ΤΟ ΚΑΛΟ ΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ

Οπαλάκια!

Επιστροφή -σου λέει- του ασώτου...

Καιρό είχα να εμφανιστώ στο διαδικτυακό λημέρι μου και μερικοί φίλοι με πήραν τηλέφωνο για να δουν αν είμαι καλά! Τους ευχαριστώ για το ενδιαφέρον, αλλά το καλοκαίρι δεν είμαι ποτέ καλά! Πολλή δουλειά γαρ. Ειδικά φέτος, το νησί πλημμύρισε από κόσμο -περισσότερο από κάθε άλλη φορά- και σε πείσμα της εξελισσόμενης οικονομικής κρίσης. Αν σ' αυτό προσθέσει κανείς τις δεκάδες πολιτικές επαφές λόγω των επερχόμενων Δημοτικών εκλογών (κι αφού για τρίτη συνεχή φορά θα εκτεθώ στην κρίση των συντοπιτών μου- ελπίζω με την ίδια επιτυχία), καταλαβαίνει κανείς ότι η αποχή μου από το μπλογκ μόνο για διακοπές δεν ήταν. Αφού δε με χώρισε και φέτος η Σοφία, μάλλον θα με υποστεί ισόβια.

Σιγά σιγά λοιπόν επανερχόμαστε στα καθ' ημάς. Δε θα μπω κατευθείαν στο σχολιασμό της επικαιρότητας μιας κι έχουμε χρόνο μέχρι να γίνει η επανάσταση. Θα αναφερθώ μόνο σε μια ευχάριστη έκπληξη που μου επιφύλαξε το τέλος του καλοκαιριού. Μια μέρα, που λέτε, έλαβα ένα μέιλ από φίλο του ιστολογίου που -ούτε λίγο, ούτε πολύ- μου ανέφερε την πρόθεσή του να μου χαρίσει ένα τμήμα της βιβλιοθήκης του! Όχι βέβαια για την αφεντιά μου, αλλά για να ενισχυθούν οι βιβλιοθήκες του μικρού μας νησιού με όποιον τρόπο θεωρούσα εγώ προσφορότερο. Εκτιμώ πολύ τους ανοιχτόκαρδους και ανοιχτοχέρηδες ανθρώπους. Ε λοιπόν, εκτιμώ ακόμα περισσότερο αυτούς που επιδαψιλεύουν βιβλία! Ήδη έβαλα θέμα Η.Δ. στο Πολιτιστικό Κέντρο την αποδοχή της προσφοράς για τη Δημοτική Βιβλιοθήκη (4 κούτες με ιστορικά, λογοτεχνικά κτλ βιβλία).

Και επειδή τέτοιου είδους πράξεις δεν μπορούν να κρύβονται στην σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, το όνομα του ευγενούς δωρητή είναι Χρήστος Κολοκοτρώνης. Εκ μέρους των Μεγανησιωτών τον ευχαριστώ δημόσια και εγκάρδια και εύχομαι κάποια στιγμή να γνωρίσω τον γενναιόδωρο φίλο από κοντά.