Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

MANUS MANUM LAVAT*

Είναι μοιραίο μετά τις Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές να ακολουθούν αναλύσεις επί αναλύσεων απ’ όλες τις κατευθύνσεις. Κατά τα συνήθη ο καθείς κρίνει κατά πώς τον συμφέρει. Υπάρχουν όμως και συμπεράσματα που μπορούν να βγουν αβίαστα και μάλιστα με κρυστάλλινη διαύγεια και τα οποία δεν μπορεί κανείς να προσπεράσει εύκολα.


Συμπέρασμα 1ο: Η μπλόφα του ΓΑΠ έπιασε τόπο. Πολλοί δήμοι της χώρας παρέμειναν «πράσινοι», ενώ ομοίως βάφτηκαν και οι περισσότερες περιφέρειες. Παρ’ όλα αυτά το ΠΑΣΟΚ βγήκε αποδυναμωμένο λόγω μνημονίου (αυτό δα έλειπε…), αν και δεν τιμωρήθηκε όσο θα του άξιζε.

Συμπέρασμα 2ο: Η ΝΔ προσπαθεί να μαγειρέψει τα αποτελέσματα ώστε να μοιάζουν ελκυστικά αλλά οι εσωκομματικές της τριβές, οι αλληλοσπαραγμοί, το νέο κόμμα που ψήνεται και η ανεπαρκής πολιτική της πρόταση της στοίχησαν μικρούς και μεγάλους δήμους.

Συμπέρασμα 3ο: Το ΚΚΕ βελτίωσε τα ποσοστά του αλλά έμεινε με την…Πετρούπολη στο χέρι. Η σκληρή γραμμή για καθαρόαιμους κομματικούς συνδυασμούς το άφησε για μια ακόμα φορά να βρυχάται σαν ποντίκι.

Συμπέρασμα 4ο: Η…λοιπή Αριστερά τσίμπησε κάτι ψιλά, αφού προσχώρησε σε λογικές συνεργασίας και ανώδυνων προτάσεων, μπροστά στο φάσμα της εξαφάνισής της. Σε κάποιο βαθμό δικαιώθηκε, όμως το φάσμα που λέγαμε παραμένει.

Συμπέρασμα 5ο: Το ΛΑΟΣ παραμένει καθηλωμένο σε ποσοστά ασφαλείας (για την δημοκρατία) αλλά δε λέει να ψοφήσει και δε θα ψοφήσει όσο υπάρχουν καταστάσεις κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής αστάθειας, όπου ενδημεί ο φόβος και γονιμοποιείται ο λαϊκισμός και ο εθνικισμός. Κι αυτό δεν το λέω εγώ, το λέει η ιστορία.

Συμπέρασμα 6ο: Η αποχή, τα λευκά και τα άκυρα είχαν την τιμητική τους, αλλά είναι δύσκολο να κρίνει κανείς αν αποτελούν μια συνειδητή στάση ή προϊόν της ραστώνης του καναπέ και της απολίτικης σκέψης που κυριαρχεί.

Κάπως έτσι συντίθεται το ψηφιδωτό της παρούσας πολιτικής σκηνής. Δε θα ασχοληθώ με τον δικομματισμό. Συνεχίζει να χρησιμοποιεί τις ίδιες πολιτικές, τα ίδια τεχνάσματα, τα ίδια όπλα και την ίδια κούφια ρητορεία. Εξακολουθεί να έχει υποστηρικτές καθ’ έξιν κι από αδράνεια. Είναι χρεωκοπημένος πολιτικά και ηθικά. Θα ασχοληθώ ωστόσο με την Αριστερά που με πονάει. Παρατηρεί κανείς ότι στους δήμους που κατέβηκαν ψηφοδέλτια συνεργασίας με αριστερούς δημάρχους είτε τους κέρδισαν, είτε είχαν μια αξιοπρεπή πορεία και ανάλογη εκπροσώπηση. Δείτε τα Γιάννενα, το Βόλο, την Πάτρα και ένα σωρό άλλες περιοχές. Αυτό δε σημαίνει τίποτε; Σε τόσο μεγάλους δήμους οι κομματικοί μηχανισμοί των ισχυρών δε λειτούργησαν; Φυσικά και λειτούργησαν και μάλιστα λυσσασμένα. Απλά είναι ξεκάθαρο ότι οι ψηφοφόροι έχουν άποψη για τον τόπο τους και ρέπουν προς τις συνεργασίες ή έστω προς την αποδοκιμασία της άτεγκτης κομματικής εντολής. Τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα βέβαια ήταν αυτά της Αθήνας και της Θεσ/κης, όπου το κυβερνόν κόμμα, πονηρά σκεπτόμενο, υιοθέτησε τη στήριξη εξωκομματικών υποψηφίων και δε βγήκε χαμένο. Στον αντίποδα, παραδείγματα όπως της οικείας μας Λευκάδας όπου τα δύο αριστερά κόμματα πέτυχαν τον άθλο να συγκεντρώνουν 33% στον πρώτο γύρο και να μην υπάρχουν στον δεύτερο! Έλεος!

