ΧΡΟΝΟΛΟΓΗΘΗΚΕ ΤΟ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΒΟΪΝΙΤΣ!

Μέσω e-mail που μου έστειλε φίλος του μπλογκ πληροφορήθηκα ότι κατόρθωσαν να χρονολογήσουν το χειρόγραφο Βόϊνιτς, δίνοντας έτσι τέλος -εν μέρει βέβαια- στην ανεξάντλητη φημολογία για την καταγωγή του χειρογράφου. Ας δούμε όμως τι αναφέρει το ρεπορτάζ (η κολυβομετάφραση δική μου) :

Οι ερευνητές κατόρθωσαν να σπάσουν έναν από τους γρίφους που περιέβαλαν, αυτό που συνηθιζόταν να αποκαλείται: "Το πιο μυστηριώδες χειρόγραφο του κόσμου", το χειρόγραφο Βόινιτς (Voynich), ένα βιβλίο γεμάτο με σχέδια και γραφή που κανείς δεν στάθηκε ικανός να εξηγήσει μέχρι σήμερα.

Χρησιμοποιώντας τη χρονολόγηση με ραδιενεργό άνθρακα ( C-14) μια ομάδα με επικεφαλής τον Greg Hodgins στο τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου της Αριζόνα, συμπέρανε ότι το χειρόγραφο γράφτηκε στην αρχή του 15ου αιώνα, έναν αιώνα δηλαδή νωρίτερα απ' ότι πίστευαν οι περισσότεροι ερευνητές!

Σύμφωνα με τους ερευνητές ο "Κώδικας Ντα Βίντσι" ωχριά μπροστά στο "Χειρόγραφο Βόϊνιτς", το οποίο περιλαμβάνει εντελώς ξένους χαρακτήρες, μιας ακατανόητης γλώσσας, που είναι αραδιασμένοι ανάμεσα σε απεικονίσεις φυτών, αστρονομικών χαρτών και ανθρώπινων φιγουρών.

Ο καθηγητής Hodgins δηλώνει εντυπωσιασμένος με το χειρόγραφο. "Είναι ένας κώδικας, ένας γρίφος κάποιου είδους; Πολλοί άνθρωποι κάνουν στατιστικές, γραμματικές και λεκτικές αναλύσεις, χρησιμοποιώντας τα εργαλεία που συνηθίζονται στην κρυπτανάλυση. Αλλά μέχρι τώρα δεν έχουν ταυτοποιήσει απολύτως τίποτε!", σημειώνει.

Όμως, χάρη στον καθηγητή Hodgins και την ομάδα του, κάτι τελικά ταυτοποιήθηκε: η ηλικία του χειρογράφου.

Για να αποκτήσει δείγματα του χειρογράφου, ο Hodgins ταξίδεψε μέχρι το Πανεπιστήμιο Γέηλ, όπου οι συντηρητές της βιβλιοθήκης σπάνιων χειρογράφων (Beinecke) του Πανεπιστημίου είχαν προηγουμένως εντοπίσει και αναγνωρίσει τις σελίδες που δεν είχαν αφαιρεθεί ή επιδιορθωθεί, και που έτσι αποτελούσαν τις πιο αξιόπιστες ως δείγματα.

Ο καθηγητής αφαίρεσε χειρουργικά ένα τμήμα της περγαμηνής για να πάρει τα τέσσερα μικροσκοπικά δείγματα (1Χ7 mm) τα οποία μετέφερε πίσω στο εργαστήριο στο Tucson, όπου καθαρίστηκαν εξονυχιστικά. Μετά, η ομάδα αποτέφρωσε τα δείγματα κρατώντας μόνο τον περιεχόμενό τους άνθρακα. Αυτά τα νέα δείγματα άνθρακα (C-12) τροφοδότησαν έναν φασματογράφο μάζας που απομονώνει το βαρύτερο ισότοπο C-14, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την τελική χρονολόγηση του αντικειμένου.

Έτσι λοιπόν, η ομάδα μπόρεσε να σπρώξει πίσω την υποτιθέμενη ηλικία του χειρογράφου κατά μια 100ετία, μια ανακάλυψη που εξάλειψε οριστικά κάποιες από τις γνωστές υποθέσεις για την καταγωγή και την ιστορία του χειρογράφου.

Παρότι ο Hodgins παραδέχτηκε ότι τα πραγματικά περιεχόμενα του βιβλίου είναι πέρα από την ειδικότητά του, πιστεύει ότι μπορεί να συνδέεται με την αλχημεία, μια πρακτική γνωστή για τη μυστικοπάθειά της, πράγμα που μπορεί να εξηγεί και το γιατί το χειρόγραφο κωδικοποιήθηκε.

"Ανακαλύπτω ότι αυτό το χειρόγραφο είναι απολύτως γοητευτικό, σαν ένα παράθυρο που κοιτάζει μέσα σ' ένα πολύ ενδιαφέρον μυαλό. Συνδέοντας όλα τα μέρη αυτής της ιστορίας, ένιωσα φανταστικά. Σε τελική ανάλυση αποτελεί έναν μεγάλο γρίφο που κανείς δεν έχει επιλύσει, και ποιός δεν αγαπάει τους γρίφους;" κατέληξε ο Hodgins.

