ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΚΑΘΑΡΟ ΤΟ ΧΑΛΙ

"Εντάξει τώρα, μην κολλάτε στις παράπλευρες απώλειες. Η χρηστή κοινωνία χαρακτηρίζεται από την ευμάρεια των τραπεζών κι όχι από την ψυχική υγεία των πελατών τους. Άντε, γιατί με έχετε κουράσει όλοι εσείς οι διανοούμενοι και οι ουμανιστές. Έτσι μου' ρχεται ώρες-ώρες να πάρω το όπλο μου και να σας καθαρίσω, έναν προς έναν... "

Αυτά έγραφα προ ημερών για να στηλιτεύσω το ολοένα και πιο συχνό φαινόμενο του να παίρνει κάποιος -συνήθως νέος- ένα όπλο και να σκοτώνει αδιάκριτα. Αναρωτιόμουν πόσο χρόνο θα κάνει να μας επισκεφτεί το εξωτικό φρούτο. Και εκεί που αναρωτιόμουν, τακ-τακ ακούω στην πόρτα...

Διάβασα για"ξενόφερτο φαινόμενο", για "τυχαίο και μεμονωμένο γεγονός", για "περίεργο άτομο" που "φορούσε πάντα μαύρα". Εν τάξει. Μια στάλα λάσπη που έσταξε στο ακριβό χαλί της κοινωνίας, ας την χώσουμε γρήγορα από κάτω και ας ελπίσουμε να μην την πρόσεξε και κανένας.

Μόνο μη λερωθεί το χαλί. Το χαλί μετράει, κι όχι το μαύρο μας το χάλι. Μια κοινωνία που διαφημίζει τα όπλα, που αποστεγνώνει τον έφηβο από τά όνειρά του, που καταρρακώνει την αξιοπρέπεια, που γκετοποιεί τη διαφορετικότητα, που απομυζεί το νόημα της ύπαρξης, που με ιλουστρασιόν ψιμύθια προσπαθεί να φαίνεται καλοστεκούμενη, καθαρή και επιμελημένη, ενώ το χνώτο της ζέχνει την προϊούσα σήψη και στα μάτια της τσιμπλιάζει η κατιούσα θλίψη.

Υπάρχει και ελπίδα και λύση. Ένα χέρι και ένα χαμόγελο. Μια ζεστή κουβέντα και μια εξήγηση. Ένα δέντρο και ένας ήλιος. Υπάρχει λύση στο να μιλάμε, αντί να παίρνουμε φάρμακα. Στο να κολυμπάμε στη θάλασσα, αντί να σερφάρουμε στο διαδίκτυο. Στο να διαβάζουμε αντί να βλέπουμε τηλεόραση. Στο να ρεμβάζουμε τα σύννεφα αντί να αυξάνουμε την παραγωγικότητα μας. Να δώσουμε την ελπίδα σε αυτούς που τους ανήκει.

Γιατί αν δεν επιστραφούν σε όλους οι λύσεις κι οι ελπίδες, θα τις πάρουν οι νέοι μόνοι τους.

Τι κοιτάτε; Εμάς σημαδεύει. Ποιούς θέλετε δηλαδή να σημαδέψει;