Δε θέλω να ρίξω τα βάρη ξεχωριστά στον Α ή τον Β αριστερό σχηματισμό, αν και θα μπορούσα πολύ εύκολα να το κάνω. Τα βάρη πέφτουν σε όλους ανεξαιρέτως. Στον ΣΥΡΙΖΑ και τον ΣΥΝ που αποτελούνται από άπειρες ετερόκλητες συνιστώσες, δίχως όμως κοινή εκφορά λόγου, με αποτέλεσμα να έχουν χαθεί στον λαβύρινθο της πολυφωνίας. Στην κουβελική Αριστερά που επιθυμεί όταν μεγαλώσει να γίνει ΠΑΣΟΚ. Στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά που ώρες- ώρες καταντάει γραφική. Και φυσικά στο μουσειακό πλέον είδος που λέγεται ΚΚΕ, το οποίο επιδιώκει να σαλτήσει με τη μία από το περιβάλλον του στυγνού καπιταλισμού στον απόλυτο σοσιαλισμό, άσχετα με το πόσες φορές θα γκρεμιστεί στο φαράγγι που χάσκει ανάμεσά τους. Ε, ναι λοιπόν! Η Αριστερά έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την αποδόμηση της πολιτικής ζωής της χώρας!

Ας ξαναγυρίσω στο παράδειγμα της Λευκάδας για να γίνω πιο σαφής. Δε μιλάμε για έναν απλό συμψηφισμό δυνάμεων. Μια συνεργασία στις αυτοδιοικητικές εκλογές θα δημιουργούσε ένα άλλο κλίμα που θα λειτουργούσε από μόνο του θετικά, προσθετικά, παραγωγικά στους ψηφοφόρους. Θα γεννούσε ελπίδες, ρεύμα, θα έδινε διέξοδο σε εγκλωβισμένους, ακόμα και σε θυμωμένους. Αντ’ αυτού προτιμήθηκε ο σεχταρισμός και η απομόνωση. Μια κοινή αριστερή κίνηση πανθομολογουμένως θα είχε κερδίσει τον δήμο. Τώρα αριθμούν μερικούς αντιπροσώπους, στα δάχτυλα του ενός χεριού. Το ίδιο ισχύει φυσικά και σε πανελλήνια κλίμακα. Η Αριστερά θα μπορούσε με αξιώσεις να διεκδικήσει 30, 40, ίσως και περισσότερους δήμους σε όλη τη χώρα. Και το κέρδος δε θα ήταν το ότι ο χάρτης θα βαφόταν κόκκινος. Όλα τα χρώματα του Θεού είναι, δεν είμαι ρατσιστής. Το ζήτημα είναι ότι θα άλλαζαν πολιτικές. Η αγωνιστική στάση μιας πλειάδας δημάρχων, αυτόνομα ή και μέσω της ΚΕΔΚΕ, θα αποτελούσε την αιχμή του δόρατος στην πίεση προς την κεντρική εξουσία, θα έβαζε φρένο στις αρνητικές συνέπειες του Καλλικράτη, θα αποτελούσε μια ισχυρή φωνή στην κοινωνία, θα γινόταν η ίδια η φωνή των λαϊκών στρωμάτων, θα έκανε την Αυτοδιοίκηση πιο ανθρωποκεντρική, πιο ανθρώπινη.

