ΤΡΕΞΤΕ! ΛΥΝΟΥΜΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ!

Η Επιτροπή της FIDE για το Καλλιτεχνικό Σκάκι WFCC (World Federation for Chess Composition) προκηρύσσει τον 7ο Διεθνή Παράλληλο Διαγωνισμό Λύσης Σκακιστικών Προβλημάτων.
Ο διαγωνισμός θα διεξαχθεί την ίδια ημέρα και ώρα στις χώρες που έχουν δηλώσει συμμετοχή Η ημερομηνία και τόπος διεξαγωγής για την Αθήνα είναι η Κυριακή 23 Ιανουαρίου, 10:30 ώρα Ελλάδας, στην αίθουσα της Ελληνικής Σκακιστικής Ομοσπονδίας, Λεωφ. Συγγρού 25, 4ος όροφος.
Ο διαγωνισμός θα διεξαχθεί σε δύο τμήματα: το πρώτο προορίζεται για έμπειρους λύτες και τα αποτελέσματα μετρούν για απόκτηση βαθμών διεθνούς αξιολόγησης. Το δεύτερο τμήμα απευθύνεται σε λιγότερο έμπειρους λύτες, θα περιλαμβάνει ευκολότερα προβλήματα και τα αποτελέσματα δεν θα μετρήσουν για απόκτηση βαθμών διεθνούς αξιολόγησης. Και τα δύο τμήματα θα είναι δύο γύρων με έξι (6) προβλήματα προς λύση στον κάθε γύρο (δηλ. ένα ορθόδοξο 2 κινήσεων, ένα ορθόδοξο 3 κινήσεων, ένα ορθόδοξο πολλών κινήσεων, μία σπουδή, ένα βοηθητικό και ένα αντίστροφο ανά γύρο).
Ο χρόνος σκέψης για κάθε γύρο είναι δύο (2) ώρες, ενώ προβλέπεται διάλειμμα μισής ώρας μεταξύ τους. Η κατάταξη θα γίνει με βάση τους βαθμούς που θα συγκεντρώσει κάθε λύτης. Σε περίπτωση ισοβαθμίας, δεύτερο κριτήριο είναι ο συντομότερος χρόνος. Την ευθύνη διεξαγωγής του διαγωνισμού στην Ελλάδα έχει η Επιτροπή Καλλιτεχνικού Σκακιού της ΕΣΟ.
Για κάθε χώρα έχει ορισθεί από την WFCC ένας «τοπικός» διοργανωτής (local controller), για την Αθήνα ο Γιάννης Γαρουφαλίδης και για την Πάτρα ο Τάσος Αλεξάνδρου.
Η κατάταξη των λυτών θα είναι ατομική, δεν προβλέπεται κατάταξη χωρών. Τα αποτελέσματα των λυτών (στο κύριο τμήμα) θα συνυπολογιστούν με αυτά του Πανελλήνιου Διαγωνισμού, που θα διεξαχθεί τον Ιούνιο, για την κατάρτιση της εθνικής ομάδας, η οποία θα συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Λύσης τον Aύγουστο, στην Ιταλία.
Υποβολές συμμετοχής θα γίνονται δεκτές μέχρι Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011. Υπάρχει αριθμητικό όριο 30 συνολικά συμμετοχών (συμπεριλαμβάνονται και τα δύο τμήματα) και θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.
Υπεύθυνος: Γιάννης Γαρουφαλίδης, τηλ (πρωί) 210-9614422, 693-8792281
Email: ggaroufalidis@yahoo.gr

Τρέξτε είπαμε. Εκεί λύνουμε προβλήματα, δε δημιουργούμε.

ΧΙΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Τι θέλετε δηλαδή να ευχηθώ; Σάμπως δεν τα βλέπουμε να' ρχονται; Οι μάσκες πέσανε προ πολλού. Χιονιάς μπροστά μας. Ίσως όμως να πρέπει να ευχηθώ πράγματι "Χρόνια Πολλά". Αλλιώς πως θα ζήσουμε να δούμε το σπάραγμα της κοινωνίας, όμοιο μ' αυτό του φιδιού για να απεκδυθεί το παλιό του σάπιο δέρμα;

Και τα' χε πει ο Μπρεχτ στο "Γερμανικό εγχειρίδιο πολέμου":

Αυτοί που αρπάνε το φαΐ από το τραπέζι

Κηρύχνουν τη λιτότητα

Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα

Ζητάνε θυσίες

Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους

Για τις μεγάλες εποχές που θα 'ρθουν.

Τελικά το αποφάσισα: Χρόνια Πολλά!
Και πάντως περισσότερα απ' αυτούς.

ΕΙΡΕΣΙΩΝΗ: ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ

Χτες από νωρίς το πρωί τα Μεγανησιωτόπουλα μας έψαλλαν τα κάλαντα. Άλλα μόνα τους και άλλα σε παρέες, με τα τρίγωνα τους, έδωσαν ζωή στο μουντό και συννεφιασμένο πρωϊνό. Αναρωτήθηκα κάποια στιγμή πόσα από αυτά -αλλά και πόσοι ενήλικες!- γνωρίζουν την αρχαία καταγωγή του πατροπαράδοτου εθίμου. Φυσικά η λέξη για τα "κάλαντα" είναι δανεισμένη από τη ρωμαϊκή γιορτή των καλένδων, που με τη σειρά της όμως απηχεί ένα ακόμα πιο αρχαίο, ελληνικό έθιμο, αυτό της Ειρεσιώνης.

Η Ειρεσιώνη (από το είρος, έριον= μαλλί προβάτου) λοιπόν, ήταν ένα κλαδί ελιάς στολισμένο με γιρλάντες από μαλλί λευκό και κόκκινο και τους πρώτους φθινοπωρινούς καρπούς (σύκα, καρύδια, αμύγδαλα, κάστανα, δημητριακά). Την εβδόμη ημέρα του μηνός Πυανεψιώνος (22 Σεπτεμβρίου – 20 Οκτωβρίου), παιδιά των οποίων και οι δύο γονείς ζούσαν ,περιέφεραν την Ειρεσιώνη στους δρόμους της πόλης των Αθηνών τραγουδώντας από σπίτι σε σπίτι, παίρνοντας το φιλοδώρημά τους από τον νοικοκύρη ή την κυρά και όταν έφθαναν στο σπίτι τους κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την εξώπορτά τους, όπου έμενε εκεί μέχρι την ιδία ημέρα του νέου έτους, οπότε, αφού τοποθετούσαν την νέα, κατέβαζαν την παλιά και την έκαιγαν. Άλλα παιδιά κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την θύρα του Ιερού του Απόλλωνα.
Το έθιμο απηχούσε την ευχή των ανθρώπων για την ευφορία της γης, τις ευχαριστίες τους για την καρποφόρα χρονιά που πέρασε και τον εξευμενισμό των θεών για μια ακόμα πιο αποδοτική σε γεννήματα χρονιά, αυτή που ερχόταν. Η γονιμότητα της γης ήταν, αυτονοήτως, πολύ σημαντική για την επιβίωση των πληθυσμών και την ευζωία τους. Το τραγουδάκι που διασώζει ο Πλούταρχος («Βίοι Παράλληλοι, Θησεύς 22″) είναι χαρακτηριστικό:

«Ειρεσιώνη σύκα φέρει και πίονας άρτους

και μέλι εν κοτύλη και έλαιον αναψήσασθαι

και κύλικ’ εύζωρον, ως αν μεθύουσα καθεύδη»

δηλαδή: «Η Ειρεσιώνη σου φέρνει σύκα και αφράτα ψωμι

και μέλι μέσα στο ποτήρι και λάδι για να ψήσεις

και μπουκάλι γεμάτο για να μεθύσεις και να κοιμηθείς γλυκά»

(απόδοση: Ανδρέα Πουρναρά)

Το έθιμο έσβησε σαν ειδωλολατρικό αποκύημα κατά τα βυζαντινά χρόνια. Πολύ αργότερα, οι Βαυαροί του Όθωνα έφεραν το Χριστουγεννιάτικο δέντρο στην Ελλάδα, που σταδιακά αντικατέστησε το παραδοσιακό καραβάκι που στόλιζαν οι Έλληνες.

Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο όμως, παρ’ ότι ενσωμάτωσε λαϊκές παραδόσεις των βόρειων λαών (πχ δρυϊδικές τελετές), στην ουσία βαστούσε τη ρίζα του από τις γιορτές των αρχαίων Ρωμαίων, και πιο πίσω των αρχαίων Ελλήνων. Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που υιοθετήθηκε τόσο εύκολα από το λαό μας. Οι παραδόσεις είναι αναμφισβήτητα αειθαλείς.

Με δέντρο ή καραβάκι, με κάλαντα ή ειρεσιώνη, καλά Χριστούγεννα, με υγεία και αγάπη!

( Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στο www.meganisitimes.gr)

ΣΧΟΛΙΑ (ΓΙΑ ΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΛΑΜΑΤΑ)

-Καιρό έχω να δω παπούτσι να υπερίπταται και ανησυχώ. Βέβαια αυτά που έχουν πέσει έως τώρα (πχ. στον Μπους τζούνιορ, ή στον ΓΑΠ) δεν βρήκαν στόχο. Σε αντίθεση με το ιταλικό αγαλματίδιο στον Μπερλουσκόνι. Ή πρέπει να εκπαιδευτούμε καλύτερα οι ρίπτες υποδημάτων ή αλλιώς κινδυνεύουμε να το γυρίσουμε στα μπιμπελό. Κρούω τον κώδωνα του κινδύνου.

-Έπαιρνε λέει ναρκωτικά ο Μπουτάρης. Ε, καλά, κάτι μας είπες τώρα. Έπαιρνε και ο Ομπάμα και ο Τσώρτσιλ και ο Φρόυντ και ο Λένον (με όμικρον) και ο Κέρουακ και η Τζούντυ Γκάρλαντ και ο Στήβενσον και ο Μπάροους και ο βασιλιάς Γεώργιος ο Ε’ και ο Χάξλεϋ και η Αναίς Νιν και ο Λιούις Κάρολ και η Εντιθ Πιαφ και ο Άντυ Γουόρχολ μη σου πω και ο Σέρλοκ Χολμς. Το καλό με όλους αυτούς ήταν ότι δε σκέφτηκαν ποτέ να γίνουν δήμαρχοι συμπρωτευούσης.

-Ρεκόρ ομαδικού σεξ με 500 άτομα λέει έκαναν οι Ιάπωνες. Και δε σου γεμίζουν το μάτι ρε παιδί μου… Σωστοί πάντως. Η οικονομική κρίση θέλει καλοπέραση. Και μόνο μια φτηνή καλοπέραση έχει απομείνει (εκτός από το σκάκι).

-Νέο κόμμα ο Αλαβάνος μαθαίνω. Χώρια που κάτι ψήνουν και οι Λαφαζάνης, Στρατούλης. Στράτα-στρατούλα πάει η Αριστερά. Να τα εκατοστήσει (τα κόμματα, γιατί τα χρόνια, χλομό)!

-Βρε καλώς την Ιρλανδία! Κάτσε, κάτσε! Σα στο σπίτι σου! Τι να σε τρατάρουμε; Μην αγχώνεσαι καλέ, σε λίγο θα έρθει και η Πορτογαλία. Η Ισπανία πήρε τηλέφωνο και είπε ότι θ’ αργήσει κομματάκι, αλλά στο τέλος θα είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα! Μέχρι και μπριτζ που παίζουμε! Με δανεικά εννοείται.

