Γι' αυτούς τους δύστυχους δε φτάνουν οι νεκροί και οι καταστροφές από τη βροντή της γης, έχουν και τις μετασεισμικές δονήσεις του ηγέτη τους. Τους αφιερώνω τούτο, μπας και ξυπνήσουν έγκαιρα και απεγκλωβιστούν από τα ερείπια που στρώνει γύρω τους η αλαζονική ηλιθιότητα του "Καβαλιέρε". Κι αφού πιάσαμε με τον Καλοπροαίρετο τη Μίλβα, ας ακούσουμε απ' αυτήν το παρτιζάνικο τραγουδάκι.
25 σχόλια:
Μόνο που αυτό δεν είναι το παρτιζάνικο αλλά το παλιότερο εργατικό τραγούδι (από διασκευή του οποίου προέκυψε το παρτιζάνικο).
Ή έτσι νομίζω τουλάχιστον.
@Μπουκανιέρος
Ορθώς νομίζεις, αλλά είχα υποσχεθεί στον παραγωγό να βάλω και τη Μίλβα να παίξει.
Το Bella ciao έχει γνωρίσει διάφορες εκδοχές, μεταξύ των οποίων η αντάρτικη ήταν η πιο διαδεδομένη, γι' αυτό και η συνειρμική μου γλίστρα.
Βρε μανία να μη με αφήνουν να πλαγιάσω με τις ωραίες μου ανακρίβειες... :-(
Έχεις δίκιο, Παναγιώτη! Βιτσικόνσολες όλοι με την αθώα τη μουσικούλα! Συγνώμη που παρεμβαίνω, αλλά βρήκα την ευκαιρία να ρωτήσω: Αυτός ο Καφάσης ποιός είναι? Καινούργιος?
http://www.youtube.com/watch?v=IPD6Q_xuF-E&feature=related
Αυτο πιο "γνησιο" μου φαινεται.
@Μαίρη
Χα, χα! Ο Καφάσης είναι ή μάλλον υπήρξε ένας τραγουδιστής κάπως παρακμιακός, αν και τραγούδησε και κάποια τραγουδάκια που έγιναν λαϊκές επιτυχίες.
Ο "Καφάσης" πάλι που εμφανίζεται στα ιστολόγια σα φάντασμα στοιχειωμένου πύργου των Χάιλαντς (όχι τόσο ξαφνικά εδώ που τα λέμε, μα εξίσου θορυβώδικα), είναι ένας πανεπιστήμονας, πολύγλωσσος, πολυπράγμων, πολυσχιδής και -κατά δήλωσή του- πολυσυλλεκτικός τύπος (για πολύποδες δεν ξέρω, δεν μπορώ να πω...) και ο οποίος συνήθιζει να σχολιάζει με "σεντόνια", ικανού μεγέθους για την απόδραση μιας ολόκληρης πτέρυγας του Κορυδαλλού (όχι της δυτικής, εκεί φεύγουν και χωρίς σεντόνια).
Μην απομακρυνθείς. Όπου να' ναι θα εμφανιστεί.
@espectador
Συμφωνώ και με σένα για την οριτζινάλιτυ, αλλά δε γνωρίζω τη συντρόφισσα που το τραγουδάει, ενώ με τη Μίλβα έχουμε πιεί και δύο κρασιά.
Η ιταλίδα Χαρούλα Λαμπράκη και η ελληνίδα Μίνα
Καλή η Μίλβα, όμως μπροστά στη ντίβα ασσολούτα της ιταλικής μουσικής είναι ό,τι η Χαρούλα Λαμπράκη μπροστά στη Μαρινέλλα: έξοχη φωνή, αλλά... μέχρι εκεί. Τις φωνητικές και εκφραστικές δυνατότητες της Μίνα δεν τις έχει ούτε κατά διάνοια, σε σκηνική παρουσία επίσης δεν υπάρχει σύγκριση, και αν βάλουμε στο παιχνίδι και τη γυναικεία σαγήνη που εκπέμπει η «τίγρη της Κρεμόνα», μιλάμε για την πιο ολοκληρωμένη ευρωπαία περφόρμερ ever – και ας έχει να εμφανιστεί τριάντα χρόνια. Προς επίρρωσιν, ιδού το Amor mio, την ίδια εποχή του ύπερθεν βιντέου -κατά το στουντίου- της Μίλβα (1972).