Να διευκρινίσω σε αυτό το σημείο ότι δε μιλάω για μια εξαναγκαστική ταύτιση ιδεολογιών ή πολιτικών. Δε θα ήταν απαραίτητο ο Παπαδημούλης να γίνει κουκουές, ούτε ο Γόντικας αναθεωρητής. Μιλάω για μια συμπαράταξη δυνάμεων σε επίπεδο αυτοδιοικητικό και μόνο, όπως θα κατεβαίναμε όλοι μαζί σε μια πορεία διαμαρτυρίας (που ούτε καν αυτό δεν μπορούμε να πετύχουμε). Οι συνθήκες ήταν σχεδόν ιδανικές. Όλες οι αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις ήταν ενάντια στο Δ.Ν.Τ. και στο μνημόνιο, κόντρα στις μονοπωλιακές πρακτικές της Ε.Ε., αντίθετες στον Καλλικράτη και τα παραφερνάλια του και γενικά είχαν μια πληθώρα επιχειρημάτων να τις ενώνουν.

Επιπρόσθετα θα μπορούσαν να αγκαλιάσουν και υγιή στοιχεία των τοπικών κοινωνιών, αν μη τι άλλο όλους τους απογοητευμένους από την κεντρική εξουσία, τους οργισμένους με την καταστροφική οικονομική διαχείριση, τους ανεξάρτητους διανοούμενους. Θα μπορούσε κάλλιστα να δημιουργηθεί ένας ισχυρός πόλος που θα συσσωμάτωνε όλη αυτή την δυναμική, ακόμα και την οργή που για διάφορους λόγους δεν μπορεί να ξεσπάσει στο πεζοδρόμιο. Θα δινόταν επίσης χώρος έκφρασης σε νέους που απεχθάνονται την άγονη επαναληψιμότητα της πολιτικής αρένας, αλλά και σε όσους κινήθηκαν προς ανεξάρτητους συνδυασμούς, ως το μη χείρον. Έτσι συγκροτούνται τα «πλατιά λαϊκά μέτωπα» ή οι «ενεργές κινήσεις πολιτών», για να δανειστώ φράσεις από τα προγράμματα της Αριστεράς. Έτσι, όχι με περιχαράκωση.

Αντίθετα, συνεχίζουμε να υψώνουμε τείχη. Συνεχίζουν οι καρεκλοκένταυροι του Περισσού και της Κουμουνδούρου να ζεσταίνουν τους θώκους τους. Εξακολουθούν να διατυμπανίζουν την «καθαρότητα» της πολιτικής τους γραμμής, δίχως να αφουγκράζονται πραγματικά την κοινωνία, χωρίς καν να λαμβάνουν υπόψην τους την κοινωνία. Κι όποιος αποκλίνει από αυτήν την «αγία γραμμή», από αυτή τη δέσμη φωτός που πηγάζει άνωθεν ωσάν από το Άγιο Πνεύμα, τραβάει και μια διαγραφή, έτσι για να του βρίσκεται. Καλή ώρα, ετούτο το άρθρο, θα ήταν λόγος ικανός για να με διαγράψει το κόμμα που ψηφίζω, αν βέβαια ήμουν κομματικό μέλος. Δεν είμαι όμως. Επιδιώκω να είμαι μια ανένταχτη αριστερή φωνή που ζητάει να ακουστεί. Μια κριτική σκέψη που δεν αποδέχεται θέσφατα και ένας άνθρωπος (ελάχιστος, αλλά όχι ανύπαρκτος) που αναγνωρίζει τα λάθη του και επιθυμεί κι από τους άλλους να κάνουν το ίδιο.

Υπάρχουν και χιλιάδες άλλοι που δεν σκοπεύουν να γίνουν ποτέ πρόβατα σε μαντρί. Και όσο η κρίση της πολιτικής θα βαθαίνει και τα προβλήματα θα οξύνονται, οι ανεξάρτητες αυτές φωνές θα δυναμώνουν επιζητώντας αριστερές, προοδευτικές λύσεις, τουλάχιστον στις τοπικές τους κοινωνίες. Τα προβλήματα του Μεγανησιού δεν μπορούν να περιμένουν την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού για να λυθούν οριστικά. Πρέπει κάποιοι να τα πάρουν στις πλάτες τους μέχρι να γίνει η κοινωνία σοσιαλιστική. Ο παππούς ενδιαφέρεται για το γιατρείο και ο νέος για την εργασία, ο επιχειρηματίας για τον τουρισμό και ο γονιός για τα σχολεία. Και όλοι μαζί για τις υποδομές. Η Αριστερά πρέπει να έχει προτάσεις και ανθρώπους για να τα τρέξουν όλα αυτά, με τον πιο κοινωνικά δίκαιο τρόπο, ακόμα και στα πιο αντίξοα περιβάλλοντα. Η Αριστερά πρέπει να είναι παρούσα και να δίνει μάχες σε όλες τις κοινωνίες και σε όλους τους τόπους αν δε θέλουμε να σβήσει η ελπίδα. Ειδάλλως, δεν έχει λόγο ύπαρξης και το λέω με πλήρη ευθύνη και σοβαρότητα.