Καταρχήν δε μπορώ να μη δηλώσω χαρούμενος για κάθε πρόοδο που κάνει η έρευνα σχετικά με το -μυθικό πλέον- χειρόγραφο. Ξεκίνησα να ασχολούμαι μαζί του εντατικά κάπου το 2004, παρ' ότι γνώριζα και νωρίτερα την ύπαρξή του. Η έρευνά μου εκείνη, που κράτησε δύο χρόνια, καρποφόρησε με το πρώτο μου μυθιστόρημα, "Το χειρόγραφο της Πράγας" από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Όσοι έχετε διαβάσει το βιβλίο γνωρίζετε ήδη ότι τοποθετώ τη δημιουργία του αρκετά πιο πίσω από τον 15ο αιώνα (προς το τέλος των Σταυροφοριών) και μάλιστα βάζω τον Roger Bacon (1214-1294) να έχει κάνει την αντιγραφή του από το υποτιθέμενο πρωτότυπο. Χαίρομαι ωστόσο διότι η χρονολόγηση της περγαμηνής δεν ακυρώνει τη γενικότερη θεωρία μου για τη "γλώσσα" του κειμένου και την προέλευση των εικόνων, ενώ δεν αναιρείται και συνολικά, αφού κάλλιστα θα μπορούσε να έχει μεταγραφεί από τον 13ο αιώνα κι άλλες φορές. Φυσικά, δεν υποστηρίζω ότι η θεωρία μου, που γίνεται εκμεταλλεύσιμη λογοτεχνικά στο βιβλίο, είναι κάτι παραπάνω από εικασία και μυθοπλασία. Είναι όμως γεγονός ότι καταρρίπτονται όλοι οι ισχυρισμοί (πολύ διαδεδομένοι εσχάτως) ότι το χειρόγραφο αυτό καθ' εαυτό ήταν μια κατασκευασμένη απάτη από τον Τζων Ντη ή/και τον Έντουαρντ Κέλλυ. Τη χρονιά που ο Ροδόλφος ο Β' των Αψβούργων αγόρασε απ' αυτούς αντί αστρονομικού ποσού το αλλόκοτο βιβλίο, το τελευταίο ήταν τουλάχιστον δύο αιώνων!

Ας πούμε κάτι και για την χρονολόγηση. Έγραφα τότε: "Για σιγά ρε παιδιά, θα πει κάποιος. Γιατί δε γίνεται ραδιοχρονολόγηση με C-14; Τόσο δύσκολο είναι; Καθόλου δύσκολο θα απαντήσω εγώ. Αλλά η χρονολόγηση με ραδιενεργό άνθρακα στην καλύτερη περίπτωση θα αποδείκνυε την ημερομηνία καταγωγής της περγαμηνής και όχι το πότε γράφτηκε το κείμενο (θα μπορούσαν να έχουν μεσολαβήσει δεκαετίες και βάλε). Χώρια το παράθυρο απόκλισης που υπάρχει. Και χώρια που το Γέηλ δεν την επιτρέπει οχυρωμένο καθώς είναι πίσω από το μύθο του εκθέματος του".

Δεν ήξερα μέχρι σήμερα το μεσημέρι ότι είχε δοθεί η σχετική άδεια από το Γέηλ για την ραδιοχρονολόγηση, κι ευχαριστώ τον Τομ γι' αυτή την πληροφορία. Όπως όμως σημείωνα τότε, αυτό που ξέρουμε τώρα πια είναι η ηλικία της περγαμηνής. Ο C-14 στην περίπτωση αυτή δεν μπορεί να λαθεύει 200 χρόνια, αλλά αυτό έχει λίγη σημασία. Από αυτά που θυμάμαι από την περίοδο που συμμετείχα σε διαδικτυακές ομάδες έρευνας για το Βόινιτς, θα ξαναρχίσει τώρα ο χαμός, από τους φανατικούς "βοϊνιτσιολόγους"! Νέες θεωρίες και νέα ιστορική έρευνα και νέες κρυπταναλυτικές επιθέσεις. Δεν το κρύβω. Γουστάρω!

Και επειδή το θέμα είναι μεγάλο και διαισθάνομαι ότι κάποιοι επισκέπτες του μπλογκ έχουν ήδη χαθεί κάπου στη μετάφραση, παραθέτω τις παλιές μου αναρτήσεις για το Χειρόγραφο Βόινιτς, για να μπουν και οι αμύητοι στο κόλπο:

Μέρος 1: Παρουσίαση του χειρογράφου

Μέρος 2: Πρώιμη ιστορία

Μέρος 3: Μετά το 1650

Μέρος 4: Ανάλυση και θεωρίες

Μέρος 5: "Γλώσσα" και η δική μου προσέγγιση

Φυσικά έχω γράψει κι άλλα άρθρα για το Βόινιτς και έχω δώσει και κάποιες διαλέξεις, αλλά τα παραπάνω νήματα είναι αρκετά για να μπει στο νόημα κάποιος που δεν έχει ασχοληθεί με το θέμα. Σε κάθε περίπτωση, θα επανέλθω.

