μαύρος! Και να πει κανείς ότι δεν ήμασταν ήρεμοι και με καθαρό μυαλό! Έλεος κυρά- μάγισσα!
Στα self ολοκληρώθηκε το δράμα, αν και όχι με πολύ αφύσικα αποτελέσματα. Ο Νίκος 2/3 ο Χάρης 1 και κάτι, εγώ μόνο το δυάρι. Τελικά η ομάδα μας δεν πήγε πολύ καλά, ήρθε 18η. Αναμενόμενο θα πει κανείς αν σκεφτείς ότι είχαμε το πιο χαμηλό μέσο όρο Έλο, αλλά η έλλειψη της εγγύησης και της σταθερότητας που προσφέρει η παρουσία του Κώστα του Πρέντου ήταν παραπάνω από εμφανής. Ο Νίκος πήγε σχετικά καλά (κυρίως λόγω των #2 και #3, έκανε μάλιστα και ατομικό ρεκόρ (56,5/90) σε απόλυτο αριθμό, αλλά δεν μπορούσε να τα κάνει κι όλα μόνος του. Ο Χάρης (26 β.)συνέβαλε όσο μπορούσε και μάλλον πρέπει να τον ευχαριστούμε για την υπέρβαση. Για την αφεντιά μου να μην μιλήσω καλύτερα. Έστειλα στον κουβά τουλάχιστον 30 πόντους, που στοίχισαν στην ομάδα τουλάχιστον πέντε θέσεις. Ατομικά τώρα ο Νίκος ήταν 44ος, ο «κακός» 71ος και ο Πρόεδρος 75ος, στους 84 λύτες.

 (foto: Οι φοβεροί Πολωνοί, από αριστερά Mista, Piorun, Murdzia)

 Και ποιος νίκησε; Μα φυσικά ο Πετράκης ο Μούρτζια! Πάτησε γκάζι την δεύτερη μέρα, έλυσε σχεδόν τα πάντα και σήκωσε το 7ο Παγκόσμιο Κύπελλό του από το 2002 κι εδώ (χωρίς να αναφέρουμε δεύτερες και τρίτες θέσεις) με 85,75 β! Είναι αναμφισβήτητα ο καλύτερος λύτης στην ιστορία του θεσμού. Δεύτερος ο φορμαρισμένος Γερμανός Arno Zude με 84,5 β. και τρίτος ο νεαρός αλλά «πολύς» Πολωνός Casper Piorun με 83,0 β. Στην τέταρτη θέση ο άλλος Πολωνός, ο συμπαθητικός και λαλίστατος Alexander Mista με 82,25 β. Με αυτά τα αποτελέσματα ήταν από την πρώτη μέρα φανερό ποια χώρα θα κέρδιζε.

Για 5η συνεχόμενη φορά λοιπόν βασίλισσα η Πολωνία, και μάλιστα μακράν. Δεύτερη η Γερμανία που κατάφερε μόλις στα self να περάσει την τρίτη Σερβία. Η Ρωσία χωρίς τον Evseev και τον Leontiev (τα έχουν μάλλον σπάσει με τον «τσάρο» Selivanov) έπεσε στην 5η θέση, ενώ και η Αγγλία χωρίς τον Ναν κατέρρευσε στην 10η θέση.


Μετά την λύση εγώ κι ο Νίκος όπου φύγει-φύγει, αλλά το Συνέδριο συνεχίστηκε ομαλά και χωρίς εμάς. Έχασε η Βενετιά βελόνι, ούτως ειπείν. Την Πέμπτη είχε περιήγηση στους όμορφους βοτανικούς κήπους του Μπατούμι, ενώ και οι επιτροπές και οι απονομές είχαν συνέχεια. Το επόμενο Παγκόσμιο αποφασίστηκε να γίνει στην Βέρνη τέλη Αυγούστου. Το Πανευρωπαϊκό τον Απρίλη το ανέλαβε το Μαυροβούνιο (κάπου στην Αδριατική). Η Ελλάδα πιθανότατα θα διεκδικήσει κάποια από τις διοργανώσεις του 2015. Κι από όσο ξέρω, ούτε η Ελβετία, ούτε το Μοντενέγκρο, και φυσικά ούτε η χώρα μας, φημίζονται για τις μάγισσές τους.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλά όλα αυτά, αλλά μήπως είδατε και τίποτα ντοπιους Έλληνες εκεί;

Γιατί το Βατούμι, παραφθορά του Βαθέως Λιμένος, όπως ήταν η ονομασία της αρχαίας ελληνικής πόλης, συνέχισε να έχει χιλιάδες Έλληνες έως το 1949 που Πατερούλης ξεκίνησε τους ρατσιστικούς-εθνοτικούς διωγμούς και τους μετέφερε ως δουλοπάροικους στηυν Κεντρική Ασία. παρ' όλα αυτά πολλοί ξαναγύρισαν στα μερη τους με την αποσταλινοποίηση. Και μέχρι σήμερα παραμένουν αρκετοί.

Επίσης στο Βατούμι πήγε ο Καζαντζάκης του 1920 για να οργανώσει τη μεταφορά στην Ελλάδα των χεδάδων χιλιάδων Ελλήνων προσφύγων, που είχαν φτάσει εκεί εξαιτίας της Γενοκτονίας που γινόταν στον Πόντο -δηλαδή λίγο πιο κάτω από τα μέρη αυτά- από τον Μουσταφά Κεμάλ και τις εθνικιστικές του συμμορίες.

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ν. ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

Λυπηρό το γεγονός ότι όπως χωρίς αιδώ αναφέρετε η Ελληνική αποστολή χρησιμοποίησε τις Τουρκικές αερογραμμές για την μεταφορά της στην Πόλη..
ΜΦΧ
Δ Ν Κονιδάρης