Μέχρι λοιπόν να ξεβαλσαμώσουμε τον Λένιν ή μέχρι να βγάλουμε από την κρυογενετική μονάδα τον Μπερλίνγκουερ, καλό θα ήταν να συνεργαστούμε. Manus manum lavat, το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο. Οι Δημοτικές εκλογές τελείωσαν και η ευκαιρία αυτή χάθηκε. Θα έρθουν όμως άλλες. Δε θέλω να παραστήσω τον πολιτικό προφήτη, αλλά φοβάμαι ότι τα αμέσως επόμενα χρόνια το πολιτικό σκηνικό θα ανασκαφτεί από άκρη σ’ άκρη. Το τσουνάμι του καπιταλισμού θα ξεσπάσει μέσα σε ορυμαγδό και τότε τα χωριστά τσανάκια θα τα πάρει το κύμα. Οι ενωτικές μορφές αντίστασης ίσως να επιβιώσουν. Ας αφυπνιστούν λοιπόν οι πεφωτισμένοι συγκλητικοί των αριστερών κομμάτων κι ας κινηθούν ανάλογα. Ή εν τέλει, ας κάνουν στην άκρη, αν δεν μπορούν να είναι πρωτοπόροι. Η κοινωνία ετοιμάζεται να τους προσπεράσει.

23 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα Παναγιώτη,

Χαίρομαι που επέστρψες δυνατός και ακμαίος απο τις εκλογές. Καιρό είχαμε να σε δούμε.
Βέβαια ανοίγεις ενα μεγάλο θέμα για τη σύγκλιση της Αριστεράς που θέλει πολύ συζήτηση.
Κάποια στιγμή είχε ερωτηθεί η Αλέκα για τον ενιαίο Συνασπισμό και είχε πει οτι ενώ η κεφαλή ήθελε την ένωση η βάση παρέμενε χωρισμένη αφού στις τοπικές κ συνδικαλιστικές εκλογές πήγαινε με διαφορετικά ψηφοδέλτια. Εκεί κ για μένα είναι ουσια. Η βάση. Αν εμείς θέλουμε κ πιστέψουμε θα ακολουθήσουν κ αυτοί. Πράγματι μια ενωμένη Αριστερά (έστω κ με τις σημαντικές διαφορές που έχει) αυτόν το καιρό τον δύσκολο θα έδινε ελπίδα στο λαό για το μαύρο μέλλον που μας ετοιμάζουν.

Tom

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@Tom
Κι εγώ χαίρομαι που σας ξαναβρίσκω!

Σαφώς και είναι μεγάλο θέμα η προοπτική μιας ενιαίας Αριστεράς, αλλά δε μένω εκεί. Μέχρι ενός τέτοιου σημείου μπορούν να μεσολαβήσουν πολλά άλλα βήματα και το προσφορότερο θα ήταν η συνεργασία στις Αυτοδιοικητικές εκλογές. Αυτό θέλω να τονίσω. Μιας και το άρθρο πήγε στον τοπικό τύπο και σε Λευκαδίτικα μπλογκ, ήδη προσλαμβάνω τα πρώτα μηνύματα και προς μεγάλη μου έκπληξη είναι μάλλον θετικά. Οψόμεθα.

Protofasism είπε...

ΚΟΜΟΥΝΙΑ,ΚΟΜΟΥΝΙΑ ΘΑ ΓΙΝΕΤΕ ΣΑΠΟΥΝΙΑ!

RIZOPOULOS GEORGIOS είπε...