Ο "ερμητικά κλειστός κώδικας Βόινιτς", απέκτησε μια χαραμάδα και δεν κρατιέμαι από το να χώσω το μάτι μου στη σχισμή.

STILL GOT THE BLUES

Πάει κι αυτός...
O Gary Moore πέθανε. Εντελώς...

Τον βρήκανε, λέει, νεκρό στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του στο Costa del Sol της Ισπανίας, όπου έκανε διακοπές. "Άγνωστα μέχρι στιγμής αίτια", ξέρετε, αυτά που λένε για όσους τους βρίσκουν ξυλιασμένους, με τη μούρη χωμένη μέσα στη ντρόγκα. Να μη βιάζομαι βέβαια, είναι και πρόσφατη η είδηση... Τελοσπάντων, παράδειγμα προς μίμηση δεν ήταν, αλλά αυτή η κιθάρα "έπαιζε τα 12 Ευαγγέλια", που θα' λεγε κι ένας φίλος.

Ο Γκάρυ Μουρ πέθανε, ο Γκάρυ Κασπάροβ έκοψε το σκάκι, κι εγώ τώρα τελευταία, να μη σας πω καλύτερα...

Και τα "Ευαγγέλια" που λέγαμε:

SPAM-Ε ΠΛΑΚΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ

Τα e-mails μου έχουν αλλάξει κυριολεκτικά τη ζωή και γι' αυτό οφείλω να ευχαριστήσω θερμά όλους τους ιεραπόστολους-αποστολείς για τις σωτήριες αλλαγές που έχουν προκαλέσει στην καθημερινότητά μου. Συγκεκριμένα:

1. Σταμάτησα να καταναλώνω Coca Cola αφότου έμαθα ότι καθαρίζουν μ' αυτήν λεκέδες στις τουαλέτες. Εξάλλου δεν έχω για την ώρα τίποτα λεκέδες στο στομάχι μου.

2. Σταμάτησα να καταναλώνω τρόφιμα από το ψυγείο αφού αυτά τα άτιμα τα σελοφάν περιέχουν ουσίες με την ακόρεστη τάση να σου ροκανίζουν τα σωθικά.

3. Πέταξα τον φούρνο μικροκυμάτων, δεδομένου ότι είμαι ειρηνικός τύπος και δεν επιθυμώ εκρηκτικές συσκευές στο σπίτι μου, χώρια που το παρακολουθεί εδώ και καιρό η Αντιτρομοκρατική.

4. Δεν ξανάφαγα σπιτικά ντολμαδάκια από τη θειά μου την Ξανθή, από τη στιγμή που έμαθα ότι γίνονται από ληγμένες κονσέρβες.

5. Μυρίζω λίγο άσχημα, αλλά μικρό το κακό, αφού γλίτωσα από τον καρκίνο που προκαλούν όλα ανεξαιρέτως τα αποσμητικά.

6. Αποφάσισα να κάνω τα μακριά μου μαλλιά ράστα, αφού δεν επιθυμώ σε καμιά περίπτωση να πάθω εγκεφαλίτιδα από αυτά τα ύπουλα σαμπουάν.

7. Μετακινούμαι πλέον με ποδήλατο αφού στο αμάξι μου ή στο μετρό μπορεί ανά πάσα στιγμή να με ψεκάσουν με αναισθητικό σπρέυ, με σκοπό να με ληστέψουν ή και κάτι περισσότερο που δε θέλω να το σκέφτομαι, ούτε εγώ, ούτε αυτός που θα το πράξει.

8. Σταμάτησα να απαντώ στο κινητό μου αφού το πιθανότερο είναι να μου έρθει καμιά χρέωση από τον Βερίγγειο Πορθμό, την Ουανγκουντούγκου ή από τα νησιά του Πάσχα και μετά να μη μου μείνει δραχμή να κάνω Πάσχα. Για να μη μιλήσω για τον καρκίνο του εγκεφάλου, στου οποίου τα πρόθυρα πρέπει να έφτασα πριν λίγο καιρό. Επίσης έμαθα για το ECHELON που παρακολουθεί τις κλήσεις μου, οπότε εδώ και έναν χρόνο στο σπίτι συνεννοούμαστε με σημειώματα που είναι και πιο ρομαντικά.

