Κυριακή 14 Ιουνίου 2009

QVO VADIS ΜΩΡΗ ΕΥΡΩΠΗ ?

Να’ ναι καλά τα τέκνα μου, μου έχουν κλέψει κάθε σταλιά χρόνου, κάθε κουάρκ ικμάδας και επιπρόσθετα έχουν γεμίσει κάθε κυψελίδα του παραζαλισμένου μυαλού μου. Θα τους το ξεπληρώσω στα γερατειά μου.
Είπαμε όμως! Δεν έγραψα για τη Γιουροβίζιον, δεν έγραψα για τον τσιγαρονόμο, δεν έγραψα για το γάμο του Άδωνη, δεν έγραψα για τα πάρτι του «Καβαλιέρε» στη Σαρδηνία ή για τη φωτογραφία που κοτσάρισε στο στήθος του ο Καντάφης τώρα που γίνανε φιλαράκια, μέχρι που δεν έγραψα ούτε ένα τόσο δα σχόλιο σε άρθρο του Καλοπροαίρετου, νισάφι πιά! Για τα αποτελέσματα των εκλογών στην ήπειρο που έλκει το όνομά της από μια εφήμερη κουτσουκέλα του Δία, δεν κρατιέμαι να μη σχολιάσω. Έτσι, για να δω ποιοι θα στραβομουτσουνιάσουν (ο εκδότης μου σίγουρα). Τουτέστιν, Ευρωεκλογές.
Τί’ χες Γιάννη; Τι’ χα πάντα.
(Ή ακόμα καλύτερα: Τι κάνεις Γιάννη; Κουκιά σπέρνω!)
Αν περιμένετε να σκιαγραφήσω με καλολογικά στοιχεία τα κόμματα εξουσίας, αλλάξτε ιστολόγιο με ήσυχη συνείδηση. Οι νεοφιλελεύθεροι και οι σοσιαλιστές στην Ευρώπη αντέχουν παρά την κρίση, την οποία οι ίδιοι προκάλεσαν. Η αναρχία του καπιταλισμού που υπηρετούν πιστότερα κι από όσο ο Εύμαιος το ξενιτεμένο αφεντικό του, μοιάζει με μια γιγάντια κατσαρίδα: είναι βρομερή, μα επιβιώνει σε όλα τα κλίματα.
Ρεμούλες, μίζες, διαπλοκή, σκάνδαλα, οικονομικό ξεζούμισμα στις μεσαίες και κατώτερες τάξεις, τυφλή υποταγή στις ντιρεκτίβες που εισηγούνται φορντικοί καλοταϊσμένοι οικονομο- τεχνοκράτες και, τέλος, πασπάλισμα του γλυκού με κορώνες εθνικιστικής υπερηφάνειας ή πρασινούλικες οικολογικές πινελιές.
Επιβίωσε και ο Σαρκοζί, επιβίωσε και η Μέρκελ, επιβίωσε και ο Μπερλουσκόνι επιβίωσαν και τα δικά μας βλαστάρια. Εντάξει, μια σφαλιαρίτσα την έφαγαν, όχι όμως από κείνες που σε ρίχνουν στον Καιάδα του χρονοντούλαπου (τι θυμήθηκα ο άθλιος!), ως χωλό τέκνο. Μάλλον από κείνες που ελπίζουν να σε συνετίσουν. Σεβαστή η ετυμηγορία (έτσι δε λένε;). Και καταδικασμένη.
Οι κρατούντες έχουν εξάλλου κάνει τα κουμάντα τους. Μπορεί να μην ελέγχουν πλέον τα μέσα παραγωγής, είναι ωστόσο κολλητάρια με αυτούς που τα ελέγχουν. Κι επιπρόσθετα με αυτούς που βαυκαλίζουν τις συνειδήσεις και ελέγχουν τα μυαλά με τον τηλεοπτικό τους βόρβορο. Είμαστε χαμένοι από χέρι δηλαδή; Όχι δα! Για αρχή κλείστε τις τηλεοράσεις (η βαριάντα του να τις πετάξετε από το μπαλκόνι, παρότι αντιοικολογική, είναι απολύτως αποδεκτή).


Και τώρα ανοίξτε τα μάτια σας. Είδατε τι ωραία που είναι;


Κακομελέτα κι έφτασε.