Να ρίξω και γω ένα σύνθημα: Πρωτοφασίσμ.πρωτοφασίσμ είσαι ένας αυνανίσμ… Καλό εεε? Και στο φινάλε φινάλε τι σαπούνι να γίνει ο έρμος ο Κονιδάρης? Το πολύ-πολύ να γίνει Παπουτσάνης Μασσαλίας . Σιγά τον καλλωπισμό…. Η βλακεία σου χρειάζεται τουλάχιστον άκουα φόρτε για να ξεπλυθεί.

RIZOPOULOS GEORGIOS είπε...

Ζητώ συγνώμη από τον οικοδεσπότη Π.Κονιδάρη για το προηγούμενο σχόλιο μου. Ελπίζω να μην ξεκίνησα μια σειρά από ‘τρολιές’ (ρε τι πάθαμε στα γεράματα…) όπως συμβαίνει τελευταία σε άλλα μπλογκς. Ειλικρινά δεν θα το ήθελα, γι αυτήν εδώ την ποιοτική γωνιά. Αν νομίζει ότι πρέπει: ‘ελεύθερος προς διαγραφήν’. Εξ’άλλου οι ηλίθιοι είναι προτιμότερο να αγνοούνται, αλλά το θυμικό μου προέτρεξε της διανοίας μου, τι να κάνουμε…

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@Rizo
Μερικοί φαίνεται έχουν στηρίξει τις ελπίδες της οικονομικής ανάκαμψης της χώρας στην εγχώρια σαπωνοποιϊα. Δε βαριέσαι, δε θίγομαι, εξάλλου δεν είμαι κομμουνιστής,κι αν ήμουν θα με είχαν διαγράψει :-)

Χωρίς τ' αστεία πάντως, ας μην υποτιμά κανείς αυτού του είδους το μίσος. Επανακάμπτει από καιρό σε καιρό και τώρα διανύουμε κάτι καιρούς, άλλο πράμα...

panos75 είπε...

Επέτρεψε μου να διαφωνήσω στο ότι ο Παπανδρέου στήριξε Καμίνη και Μπουτάρη σκεπτόμενος "πονηρά". Οι επιλογές αυτές προκάλεσαν μεγάλες αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ από τους παλαιοκομματικούς, οι οποίοι ήταν έτοιμοι να τον πυροβολήσουν σε περίπτωση αποτυχίας. Ήδη άλλωστε τα διάφορα παπαγαλάκια των μπλογκς είχαν έτοιμη την ατάκα ότι "η Φώφη θα έκανε περίπατο στην Αθήνα".

Άλλωστε και στο δικό μου δήμο (Νίκαια) το ΠΑΣΟΚ υποστήριξε τον επιτυχημένο απερχόμενο δήμαρχο Ρέντη ο οποίος πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ, αγνοώντας τις απειλές των τοπικών κομματόσκυλων. Αποτέλεσμα: άνετη νίκη του Ιωακειμίδη και καταποντισμός των ανταρτών.
(και ξεφορτωθήκαμε έναν από τους χειρότερους δήμαρχους στην Ελλάδα)

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@panos75
Το "πονηρά σκεπτόμενο" (το ΠΑΣΟΚ), που γράφω, δεν έχει απαραίτητα αρνητική χροιά, ίσα-ίσα που δείχνει τη διορατικότητα του Καρχιμάκη, ή και του ίδιου του ΓΑΠ αν υποθέσουμε ότι υπήρξαν προσωπικές του επιλογές. Μαζί με το παράδειγμα της Νίκαιας, της Ικαρίας και άλλα που δε μου'ρχονται δείχνουν μια μάλλον σωστή κρίση. Υπάρχει βέβαια ένα μεγάλο ζήτημα για το αν αυτό είναι μια κεντρική πολιτική επιλογή, που μάλλον δεν είναι. Πιθανότατα πρόκειται για πρόσκαιρες και συγκυριακές αποφάσεις. Σε κάθε περίπτωση όμως οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι και οι εκ των αριστερά ορμώμενοι απέλαβαν μια αυξημένη υποστήριξη από τους ψηφοφόρους, δείχνοντας το δρόμο. Αυτό είναι και το νόημα του άρθρου.