Τη θυμάμαι το 1974 στo ιταλικό μουσικοχορευτικό σόου Milleluci (μία λέξη), συμπαρουσιάστρια με τη Raffaella Carrà (οι ρώσσοι κρατούν όλα τα διπλά σύμφωνα στην απόδοση στο κυριλλικό: Раффаэлла Карра· άσχετο), που προβαλλόταν και στην Ελλάδα. Η εκρηκτική μπολωνέζα, τρία χρόνια μικρότερη (και ένα κεφάλι κοντύτερη), τσαχπίνα και με υπερχειλίζουσα θηλυκότητα, σεξουάλα βρε αδερφέ, είχε τα μουσικοχορευτικά μέρη στα γρήγορα κομμάτια, η γόβα στο αυτί και τέτοια. Το τολμηρό για την εποχή A far l'amore comincia tu, γνωστότερο ως... Σκόπια-Σκόπια :-), με αντίστοιχη μίμηση των χορευτικών της, ήταν το τραγούδι του καλοκαιριού το 1977, κάτι σαν το Il ballo del qua-qua, γνωστότερο ως Τα παπάκια (1981), τη Lambada (1989) ή τη Macarena (1993) τα χρόνια που ακολούθησαν (ή προηγήθηκαν, εξαρτάται από το σημείο αναφοράς). Φυσιογνωμία στο είδος της, αναντίρρητα· την πετυχαίνω ακόμα καμιά φορά στη δορυφορική σε κανένα ισπανόφωνο κανάλι. ΄Εβγαινε μετά η non ci sono parole, με μακριές τουαλέτες –εκτός των άλλων, είχε και θανατηφόρα κορμάρα, 1.78 ανάστημα· μια φορά όλη κι όλη βγήκε με μίνι μέχρι τη μέση του μηρού, σαν να μας έλεγε κλείνοντας το μάτι: όχι, για να ξέρετε, κατέχω και από τέτοια άμα λάχει ναούμ’ και, παρότι χορτάτοι από τα οφθαλμόλουτρα της Ραφφαέλλα που είχαν προηγηθεί, χρειαστήκαμε υπογλώσσια– και πιο αργά κομμάτια, και μας έστελνε με την απίστευτη φωνάρα της, ίσως της καλύτερης φωνής λευκής στην ιστορία.
Mina. Leggendaria. Ιmpareggiabile. Insuperabile. Nessuna come lei...
@ Μαίρη :
Εμένα λέει Καφάση ο σπιτονοικοκύρης, εξαιτίας της εικονικής ταυτότητας, να το πω άβαταρ να μας καταλάβουν και οι τηλεθεατές μας, από εξώφυλλα δίσκων του που είχα διαλέξει, αρχικά το "Γέλα κυρία μου", και μετά το "Συνείδησή μου". Τώρα που το ξανα-άλλαξα, να δω πώς θα με λέει :-)
Α : οι βιτσικόνσολες είναι γενιά με τους πιτσικόμηδες;
Τελικά πολύ αλιτήριος ο άνθρωπος. Δεν τρώγεται με τίποτα. Αλλά κι αυτοί οι Ιταλοί βρε παιδί μου, πολύ μαζόχοι τελικά, μας πέρασαν και εμάς. Όσο για το Bella ciao δεν το συζητώ -μάλλον θα στο κλέψω- αλλά η παρτιζάνικη διασκευή μου αρέσει καλύτερα.
@skaros
Καλό πράμα είναι που μου βγήκατε όλοι από αριστερά. :-)
Είναι μαζόχοι από τη μια,δε χωράει αμφιβολία πια,από την άλλη όμως έχουν δοκιμάσει και τους σοσια-ληστές και έχουν πάρει το μάθημά τους (σε αντίθεση με μας). Και θα καταλήξουν στον φασουλή θα με ρωτήσεις; Όσο η αριστερά θα ψάχνει τον Μπερλίνγκουέρ της (όχι τον υιό, αυτός είναι μάλλον νέο βιτάμ σοφτ)και, κυρίως, την ταυτότητά της, τους διανοούμενούς της (το θεωρητικό της δηλαδή πάτημα) και το λαϊκό της θυμό, δυστυχώς ναι. Θα κάνει κουμάντο το αφεντικό της Μίντιασέτ, ως ο "λιγότερο κακός" μιας δράκας απατεώνων.