Τη συντηρητική της στροφή η μπαμπόγρια ήπειρος την πήρε τόσο απότομα που κανονικά θα έπρεπε να της πάρουν το δίπλωμα οδήγησης και τις πινακίδες. Κόντεψε να το στουκάρει το όχημα στο ακροδεξιό βραχάκι. Πράγματι, στη Βρετανία το BNP εξέλεξε για πρώτη φορά ευρωβουλευτή με το σύνθημα «Οι βρετανικές δουλειές στους Βρετανούς». Στην Ολλανδία θριάμβευσε ο Γκερντ Βίλντερς με συνθηματολογία αντάξια του «Εμείς δεν είμαστε ρατσιστές, αυτοί είναι Τούρκοι». Καλά, για την Αυστρία δεν το συζητάμε, ενώ τόσο η Λέγκα του Βορρά στην Ιταλία όσο και ο Λεπέν στη Γαλλία δεν έχουν παράπονο. Τα πιο μαύρα μαντάτα ήρθαν από την Ουγγαρία, όπου έχουν αρχίσει ήδη οι οπαδοί του νικητήριου κό(ω)μματος FIDESZ να βάζουν φωτιές στα σπίτια και να δολοφονούν εν ψυχρώ τους τσιγγάνους.
Στο Ελλαδιστάν τώρα, δεν υστέρησε και το ψηφοδέλτιο με τη φωτογραφία. Και δεν εννοώ αυτό του μακάριου Βεργή αλλά αυτό του εθνάρχη και πάλαι ποτέ συνθηματοποιού Καρατζαφέρη (του ανήκει πνευματικά το αλήστου μνήμης τηλεοπτικό σποτ «Ο άντρας ξεχωρίζει για δύο πράγματα. Το ένα είναι η κολώνια του!», καθώς και το γνωστότερο «Χέρι-χέρι…»). Προεκλογική εκστρατεία με εθνικιστικό λαϊκισμό και με τον αρχηγό να κραδαίνει δωροεπιταγή ενός εκατομμυρίου μπροστά στα κρεμασμένα σαγόνια των τηλεθεατών. Μαζεύοντας τριγύρω του μια δράκα φασιστοειδών, έκανε –όπως έγραψα και σε φιλικό ιστολόγιο- το φόβο παντιέρα και τη μισαλλοδοξία σάλπιγγα.


Το χειρότερο με αυτούς τους τύπους δεν είναι το ότι αναπαράγουν το μίσος. Είναι το ότι αναπαράγονται από το μίσος, όπως τα Γκρέμλινς από το νερό. Εκμεταλλεύονται περιόδους πολιτικής αστάθειας για να διεγείρουν, όχι τον ορθολογισμό και τη δημιουργική σκέψη, μα το ποταπό θυμικό του πολυθρύλητου μέσου πολίτη. Βέβαια, οι εγχώριοι δεν κάνουν διακρίσεις, οφείλω να το ομολογήσω. Κατηγορούν αδιακρίτως τσιγγάνους, μαύρους, Αλβανούς, Σκοπιανούς και μουσουλμάνους. Όλους αυτούς δηλαδή που προφανώς αποστερούν το Lebensraum, το «ζωτικό χώρο» από τους γηγενείς άρειους και όσους έχουν να επιδείξουν καθαρότητα αίματος από την εποχή του Μ. Αλεξάνδρου –τουλάχιστον.
Μετά το πρόσφατο εκλογικό τους αποτέλεσμα μπορούν πλέον ανενδοίαστα τα στελέχη του ΛΑΟΣ να αφήνουν τις φλέβες στο λαιμό τους να φουσκώνουν όχι μόνο πια από θυμό αλλά και από έπαρση. Γιατί όπως και να το κάνουμε ο σωστός ο άντρας ξεχωρίζει για δύο πράγματα. Το δεύτερο μάλλον είναι η ξενοφοβία του.



Κάλλιο πέντε και στο χέρι…


Μες στην καλή χαρά το κόμμα του ηλίανθου. Δεν πήρε βέβαια το ποσοστό που του υπόσχονταν οι δημοσκόποι (σάμπως πέτυχαν και τίποτις αυτοί οι τελευταίοι;), αλλά κάλλιο πέντε και στο χέρι, αφού τσίμπησαν κι έναν ευρωβουλευτή. Οι Πράσινοι στην Ευρώπη είχαν ανάλογη πορεία. Μέχρι εδώ καλά και άγια. Κάτι μου λέει όμως πως η ερωτική του σχέση με τους ψηφοφόρους θα υπάρξει ατελέσφορη, ακριβώς επειδή στην Ελλάδα η Οικολογία είναι μόδα. Και ό,τι είναι μόδα περνάει.


Μη βιαστείτε να με κατηγορήσετε πως απορρίπτω το Οικολογικό Μανιφέστο του Pierre Samuel του ’77 ή το πρωτόκολλο του Κιότο. Ίσα ίσα που έχω αλλάξει τους λαμπτήρες πυρακτώσεως, κλείνω τη βρύση όταν βουρτσίζω τα δόντια, έχω air condition inverter, έχω ρυθμίσει το θερμοστάτη του θερμοσίφωνα, ανακυκλώνω και δεντροφυτεύω, κάθε Μάη συμμετέχω στον καθαρισμό των παραλιών και οι σακούλες του φαρμακείου μου είναι χάρτινες ή βιοδιασπώμενες. Είμαι Οικολόγος; Σκατά είμαι. Γιατί όλα αυτά τα κάνω επειδή πρέπει, επειδή σκέφτομαι πως είναι χρήσιμα. Οικολόγος θα γίνω όταν θα κάνω τα ίδια δίχως να το σκέφτομαι, απλά και φυσικά, όπως μιλάω, γράφω ή πίνω καφέ.
Φοβάμαι λοιπόν –και μακάρι να αποδειχθώ κασσάνδρα- πως το μεγάλο κομμάτι των ψηφοφόρων των Οικολόγων Πράσινων είναι σαν κι εμένα ή ακόμα χειρότεροι. Και πως απλά ψήφισαν διαμαρτυρόμενοι κι όχι λόγω των θέσεών του. Θέσεις που εξάλλου μένει να κατατεθούν και να υποστούν διαλεκτική τριβή. Παρ’ όλα αυτά, σώστε την καρέτα- καρέτα.