Όσο για τον χειρότερο Δήμαρχο που λες δε θα συμφωνήσω πλήρως, αν και ο φίλος μου ο Γιώργος που τον έχει τρεις μήνες απλήρωτο θα το έκανε ελαφρά τη καρδία :-)
Είναι πράγματι πολύ δύσκολο για έναν κομμουνιστή δήμαρχο να εφαρμόσει τη γραμμή του κόμματος του Περισσού στο σημερινό αυτοδιοικητικό περιβάλλον. Το καλοκαίρι που μας πέρασε σημαντικό στέλεχος του ΚΚΕ προσπαθούσε να με πείσει να κατέβω επικεφαλής ψηφοδελτίου την ίδια στιγμή που μου έλεγε ότι με τον Καλλικράτη δε θα ήθελε να είναι δήμαρχος ο ίδιος ούτε ένα μήνα! Στο τέλος βέβαια κατέβηκε αυτός υποψήφιος δήμαρχος (αλλού) :-)

panos75 είπε...

O Μπενετάτος ήταν κάκιστος δήμαρχος ακόμη κι'όταν ο δήμος χρηματοδοτούνταν κανονικά επί Πάκη. Όταν αντί να πληρώνεις τους υπαλλήλους σου διοργανώνεις εκδηλώσεις συμπαράστασης στο λαό της Βενεζουέλας, ανακύρηξης του δήμου σε αποπυρηνικοποιημένη ζώνη και μισθώνεις πούλμαν για να μεταφέρεις τα μέλη του κόμματος στις πορείες του ΠΑΜΕ, τότε δε σου φταίει κανείς άλλος για το οικονομικό χάλι του δήμου.

Επιπλέον, δε γίνεται να σου έρχονται οι καταστηματάρχες της κεντρικής πλατείας του δήμου να σε παρακαλέσουν να τη φωτίσεις και να την καθαρίσεις για να μη χάνουν πελάτες, και η δική σου απάντηση να είναι ότι δε σε ενδιαφέρει αν κλείσουν τα μαγαζιά τους αφού το κόμμα δεν πιστεύει ούτως ή άλλως στον καπιταλισμό.

Ο άνθρωπος αποδείχτηκε άσχετος και ανίκανος. Εκτός από κολλημένους σταλινικούς, δεν υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος που να στεναχωρέθηκε από την (εξευτελιστική) ήττα του.

Ανώνυμος είπε...

Την κριση σου για την "κουβελικη αριστερα" απο τον Καρατζαφερη την ξεσηκωσες Παναγιωτη ή απο τον Ντινόπουλο?

espectador είπε...

Δεν ξερω γιατι αλλα στο προηγουμενο σχολιο δεν περιεληφθηκε το nick μου.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@espectador
Έλα τώρα, το εκλαμβάνω ως πείραγμα. Αλλιώς θα πρέπει να παρεξηγηθώ χοντρά. Πάντως καλού κακού γκούγκλισα το "κουβελική αριστερά" και μου έδωσε μόνο 12 αποτελέσματα, εκ των οποίων τα μισά από το άρθρο μου, άρα δικαιούμαι να πω ότι διατηρώ ακόμα ένα ποσοστό γνησιότητας στην εκφορά του λόγου. Όσο για την άποψη που διατύπωσα δεν την αλλάζω παρ' ότι σέβομαι πολύ το ήθος και την ποιότητα του Κουβέλη ως ανθρώπου και πολιτικού.

RIZOPOULOS GEORGIOS είπε...

Παναγιώτη με το συμπάθιο αλλά θεωρώ ότι είσαι λίγο ανακόλουθος όταν λες από τη μια ότι σέβεσαι το ήθος και την ποιότητα του Κουβέλη ως ανθρώπου και πολιτικού και από την άλλη να λες ότι θέλει να γίνει ΠΑΣΟΚ όταν ‘μεγαλώσει’. Μαθηματικώς δηλαδή αν το πάρεις ,με την επαγωγική ιδιότητα, προκύπτει ότι σέβεσαι το ήθος και την ποιότητα κάποιου που θέλει να γίνει ΠΑΣΟΚ (!!??) όταν ‘μεγαλώσει’….ε? Φτου κακά και σκόρδα…..

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@Ριζό
Μη γίνεσαι προβοκάτορας!
Αυτό που λέω είναι ότι στη μία (σχεδόν τυχαία, εννοώ εκτός πολιτικής) συνάντησή μας μου δημιουργήθηκε η αίσθηση υγειώς σκεπτόμενου ατόμου. Αυτό δεν έχει σχέση με την πολιτική του θέση και τις εξ αυτής ορμώμενες επιλογές. Σε κάθε κόμμα υπάρχουν άνθρωποι που μπορείς να τους σέβεσαι χωρίς να ασπάζεσαι απαραίτητα και το περιεχόμενο της πολιτικής τους. Όσο για το ήθος του (κοινωνικά και όχι πολιτικά μιλώντας), θεωρώ ότι είναι αναμφισβήτητο, έχεις άλλη άποψη;

RIZOPOULOS GEORGIOS είπε...

