QVO VADIS ΜΩΡΗ ΕΥΡΩΠΗ ?

Να’ ναι καλά τα τέκνα μου, μου έχουν κλέψει κάθε σταλιά χρόνου, κάθε κουάρκ ικμάδας και επιπρόσθετα έχουν γεμίσει κάθε κυψελίδα του παραζαλισμένου μυαλού μου. Θα τους το ξεπληρώσω στα γερατειά μου.
Είπαμε όμως! Δεν έγραψα για τη Γιουροβίζιον, δεν έγραψα για τον τσιγαρονόμο, δεν έγραψα για το γάμο του Άδωνη, δεν έγραψα για τα πάρτι του «Καβαλιέρε» στη Σαρδηνία ή για τη φωτογραφία που κοτσάρισε στο στήθος του ο Καντάφης τώρα που γίνανε φιλαράκια, μέχρι που δεν έγραψα ούτε ένα τόσο δα σχόλιο σε άρθρο του Καλοπροαίρετου, νισάφι πιά! Για τα αποτελέσματα των εκλογών στην ήπειρο που έλκει το όνομά της από μια εφήμερη κουτσουκέλα του Δία, δεν κρατιέμαι να μη σχολιάσω. Έτσι, για να δω ποιοι θα στραβομουτσουνιάσουν (ο εκδότης μου σίγουρα). Τουτέστιν, Ευρωεκλογές.

Τί’ χες Γιάννη; Τι’ χα πάντα.
(Ή ακόμα καλύτερα: Τι κάνεις Γιάννη; Κουκιά σπέρνω!)

Αν περιμένετε να σκιαγραφήσω με καλολογικά στοιχεία τα κόμματα εξουσίας, αλλάξτε ιστολόγιο με ήσυχη συνείδηση. Οι νεοφιλελεύθεροι και οι σοσιαλιστές στην Ευρώπη αντέχουν παρά την κρίση, την οποία οι ίδιοι προκάλεσαν. Η αναρχία του καπιταλισμού που υπηρετούν πιστότερα κι από όσο ο Εύμαιος το ξενιτεμένο αφεντικό του, μοιάζει με μια γιγάντια κατσαρίδα: είναι βρομερή, μα επιβιώνει σε όλα τα κλίματα.
Ρεμούλες, μίζες, διαπλοκή, σκάνδαλα, οικονομικό ξεζούμισμα στις μεσαίες και κατώτερες τάξεις, τυφλή υποταγή στις ντιρεκτίβες που εισηγούνται φορντικοί καλοταϊσμένοι οικονομο- τεχνοκράτες και, τέλος, πασπάλισμα του γλυκού με κορώνες εθνικιστικής υπερηφάνειας ή πρασινούλικες οικολογικές πινελιές.
Επιβίωσε και ο Σαρκοζί, επιβίωσε και η Μέρκελ, επιβίωσε και ο Μπερλουσκόνι επιβίωσαν και τα δικά μας βλαστάρια. Εντάξει, μια σφαλιαρίτσα την έφαγαν, όχι όμως από κείνες που σε ρίχνουν στον Καιάδα του χρονοντούλαπου (τι θυμήθηκα ο άθλιος!), ως χωλό τέκνο. Μάλλον από κείνες που ελπίζουν να σε συνετίσουν. Σεβαστή η ετυμηγορία (έτσι δε λένε;). Και καταδικασμένη.
Οι κρατούντες έχουν εξάλλου κάνει τα κουμάντα τους. Μπορεί να μην ελέγχουν πλέον τα μέσα παραγωγής, είναι ωστόσο κολλητάρια με αυτούς που τα ελέγχουν. Κι επιπρόσθετα με αυτούς που βαυκαλίζουν τις συνειδήσεις και ελέγχουν τα μυαλά με τον τηλεοπτικό τους βόρβορο. Είμαστε χαμένοι από χέρι δηλαδή; Όχι δα! Για αρχή κλείστε τις τηλεοράσεις (η βαριάντα του να τις πετάξετε από το μπαλκόνι, παρότι αντιοικολογική, είναι απολύτως αποδεκτή).

Και τώρα ανοίξτε τα μάτια σας. Είδατε τι ωραία που είναι;


Κακομελέτα κι έφτασε.