Μπήκαν τα γίδια στο μαντρί τα πρόβατα στη στρούγκα.


Οφείλω να αναγνωρίσω στο ΚΚΕ την αγωνιστικότητά του, την απαρέγκλιτη μαρξιστική του θεώρηση και την αιχμηρή του ρητορική απέναντι στα κακώς κείμενα. Κατά τα άλλα παραμένει αμετακίνητο, όπως εκείνα τα γρανιτένια μενίρ του Λένιν και πεπαλαιωμένο όπως τα μουχλιασμένα μονομπλόκ της σοβιετικής αρχιτεκτονικής.

Δε συμμερίζομαι λοιπόν τη –συγκρατημένη είναι η αλήθεια- ευφορία της ηγεσίας του για το εκλογικό αποτέλεσμα.
Κατά πως μου τα ψιθυρίζει η λογική μου, ένα κόμμα που θέλει να λέγεται προοδευτικό πρέπει να έχει τη δύναμη και τους μηχανισμούς να εξελίσσεται, να προοδεύει το ίδιο. Δεν αρκεί να παίρνεις το μέρος της εργατικής τάξης, πρέπει να της δίνεις και μια ελπίδα ρεαλιστική. Και όταν μιλάς για λαϊκό μέτωπο να έχεις κατά νου πως το μέτωπο προϋποθέτει ευρύτητα και όχι στοίχιση στο στενό σου μετερίζι. Αντίθετα, η κομματική γραμμή θυμίζει κλειστή στάνη και μάλιστα με ψηλό μαντρότοιχο. Μην τυχόν και φύγει κανένα πρόβατο. Έλα όμως που ψοφάνε ένα προς ένα. Και δεν μπορεί να μπει και κανένα καινούριο να ανανεώσει τον πληθυσμό ρε γαμώτο. Ακόμα χειρότερα, υιοθετήθηκαν και σχόλια με εθνικιστική χροιά. Άκουσα άλαλος την προηγουμένη των εκλογών τοπικό στέλεχος του ΚΚΕ να καταφέρεται εναντίον των Αλβανών καταλήγοντας: «Σ’ αυτό έχει δίκιο ο Καρατζαφέρης!». Και είναι κι αυτή η γλώσσα! Πέτρινη, όχι ξύλινη. Οι άμοιροι οι γονείς μου ψηφίζουν ΚΚΕ από τότε που γεννήθηκαν, αλλά μέχρι να πεθάνουν δε θα καταλάβουν ποτέ τι σημαίνει ο «πολυμέτωπος αγώνας του προλεταριάτου ενάντια στα ξένα μονοπώλια και το ιμπεριαλιστικό κατεστημένο».
Για να λέμε τη μαύρη αλήθεια η ευρωπαϊκή Αριστερά διέρχεται συνολικά μια κρίση διαρκείας, δεν είναι τοπικό το πρόβλημα. Αλλού αναγκάζεται να συνεργαστεί με τους σοσιαλιστές, αλλού να βάλει νερό στο κρασί της, αλλού να περιχαρακωθεί. Δε μπορεί να ευθύνεται όμως μόνο η ανηλεής επίθεση του συστήματος. Πόσo μάλλον που την εποχή της ακμής του καπιταλισμού η αριστερή ρητορεία υπήρξε αποτελεσματικότερη! Σημαντικό μερίδιο ευθύνης έχει και η ίδια η ριζοσπαστική Αριστερά που δεν κατάφερε να πείσει το μαζικό κίνημα για το δίκαιο του αγώνα στον οποίο το καλεί. Εν ολίγοις, δεν κατάφερε να κάνει τη δουλειά της.
Ευθύνη στα καθ’ ημάς πρέπει να αποδόσω και στην ολιγαρχία του Περισσού που κατασκευάζει ολοένα σύνορα και πνίγει τη διαφορετικότητα, ενώ θα έπρεπε να ανοίγει τους ορίζοντες του χώρου και του μυαλού. Το παρήγορο έρχεται από τις φήμες που φτάνουν στα αυτιά μου για αλλαγή πλεύσης και εσωτερικά ανανεωτικά ρεύματα. Για να επιστρέψω στην ηγεσία του ΚΚΕ ένα παλιότερο σύνθημα του: Οι άλλοι δεν αλλάζουν. Άλλαξε εσύ.


Τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;


Πασοκικές τάσεις, αυτό έχουν. Όσο η πολιτική στροφή Αλαβάνου στο δοιάκι κρατούσε στην αριστερή όχθη το πλοιάριο, τα ποσοστά φούσκωναν σαν την ζύμη. Μετά, λες και ο ΣΥΡΙΖΑ αποκοιμήθηκε πάνω στο πουπουλένιο στρώμα του διψήφιου ποσοστού, το σκαφίδι ανέκρουσε πρύμνα προς το κέντρο του ποταμιού. Εκεί όμως έχει ρέματα, τα’ χει πει αυτά ο Τσιτσάνης («με παρέσυρε το ρέμα/ μάνα μου δεν είναι ψέμα» κτλ). Και στους αριθμούς ελλοχεύουν μύριες φούσκες όπως θα θυμάστε κι από την εποχή του Χρηματιστηρίου.
Η συμπάθεια έγινε αδιαφορία και μετά απόρριψη. Κι αυτό γιατί υπήρξε μια σχετική διγλωσσία, ένα ασταθές τραμπάλισμα που πάσχιζε ματαίως να συμψηφίσει τις αντίρροπες τάσεις. Αυτή που επιδίωκε ριζοσπαστισμό και την άλλη που καλόβλεπε τα αποφόρια του ΠΑΣΟΚ. Πάρτα τώρα. Γιατί σου λέει ο νοήμων ο άνθρωπος, φίλε μου, άμα θέλω να πάω στον ΓΑΠ δε μου χρειάζεται το όχημα του ΣΥΡΙΖΑ, παίρνω και το μετρό. Άσε που όλοι έχουν σήμερα από ένα τουλάχιστον –χρεωμένο- αυτοκίνητο.