@ Καλοπροαίρετος
Χα, χα! Η λέξη "βιτσικόνσολας" αρχικά σήμαινε υποπρόξενος και την χρησιμοποιούσαν οι Έλληνες της Σμύρνης γύρο στο 1900. Μετά την εγκατάστασή τους στην Ελλάδα η λέξη έχασε σιγά-σιγά την αρχική της σημασία και χρησιμοποιείται χιουμοριστικά γι αυτον που τα ξέρει όλα ή κανει ότι τα ξέρει, που θέλει να τα μαθαίνει όλα και να τα γνωστοποιεί και στούς άλλους.
Ευχαριστώ πάντως για τις διευκρινίσεις, γιατί είμαι άσχετη με το χώρο σας. Όμως πάλι μπερδεύτηκα.........
Εγώ νόμιζα ότι είσαστε άντρας και τώρα βλέπω μια φωτό με μια κουκλάρα, που δεν σηκώνει και πολλά - πολλά. Τελικά τι να πιστεύω?
Τοm
Δε μπορώ όταν ακουώ τέτοια πράγματα παρά να πω το εξής: ΚΑΚΟ ΨΟΦΟ να χουν.
Συγνώμη αλλά δε μπορώ
Ο πιτσικόμης που έμεινε με το ιβιλάι στο χέρι
@ Μαίρη :
‘Αρρην είμαι, σύμφωνα τουλάχιστον με τα δημοτολόγια. Το τωρινό –γιατί κατά καιρούς το αλλάζω– άβατάρ μου δεν είναι παρά η Μίνα που έλεγα παραπάνω σε μία από τις μεταμορφώσεις της, αυτή της κουκλάρας που δε σηκώνει πολλά πολλά, όπως εύστοχα σημειώσατε.
Ωραία, αφού εξηγήσατε την αρχική κυριολεκτική και τη σημερινή συνεκδοχική σημασίες του βιτσικόνσολα, οφείλω με την σειρά μου να εξηγήσω τις αντίστοιχες του πιτσικόμη. Φυσικά, θα σας πάω μέσω Καβάλας· ο σπιτονοικοκύρης έχει ήδη ξεκαθαρίσει ότι είμαι σεντονάς – και παραληρηματίας, σπεύδω να προσθέσω :-)
Λοιπόοον... Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για το Νότο. (Όχι, δεν είναι υπαινιγμός για τη σόκιν διασκευή του Τζιμάκου, αρκετά είπαμε για την αφεντιά του σε άλλο νήμα∙ πρόκειται για το αντίστοιχο του κόκκινη κλωστή δεμένη για τις ναυτικές ιστορίες.) Οι ναυτικοί έχουν τη συνήθεια να υιοθετούν, συχνά παρεφθαρμένη, την αγγλική ονομασία κάποιου όρου της εργασίας τους αντί να χρησιμοποιούν την επίσημη ελληνική. (Αυτό δεν είναι, ασφαλώς, γνώρισμα μόνο των ναυτικών· δεν ξέρω πολλούς που να λένε σύμπυκνος δίσκος αντί σιντί, τεμαχιόγριφος αντί παζλ, χρωστική μολυβδίδα ψιμυθίωσης αντί κραγιόν, επιγονάτιος υπολογιστής αντί λάπτοπ – πλην εμού, βεβαίως βεβαίως :-D) Έτσι, λένε καπετάνιος (captain) αντί πλοίαρχος, φινιστρίνι (finestrini, πληθ. του finestrino, που θεωρήθηκε ουδέτερο ενικού, παρόμοια περίπτωση με τον παπαράτσι, που κανονικά κάνει παπαράτσο στον ενικό) αντί παραφωτίδα, βίντσι (winch) αντί βαρούλκο, κρένι (crane) αντί περιστρεφόμενος γερανός, στόρια (stores) αντί εφόδια, και βέβαια, όταν μιλάνε για πιλότο (pilot) δεν εννοούν τον κυβερνήτη αεροσκάφους, αλλά τον πλοηγό, δηλαδή τον κυβερνήτη πλοηγίδας, γνωστότερης ως