Τη συντηρητική της στροφή η μπαμπόγρια ήπειρος την πήρε τόσο απότομα που κανονικά θα έπρεπε να της πάρουν το δίπλωμα οδήγησης και τις πινακίδες. Κόντεψε να το στουκάρει το όχημα στο ακροδεξιό βραχάκι. Πράγματι, στη Βρετανία το BNP εξέλεξε για πρώτη φορά ευρωβουλευτή με το σύνθημα «Οι βρετανικές δουλειές στους Βρετανούς». Στην Ολλανδία θριάμβευσε ο Γκερντ Βίλντερς με συνθηματολογία αντάξια του «Εμείς δεν είμαστε ρατσιστές, αυτοί είναι Τούρκοι». Καλά, για την Αυστρία δεν το συζητάμε, ενώ τόσο η Λέγκα του Βορρά στην Ιταλία όσο και ο Λεπέν στη Γαλλία δεν έχουν παράπονο. Τα πιο μαύρα μαντάτα ήρθαν από την Ουγγαρία, όπου έχουν αρχίσει ήδη οι οπαδοί του νικητήριου κό(ω)μματος FIDESZ να βάζουν φωτιές στα σπίτια και να δολοφονούν εν ψυχρώ τους τσιγγάνους.
Στο Ελλαδιστάν τώρα, δεν υστέρησε και το ψηφοδέλτιο με τη φωτογραφία. Και δεν εννοώ αυτό του μακάριου Βεργή αλλά αυτό του εθνάρχη και πάλαι ποτέ συνθηματοποιού Καρατζαφέρη (του ανήκει πνευματικά το αλήστου μνήμης τηλεοπτικό σποτ «Ο άντρας ξεχωρίζει για δύο πράγματα. Το ένα είναι η κολώνια του!», καθώς και το γνωστότερο «Χέρι-χέρι…»). Προεκλογική εκστρατεία με εθνικιστικό λαϊκισμό και με τον αρχηγό να κραδαίνει δωροεπιταγή ενός εκατομμυρίου μπροστά στα κρεμασμένα σαγόνια των τηλεθεατών. Μαζεύοντας τριγύρω του μια δράκα φασιστοειδών, έκανε –όπως έγραψα και σε φιλικό ιστολόγιο- το φόβο παντιέρα και τη μισαλλοδοξία σάλπιγγα.

Το χειρότερο με αυτούς τους τύπους δεν είναι το ότι αναπαράγουν το μίσος. Είναι το ότι αναπαράγονται από το μίσος, όπως τα Γκρέμλινς από το νερό. Εκμεταλλεύονται περιόδους πολιτικής αστάθειας για να διεγείρουν, όχι τον ορθολογισμό και τη δημιουργική σκέψη, μα το ποταπό θυμικό του πολυθρύλητου μέσου πολίτη. Βέβαια, οι εγχώριοι δεν κάνουν διακρίσεις, οφείλω να το ομολογήσω. Κατηγορούν αδιακρίτως τσιγγάνους, μαύρους, Αλβανούς, Σκοπιανούς και μουσουλμάνους. Όλους αυτούς δηλαδή που προφανώς αποστερούν το Lebensraum, το «ζωτικό χώρο» από τους γηγενείς άρειους και όσους έχουν να επιδείξουν καθαρότητα αίματος από την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου –τουλάχιστον.
Μετά το πρόσφατο εκλογικό τους αποτέλεσμα μπορούν πλέον ανενδοίαστα τα στελέχη του ΛΑΟΣ να αφήνουν τις φλέβες στο λαιμό τους να φουσκώνουν όχι μόνο πια από θυμό αλλά και από έπαρση. Γιατί όπως και να το κάνουμε ο σωστός ο άντρας ξεχωρίζει για δύο πράγματα. Το δεύτερο μάλλον είναι η ξενοφοβία του.

Κάλλιο πέντε και στο χέρι…

Μες στην καλή χαρά το κόμμα του ηλίανθου. Δεν πήρε βέβαια το ποσοστό που του υπόσχονταν οι δημοσκόποι (σάμπως πέτυχαν και τίποτις αυτοί οι τελευταίοι;), αλλά κάλλιο πέντε και στο χέρι, αφού τσίμπησαν κι έναν ευρωβουλευτή. Οι Πράσινοι στην Ευρώπη είχαν ανάλογη πορεία. Μέχρι εδώ καλά και άγια. Κάτι μου λέει όμως πως η ερωτική του σχέση με τους ψηφοφόρους θα υπάρξει ατελέσφορη, ακριβώς επειδή στην Ελλάδα η Οικολογία είναι μόδα. Και ό,τι είναι μόδα περνάει.