- Το πιο θερμό έτος από το 1850 κι εδώ θα είναι το φετινό. Τώρα αυτό οφείλεται στους 500 Ιάπωνες που λέγαμε, στα μέσα-έξω του ΔΝΤ ή στα διπλωματικά έγγραφα των ΗΠΑ που βγήκαν στη φόρα στο Wikileaks; Σε κάθε περίπτωση, τσόντα είναι η αιτία.

MANUS MANUM LAVAT*

Είναι μοιραίο μετά τις Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές να ακολουθούν αναλύσεις επί αναλύσεων απ’ όλες τις κατευθύνσεις. Κατά τα συνήθη ο καθείς κρίνει κατά πώς τον συμφέρει. Υπάρχουν όμως και συμπεράσματα που μπορούν να βγουν αβίαστα και μάλιστα με κρυστάλλινη διαύγεια και τα οποία δεν μπορεί κανείς να προσπεράσει εύκολα.

Συμπέρασμα 1^ο: Η μπλόφα του ΓΑΠ έπιασε τόπο. Πολλοί δήμοι της χώρας παρέμειναν «πράσινοι», ενώ ομοίως βάφτηκαν και οι περισσότερες περιφέρειες. Παρ’ όλα αυτά το ΠΑΣΟΚ βγήκε αποδυναμωμένο λόγω μνημονίου (αυτό δα έλειπε…), αν και δεν τιμωρήθηκε όσο θα του άξιζε.

Συμπέρασμα 2^ο: Η ΝΔ προσπαθεί να μαγειρέψει τα αποτελέσματα ώστε να μοιάζουν ελκυστικά αλλά οι εσωκομματικές της τριβές, οι αλληλοσπαραγμοί, το νέο κόμμα που ψήνεται και η ανεπαρκής πολιτική της πρόταση της στοίχησαν μικρούς και μεγάλους δήμους.

Συμπέρασμα 3^ο: Το ΚΚΕ βελτίωσε τα ποσοστά του αλλά έμεινε με την…Πετρούπολη στο χέρι. Η σκληρή γραμμή για καθαρόαιμους κομματικούς συνδυασμούς το άφησε για μια ακόμα φορά να βρυχάται σαν ποντίκι.

Συμπέρασμα 4^ο: Η…λοιπή Αριστερά τσίμπησε κάτι ψιλά, αφού προσχώρησε σε λογικές συνεργασίας και ανώδυνων προτάσεων, μπροστά στο φάσμα της εξαφάνισής της. Σε κάποιο βαθμό δικαιώθηκε, όμως το φάσμα που λέγαμε παραμένει.

Συμπέρασμα 5^ο: Το ΛΑΟΣ παραμένει καθηλωμένο σε ποσοστά ασφαλείας (για την δημοκρατία) αλλά δε λέει να ψοφήσει και δε θα ψοφήσει όσο υπάρχουν καταστάσεις κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής αστάθειας, όπου ενδημεί ο φόβος και γονιμοποιείται ο λαϊκισμός και ο εθνικισμός. Κι αυτό δεν το λέω εγώ, το λέει η ιστορία.

Συμπέρασμα 6^ο: Η αποχή, τα λευκά και τα άκυρα είχαν την τιμητική τους, αλλά είναι δύσκολο να κρίνει κανείς αν αποτελούν μια συνειδητή στάση ή προϊόν της ραστώνης του καναπέ και της απολίτικης σκέψης που κυριαρχεί.