9. Δεν πίνω πλέον τίποτε από τενεκεδάκι αφότου πληροφορήθηκα ότι το στόμιο τους το χρησιμοποιούν όλων των ειδών τα τρωκτικά για να αφοδεύουν. Δεν έχω τίποτε με τα ποντικάκια, αλλά αυτά γιατί τα βάζουν μαζί μου;

10.Όταν βγαίνω έξω σε κάποιο κλαμπ, δεν κοιτάζω κανέναν, ακόμα και αν είναι ωραία γυναίκα, διότι ίσως μετά μου δώσει ναρκωτικά, με πάρει σε κάποιο ξενοδοχείο και μου βγάλει το συκώτι, ή άλλο πιο πολύτιμο όργανο, για να το πουλήσει στη μαύρη αγορά. Λίγο το’ χετε να ξυπνήσω σε μια μπανιέρα γεμάτη παγάκια και μάλιστα με τέτοιον παλιόκαιρο;

11. Κατάθεσα όλες μου τις οικονομίες στον λογαριασμό της Amy Bruce. Το κακόμοιρο το παιδί έχει εισαχθεί στο νοσοκομείο κάπου 5649 φορές. Η περίπτωσή της είναι πολύ περίπλοκη ιατρικά αφού παραμένει στάσιμη στην ηλικία των 9 ετών εδώ και 15 χρόνια.

12. Σταμάτησα να τρώω κρέας και γαλακτοκομικά από τότε που είδα τι ταϊζουν τα έρμα τα ζωντανά. Ακόμα και τα ίδια τα ζώα θα διαμαρτύρονταν αν είχαν κεφάλι για να μιλήσουν.

13. Από τα πολλά mails με τσόντες που μου ’χουν στείλει έπαθα κόμπλεξ από τα υπερμεγέθη πέη και η απόδοσή μου βρίσκεται στο ναδίρ. Κάθε πρωί στην τουαλέτα τον φτύνω με περιφρόνηση. Αγόρασα και έναν μεγεθυντή αλλά δεν θα τον χρησιμοποιήσω μέχρι να μάθω πώς είναι τα Volt στα κινέζικα.

14. Έγραψα τα στοιχεία μου κάπου 1762 φορές και τα έστειλα για να σώσω το φύκι Posidonea laminaria και αντίστοιχα έστειλα κάπου 4568 μηνύματα για να φιλοτιμηθούν οι ξεφτιλισμένοι οι Εγγλέζοι να επιστρέψουν τα Ελγίνεια.

15. Παρ’ όλα αυτά χρωστάω ακόμα κάπου 879 χρόνια κακής τύχης, 34 χρόνια σεξουαλικής ανικανότητας, οι δικοί μου έχουν αρρωστήσει βαριά πάνω-κάτω 1256 φορές, ενώ λογικά πρέπει να έχω πεθάνει πάνω από 22 φορές. Το μόνο που με σώζει είναι να συνεχίσω να στέλνω chain mails, μπας και ρεφάρω.

ΥΓ. Αν δε στείλεις το πιο πάνω post στα επόμενα 3 λεπτά σε τουλάχιστον 666 άτομα θα έρθει αύριο το πρωί στις 07:42 στο σπίτι σου ένας αράπης με τη φάτσα της Μέρκελ, το πουλί του Σαρκοζί και το μουστάκι του ΓΑΠ και θα σε κάνει αγνώριστο. Σε όσους έχει ήδη αρχίσει να συμβαίνει αυτό, κατανοούν ότι δεν αστειεύομαι.

PURGATORIUM

Για μέρες ζήσαμε μακρώθεν το κολαστήριο εκατοντάδων ανθρώπινων ψυχών, με μόνη διαφορά τους από μας το σκούρο δέρμα τους και την απελπισιά στα μάτια τους. Μπα, ίσως μόνο το σκούρο δέρμα τους.

Ανθρώπων που περνάνε από το "καθαρτήριο" μιας κοινωνίας ένοχης και αποτρόπαιας, μιας κοινωνίας που τείνει να κάνει τη μισαλλοδοξία φλάμπουρό της και να φορτώσει σε ξένες πλάτες (και ασφαλώς μελαμψές) όλες τις στρεβλώσεις, τα απωθημένα, τα βίαια μύχιά της. Το καθαρτήριο όμως αυτό δεν είναι η πύλη για τον παράδεισο, παρά ο προθάλαμος μιας αιώνιας κόλασης, αυτής που θέλει υποτίθεται να ξορκίσει η θαυμαστή κοινωνία μας. Της ίδιας όμως κόλασης στην οποία η κωλοκοινωνία μας βουλιάζει μέρα τη μέρα, παράλυτη και χαυνωμένη.

Πιάνω τον εαυτό μου τελευταία να βάζω καθημερινά τα δίδυμά μου να κοιτούν μια κολλημένη με μαγνητάκι στο ψυγείο μας φωτογραφία. Εμφανίζει την Γουάνα, μια πεντάχρονη Βραζιλιάνα με τα λεπτά ποδαράκια της να σέρνουν τις φτηνές πλαστικές σαγιονάρες σε κάποιο χωματόδρομο της επαρχίας του Περναμπούκο. Τα παιδιά την έχουν μάθει, είναι η αδελφούλα μας η Γουάνα, λένε. Μα αυτό που με νοιάζει δεν είναι τόσο να τη θεωρούν δική τους. Αυτό που με νοιάζει είναι να την κοιτούν στα μάτια. Σε κείνα τα πελώρια, αμυγδαλωτά μάτια, κάτω από τα σμιγμένα φρύδια. Έχει μέσα του εκείνο το βλέμμα μια μαύρη λάμψη, σαν αντανάκλαση του ερέβους. Κι έχει μαζί, όλη τη θλίψη και το πείσμα της φτώχειας, της υστέρησης, της αδικίας. Αυτά θέλω να αποτυπώσουν τα μικρά μου, έστω και υποσυνείδητα. Γιατί μόνο έτσι θα μάθουν να αγαπούν αυτό που δεν τους μοιάζει, αυτό που αύριο θα χρειαστεί να υπερασπιστούν, αυτό που ίσως αύριο θα αναγκαστούν να γίνουν: μετανάστες.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι του Νίκου Μπογιόπουλου και το αναδημοσιεύω, γιατί μου θύμισε, ξανά, τις Γουάνες όλου του κόσμου:

Πρώτον, οι μετανάστες είναι άνθρωποι. Κάθε πολιτική πράξη, κάθε πολιτική τοποθέτηση, κάθε πολιτική πρόταση γύρω από το ζήτημα του μεταναστευτικού προβλήματος κρίνεται και αποκαλύπτεται, κατ' αρχάς, από αυτό: Από το αν προσεγγίζει το πρόβλημα με αφετηρία ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους (με ό,τι αυτό σημαίνει για τα δικαιώματα και τις ανάγκες τους) ή από το αν, τελικά, εισηγείται - όποιον μανδύα κι αν μετέρχεται ο λόγος της - την αντιμετώπιση των μεταναστών σαν να ήταν «ζώα», «υπάνθρωποι», «εγκληματίες» και ως εκ τούτου παρείσακτοι.

Στη δεύτερη περίπτωση, οι μετανάστες χρησιμοποιούνται για τη διάχυση στην κοινωνία του δηλητηρίου της απανθρωπιάς, του ρατσισμού και της πατριδοκαπηλίας.

Δεύτερον, όποιος κάνει ασκήσεις απανθρωπιάς πάνω στο σώμα του μετανάστη, στην πραγματικότητα «εκπαιδεύει» την κοινωνία να φέρεται απάνθρωπα, να αποδέχεται την απανθρωπιά ή να μην αντιδρά στην απανθρωπιά του ισχυρού, του δυνατού, του καταπιεστή, όταν αυτή εκδηλώνεται απέναντι στον κάθε ανίσχυρο, στον κάθε αδύναμο, στον κάθε ανήμπορο, στον κάθε καταπιεζόμενο.

Η απανθρωπιά απέναντι στο μετανάστη - άνθρωπο παραμένει απανθρωπιά όταν έχει απέναντί της τον εργάτη - άνθρωπο, τον συνταξιούχο - άνθρωπο, τον απεργό - άνθρωπο, τον διαδηλωτή - άνθρωπο, τον απολυμένο - άνθρωπο, τον βιοπαλαιστή - άνθρωπο που βάζει λουκέτο στο μαγαζί του, τον αγρότη - άνθρωπο που εξανδραποδίζεται, τον δημόσιο υπάλληλο - άνθρωπο που τον βαφτίζουν «κοπρίτη», τον νέο - άνθρωπο που τον οδηγούν στην ανεργία. Η απανθρωπιά, όταν πάρει το πάνω χέρι, δεν σταματά μπροστά σε χρώμα, σε φυλή, σε αλλοδαπό ή σε γηγενή.

Τρίτον, αν το κριτήριο για να «απαλλαγούμε» από τους μετανάστες είναι ότι είναι πολλοί, τότε «νομιμοποιώντας» αυτό το κριτήριο, αύριο θα μας καλέσουν να «απαλλαγούμε» από τους συνταξιούχους γιατί κατά ορισμένους είναι «πολλοί» και ζουν «πολύ», θα μας καλέσουν να «απαλλαγούμε» από τους δημόσιους υπαλλήλους γιατί είναι «πολλοί», να «απαλλαγούμε» από τους έχοντες ανάγκη την κοινωνική φροντίδα, την κοινωνική πρόνοια, την κοινωνική συμπαράσταση γιατί είναι «πολλοί».

Το θέμα δεν είναι να «απαλλαγούμε» από τους ανθρώπους επειδή είναι «πολλοί», αλλά να λυθούν τα προβλήματα των ανθρώπων που είναι πολλά.