Μη βιαστείτε να με κατηγορήσετε πως απορρίπτω το Οικολογικό Μανιφέστο του Pierre Samuel του ’77 ή το πρωτόκολλο του Κιότο. Ίσα ίσα που έχω αλλάξει τους λαμπτήρες πυρακτώσεως, κλείνω τη βρύση όταν βουρτσίζω τα δόντια, έχω air condition inverter, έχω ρυθμίσει το θερμοστάτη του θερμοσίφωνα, ανακυκλώνω και δεντροφυτεύω, κάθε Μάη συμμετέχω στον καθαρισμό των παραλιών και οι σακούλες του φαρμακείου μου είναι χάρτινες ή βιοδιασπώμενες. Είμαι Οικολόγος; Σκατά είμαι. Γιατί όλα αυτά τα κάνω επειδή πρέπει, επειδή σκέφτομαι πως είναι χρήσιμα. Οικολόγος θα γίνω όταν θα κάνω τα ίδια δίχως να το σκέφτομαι, απλά και φυσικά, όπως μιλάω, γράφω ή πίνω καφέ.
Φοβάμαι λοιπόν –και μακάρι να αποδειχθώ κασσάνδρα- πως το μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων των Οικολόγων Πράσινων είναι σαν κι εμένα ή ακόμα χειρότεροι. Και πως απλά ψήφισαν διαμαρτυρόμενοι κι όχι λόγω των θέσεών του. Θέσεις που εξάλλου μένει να κατατεθούν και να υποστούν διαλεκτική τριβή. Παρ’ όλα αυτά, σώστε την καρέτα- καρέτα.

Μπήκαν τα γίδια στο μαντρί τα πρόβατα στη στρούγκα.

Οφείλω να αναγνωρίσω στο ΚΚΕ την αγωνιστικότητά του, την απαρέγκλιτη μαρξιστική του θεώρηση και την αιχμηρή του ρητορική απέναντι στα κακώς κείμενα. Κατά τα άλλα παραμένει αμετακίνητο, όπως εκείνα τα γρανιτένια μενίρ του Λένιν και πεπαλαιωμένο όπως τα μουχλιασμένα μονομπλόκ της σοβιετικής αρχιτεκτονικής.

Δε συμμερίζομαι λοιπόν τη –συγκρατημένη είναι η αλήθεια- ευφορία της ηγεσίας του για το εκλογικό αποτέλεσμα.
Κατά πως μου τα ψιθυρίζει η λογική μου, ένα κόμμα που θέλει να λέγεται προοδευτικό πρέπει να έχει τη δύναμη και τους μηχανισμούς να εξελίσσεται, να προοδεύει το ίδιο. Δεν αρκεί να παίρνεις το μέρος της εργατικής τάξης, πρέπει να της δίνεις και μια ελπίδα ρεαλιστική. Και όταν μιλάς για λαϊκό μέτωπο να έχεις κατά νου πως το μέτωπο προϋποθέτει ευρύτητα και όχι στοίχιση στο στενό σου μετερίζι. Αντίθετα, η κομματική γραμμή θυμίζει κλειστή στάνη και μάλιστα με ψηλό μαντρότοιχο. Μην τυχόν και φύγει κανένα πρόβατο. Έλα όμως που ψοφάνε ένα προς ένα. Και δεν μπορεί να μπει και κανένα καινούριο να ανανεώσει τον πληθυσμό ρε γαμώτο. Ακόμα χειρότερα, υιοθετήθηκαν και σχόλια με εθνικιστική χροιά. Άκουσα άλαλος την προηγουμένη των εκλογών τοπικό στέλεχος του ΚΚΕ να καταφέρεται εναντίον των Αλβανών καταλήγοντας: «Σ’ αυτό έχει δίκιο ο Καρατζαφέρης!». Και είναι κι αυτή η γλώσσα! Πέτρινη, όχι ξύλινη. Οι άμοιροι οι γονείς μου ψηφίζουν ΚΚΕ από τότε που γεννήθηκαν, αλλά μέχρι να πεθάνουν δε θα καταλάβουν ποτέ τι σημαίνει ο «πολυμέτωπος αγώνας του προλεταριάτου ενάντια στα ξένα μονοπώλια και το ιμπεριαλιστικό κατεστημένο».
Για να λέμε τη μαύρη αλήθεια η ευρωπαϊκή Αριστερά διέρχεται συνολικά μια κρίση διαρκείας, δεν είναι τοπικό το πρόβλημα. Αλλού αναγκάζεται να συνεργαστεί με τους σοσιαλιστές, αλλού να βάλει νερό στο κρασί της, αλλού να περιχαρακωθεί. Δε μπορεί να ευθύνεται όμως μόνο η ανηλεής επίθεση του συστήματος. Πόσo μάλλον που την εποχή της ακμής του καπιταλισμού η αριστερή ρητορεία υπήρξε αποτελεσματικότερη! Σημαντικό μερίδιο ευθύνης έχει και η ίδια η ριζοσπαστική Αριστερά που δεν κατάφερε να πείσει το μαζικό κίνημα για το δίκαιο του αγώνα στον οποίο το καλεί. Εν ολίγοις, δεν κατάφερε να κάνει τη δουλειά της.
Ευθύνη στα καθ’ ημάς πρέπει να αποδόσω και στην ολιγαρχία του Περισσού που κατασκευάζει ολοένα σύνορα και πνίγει τη διαφορετικότητα, ενώ θα έπρεπε να ανοίγει τους ορίζοντες του χώρου και του μυαλού. Το παρήγορο έρχεται από τις φήμες που φτάνουν στα αυτιά μου για αλλαγή πλεύσης και εσωτερικά ανανεωτικά ρεύματα. Για να επιστρέψω στην ηγεσία του ΚΚΕ ένα παλιότερο σύνθημα του: Οι άλλοι δεν αλλάζουν. Άλλαξε εσύ.

Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;

Πασοκικές τάσεις, αυτό έχουν. Όσο η πολιτική στροφή Αλαβάνου στο δοιάκι κρατούσε στην αριστερή όχθη το πλοιάριο, τα ποσοστά φούσκωναν σαν την ζύμη. Μετά, λες και ο ΣΥΡΙΖΑ αποκοιμήθηκε πάνω στο πουπουλένιο στρώμα του διψήφιου ποσοστού, το σκαφίδι ανέκρουσε πρύμνα προς το κέντρο του ποταμιού. Εκεί όμως έχει ρέματα, τα’ χει πει αυτά ο Τσιτσάνης («με παρέσυρε το ρέμα/ μάνα μου δεν είναι ψέμα» κτλ). Και στους αριθμούς ελλοχεύουν μύριες φούσκες όπως θα θυμάστε κι από την εποχή του Χρηματιστηρίου.
Η συμπάθεια έγινε αδιαφορία και μετά απόρριψη. Κι αυτό γιατί υπήρξε μια σχετική διγλωσσία, ένα ασταθές τραμπάλισμα που πάσχιζε ματαίως να συμψηφίσει τις αντίρροπες τάσεις. Αυτή που επιδίωκε ριζοσπαστισμό και την άλλη που καλόβλεπε τα αποφόρια του ΠΑΣΟΚ. Πάρτα τώρα. Γιατί σου λέει ο νοήμων ο άνθρωπος, φίλε μου, άμα θέλω να πάω στον ΓΑΠ δε μου χρειάζεται το όχημα του ΣΥΡΙΖΑ, παίρνω και το μετρό. Άσε που όλοι έχουν σήμερα από ένα τουλάχιστον –χρεωμένο- αυτοκίνητο.