Κάπως έτσι συντίθεται το ψηφιδωτό της παρούσας πολιτικής σκηνής. Δε θα ασχοληθώ με τον δικομματισμό. Συνεχίζει να χρησιμοποιεί τις ίδιες πολιτικές, τα ίδια τεχνάσματα, τα ίδια όπλα και την ίδια κούφια ρητορεία. Εξακολουθεί να έχει υποστηρικτές καθ’ έξιν κι από αδράνεια. Είναι χρεωκοπημένος πολιτικά και ηθικά. Θα ασχοληθώ ωστόσο με την Αριστερά που με πονάει. Παρατηρεί κανείς ότι στους δήμους που κατέβηκαν ψηφοδέλτια συνεργασίας με αριστερούς δημάρχους είτε τους κέρδισαν, είτε είχαν μια αξιοπρεπή πορεία και ανάλογη εκπροσώπηση. Δείτε τα Γιάννενα, το Βόλο, την Πάτρα και ένα σωρό άλλες περιοχές. Αυτό δε σημαίνει τίποτε; Σε τόσο μεγάλους δήμους οι κομματικοί μηχανισμοί των ισχυρών δε λειτούργησαν; Φυσικά και λειτούργησαν και μάλιστα λυσσασμένα. Απλά είναι ξεκάθαρο ότι οι ψηφοφόροι έχουν άποψη για τον τόπο τους και ρέπουν προς τις συνεργασίες ή έστω προς την αποδοκιμασία της άτεγκτης κομματικής εντολής. Τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα βέβαια ήταν αυτά της Αθήνας και της Θεσ/κης, όπου το κυβερνόν κόμμα, πονηρά σκεπτόμενο, υιοθέτησε τη στήριξη εξωκομματικών υποψηφίων και δε βγήκε χαμένο. Στον αντίποδα, παραδείγματα όπως της οικείας μας Λευκάδας όπου τα δύο αριστερά κόμματα πέτυχαν τον άθλο να συγκεντρώνουν 33% στον πρώτο γύρο και να μην υπάρχουν στον δεύτερο! Έλεος!

Δε θέλω να ρίξω τα βάρη ξεχωριστά στον Α ή τον Β αριστερό σχηματισμό, αν και θα μπορούσα πολύ εύκολα να το κάνω. Τα βάρη πέφτουν σε όλους ανεξαιρέτως. Στον ΣΥΡΙΖΑ και τον ΣΥΝ που αποτελούνται από άπειρες ετερόκλητες συνιστώσες, δίχως όμως κοινή εκφορά λόγου, με αποτέλεσμα να έχουν χαθεί στον λαβύρινθο της πολυφωνίας. Στην κουβελική Αριστερά που επιθυμεί όταν μεγαλώσει να γίνει ΠΑΣΟΚ. Στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά που ώρες- ώρες καταντάει γραφική. Και φυσικά στο μουσειακό πλέον είδος που λέγεται ΚΚΕ, το οποίο επιδιώκει να σαλτήσει με τη μία από το περιβάλλον του στυγνού καπιταλισμού στον απόλυτο σοσιαλισμό, άσχετα με το πόσες φορές θα γκρεμιστεί στο φαράγγι που χάσκει ανάμεσά τους. Ε, ναι λοιπόν! Η Αριστερά έχει σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την αποδόμηση της πολιτικής ζωής της χώρας!

Ας ξαναγυρίσω στο παράδειγμα της Λευκάδας για να γίνω πιο σαφής. Δε μιλάμε για έναν απλό συμψηφισμό δυνάμεων. Μια συνεργασία στις αυτοδιοικητικές εκλογές θα δημιουργούσε ένα άλλο κλίμα που θα λειτουργούσε από μόνο του θετικά, προσθετικά, παραγωγικά στους ψηφοφόρους. Θα γεννούσε ελπίδες, ρεύμα, θα έδινε διέξοδο σε εγκλωβισμένους, ακόμα και σε θυμωμένους. Αντ’ αυτού προτιμήθηκε ο σεχταρισμός και η απομόνωση. Μια κοινή αριστερή κίνηση πανθομολογουμένως θα είχε κερδίσει τον δήμο. Τώρα αριθμούν μερικούς αντιπροσώπους, στα δάχτυλα του ενός χεριού. Το ίδιο ισχύει φυσικά και σε πανελλήνια κλίμακα. Η Αριστερά θα μπορούσε με αξιώσεις να διεκδικήσει 30, 40, ίσως και περισσότερους δήμους σε όλη τη χώρα. Και το κέρδος δε θα ήταν το ότι ο χάρτης θα βαφόταν κόκκινος. Όλα τα χρώματα του Θεού είναι, δεν είμαι ρατσιστής. Το ζήτημα είναι ότι θα άλλαζαν πολιτικές. Η αγωνιστική στάση μιας πλειάδας δημάρχων, αυτόνομα ή και μέσω της ΚΕΔΚΕ, θα αποτελούσε την αιχμή του δόρατος στην πίεση προς την κεντρική εξουσία, θα έβαζε φρένο στις αρνητικές συνέπειες του Καλλικράτη, θα αποτελούσε μια ισχυρή φωνή στην κοινωνία, θα γινόταν η ίδια η φωνή των λαϊκών στρωμάτων, θα έκανε την Αυτοδιοίκηση πιο ανθρωποκεντρική, πιο ανθρώπινη.