Ασφαλώς όχι, εκτιμώ πάρα πολύ τον Κουβέλη –χωρίς να τον γνωρίζω προσωπικά-, κυρίως γιατί αποπνέει μια πραότητα και σοβαρότητα συνδυασμένη με υψηλή μόρφωση (και οι 3 ‘ποιότητες’ είδος υπό εξαφάνιση μεταξύ των πλείστων πολιτικών), αλλά γιατί προβοκάτορας ρε συ Παναγιώτη? Μη με πληγώνεις και είμαι και ευαίσθητο παλικάρι και σε κρίσιμη ηλικία για κανένα ισχαιμικό…(μακριά από εμάς). Μια διαπίστωση καλοπροαίρετη έκανα, που πρέπει να παραδεχτείς ότι είχε βάση. Anyway, no hard feelings (από μεριάς μου τουλάχιστον).

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@Rizo
No hard feelings either :-)

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

Χα! Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στον τοπικό έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο και εν μέρει πέτυχε τον στόχο του αφού φαίνεται να ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά των κομμάτων. Όχι βέβαια πάντα στη λογική της συζήτησης :-)

Θαυμάστε στο www.meganisinews.wordpress.com
την ανάρτηση «Απάντηση στην ανοιχτή επιστολή του Π.Κ.»

espectador είπε...

Παναγιωτη σου ζητω συγγνωμη για τον ατυχο (τουλαχιστον) παραλληλισμο. Αλλα με εκνευριζει αυτη η "αναλυση" προθεσεων καποιου πολιτικου χωρου, που για πολλους λογους δεν μπορουσε πια να συνυπαρξει με τον αλλοπροσαλλο και ανευ προοπτικης ΣΥΡΙΖΑ, ο οποιος προσπαθωντας να εξισορροπησει 45 διαφορετικες γνωμες εχει πεσει σε τελμα απο το οποιο μαλλον δεν θα βγει. Απο κει μεχρι το "θελει να γινει Πασοκ οταν μεγαλωσει" ειναι αυθαιρετη εκτιμηση. Η γνωμη σου, δεν λεω, αλλα περιεχει μια κακια η οποια δεν στηριζεται και πουθενα. Εκτος αν την στηριζεις στις υποψηφιοτητες Καμινη και Μπουταρη, οποτε δεν εχω να πω τιποτα.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@espectador
Ε, όχι και δε στηρίζεται πουθενά η εκτίμησή μου. Ρίξε μια ματιά στο ποιοι πλαισιώνουν τον Κουβέλη και μετά δες τις κατά καιρούς τοποθετήσεις τους και θα βγάλεις χρήσιμα συμπεράσματα. Τεσπα, ο χρόνος θα μας κρίνει όλους. Ελπίζω.

Ανώνυμος είπε...

geia sou...

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@Ανώνυμος
Γειά σου και σένα!

ΜΑΙΡΗ Η. είπε...

Παναγιώτη, γειά σου, μετά από παρα πολύ καιρό. Διαβάζω τα σχόλια για τις εκλογές, αλλά έχω χάσει πολλά επεισόδια. Έχω και μια απορία: αυτόν τον καημένο τον Βεργίνη, πώς σας πήγε η καρδιά και τον αφήσατε εκτός? Χα, χα!! Φιλιά πολλά! ΜΑΙΡΗ Η.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@Μαίρη
Ο αγαπητός Βεργίνης είναι πράγματι στην αντιπολίτευση του Δήμου Λευκάδας, αλλά αυτό είναι κάτι που δε μας απασχολεί στο Μεγανήσι αφού ο Καλλικράτης μας άφησε αυτόνομο δήμο και γλιτώσαμε (σε κάποιο βαθμό) απ' όλους αυτούς. Η πλάκα είναι ότι αν η ΝΔ δεν ήταν πολυδιασπασμένη στη Λευκάδα (όπως και αλλού) ο αγαπητός Βεργίνης θα ήταν τώρα δήμαρχος...