Τέταρτον, σε μια χώρα με τα τεράστια κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας που βεβαίως και δεν τα προκάλεσαν οι μετανάστες, και που αντίθετα επιτάσσουν την εκδήλωση αλληλεγγύης και κατανόησης των λαϊκών στρωμάτων απέναντι στους φτωχούς μετανάστες. Με δεδομένη τη γεωγραφική θέση της χώρας που την καθιστά πέρασμα των προσφύγων και των κυνηγημένων, αλλά και του ρόλου της ΕΕ που χρησιμοποιεί την Ελλάδα ως τόπο «εγκλωβισμού» και τη μετατρέπει σε «στρατόπεδο συγκέντρωσης» των μεταναστών. Με πρόδηλη την τακτική του εγχώριου κεφαλαίου και του κράτους από τη μια να ευνοεί τη μαζική είσοδο και εκμετάλλευση των μεταναστών ως φτηνή εργατική δύναμη και από την άλλη να πρωτοστατεί διά των πολιτικών του εκπροσώπων στα «πογκρόμ» εναντίον τους. Με καταφανή τη μετατροπή της Ελλάδας λόγω της συμμετοχής της σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, σε θύτη και ταυτόχρονα σε θύμα των πολιτικών του ιμπεριαλισμού που δημιουργούν τα αίτια της μεταναστευτικής έκρηξης. Και με αδιαπραγμάτευτη την αρχή ότι οι μετανάστες είναι άνθρωποι, πρέπει, εδώ και τώρα, να παρθούν μέτρα ανθρώπινα, που δεν θα έχουν καμία σχέση με «φράχτες», με τρομοκρατικές επιχειρήσεις - «σκούπα», με «Σπιναλόγκες» ή με προσχηματική αξιοποίηση των μεταναστών για την κατάλυση ελευθεριών όπως το άσυλο, και συγκεκριμένα:

α) Ανυπακοή στην ΕΕ, παροχή ταξιδιωτικών εγγράφων στους μετανάστες, για να μπορούν να μετακινηθούν εκτός Ελλάδας, όπως ζητούν.

β) Νομιμοποίηση, δικαίωση και απόδοση όλων των κοινωνικών - ασφαλιστικών - εργασιακών δικαιωμάτων στους μετανάστες που ζουν χρόνια στην Ελλάδα, που γίνονται θύματα ανείπωτης εκμετάλλευσης και αυθαιρεσίας εκ μέρους του κεφαλαίου, το οποίο κατ' αυτό τον τρόπο καταβαραθρώνει ακόμα περισσότερο το βιοτικό επίπεδο και των Ελλήνων εργαζομένων.

γ) Δημιουργία δημόσιων, οργανωμένων, ανθρώπινων χώρων υποδοχής και όχι στρατόπεδα συγκέντρωσης, σεβασμός των πολιτιστικών τους παραδόσεων.

δ) «Φραγμός» στους δουλέμπορους και τσάκισμα των κυκλωμάτων που εκμεταλλεύονται τους μετανάστες.

ε) Απαίτηση η επίσημη Ελλάδα να μη γίνεται συνεργός, αλλά να υψώσει φωνή κατά των εγκλημάτων που διαπράττονται στις χώρες τους.

ΠΑΖΑΡΙ ΒΙΒΛΙΟΥ: ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΙ ΕΝΑΣ ΧΡΗΣΙΜΟΣ ΘΕΣΜΟΣ

Η μεγαλύτερη και πιο οργανωμένη εκποίηση βιβλίου στην Ελλάδα, το γνωστό και καθιερωμένο πλέον Παζάρι Βιβλίου άρχισε στις 21 Γενάρη στην Πλατεία Κλαυθμώνος.

Το Παζάρι, που θα πραγματοποιηθεί σε ένα τεράστιο περίπτερο στην πλατεία, θα διαρκέσει 20 ημέρες (έως τις 9 Φεβρουαρίου) και σε αυτό διατίθενται βιβλία σε τιμές που ξεκινούν από 0,50 ευρώ.

Σε έναν χώρο 1.000 τμ θα εκτίθενται 500.000 βιβλία.

Το Παζάρι Βιβλίου 2011 δίνει την ευκαιρία στους επισκέπτες να απολαύσουν έναν μικρό περίπατο στο ιστορικό κέντρο της πόλης με το σύνθημα: «Υιοθετήστε ένα βιβλίο, πρέπει να ζήσει!».

Συνδιοργανωτές είναι ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βιβλίου (ΣΕΚΒ) και το επαγγελματικό σωματείο εκδοτών-βιβλιοπωλών, ενώ το Παζάρι πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Δήμου Αθηναίων.

Η έκπτωση για τα περισσότερα βιβλία ανέρχεται στο 70%. Όλα τα βιβλία πωλούνται στο 30% της αρχικής τους αξίας – ένα βιβλίο που πωλείται 10 ευρώ, στο Παζάρι πωλείται 3 ευρώ. Το συγκεκριμένο Παζάρι Βιβλίου αφορά βιβλία που έχουν εκδοθεί μέχρι και το 2005.

(Πηγή: www.tanea.gr)

Το δικό μου σχόλιο είναι ότι κανείς που θα βρίσκεται αυτό το διάστημα στην Αθήνα δε θα πρέπει να παραλείψει να κάνει μια βόλτα από το Παζάρι Βιβλίου, που πλέον έχει γίνει θεσμός. Κι αυτό γιατί ανάμεσα στα χιλιάδες βιβλία υπάρχουν μερικά διαμάντια σε απίστευτα χαμηλή τιμή. Και δεν είναι μόνο θέμα φτήνιας σε χαλεπούς οικονομικούς καιρούς, μα και η ανάγκη να μην σκοτώνουμε τα βιβλία όταν γεράσουν. Ακόμα κι αν κάποιος δε επιθυμεί ή δεν ευκαιρεί να διαβάσει θα έχει σίγουρα φίλους που θα χαρούν αν πάρουν για δώρο βιβλία. Ας βάλουμε τα βιβλία στα σπίτια μας. Θα μας το ανταποδώσουν πολλαπλά.