Για την ευρωπαϊκή Αριστερά τα είπα, να μην τα ξαναλέω. Άμα δε βρίσκει ιδεολογική άκρη το ΚΚΕ, άντε να βρει ο Παπαδημούλης. Αυτό όμως δεν είναι δικαιολογία. Όπως δεν υπάρχει δικαιολογία και για τα γεγονότα του Δεκέμβρη, που δε διστάζω να τα ονομάσω εξέγερση, και όπου ο ΣΥΡΙΖΑ αντί να κερδίσει φίλους αυγάτισε τους εχθρούς του. Αυτό δεν οφείλεται βέβαια στο ότι «χάιδεψε τα αυτιά των κουκουλοφόρων», όσο στο ότι έσπευσε να αγκαλιάσει τα πολύπλοκα και δυσεξήγητα γεγονότα σε όλο τους το εύρος, πριν μπει στον κόπο να τα ερμηνεύσει στο μίνιμουμ.
Όσο κρατούσε ο σκυλοκαυγάς στο ΠΑΣΟΚ έβγαινε κερδισμένος. Μόλις κουλάρανε στην Ιπποκράτους όμως, δεν είχε κατορθώσει να πείσει τους επισκέπτες του. Μην ξεχνάμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το παιδάκι του ΣΥΝ που το σήκωναν στα χέρια για να φτάσει στο ταβάνι του 3%. Τώρα ενηλικιώθηκε και χρειάζεται να αποκτήσει το δικό του ύψος. Το δικό του αριστερό ανάστημα.



Το κόμμα της αποχής και το κώμα της εποχής.


Τελικά οι μισοί (τουλάχιστον στη Μεσόγειο, για τη Μαύρη θάλασσα δεν παίρνω όρκο) πήγαν για μπάνια. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν παίρνουμε ολυμπιακά μετάλλια στην κολύμβηση. Ειπώθηκε πως ήταν μιας μορφής αντίδραση. Την επόμενη φορά να δοκιμάσουν την απεργία πείνας. Μειώνει και τη χοληστερίνη. Βέβαια οι περισσότεροι έσπευσαν να πουν πως οι παραθεριστές ήταν δικοί τους ψηφοφόροι. Εγώ λέω πως ανήκαν στο ΚΕΚ (Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών, ντε, αυτό που σκοτώνει ζωντανά και πετούμενα με τον πιο οικολογικό τρόπο). Ο λόγος τους κι ο λόγος μου.
Για να σοβαρευτώ όμως –αν υποθέσουμε πως κάτι τέτοιο είναι εφικτό- η αποχή από τις εκλογές ναι μεν σηματοδοτεί τη διάχυτη σιχασιά για το πολιτικό κατεστημένο, μα παράλληλα εκχωρεί και το μόνο όπλο που έχει ένας πολίτης. Είναι σα να βρίσκεσαι στο χείλος του γκρεμού και να σε έχει στριμώξει μια άγρια και πεινασμένη αρκούδα. Έχεις ένα όπλο με ένα μοναδικό βόλι μέσα για ξόδεμα. Τι κάνεις; Πυροβολείς την αρκούδα (σ’ αυτό οι ψηφοφόροι του ΚΕΚ πρέπει να είναι καλοί), ρίχνεις μια στο βρόντο ή στρέφεις την κάνη στον κρόταφό σου; Θέλω να πω, οι εκλογές έχουν να κάνουν και με την επιβίωση, σωστά;
Τι ελπίδα υπάρχει λοιπόν καταμεσίς στα άγρια θηρία; Η εντελώς υποκειμενική μου άποψη είναι –ελπίζω- διαυγής όσο και ανοιχτή σε συζήτηση: Αριστερά και μπροστά. Αυτό φυσικά σημαίνει πως τα κόμματα της παραδοσιακής Αριστεράς θα πρέπει να κατεδαφίσουν πολλά από τα στεγανά τους. Το ΚΚΕ να δείξει την τόλμη που απαιτούν οι αλλαγές και να αποβάλει τον αποστεωμένο σκληρό του πυρήνα. Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη μοιάζει πιο δεκτικός στις συνεργασίες, μα αυτό με την προϋπόθεση πως θα απεμπολήσει αμετάκλητα τις κεντρομόλες ροπές του. Ένα τέτοιο σχήμα δε θα είναι ένας πεζός συμψηφισμός αλλά θα αποκτήσει μια διαφορετική δυναμική και εξωστρέφεια και θα γίνει ο τρίτος πόλος που χρειάζεται η ελληνική κοινωνία.


Κάπως έτσι φαντάζομαι την ανατροπή του σαθρού σκηνικού. Και θαρρώ πως κάτι τέτοιο θα γίνει κατόπιν πολύ φυσικά, σαν το κλάμα ενός μωρού.


Ή μάλλον δύο.

14 σχόλια:

Τζιγκαλίδης Θεόδωρος είπε...

Τελικά όπως φαίνεται τα δίδυμα δεν κατάφεραν να σε απομακρύνουν πλήρως από την πολιτική επικαιρότητα.
Είχαμε καιρό να διαβάσουμε κάτι από σένα αλλά άξιζε τον κόπο. Συμφωνώ με τα περισσότερα απ' όσα λες,
χαίρομαι που δεν αφιέρωσες ούτε μια λέξη στο κυβερνών κόμμα διότι δεν την αξίζει, απορώ τί σκεφτόταν το 1/3
των ψηφισάντων όταν έκλεινε τον φάκελο. Η μόνη ελπίδα να αλλάξει κάτι φρονώ πως βρίσκεται στην πολυθρύλητη και
πιθανότατα ουτοπική σκέψη της ενοποίησης της Αριστεράς, υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες θέσεις και απόψεις αλλά δυστυχώς χάνονται
στα λοιπά των αποτελεσμάτων των εκλογών που παρεμπιπτόντως ήταν ιδιαιτέρως αυξημένα.Αυτό δείχνει ότι υπάρχει μια μερίδα που προσπαθεί
να βρει διέξοδο, που θέτει ερωτήματα και προβληματισμούς. Όσο για την αποχή, όποιος ισχυρίζεται πως ήταν συνειδητή και μέσω αυτής
προσπάθησαν οι πολίτες να περάσουν κάποιο πολιτικό μήνυμα, μάλλον σε άλλη χώρα ή εποχή ζει.

Μετοικος στη Νισυρο είπε...

Πολυ το χαρηκα το κειμενο,Παναγιωτη,ανεξαρτητα απο επι μερους αντιρρησεις,και διασκεδασα με την εικονογραφηση.Επιασε τοπο η αναμονη.Περιμενω να δω τον συνειρμο που θα ξεκινα απο τον Τσιτσανη και το ρεμα.

melen είπε...

Μαύρο σύννεφο ακροδεξιάς απλώνεται πάνω από την Ευρώπη, Παναγιώτη
Δεν θέλω να κάνω την Κασσάνδρα..
αλλά με Σαρκοζί, Μπερλουσκόνι, Μέρκελ κερδισμένους,
με δηλώσεις σαν αυτή της Κριστίνα Μορβάι για τους Εβραίους: «Έχετε μάθει να μας βλέπετε να στεκόμαστε προσοχή κάθε φορά που κλάνετε. Πάρτε το όμως πια απόφαση, αυτή η ιστορία τέλειωσε. Σηκώσαμε κεφάλι και δεν έχουμε λόγο να ανεχόμαστε άλλο την τρομοκρατία σας. Θα ξαναπάρουμε τη χώρα μας στα χέρια μας», να κερδίζουν το 15% των ψηφοφόρων της Ουγγαρίας,
με την άλλοτε ανεκτική Ολλανδία, να βγάζει ακροδεξιό δεύτερο κόμμα,
δεν μπορώ παρά να βλέπω μαυρίλα μπρος..
Η Ευρώπη-φρούριο που χτίζεται συστηματικά τα τελευταία χρόνια, έχει την αποδοχή ενός ισχυρού ποσοστού των "με σφραγίδα dna" ευρωπαίων.
Να μην ξεχνάμε πως η μεταναστευτική πολιτική του Σαρκοζί, δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αυτούς που κάθονται δεξιότερα στα έδρανα της γαλλικής βουλής..
Το ζήτημα είναι το εξής: η ξενοφοβία ανάγεται σε μείζον πρόβλημα της Ευρώπης, λες και ο ξένος φταίει για την οικονομική -και όχι μόνο- εξαθλίωση του ευρωπαϊκού πληθυσμού.
Και τους βολεύει, με την προσοχή στραμένη προς τα κει, με το μίσος να φουντώνει και να εκτονώνεται σε αβοήθητες ομάδες, εκείνοι συνεχίζουν ανενόχλητοι να τρώνε εις βάρος μας με χρυσά κουτάλια

ήρθαν καπάκι και οι εκλογές στο Ιράν
και έδεσε το γλυκό.

Μακάρι να υπάρξει κάποια λύση από την αριστερά
και αριστερά εδώ εννοώ κάτι
επιτέλους πιο ανθρώπινο ρε αδερφέ

καλοπροαίρετος είπε...

Ας κινηθώ κι εγώ στο σχήμα δεξιά – κέντρο – αριστερά, παρότι, για την Ελλάδα τουλάχιστον, είναι μάλλον παρωχημένο. Δηλαδή, τι, η ΝΔ είναι η δεξιά και το ΠΑΣΟΚ το κέντρο; χο-χο-χο, που λέει και ο πρόεδρος∙ και οι Κυνηγοί, που πήραν 1,26%, περίπου όσο οι Μακεδόνες του Παπαθεμελή, και τα διπλά σχεδόν από την έμπλεω νέων ιδεών και φρέσκων, άφθαρτων προσώπων «Δράση» –Μάνος 70 ετών, Κοντογιαννόπουλος 67, Μπουτάρης 67, Δήμου 74, Βερέμης 66–, σε ποιο σημείο του φάσματος εντάσσονται; και ο Βεργής, ο Παπανικόλας, ο Λεβέντης, όλοι με αρκετές δεκάδες χιλιάδες ψήφους και που αν υπήρχε απλή ανόθευτη αναλογική θα είχαν κοινοβουλευτική παρουσία –έχουν πάνω από 100%/300 έδρες = 0.33%–, πού εντάσσονται; Οι ίδιοι οι Οικολόγοι του Εξτρεμόπουλου –να, ορίστε, ξεπέφτω κι εγώ σε φτηνά λογοπαίγνια τύπου Καρατζαφύρερ–, σε ποιο σημείο της νοητής ευθείας –ή μήπως πετάλου;– τοποθετούνται;

Ο Καρατζαφέρης δεν είναι ακροδεξιός∙ αυτό προϋποθέτει ιδεολογική συνέπεια, που με τη σειρά της προϋποθέτει... ιδεολογία, που ένας πολιτικός καιροσκόπος σαν ελόγου του (δεν είναι βέβαια ο μόνος) δεν έχει. Απλώς βάζει φαραώ και ακροβάτη στην πετονιά και ψαρεύει στα θολά νερά των απογοητευμένων από τη «σεμνότητα και ταπεινότητα» και «ό,τι είναι νόμιμον, είναι και ηθικόν» ΝΔ ψηφοφόρων της τελευταίας. Ακροδεξιά είναι η Χρυσή Αυγή.

Ο Σύριζα, όπως έστρωσε, κοιμήθηκε. Μεθυσμένοι από τις δημοσκοπήσεις και ξεχνώντας ότι η μοναδική έγκυρη δημοσκόπηση είναι η κάλπη, φέρθηκαν αλαζονικά στους υποψήφιους πολιτικούς συμμάχους τους, το ΠΑΣΟΚ, ξεχνώντας ότι είναι η κύρια δεξαμενή άντλησης ψηφοφόρων. Μυστήρια τραίνα εκεί στην Κουμουνδούρου∙ συμπεριφέρονται σαν να μη θέλουν, κατά βάθος, τη σύμπραξη, και να προτιμούν την εκ του ασφαλούς ρητορεία.

Κάτι κρίσιμο ήταν, κτγμ, το ξήλωμα του Παπαδημούλη από το Ευρωψηφοδέλτιο, και ο άκομψος τρόπος με τον οποίον έγινε. Ένα στέλεχος της προκοπής, με προσφορά και γενικότερη αποδοχή είχαν, και το σφουγγάρισαν.

Η πολιτική είναι και, αν όχι κυρίως, παιχνίδι εντυπώσεων. Ο άλλος, που είναι τσάκαλος στα επικοινωνιακά παιχνίδια, έδωσε ένα ποσό από την επιχορήγησή του (κόμματα με... κρατική επιχορήγηση∙ άλλη μια γκρίζα περιοχή της δημοκρατίας) για το ταμείο κατά της φτώχειας. Δημοκόπος – ξεδημοκόπος, το εκατομμυριάκι κάπου θα πιάσει τόπο, ενώ μπορούσε να το παντελονιάσει.

Εσύ, κύριε Σύριζα, που είσαι, και μπράβο σου, πρωτοπόρος για τα δικαιώματα των μεταναστών και των μειονοτήτων, δώσε, να σε χαρώ, ένα ποσό από την επιχορήγησή σου, αντί για χαρτοπόλεμο και συγκεντρώσεις, για να φτιάξεις ένα, δύο, τρία κέντρα για τους μετανάστες όπου θα μαθαίνουν ελληνικά από εθελοντές σου και όπου θα διοργανώνονται πολιτιστικές εκδηλώσεις, που αποδεδειγμένα φέρνουν τους λαούς πιο κοντά∙ κάνε κατάληψη σε κάποια από τα ακατοίκητα νεοκλασικά του κέντρου και μετάτρεψέ τα σε αξιοπρεπή στέγη για τους απόκληρους∙ πλήρωσε δικηγόρους για να προστατεύσουν τους μετανάστες από την εκμετάλλευση που υφίστανται, και διερμηνείς να τους διευκολύνουν στις συναλλαγές τους με την ελληνική γραφειοκρατία. Ένα σωρό ψηφοφόρους θα μαζέψεις, που επιτέλους θα δουν κάποιον, τον πρώτο στην πολιτική ιστορία του τόπου, που έχει συνέπεια λόγων και έργων και που δεν περιορίζεται να καταγγέλλει το ανάλγητο κράτος, αλλά το υποκαθιστά εν τοις πράγμασι στο μέτρο των δυνάμεών του. Αλλά ξέρω, «άλλο οι ιδέες κι άλλο η πράξη», που λέει και ο Θηβαίος στο «Γορίλλα» του Μπρασσένς.

Άλλη μια κίνηση που θα ενέτεινε το πλασάρισμα του Σύριζα ως κάτι διαφορετικό από τα κατεστημένα κόμματα: τη στιγμή που έχεις σημαία σου την οικολογία και για την οποία έχεις πράγματι αγωνιστεί, μη μου τυπώνεις πολυτελέστατα πολύχρωμα φυλλάδια σε ιλλουστρέ χαρτί. Τύπωσε τις θέσεις σου σε μικρού μεγέθους μονόφυλλα μονόχρωμα φέιγ βολάν σε ανακυκλωμένο χαρτί∙ περισσότερους ψηφοφόρους θα μαζέψεις έτσι παρά με τη χαρτούρα, που, στο κάτω κάτω, κανένας δεν διαβάζει, και κανέναν δεν πείθουν.

Άλλη ώρα ίσως πούμε για το ΚΚΕ, την αποχή, το Ιράν και τους δημοσκόπους.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@Θεόδωρε
Τα δίδυμα είναι τμήμα της πολιτικής, στο βαθμό που αυτή η τελευταία καθορίζει, περιορίζει και αφορίζει τη ζωή τους. Εξάλλου πήρα την άδεια τους :-)

Αν η αποχή ήταν συνειδητή ή υποσυνείδητη ή ασυνείδητη δεν το γνωρίζω. Αυτό που φοβάμαι είναι πως οδηγεί σε αφοπλισμό του οπλίτη-πολίτη.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@Μέτοικος
Χαίρομαι που σου άρεσε. Οι αντιρρήσεις δεν είναι απορριπτέες, μάλλον δημιουργικές. Το κείμενο όπως και να'χει απηχεί προσωπικές απόψεις και ευσεβείς πόθους του μπλόγκερ με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Τι; Δεν σου αρέσει το τσιτσάνειο άσμα; Προσφέρεται για πλείστες όσες μεταφορικές παρεκβάσεις. Πιάσε το κορδόνι που σε βολεύει στο γαϊτανάκι της σημειολογίας.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@melen
Καλή μου, πάντα μαυρίλα υπήρχε ομπρός. Ο καπιταλισμός μοιάζει λίγο με αμοιβάδα :διχοτομείται επ' άπειρον και παίρνει το σχήμα του δοχείου (πολιτικό,κοινωνικό, πολιτιστικό, ιστορικό πλαίσιο) που τον βάζεις. Το ίδιο και τα περιττώματά του.

Να σου πω και κάτι; Τα φασιστόμουτρα, οι νεοναζιστές, οι υπερεθνικιστές και όλα τα άλλα κατοικίδια στο μαγαζάκι του τρόμου δεν κρύβονται, επιτίθενται, είναι θρασύτατα, άρα τα ξεχωρίζεις εύκολα. Ίσως πιο επικίνδυνα να είναι τα γεννεσιουργά ρεύματα στα αστικά μορφώματα εξουσίας. Το λέει και ο Καλοπροαίρετος παρακάτω, από τη δεξαμενή του κυβερνώντος αντλεί ο ΛΑΟΣ.

Πάντως χαίρομαι που έχουμε την ίδια ελπίδα. Κι αν την χάσεις, μη φοβάσαι. Να έρθεις να σου δώσω λίγη, πάντα θα μου περισσεύει.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@Καλοπροαίρετος
Συμφωνώ με την ταύτιση που κάνεις στους δύο πόλους του δικομματισμού (οι οποίοι μοιάζουν να έχουν ηλεκτρολυθεί εδώ και καιρό).

Συμφωνώ και με την αρχή της απροσδιοριστίας που διέπει τους Οικ.Πρ. Εντάξει, ηλίανθο κοτσάρισαν, δεν έβαλαν και το ρόδο (των ανέμων) να ξέρουνε που πάνε τα τέσσερα. Θα ταίριαζε και ηλιόσπορος.

Διαφωνώ με τις παρατηρήσεις σου για τον τύπο με τα γάντια του μποξ. Δεν είναι τόσο σούργελο όσο ισχυρίζεσαι, αυτό είναι επικίνδυνη μέσα στη ραστώνη της σκέψη. Δες το μερίδιο τηλεοπτικής προβολής που, ένας θεός ξέρει-και προφανώς όχι αυτός του κορανίου- πως εξασφάλισε προεκλογικά. Επιπλέον, η κίνηση με το μύριο στο Ταμείο Φτώχειας μου θυμίζει τις αγαθοεργίες της Μαριάννας, της πρέσβειρας ντε, που όσο κάνει το κολιέ και το συνολάκι που φορά στα φιλανθρωπικά γκαλά, αρκεί για να εμβολιαστεί ο μισός πλυθησμός του Μπουρουντί (ο άλλος μισός πρόλαβε και πέθανε). Ο Πρόεδρος βέβαια δεν έχει τους ίδιους ακριβώς σκοπούς με τη Βαρδινογιάνναινα. Έχει χειρότερους.