Να διευκρινίσω σε αυτό το σημείο ότι δε μιλάω για μια εξαναγκαστική ταύτιση ιδεολογιών ή πολιτικών. Δε θα ήταν απαραίτητο ο Παπαδημούλης να γίνει κουκουές, ούτε ο Γόντικας αναθεωρητής. Μιλάω για μια συμπαράταξη δυνάμεων σε επίπεδο αυτοδιοικητικό και μόνο, όπως θα κατεβαίναμε όλοι μαζί σε μια πορεία διαμαρτυρίας (που ούτε καν αυτό δεν μπορούμε να πετύχουμε). Οι συνθήκες ήταν σχεδόν ιδανικές. Όλες οι αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις ήταν ενάντια στο Δ.Ν.Τ. και στο μνημόνιο, κόντρα στις μονοπωλιακές πρακτικές της Ε.Ε., αντίθετες στον Καλλικράτη και τα παραφερνάλια του και γενικά είχαν μια πληθώρα επιχειρημάτων να τις ενώνουν.

Επιπρόσθετα θα μπορούσαν να αγκαλιάσουν και υγιή στοιχεία των τοπικών κοινωνιών, αν μη τι άλλο όλους τους απογοητευμένους από την κεντρική εξουσία, τους οργισμένους με την καταστροφική οικονομική διαχείριση, τους ανεξάρτητους διανοούμενους. Θα μπορούσε κάλλιστα να δημιουργηθεί ένας ισχυρός πόλος που θα συσσωμάτωνε όλη αυτή την δυναμική, ακόμα και την οργή που για διάφορους λόγους δεν μπορεί να ξεσπάσει στο πεζοδρόμιο. Θα δινόταν επίσης χώρος έκφρασης σε νέους που απεχθάνονται την άγονη επαναληψιμότητα της πολιτικής αρένας, αλλά και σε όσους κινήθηκαν προς ανεξάρτητους συνδυασμούς, ως το μη χείρον. Έτσι συγκροτούνται τα «πλατιά λαϊκά μέτωπα» ή οι «ενεργές κινήσεις πολιτών», για να δανειστώ φράσεις από τα προγράμματα της Αριστεράς. Έτσι, όχι με περιχαράκωση.

Αντίθετα, συνεχίζουμε να υψώνουμε τείχη. Συνεχίζουν οι καρεκλοκένταυροι του Περισσού και της Κουμουνδούρου να ζεσταίνουν τους θώκους τους. Εξακολουθούν να διατυμπανίζουν την «καθαρότητα» της πολιτικής τους γραμμής, δίχως να αφουγκράζονται πραγματικά την κοινωνία, χωρίς καν να λαμβάνουν υπόψην τους την κοινωνία. Κι όποιος αποκλίνει από αυτήν την «αγία γραμμή», από αυτή τη δέσμη φωτός που πηγάζει άνωθεν ωσάν από το Άγιο Πνεύμα, τραβάει και μια διαγραφή, έτσι για να του βρίσκεται. Καλή ώρα, ετούτο το άρθρο, θα ήταν λόγος ικανός για να με διαγράψει το κόμμα που ψηφίζω, αν βέβαια ήμουν κομματικό μέλος. Δεν είμαι όμως. Επιδιώκω να είμαι μια ανένταχτη αριστερή φωνή που ζητάει να ακουστεί. Μια κριτική σκέψη που δεν αποδέχεται θέσφατα και ένας άνθρωπος (ελάχιστος, αλλά όχι ανύπαρκτος) που αναγνωρίζει τα λάθη του και επιθυμεί κι από τους άλλους να κάνουν το ίδιο.