Ο ΓΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΡΕΝΤΙΓΚΕΡ ΔΕ ΜΕΝΕΙ ΠΙΑ ΕΔΩ...

Αν κάποιος ρίξει μια ματιά στους συνδέσμους στα αριστερά της σελίδας θα δει πάνω-πάνω τη λέξη: skakistiko. Πρόκειται για το σύνδεσμο που οδηγεί στο αγαπημένο μου μπλογκ, το http://www.skakistiko.blogspot.com/ . Γιατί αγαπημένο; Όχι επειδή έφαγα από μικρός την πετριά με το σκάκι, ούτε γιατί το ιστολόγιο αυτό δεν είναι αμιγώς σκακιστικό, αλλά ευρύτερα καλλιτεχνικό. Περισσότερο απ' όλα επειδή εκεί πάλλεται ένα μικρό κομμάτι της καρδιάς μου.

Το ιστολόγιο ξεκίνησε πριν από 3-4 χρόνια και ανέλαβε από την πρώτη στιγμή να καλύψει τη σκακιστική ενημέρωση αλλά -κυριότερα- και την προβολή της άλλης πλευράς του σκακιού, της καλλιτεχνικής του. Οι αναρτήσεις δε μιλούσαν μόνο για αποτελέσματα αγώνων, για παρτίδες και για σκακιστές. Άνοιξαν έναν ορίζοντα όπου προβλήθηκε η σύνδεση του σκακιού με την ποίηση, με το σινεμά, με τα βιβλία, με τους ανθρώπους, με την ζωγραφική, με τους συγγραφείς, με την πολιτική, με την ιστορία. Ήταν ένας κήπος ολάνθιστος που δεν ήξερες ποιο λουλούδι να κορφολογήσεις πρώτο. ΄

Ο εμπνευστής και δημιουργός της σελίδας αυτοονομαζόταν Schrodinger's Cat: Ο Γάτος του Σρέντιγκερ. Ξέρετε, εκείνος ο πειραματικός γάτος της θεωρητικής φυσικής που βρίσκεται μέσα στο κουτί και δεν ξέρουμε αν είναι ζωντανός ή νεκρός ή που μάλλον είναι και ζωντανός και νεκρός ταυτόχρονα! Ο Γάτος κράτησε την ανωνυμία του για μεγάλο χρονικό διάστημα, παρ' όλα αυτά κάποια στιγμή αποκάλυψε την ταυτότητά του, αφού το ιστολόγιό του είχε προλάβει να γίνει σημείο αναφοράς στα σκακιστικά -και όχι μόνο- δρώμενα της χώρας. Πρόκειται για τον φίλο Φίλιππο Κοεράντ.

Λέω φίλο, αφού η διαδικτυακή μας επαφή δεν άργησε να μετατραπεί σε τηλεφωνική και κατόπιν δια ζώσης παρέα, όπου και ωρίμασε η εκτίμηση για έναν άνθρωπο έξυπνο, μορφωμένο, εξόχως καλλιεργημένο, σεμνό, χαμογελαστό και καλοσυνάτο. Γίναμε λοιπόν φίλοι και αυτό ήταν και ο ουσιαστικός λόγος που το μπλογκ του έγινε η αγαπημένη μου γωνιά. Σε όλο αυτό το διάστημα συμμετείχα κι εγώ σε κάποιες από τις αναρτήσεις του ιστολογίου, είτε με κείμενα, είτε με διηγήματα, κυρίως με σχολιασμούς. Έζησα στο μπλογκ του συγκινήσεις, εκφράστηκα, με έκανε να σκεφτώ λίγο παραπάνω, να δημιουργήσω λίγο περισσότερο. Του τα χρωστάω αυτά του Γάτου. Θα του τα ξεπληρώσω κάποτε, αλλά όχι στο skakistiko. Γιατί ο Γάτος δε μένει πια εκεί. Ο Γάτος του Σρέντιγκερ απέδρασε απ' το κουτί.

Το τελευταίο διάστημα το αγαπημένο ιστολόγιο απέκτησε πολλούς εχθρούς, φανερούς και αφανείς, με τη θέλησή τους ή και ακούσιους. Το πολύ υψηλό επίπεδο συζήτησης που συνήθως επικρατούσε άρχισε να μολύνεται αργά αλλά σταθερά από ανώφελες έριδες, από ασυνάρτητα σχόλια, από ρατσιστικές εξάρσεις, από "τρολιές", από προσωπικές και χυδαίες επιθέσεις και από ξεγυρισμένα βρισίδια. Ο έρμος ο Γάτος προσπάθησε με αξιοπρέπεια να τα συμμαζέψει, χωρίς να προβεί στον έλεγχο του σχολιασμού, αφού βασική του αρχή είναι η ελευθερία του λόγου σε κάθε της μορφή. Όμως, συμμαζεύεται η μνησικακία, η μισαλλοδοξία, η εμπάθεια, ο εγωκεντρισμός, η ξερολίαση, το σύμπλεγμα, ακόμα και η παράνοια;