πιλοτίνας. Μερικές ακόμα παραφθορές, βαρύτερες αυτές: στόκολο (stokehold) είναι το λεβητοστάσιο, ιβιλάι (heaving line) το λεπτό σκοινί που πετούν για να δέσουν τους κάβους –εύγλωττος ο ιδιωματισμός «Έμεινε με το ιβιλάι στο χέρι»–, βατσιμάνης (watchman) ο φύλακας παροπλισμένου πλοίου –γνωστό το βιβλίο του Ζαν-Κλωντ Ιζζό «Οι βατσιμάνηδες της Μασσαλίας»–, ντουκουμάνης (donkey man) ο επικεφαλής της μηχανής –donkey είναι η μηχανή για τις βοηθητικές εργασίες–, και πάει λέγοντας. Και για να φτάσω κάποτε και στον πιτσικόμη, πρόκειται για παραφθορά του beachcomb, που σημαίνει κάποιος που «χτενίζει την παραλία», συλλέγει αντικείμενα που εκβράζονται από ναυάγια ή αβαρίες και αποζεί από την πώλησή τους. Πολύ γουστόζικο είναι και το περιεκτικό ουσιαστικό πιτσικομαρία, κατά το πιτσιρικαρία, μπασκλασαρία, κουμανταρία... όχι, άσχετο αυτό το τελευταίο. Σήμερα, πιτσικόμης σημαίνει κάτι σαν τυχοδιώκτης, μικροκατεργαράκος, άνθρωπος που κάνει δουλειές του ποδαριού, ομιχλοπώλης –σαν τη σκορδόπιστη στο «Κάνε πως μ΄ αγαπάς» από «Τα δήθεν» (1979) των Ξυδάκη – Ρασούλη με τον Νίκο «Λοξή Φάλαγγα» Παπάζογλου, πρωτεργάτη του ροκ συγκροτήματος «Μακεδονομάχοι», έκανε ένα φεγγάρι και τραγουδιστής στους Ολύμπιανς πριν μισόν αιώνα, να, εκεί που λέει «Εγώ σου λέω σ’ αγαπώ / κι εσύ πουλάς ομίχλη, / μπαίνεις στο γκρι σου Ντεσεβώ (Ελισσαίε, πού χάθηκες;) / και παριστάς την Κίρκη».
Αυτά τα ολίγα, για να μη μακρηγορώ :-)
Επιστρέφοντας από την ανυπαρξία μιας ιντερνετικής βλάβης:
@Tom
Συχωρεμένος
@Μαίρη
Ξερόλας δηλαδή. Μά'στα, μά'στα...
@Ξανθιά κουκλάρα που δε σηκώνει πολλά-πολλά.
Ωραίες η καραβίσιες παραφθορές και επιφυλάσσομαι να τις εμπλουτίσω. Βιλάι το λένε οι δικοί μας (κατά το καλάι). Επίσης, πιτσικόμηδες ήταν κι αυτοί που περίμεναν μες στα μαύρα σκοτάδια να συμμαζέψουν τα -αδιάβροχα συσκευασμένα- λαθραία δέματα που πετούσαν -κατόπιν συννενόησης- από τα περαστικά πλοία οι "δικοί" τους. Συνήθως επρόκειτο για ουίσκυ και τσιγάρα.
Α!ναι! οι δικοί μας λένε επίσης "φιλιστρίνι", έτσι, με λάμδα!Λένε επίσης μπέι (bay), για τον ελλίμενο όρμο και ντόκια (docks) για τις προβλήτες. Να μην ξεχάσω επίσης τη ράδα (ιταλ. rada) ή αρόδου (roads).
@ Καλοπροαίρετος
Πολύ ωραία όλα αυτά. Να διευκρινίσω ότι στις διηγήσεις σας βγάζετε μία μπρουταλιτέ που μπορεί να προέρχεται μόνο από έναν αυθεντικό και παραδοσιακό αντρα (εκφράσεις δικές μου) κι επειδή το είδος σπανίζει πλέον ανησύχησα όταν είδα την καλλιτέχνιδα μήπως υποννοείτε κάτι. Επομένως ολα καλά και ακυρώνεται ο τίτλος για το ιβιλάι στο χέρι.