Υπάρχουν και χιλιάδες άλλοι που δεν σκοπεύουν να γίνουν ποτέ πρόβατα σε μαντρί. Και όσο η κρίση της πολιτικής θα βαθαίνει και τα προβλήματα θα οξύνονται, οι ανεξάρτητες αυτές φωνές θα δυναμώνουν επιζητώντας αριστερές, προοδευτικές λύσεις, τουλάχιστον στις τοπικές τους κοινωνίες. Τα προβλήματα του Μεγανησιού δεν μπορούν να περιμένουν την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού για να λυθούν οριστικά. Πρέπει κάποιοι να τα πάρουν στις πλάτες τους μέχρι να γίνει η κοινωνία σοσιαλιστική. Ο παππούς ενδιαφέρεται για το γιατρείο και ο νέος για την εργασία, ο επιχειρηματίας για τον τουρισμό και ο γονιός για τα σχολεία. Και όλοι μαζί για τις υποδομές. Η Αριστερά πρέπει να έχει προτάσεις και ανθρώπους για να τα τρέξουν όλα αυτά, με τον πιο κοινωνικά δίκαιο τρόπο, ακόμα και στα πιο αντίξοα περιβάλλοντα. Η Αριστερά πρέπει να είναι παρούσα και να δίνει μάχες σε όλες τις κοινωνίες και σε όλους τους τόπους αν δε θέλουμε να σβήσει η ελπίδα. Ειδάλλως, δεν έχει λόγο ύπαρξης και το λέω με πλήρη ευθύνη και σοβαρότητα.

Μέχρι λοιπόν να ξεβαλσαμώσουμε τον Λένιν ή μέχρι να βγάλουμε από την κρυογενετική μονάδα τον Μπερλίνγκουερ, καλό θα ήταν να συνεργαστούμε. Manus manum lavat, το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο. Οι Δημοτικές εκλογές τελείωσαν και η ευκαιρία αυτή χάθηκε. Θα έρθουν όμως άλλες. Δε θέλω να παραστήσω τον πολιτικό προφήτη, αλλά φοβάμαι ότι τα αμέσως επόμενα χρόνια το πολιτικό σκηνικό θα ανασκαφτεί από άκρη σ’ άκρη. Το τσουνάμι του καπιταλισμού θα ξεσπάσει μέσα σε ορυμαγδό και τότε τα χωριστά τσανάκια θα τα πάρει το κύμα. Οι ενωτικές μορφές αντίστασης ίσως να επιβιώσουν. Ας αφυπνιστούν λοιπόν οι πεφωτισμένοι συγκλητικοί των αριστερών κομμάτων κι ας κινηθούν ανάλογα. Ή εν τέλει, ας κάνουν στην άκρη, αν δεν μπορούν να είναι πρωτοπόροι. Η κοινωνία ετοιμάζεται να τους προσπεράσει.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΡΧΕΙΟΥ

Ιστορική φωτογραφία αρχείου.





Διακρίνεται το Δ.Ν.Τ. αρματωμένο να εισβάλει στο Δημόσιο Τομέα. Πίσω απ' τα σκουριασμένα κάγκελα του πάλαι ποτέ κράτους, πλήθος δημοσίων υπαλλήλων εκλιπαρεί να μην απολυθεί, τουλάχιστον μέχρι να αποπληρώσει τις δόσεις του εξαντλητικού δανείου. Σε πρώτο πλάνο ο εκπρόσωπος του Σ.Ε.Β. εμψυχώνει την τρόικα, ώστε να φανεί αμείλικτη.

Άλλοι καιροί, θλιβεροί. Μόνο τα συνθήματα παραμένουν αναλλοίωτα.