Στον ολισθηρό δρόμο που πήρε το πράμα, δε συνέβαλε και η αποχή μερικών φίλων που μπορούσαν ίσως να προλάβουν κάποια πράγματα. Εμένα για παράδειγμα, που λόγω φόρτου εργασίας δεν μπορούσα να συμμετέχω τόσο έντονα σε συζητήσεις, όπως στο παρελθόν. Συνέβαλε επίσης και η οργισμένη συμπεριφορά κάποιων φίλων του μπλογκ που έριχνε λάδι στην φωτιά. Συνέβαλε και η αρνητική και εμπρηστική στάση κάποιων άλλων επώνυμων φίλων του ιστολογίου που δεν άφηναν τίποτα να πέσει κάτω. Πολλά μπορεί να φταίνε. Όποια και να' ναι πάντως τα μερίδια, ο Γάτος το πάλεψε μέχρι τέρμα. Και όταν είδε ότι το πείραμα τον θέλει μάλλον νεκρό σωματικά και ψυχικά, την κοπάνησε από το μαύρο κουτί.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Μήπως για να εκφωνήσω τον επικήδειο ενός μπλογκ; Και ποιον ενδιαφέρουν όλα τούτα; Καταρχήν ενδιαφέρουν εμένα. Δεύτερον, δε γράφω ποτέ επικηδείους, ούτε και κλαίω για την απώλεια, όπως δεν έκλαψε κι ο Γάτος. Είμαι όμως μπλόγκερ και νιώθω τον πόνο κάποιου που αποχωρίζεται το πνευματικό του τέκνο. Ξέρω τι κόπος και τι δουλειά κρύβεται πίσω από κάθε ανάρτηση. Ξέρω επίσης ότι όσοι λειτουργούν αφιλοκερδώς ιστολόγια το κάνουν από μεράκι, από διάθεση προσφοράς, από ανάγκη έκφρασης, κι όχι γιατί χρωστάνε ή πρέπει να αποδείξουν κάτι στον κάθε μαλάκα. Σκέφτομαι επίσης τη δομή της κοινωνίας μας και πως διαρθρώνονται οι ανθρώπινες σχέσεις. Παρατηρώ κάθε φορά με έκπληξη (ες αεί αμάθητος) την κακία ν' απλώνεται σα λεκές από λάδι. Δεν έχει σημασία αν το κοινωνικό σύνολο που μας απασχολεί είναι μικρό ή μεγάλο. Τρέφει σε κάθε περίπτωση μέσα του τη θνησιγένεια, την αυτοκαταστροφή, χωρίς να έχει να αντιπροτείνει μια εναλλακτική αναγέννηση. Είναι θλιβερό να διαπιστώνεις πόσο μικρονοϊκός και χαιρέκακος μπορεί να είναι ο άνθρωπος. Όμως θα ζήσουμε μ' αυτό, έτσι δεν είναι Γάτε;

Τελικά τον μακαρίζω τον Γάτο του Σρέντιγκερ. Είναι σαν τον καπετάνιο που το πλοίο του γέμισε ποντίκια, χιλιάδες ποντίκια. Δεν μπόρεσε να τα διώξει -ένεκα που είναι φιλόζωος- κι αυτά πολλάπλασιάστηκαν και άρχισαν να ροκανίζουν το σκαρί απ' άκρη σ' άκρη. Ο καπετάνιος το αγαπούσε το πλοίο του, όμως περισσότερο αγαπούσε τ' αστέρια, τη θάλασσα, τις ιστορίες και τις γυναίκες. Κι αυτά δεν μπορούσαν να του τα ροκανίσουν. Το παράτησε λοιπόν το ρημάδι εγκαίρως και άφησε τα ποντίκια να βουλιάξουν μαζί του. Ο Γάτος του Σρέντιγκερ δεν ήπιε το υδροκυάνιο, προτίμησε να ξαναβγεί στο φως και να πίνουμε κάνα κρασάκι που και που.

Τώρα θα τον επικήρυξουν και θα τον αναζητούν εναγωνίως. Ζωντανό ή νεκρό. Θα πρέπει όμως να ψάξουν πολύ ψηλά, ποιος ξέρει σε ποια παλιοκαιρισμένα κεραμίδια, τα σκοτεινά βράδια που το φεγγάρι θα είναι μια λεπτή ασημένια αιώρα καρφιτσωμένη στο μαύρο βελούδο. Μόνο που θα είναι δύσκολο να τον πιάσουν. Πάντα ήταν δύσκολο να τον πιάσουν. Το νιαούρισμά του θα είναι αλλιώτικο. Κι ίσως να μην το αναγνωρίσουν με την πρώτη ούτε καν οι παλιοί του φίλοι. Κάποτε όμως θα ξαναμαζευτούν, σ' ένα μέρος που θα' χει άπλα και δε θα μυρίζει μούχλα και ξίνα, όπως εκείνο το καταραμένο κουτί.

ΑΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΕΕΙ...