Να προσθέσω εδώ ότι οφείλω να ευχαριστήσω το κισμέτ μου, που συνέβαλε στο να συναντηθούν οι δρόμοι μας αναπάντεχα με τον άνθρωπο Κερασίδη, έναν από τους αξιολογότερους Έλληνες ποιητές. Η ποίηση του εκπέμπει μια σχεδόν ζωώδη δυναμική, ανοίγοντας χαραμάδες στα στεγανά της ποιητικής έκφρασης. Οι λέξεις του αλληλοσπαράσσονται σαν αγρίμια ή σαν ερωτευμένοι. Γιατί ο Παναγιώτης κατέχει τη φόρμουλα που δε γαληνεύει την ψυχή, αλλά ξυπνάει τα ένστικτα που κρύβουμε ανυποψίαστοι μέσα μας. Πάρτε μια γεύση...

Η μουσική που παίζουμε μόνοι
με τα κλειδιά της σιωπής,
της τελευταίας εκπνοής.
Η μουσική που παίζουνε τα μάτια
στον αέρα των ναυαγίων.
Μονίμως επαίτες απαιτώντας
η μουσική που πιάνουμε ερήμην μας
να μας ανήκει.
Όπως τα τύμπανα της ζωής
ανήκουν στο δέρμα του θανάτου.
Όπως τα τύμπανα του θανάτου
αντιλαλούν τις εκδορές του δέρματος.
Ο Παναγιώτης Κερασίδης έχει εκδόσει ακόμα τις συλλογές:
"Η σκιά μου σαν σώμα" (1985)
"Οι άκρες των δακτύλων" (1992)
"Ηχείο ανάσας" (1995)
"Το ζώο ζει" (2000)
"Το σώμα της απουσίας" (2003).
2 σχόλια:
Αν δέχεστε προσκλήσεις σε μπλογκοκαταστάσεις, υπάρχει μια ανοιχτή πρόσκληση
εδώ ...
Ισχύει για Μεγανησιώτες και για Μικρονησιώτες το ίδιο.
:)
@αλλουφανμάρξιε
Δέχομαι σχεδόν τα πάντα, εκτός από τη βλακεία (και μερικά γεννήματά της). Οπότε, ευχαριστώ για την πρόσκληση και θα ανταποκριθώ οσονούπως.
Δημοσίευση σχολίου