Για την ευρωπαϊκή Αριστερά τα είπα, να μην τα ξαναλέω. Άμα δε βρίσκει ιδεολογική άκρη το ΚΚΕ, άντε να βρει ο Παπαδημούλης. Αυτό όμως δεν είναι δικαιολογία. Όπως δεν υπάρχει δικαιολογία και για τα γεγονότα του Δεκέμβρη, που δε διστάζω να τα ονομάσω εξέγερση, και όπου ο ΣΥΡΙΖΑ αντί να κερδίσει φίλους αυγάτισε τους εχθρούς του. Αυτό δεν οφείλεται βέβαια στο ότι «χάιδεψε τα αυτιά των κουκουλοφόρων», όσο στο ότι έσπευσε να αγκαλιάσει τα πολύπλοκα και δυσεξήγητα γεγονότα σε όλο τους το εύρος, πριν μπει στον κόπο να τα ερμηνεύσει στο μίνιμουμ.
Όσο κρατούσε ο σκυλοκαυγάς στο ΠΑΣΟΚ έβγαινε κερδισμένος. Μόλις κουλάρανε στην Ιπποκράτους όμως, δεν είχε κατορθώσει να πείσει τους επισκέπτες του. Μην ξεχνάμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το παιδάκι του ΣΥΝ που το σήκωναν στα χέρια για να φτάσει στο ταβάνι του 3%. Τώρα ενηλικιώθηκε και χρειάζεται να αποκτήσει το δικό του ύψος. Το δικό του αριστερό ανάστημα.

Το κόμμα της αποχής και το κώμα της εποχής.

Τελικά οι μισοί (τουλάχιστον στη Μεσόγειο, για τη Μαύρη θάλασσα δεν παίρνω όρκο) πήγαν για μπάνια. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν παίρνουμε ολυμπιακά μετάλλια στην κολύμβηση. Ειπώθηκε πως ήταν μιας μορφής αντίδραση. Την επόμενη φορά να δοκιμάσουν την απεργία πείνας. Μειώνει και τη χοληστερίνη. Βέβαια οι περισσότεροι έσπευσαν να πουν πως οι παραθεριστές ήταν δικοί τους ψηφοφόροι. Εγώ λέω πως ανήκαν στο ΚΕΚ (Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών, ντε, αυτό που σκοτώνει ζωντανά και πετούμενα με τον πιο οικολογικό τρόπο). Ο λόγος τους κι ο λόγος μου.
Για να σοβαρευτώ όμως –αν υποθέσουμε πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό- η αποχή από τις εκλογές ναι μεν σηματοδοτεί τη διάχυτη σιχασιά για το πολιτικό κατεστημένο, μα παράλληλα εκχωρεί και το μόνο όπλο που έχει ένας πολίτης. Είναι σα να βρίσκεσαι στο χείλος του γκρεμού και να σε έχει στριμώξει μια άγρια και πεινασμένη αρκούδα. Έχεις ένα όπλο με ένα μοναδικό βόλι μέσα για ξόδεμα. Τι κάνεις; Πυροβολείς την αρκούδα (σ’ αυτό οι ψηφοφόροι του ΚΕΚ πρέπει να είναι καλοί), ρίχνεις μια στο βρόντο ή στρέφεις την κάνη στον κρόταφό σου; Θέλω να πω, οι εκλογές έχουν να κάνουν και με την επιβίωση, σωστά;
Τι ελπίδα υπάρχει λοιπόν καταμεσίς στα άγρια θηρία; Η εντελώς υποκειμενική μου άποψη είναι –ελπίζω- διαυγής όσο και ανοιχτή σε συζήτηση: Αριστερά και μπροστά. Αυτό φυσικά σημαίνει πως τα κόμματα της παραδοσιακής Αριστεράς θα πρέπει να κατεδαφίσουν πολλά από τα στεγανά τους. Το ΚΚΕ να δείξει την τόλμη που απαιτούν οι αλλαγές και να αποβάλει τον αποστεωμένο σκληρό του πυρήνα. Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη μοιάζει πιο δεκτικός στις συνεργασίες, μα αυτό με την προϋπόθεση πως θα απεμπολήσει αμετάκλητα τις κεντρομόλες ροπές του. Ένα τέτοιο σχήμα δε θα είναι ένας πεζός συμψηφισμός αλλά θα αποκτήσει μια διαφορετική δυναμική και εξωστρέφεια και θα γίνει ο τρίτος πόλος που χρειάζεται η ελληνική κοινωνία.

Κάπως έτσι φαντάζομαι την ανατροπή του σαθρού σκηνικού. Και θαρρώ πως κάτι τέτοιο θα γίνει κατόπιν πολύ φυσικά, σαν το κλάμα ενός μωρού.


Ή μάλλον δύο.