Με την ευκαιρία: το όνομα Κίρκη από που βγαίνει?
@ Παναγιώτη
Χρειάζομαι μια βοήθεια, αν μπορείς. Ξέρεις που μπορώ να βρω σχολιασμούς και αναλύσεις για το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ απ τη συλλογή ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ? Θέλει να λάβει η κόρη μου μέρος σ ένα διαγωνισμό με αυτό το θέμα κι η μαμά δεν έχει ιδέα από ποίηση για να της προτείνει κάτι εκτός του Καββαδία. Σ ευχαριστώ από πριν. Αν έχω κάτι λάθος, sorry, είμαι με πυρετό.
@Μαίρη
ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ
Τα σπίτια μας είναι χτισμένα πάνω σ' άλλα σπίτια
ευθύγραμμα, μαρμάρινα...
Κι εκείνα πάνω σε άλλα
Τα θεμέλια τους κρατιούνται
πάνω στα κεφάλια όρθιων αγαλμάτων δίχως χέρια
Έτσι όσο χαμηλά στον κάμπο κάτω απ΄τις ελιές κι αν
απαγγιάζουν τα καλύβια μας
Μικρά, καπνισμένα, με μια στάμνα μονάχα πλάϊ στην πόρτα
Θαρρείς πως μπαίνεις στα ψηλά και σου φέγγει ολοτρόγερα ο αγέρας
Ή κάποτε θαρρείς πως είσαι έξω απ' τα σπίτια
Πως δεν έχεις κανένα σπίτι
Και πορεύεσαι ολόγυμνος,
Μονάχος κάτω από ναν ουρανό τρομακτικά γαλάζιο ή άσπρο
Κ' ένα άγαλμα καμιά φορά
Ακουμπά ελαφρά το χέρι του στον ώμο σου.
Ωραίο ποίημα. Θαρρώ πως ο ποιητής μιλάει για την πολιτιστική μας παράδοση, την αρχαία κι ακόμα πιο πίσω, σα να είναι αυτή το παντοτινό μας σπίτι, το μόνο σπίτι που έχουμε ανάγκη. Και σαν οι μόνοι φίλοι που μας χρειάζονται να είναι εκείνα τα κοψοχεριασμένα από τους καπηλευτές αγάλματα, που ασφαλώς συμβολίζουν τις πολιτιστικές μας ρίζες και την κληρονομιά των ηθών, των χρωμάτων, των μυρωδιών μιας πατρίδας μισοχωμένης στο χώμα, τσιμενταρισμένης στην λησμονιά. Σημαντικός μου φαίνεται και ο τίτλος του ποιήματος, αφού μοιάζει το σήμερα μια προοπτική προέκταση του χτες. Αυτά τα λίγα χαμόλογα βέβαια είναι πρόχειρα και δικά μου. Πιο σοβαρές και εκτενείς αναλύσεις για το ποίημα ίσως αντλήσεις από εργασίες όπως: Γιώργης Γιατρομανωλάκης, "Ο Ρίτσος και ο Σεφέρης απέναντι στον αρχαίο κόσμο" ή Παντελής Μπουκάλας, "Τα ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου, η σιωπή και η φωνή τους". Ίσως αν ψάξεις και σε κάποια φιλολογικά φόρα;
Μάλλον η κόρη σου σκοπεύει να διεκδικήσει το χρηματικό έπαθλο που δίνεται στις καλύτερες εργασίες για το συγκεκριμένο θέμα. Μια δικιά μου συμβουλή θα ήταν να την πείσεις να αφουγκραστεί λέξη τη λέξη το ποίημα, να αφήσει το μυαλό της μετά να γεμίσει με τα ηχοχρώματα του ποιητή και να φανταστεί μόνη της τι θέλει να της πει αυτή η σοφή φωνή.Ίσως τότε να τη νιώσει να περνάει μέσα από το πετσί της και ανατριχιάσει.
Μετά, δε θα τη νοιάζει κανένα άλλο βραβείο.
Ε, καπετάνιε, θέλεις ένα ναύτη ακόμα;
@ Μαίρη :
Δεν ξέρω από πού βγαίνει –υποθέτω, εννοούμε πώς ετυμολογείται– η Κίρκη. Σε αντιστάθμισμα, θα αναφέρω μερικές, εκτός βέβαια από την του Ομήρου.
