



Η ζωή είναι μια παρτίδα σκάκι. Το μυστικό δεν είναι να μάθεις να κερδίζεις, αλλά να μάθεις να διαχειρίζεσαι την ήττα.






3) Ο Αη- Βασίλης έχει στη διάθεσή του 31 ώρες (λόγω της διαφορετικής ζώνης ώρας και της περιστροφής της Γης -είπαμε, έχουμε κάνει σοβαρή έρευνα, όχι μπαρμπούτσαλα!) για να μοιράσει τα δώρα, αν φυσικά υποθέσουμε πως ταξιδεύει από τα ανατολικά προς τα δυτικά. Όχι κι άσχημα! Οι δυσκολίες αρχίζουν μαζί με τις διαιρέσεις. Γιατί τελικά θα πρέπει να κάνει 822,6 επισκέψεις το δευτερόλεπτο. Εν ολίγοις έχει σχεδόν ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου στη διάθεσή του για να:
Στο έδαφος ένας τάρανδος μπορεί να σύρει μέχρι 150 κιλά. Ασφαλώς ένας ιπτάμενος θα τραβάει πιο δυνατά, ας πούμε δέκα φορές περισσότερο. Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση δε μας αρκούν οι οκτώ τάρανδοι που συνήθως μας δείχνουν στις ταινίες. Χρειαζόμαστε λίγους περισσότερους. Για την ακρίβεια 251.992 ακόμα. 






Δεκτές μόνο τεκμηριωμένες (μαθηματικά, φυσικά, νομικά, αστρονομικά, αστυνομικά) απαντήσεις.
Μετά ανακατεύτηκε με τους άλλους διαδηλωτές. Οι ρυτίδες του έμοιαζαν με τάφρους, τόσο είχαν βαθύνει, και ήταν θαρρείς γεμάτες ανημπόρια. Προχωρούσε σα σκυφτό δέντρο, αμίλητος και άχρονος. Μέσα στη μάζα η ανωνυμία είναι εξασφαλισμένη, ακόμα και η ασφάλεια είναι δεδομένη. Αν έμενε μόνος του η θλίψη θα του έκανε επίθεση από παντού με προτεταμμένο όπλο. Κι αυτή ήταν μια εικόνα που του ξέσκιζε τις σάρκες. Όχι εξ' αποστάσεως, εξ επαφής. Κι ας ξέρει πάντα η θλίψη καλό σημάδι.
τις ακολουθεί και βυθίζεται στην άκρη του ορίζοντα σε μια ασυνήθιστη γραμμή. Όσο περνάει η ώρα, η γραμμή διαγράφεται καθαρότερα και επιβεβαιώνει την εγκυρότητα της τρομερής είδησης. Η ατέλειωτη σειρά του εχθρικού στρατού χάνεται κατά τμήματα μέσα στην ομίχλη και στριφογυρίζει σαν φίδι στην πεδιάδα. Μέσα απ’ τα τείχη ένα παιδί ζει τις τελευταίες ώρες απ’ τα χρόνια της αθωότητάς του...
Αυτά μπορεί να διαβάσει κανείς στο οπισθόφυλλο του "IMPERIUM" του Μιχάλη Σπέγγου από τις εκδόσεις Λιβάνη. Ένα βιβλίο που διάβασα με πολύ ενδιαφέρον και στο οποίο συνάντησα πλείστες αρετές, αλλά και μερικές από τις εγγενείς αδυναμίες των Ελλήνων συγγραφέων.
Στην πράξη πρόκειται για τη φανταστική βιογραφία ενός ανθρώπου, που από τον εξανδραποδισμό στην τρυφερή του ηλικία και τη γαλούχησή του στη χώρα των απίστων (το σκηνικό δεν προσδιορίζεται, μα εμφανώς είναι ο Μεσαίωνας του Βυζαντίου), φτάνει στην καταξίωση λόγω των ιδιαίτερων χαρισμάτων του. Από την ελευθερία και την απομόνωση, στην πολεμική καταξίωση και στην ανάρρηση στα ύπατα αξιώματα της Αυτοκρατορίας. Όλος αυτός ο δύσβατος και αιματηρός δρόμος είναι στρωμένος με πλάκες σοφίας, εσωτερικής αναζήτησης, ψηλάφησης της κοινωνικής γλυφής και διαμόρφωσης προσωπικότητας. Δεν είναι όμως μια απλή περιπέτεια, ούτε ένα μυθιστόρημα μαθητείας. Είναι μάλλον θα έλεγα μια αλληγορία για την απόκτηση, την ισχύ και την διαιώνιση μιας αυτοκρατορίας, της εξουσίας της ίδιας, της ουσίας της δύναμης από τότε έως και σήμερα.
Ο ίδιος ο συγγραφέας χαρακτηρίζει την ιστορία του "ένα μεγάλο και βασανιστικό ερώτημα", μα εγώ νομίζω πως δίνει και απαντήσεις. Δυστυχώς όχι όλες, όχι σε όλους τους προβληματισμούς που καταπιάνεται (και δεν είναι λίγοι). Κι αυτό είναι ένα από τα (λίγα ομολογουμένως) ψεγάδια του βιβλίου. Ένα άλλο στοιχείο που (προσωπικά απόλαυσα, μα που) στοιχηματίζω πως θα ξίνισε στις γυναίκες αναγνώστριες ήταν η μεγάλη έκταση της κομβικής μάχης που χρίζει τον ήρωα- ήρωα, αναδεικνύοντας την ιδιοφυϊα του! Δύσκολοι καιροί για πολεμιστές...
α)Περί Αισθημάτων
β)Η Τελευταία Συγγνώμη
γ)Μπίλη ο Τίγρης
δ)Η Εξομολόγηση Ενός Πυρηνικού Φυσικού
ε)Μ'Αεροπλάνα και Βαπόρια.
Γενικά μένω ικανοποιημένος από την πρώτη μου συνάντηση με έναν αξιόλογο συγγραφέα που δε γνώριζα και που θαρρώ πως ανήκει σε μια νέα ομάδα ανθρώπων που φέρνουν καινούριο αέρα στην Ελληνική Λογοτεχνία. Αποδεικνύεται πως μπορούν να υπάρξουν συναρπαστικά μα και συνάμα βαθυστόχαστα βιβλία, που να απευθύνονται σε ένα ευρύτατο κοινό, χωρίς λογοτεχνικούς αυνανισμούς,μα και χωρίς ξεπεσμό γλώσσας και πλοκής. Να βάλω σε αυτή την οιονεί ομάδα το Δημήτρη Μαμαλούκα, την Ιωάννα Μπουραζοπούλου, τον Αλέξη Σταμάτη, το Δημήτρη Σωτάκη, τον Αύγουστο Κορτώ, έχοντας σίγουρα ξεχάσει καμιά τριανταριά άλλους.
Και να ελπίσω όταν μεγαλώσω να γίνω μέλος της.