Αυτό είναι το κακό με τα συνθήματα. Είναι πιο συνεπή από τους ανθρώπους.

ΕΚΛΟΓΕΣ ΓΑΡ...ΤΩΡΑ ΑΝΑΡΡΩΝΩ!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΡΙΟ ΜΗΝΥΜΑ

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή των ανθρώπων με μια ιδιαίτερη σημασιολόγηση και φόρτιση. Έζησα μια τέτοια στιγμή ανείπωτης χαράς και δικαίωσης ανάμεσα στις αγκαλιές των συμπατριωτών μας την Κυριακή το βράδυ.

Γι’ αυτή τη θέρμη και την εμπιστοσύνη, για τον ευγενικό τους αγώνα, για την αμέριστη συμπαράστασή τους, για τη ρωμαλέα τους αντίστασή στις υπόγειες διαδρομές και –κυρίως- για το καθαρό τους βλέμμα, αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράσω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ.

Ευχαριστώ όλους αυτούς που με την ψήφο τους αναγνώρισαν την προσπάθεια και το έργο μου και που συνεχίζουν να με στηρίζουν στο πλαίσιο του κοινού μας οράματος για το Μεγανήσι. Είναι όλοι όσοι πίστεψαν σε έναν τίμιο και ανιδιοτελή αγώνα και που οι ελπίδες τους γίνονται για μένα φορτίο ευθύνης, αλλά και αποταμιευτήρας δύναμης.

Ευχαριστώ τον Στάθη τον Ζαβιτσάνο και όλους τους συνοδοιπόρους στον συνδυασμό «Μεγανήσι- Μαζί στο Μέλλον» για τη συμπαράστασή τους και για το όμορφο ταξίδι. Αποδείξαμε περίτρανα ότι δεν είμαστε «υλικά κατεδάφισης» και «ρετάλια», αλλά (για να δανειστώ από τον Σαίξπηρ) φτιαγμένοι από την ύλη που πλάθει τα όνειρα του νησιού μας!

Ευχαριστώ και όσους προσπάθησαν ανεπιτυχώς να με λοιδορήσουν και να με στοχοποιήσουν.

Κατόρθωσαν έτσι, με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο, να συσπειρώσουν δίπλα μου ένα μεγάλο κομμάτι της Μεγανησιώτικης κοινωνίας, που με τίμησε εκλέγοντάς με για τρίτη συνεχή φορά δημοτικό σύμβουλο.

Τέλος, ευχαριστώ και τους φίλους που απείχαν από τη δύσκολη μάχη ή που έστρεψαν την πλάτη στα πολιτικά μου επιχειρήματα. Μου έδωσαν ορισμένα πολύτιμα μαθήματα ζωής και συνάμα μου επιβεβαίωσαν ότι στο μέλλον μπορώ να προσδοκώ ακόμα ευρύτερες νίκες. Προχωρώ και τους περιμένω.

Προχωρά και το Μεγανήσι σε μια νέα ιστορική σελίδα του. Τα ποτάμια δεν γυρίζουν πίσω, όσους σάπιους κορμούς κι αν χρειαστεί να συμπαρασύρουν. Από τη μεριά μου οφείλω να παραμείνω (όπως ελπίζω ότι υπήρξα έως τώρα) ακάματος, δημιουργικός, αγωνιστής, δίκαιος και ανιδιοτελής, εν ολίγοις σεμνός υπηρέτης της μικρής μας κοινωνίας, και γι’ αυτά σας καλώ να με κρίνετε αυστηρά κάθε στιγμή.

Χρωστάμε το μέλλον στα παιδιά μας και θα δουλέψουμε σκληρά προς αυτή την κατεύθυνση. Το Μεγανήσι θα ανέβει ακόμα ψηλότερα, όπως όλοι πιστεύουμε ότι του αξίζει. Κι αυτό δεν είναι ευχή. Είναι δέσμευση.

Με τιμή

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ

Φαρμακοποιός- Συγγραφέας