«Κίρκη» ονομάζεται ένα τραγούδι του Μάλαμα, από τον δίσκο (όλα δίσκους τα λέω, και ας έχει καταργηθεί το βινύλιο εδώ και δεκαετίες) «Παραμύθια» (1995), που τραγουδά ο Παπάζογλου· μουσική και ενορχήστρωση χορού της κοιλιάς, και αντίστοιχη λάγνα λαρυγγική ερμηνεία· νιώθεις ότι έχεις διακτινιστεί στους αμμόλοφους έξω από τη Ραμπάτ, κάθεσαι οκλαδόν μαζί με τους άλλους μαγκρέμπιους και τρως ταζίν λάιτ, χωρίς τη σελινόριζα που προκαλεί μετεωρισμό, ενώ από το ψάθινο πανέρι της αργοξεπροβάλλει μια βασιλική κόμπρα, ζαβλακωμένη από την πίπιζα του φακίρη απέναντί της· αλλά δε φταίνε αυτοί, μέχρι εκεί ξέρουν· κουκιά τρώνε, κουκιά μολογάνε.
Μια Κίρκη εμφανίζεται και στο «Σαν τον Οδυσσέα» με τον Νταλάρα, στον εμπνευσμένο στίχο του Ανδρώνη Αντικάκη, που θάλεγε και ο Χάρρυ Κλυνν, «Άφησα την Κίρκη που ζητάει νοίκι»· πώς λέμε: από τον Πύργο της Βαβέλ έφυγα νύχτα με το ΚΤΕΛ; ε, έτσι· φυσικά, όταν γράφουν και τραγουδάνε κάτι τέτοιες ασυναρτησίες οι έντεχνοι, τους ακούμε εκστατικοί· κατά τα άλλα, τον Καφάση τον χλευάζουμε.
Κίρκη απαντάται και στους Μικρούτσικο – Αλκαίο, και δύο φορές μάλιστα, μία στη «Σκάντζα» (ορίστε, κι άλλη ξενόφερτη λέξη στη ναυτική ιδιόλεκτο, Παναγιώτη, και μάλιστα όχι παρεφθαρμένη, αλλά κατευθείαν από τα ενετικά, scangia) από το «Εμπάργκο» (1982): «Σαν βρεις το μαγικό ραβδί / δώστο στην Κίρκη την καημένη» με τον Βλάσση Μπονάτσο, και άλλη μία στο «Σιντάρτα» από το «Για φωνή και ορχήστρα» (2007), με τη Ρίτα Αντωνοπούλου, όπου εμφανίζεται κουαρτέτο με την Ελένη, τη Ναυσικά και την Πηνελόπη, κάτι σαν την τελευταία ταινία του Γούντυ Αλλαντάλλεν, με τη Βίκυ, τη Χριστίνα και τη Μπαρτσελόνα· τώρα, αυτή η τελευταία δεν μου κάθεται για γυναικείο όνομα, αλλά σάμπως και οι Κλίντον δεν βάφτισαν την κόρη τους Τσέλση; Θα μου πεις, τι σε νοιάζει, δική τους είναι, ας την έβγαζαν και Μίντλεσμπρο και Ουντινέζε και Μπόκα Τζούνιορς και Βολίδα Γαρούνας.
Κίρκη είναι και μια ευφάνταστη συνθήκη παραλλαγής του σκακιού. όπως μας πληροφορεί το υποδειγματικό, και εκτενέστατο πλέον, ιστολόγιο του Αλκίνοου.
Κίρκη, Κίρκη… Ακόμα και το ίδιο το όνομα αποπνέει εξωτισμό και μυστήριο. Το αρπακτικό πτηνό κιρκινέζι, είναι άραγε ετυμολογικά συγγενές;
O mberluskoni einai telios m.....
@maria
Μαύρος;
Μάγος;
Μάγκας;
Μαζικός;
Μακάκος;
Παρακολουθώ τα απίστευτα των σχολίων σαν να βλέπω σε άλλο κόσμο, και ξαφνικά ο καλοπροαίρετος μου θύμισε ότι υπάρχω. Ας είναι καλά!
