ΠΑΝΑΚΕΙΑ III

"Αφού περιπλανήθηκαν για κάποιο διάστημα στην Κρήτη και στην Πελοπόννησο κατέληξαν στην Σικελία, αντιβασίλειο της Ισπανίας. Για τους δικούς τους λόγους ο καθένας οι ισχυροί ηγεμόνες της Ευρώπης αρνούνταν να φιλοξενήσουν το ανέστιο τάγμα. Τη λύση τελικά έδωσε ο Κάρολος ο Ε', ο επονομαζόμενος Κουίντος, αψβουργικός γόνος και βασιλιάς της Ισπανίας. Η επίσημη χάρτα με τη βούλα του Καρόλου παραχώρησε τη Μάλτα στην αδελφότητα, με έναν μόνο όρο. Οι ιππότες έπρεπε να στέλνουν κάθε χρόνο ένα εκπαιδευμένο γεράκι στον βασιλιά κι έναν ακόμα στον αντιβασιλέα της Σικελίας, που είχε αναλάβει τις διαμεσολαβήσεις. Έτσι τα γεράκια της Μάλτας έγιναν το ισχνό αντίτιμο της κτήσης του νησιού.

Όταν βέβαια οι Ιωαννίτες έφτασαν στο νησί, δεν βρήκαν ακριβώς αυτό που περίμεναν. Σε αντίθεση με την καρποφόρα και ευημερούσα Ρόδο, συνάντησαν έναν κίτρινο βράχο να πλέει στη μέση του πουθενά. Η βλάστηση της Μάλτας ήταν υποτυπώδης, το έδαφος στείρο και τα αποθέματα νερού προβληματικά. Εκτός αυτού το πιο κοντινό μέρος τροφοδοσίας ήταν η Σικελία, μια ημέρα με δυνατό κουπί μακριά, όσο περίπου απείχαν και τα επικίνδυνα παράλια της Αφρικής με τις πειρατικές τους βάσεις. Έγινε σύντομα φανερό ότι ο Κάρολος Κουίντος είχε σκεφτεί έξυπνα, αφού ορίζοντας ως νέο τόπο διαμονής των ιπποτών την Μάλτα, έφτιαχνε ένα προκεχωρημένο φρούριο στα νότια των κτήσεων της Ισπανίας χωρίς ταυτόχρονα να χάνει ο ίδιος σπουδαία πράγματα.

Παρ’ όλα αυτά ο Ιλ Αντάμ αποδέχτηκε την προσφορά, όχι μόνο για να μην προσβάλει τον ερίτιμο βασιλέα, αλλά και επειδή διέγνωσε το στρατηγικό πλεονέκτημα του νησιού σε σχέση με το μεσογειακό εμπόριο, καθώς και την αμυντική ισχύ των αξιόλογων λιμανιών του. τα προβλήματα όμως των Ιωαννιτών δεν σταμάτησαν εκεί. Οι ντόπιοι ήταν εντελώς απρόθυμοι να αποδεχτούν τον νέο αφέντη και ανάμεσά τους φυσικά οι ευγενείς που φοβούνταν για την πιθανή απώλεια των προνομίων τους. Από την άλλη ο Μεγάλος Μάγιστρος ήταν ανυποχώρητος και άλλοτε με την απειλή των όπλων κι άλλοτε με την διπλωματία κατάφερε να πείσει τους προύχοντες του νησιού. Έτσι σύντομα περπάτησε με την συνοδεία του προς την κεντρική πύλη της Μεδίνα, της πρωτεύουσας στο εσωτερικό του νησιού, όπου τον περίμενε ο «capitano de la verga», ο επικεφαλής των ευγενών, για να του παραδώσει τα κλειδιά. Ο πατέρας Αρμάνδος μου περιέγραψε γλαφυρά τον ψηλό ιππότη ντυμένο στο μαύρο μανδύα του με τον άσπρο σταυρό και το εντυπωσιακό κολάρο, να στέκεται υπερήφανα κάτω από το βελούδινο σκιάδιο, τις τέσσερις ράβδους του οποίου κρατούσαν οι υπασπιστές του. Δύο άλλοι Μάγιστροι κουβαλούσαν ο ένας το σπαθί του Ιλ Ανταμ κι ο άλλος την βασιλική βούλα. Ήταν μια είσοδος αντάξια ενός πρίγκιπα.

Με τον τρόπο αυτό οι Ιωαννίτες εγκαταστάθηκαν στο νησί και άρχισαν παρευθύς την ανασυγκρότηση. Νέα τείχη προστέθηκαν στα παλιά, ισχυρότερα φρούρια οικοδομήθηκαν, παρατηρητήρια για τον κίνδυνο των εισβολών πειρατών διασπάρθηκαν σ’ όλες τις ακτές, βαθύτερες τάφροι σκάφτηκαν, το νεώριο του λιμανιού εξελίχθηκε και μια χοντρή αλυσίδα ένωσε τα δύο σκέλη στο έμπα του ελέγχοντας την κίνηση.

Η Μάλτα μετατράπηκε στον προμαχώνα της Χριστιανοσύνης".

[Απόσπασμα από το νέο μου μυθιστόρημα, "ΠΑΝΑΚΕΙΑ"]