Εσύ Παναγιώτη, (καλή επιτυχία το απόγευμα στον διαγωνισμό λύσης προβλημάτων), όταν οι άνθρωποι σου λένε ότι έχουν πυρετό (Μαρία, περαστικά!) τους διαβάζεις μόνιμα Ποίηση ή ενίοτε αποσπάσματα από την Πανάκεια;
Ο απίστευτος Μπουρλεσκόνη προσκάλεσε τους άστεγους να φιλοξενηθούν στις επαύλεις του! Για να νιώσουν καλύτερα το χάσμα που χωρίζει τους αναλώσιμους από τους διατηρητέους...
@Παναγιώτη, ευχαριστώ πολύ. Ενθουσιάστηκε η Λήδα. Αγαπάει πολύ την ποίηση κι έχει κάποια ποιήματα του Καβάφη σαν ευαγγέλιο.
@Alkinoos
Ευχαριστώ για τα περαστικά! Ταλαιπωρούμαι ακόμη. Αλλά είμαι η Μαίρη, όχι η Maria.
@Καλοπροαίρετος
Το όνομα Κίρκη προέρχεται από τις λέξεις κρίκος και κίρκος και περιγράφει κάτι το κυκλικό. Από τη λέξη κίρκος προκύπτει το τσέρκι, το τσίρκο και η αγγλ λέξη circys. Στην περίπτωση της "μάγισσας" υποδηλώνει περιδεινούμενη ενέργεια.
CIRCUS ήθελα να γράψω!
@alkinoos
Η ευχή δεν έπιασε ρε γμτ! Μέχρι κι ο Ελισσαίος με πέρασε για να φανταστείς την κατάντια μου! Παραλίγο να με περάσει κι ο Κοεράντ (αν ερχόταν λίγο νωρίτερα) ή ο Καλοπροαίρετος (αν ερχόταν γενικώς).
Λες η Πανάκεια ως ανάγνωσμα να έχει θεραπευτικές ιδιότητες; Δε νομίζω. Η ποίηση όμως είναι καλό γιατρικό :-)
@Μαίρη
Χαίρομαι που υπάρχουν νέοι που αγαπούν την ποίηση, σαν τη Λήδα.
Αλλά για τις αναλύσεις καλύτερα να μην εμπιστεύεται εμένα, να ρωτήσει κανένα φιλόλογο.
Πολλές ιώσεις πέσανε φέτος.
Πού είναι η Αιαία, οέο;
Σε συνέχεια των περί Κίρκης, ας αναφερθεί ότι το νησί της λεγόταν Αιαία – πώς λέει η Έλενα, «ε, ε, ε, χορεύω μάμπο, αέα»; κάπως έτσι.
Μια λέξη με πέντε φωνήεντα, χωρίς ούτε ένα σύμφωνο, και αυτά σχεδόν τρεις χιλιάδες χρόνια πριν. Ορίστε; Κατά τα άλλα, το ελληνικό αλφάβητο προέρχεται από το φοινικικό.
Και επειδή μου αρέσουν οι παρομοιώσεις, σας προτρέπω να δείτε εδώ πώς περιγράφει γλαφυρά ο Αλκίνοος κάποιες περιοχές του κόσμου του καλλιτεχνικού σκακιού, μεταξύ των οποίων και «το αρχιπέλαγος νησιών» με παραλλαγές της συνθήκης της Κίρκης.
Μού θυμίζει τη ραψωδία ε της Οδύσσειας, στο σημείο που ο Οδυσσέας φτάνει ναυαγός «Φαιήκων ες γαίαν» (στο νησί των Φαιάκων), φτιάχνει έναν σωρό από φύλλα και ξαπλώνει αποκάτω τους για να ζεσταθεί, και ο Όμηρος το παρομοιάζει «ως δ΄ ότε τις δαλόν σποδιή ενέκρυψε μελαίνη αγρού επ΄ εσχατιής, ω μη πάρα γείτονες άλλοι, σπέρμα πυρός σώζων» ή, στη μετάφραση του Αργύρη Εφταλιώτη: «Σαν που δαυλό στη μαύρη στάχτη κρύβεις, μες σ' εξοχή παράμερη, που λείπουνε γειτόνοι και σώζεις σπόρο της φωτιάς».
Το 700 π.Χ. αυτά, ε;
Δημοσίευση σχολίου