Θα διαφωνήσω και με τα του ΣΥΡΙΖΑ, παρ' ότι δεν είμαι ψηφοφόρος του. Ξέρω πως έχει κάνει σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο αρκετά από αυτά που του προτείνεις, μην είσαι τόσο άδικος. Διαφωνώ ωστόσο -φαίνεται και στο κείμενό μου νομίζω- και με την προοπτική που του κόβεις και του ράβεις, δηλαδή τα κολλητσιλίκια με το κέντρο (ποιο κέντρο καλέ; αυτό που στην αρχή κατέταξες δεξιά;). Εν ολίγοις, αν υπάρχει κάποιο ευγενές, κεντροαριστερό ΠΑΣΟΚ (που έχω όλη την καλή διάθεση να το πιστέψω, μιλώντας πάντα σε επίπεδο εκλογικής βάσης, και όχι ηγεσίας), τότε πρέπει να είναι αυτό που θα κινηθεί αριστερά και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ δεξιά -κατά την άποψη του γράφοντα πάντα. Για τον Παπαδημούλη: δε θέλω να τον κατηγορήσω, αλλά - και με το συμπάθειο- σιγά τα ωά.

Τι άλλο ξέχασα; Α!για το Ιράν θα μας δοθεί η ευκαιρία. Αν και υποψιάζομαι την άποψή σου για το ΚΚΕ, θα είχε ενδιαφέρον να την ακούσω.

Για τις δημοσκοπήσεις λέω να κάνω κάποια στιγμή μια ανάρτηση. Από πότε η στατιστική έγινε από ταπεινή θεραπαινίδα, κανονιστική αφέντρα;

melen είπε...

To σχήμα αριστερά-δεξιά δεν είναι μόνο στην Ελλάδα παρωχημένο, είναι παντού.
Στην εποχή μας, επί της ουσίας αριστερό καλείται αυτό που δε συμφωνεί με τη δομή και την αντίληψη του θατσερικού μοντέλου και των επιγόνων του.(αδιάφορο αν οι επίγονοι αυτοαποκαλούνται φιλελεύθεροι ή σοσιαλιστές, ο Μανωλιός,είτε καφτάνι φοράει,είτε γραβάτα Μανωλιός παραμένει).
Το πρόβλημα είναι πως η αριστερά, αυτή που διαφωνεί δηλαδή,
είναι σκόρπια, δεν υπάρχει οικονομική ή πολιτική θεωρία που να σκιαγραφεί τη σημερινή πραγματικότητα και να δίνει συγκεκριμένες και καιριες απαντήσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος "πολιτισμός".
Οπότε είναι σχεδόν αδύνατο να δημιουργηθεί ουσιαστική συσπείρωση.
Συσπείρωση που βασίζεται μόνο στη δυσαρέσκεια, δεν είναι εφικτή. Χρειάζεται ένας μπούσουλας, μια κοινή πολεμική.
Εν τω μεταξύ, ας αναρωτηθούμε γιατί ενώ υπάρχουν κινήματα δυσαρέσκειας σε όλη την ευρώπη, ποτέ δεν ενεργούν ταυτόχρονα. Θα μπορούσε να υπάρχει μια σχετική οργάνωση και οι απεργιακές κινητοποιησεις Γαλλίας, Γερμανίας, Ελλάδας π.χ., να γίνονται τις ίδιες μέρες. Ή όταν το Στρασβούργο βρισκόταν σε κατάσταση "εκτάκτου ανάγκης", να είχαμε κινητοποιήσεις και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Τέλος πάντων..
μου πάει μακριά η βαλίτσα κι έχω πολύ δουλειά..

Καλημέρα

Ανώνυμος είπε...

Tom

Καλημέρα,

Ετσι απλά να πω και γω την ταπεινή μου άποψη για όλα αυτά.
Βλέπω μια απαξίωση του όλου πολιτικού σκηνικού η οποία καθοδηγείτε πολύ έντονα απο τα ΜΜΕ (αποχή - παραλία κα). Δεν είναι όλοι οι πολιτικοί έτσι.Μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Οι προασπάθειες των αριστερων κομμάτων για ανατροπή του πολιτικού σκηνικού είναι σημαντικές.
Είναι μεγάλο το πλήγμα να μένει σε αυτά τα ποσοστά το ΚΚΕ (παρ όλη τη λάσπη που έφαγε 2 χρόνια τωρα) όπως είναι πλήγμα και τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι δυνατόν τα κατακάθια της κοινωνίας να έχουν 7%. Κάποιοι και κάπως τους οδήγησαν στο ΛΑΟΣ ( που χαίρεται τεράστιας προβολής απο τα ΜΜΕ) για να εξυπηρετήσουν τους δικους τους σκοπούς.
Τα αριστερά κόμματα είχαν και έχουν θέσεις και προτάσεις για τα σημαντικά προβλήματα του τόπου μας δεν είναι καινούργια αυτά για μας.

Schrödinger's Cat είπε...

Εξαιρετικό κείμενο, επιφυλάσσομαι να σχολιάσω με μεγαλύτερη άνεση χρόνου:)

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@melen
Αν κατάλαβα καλά εστιάζεις το πρόβλημα στην κατασκευή μιας αριστερής θεωρίας, ανανεωτικής ή μεταμοντέρνας, που θα στεγάσει την κοινή πανευρωπαϊκή δράση των κινημάτων. Ενδιαφέρον, αν και δυσεπίλυτο. Εκτός από τις μεσομακροπρόθεσμες λύσεις όμως μήπως υπάρχουν και οι κοντοπρόθεσμες; Θέλω να πω, αν το ζητούμενο είναι μια ευρεία αριστερή συσπείρωση που θα αντιταχθεί στα αγγούρια των Βρυξελλών που μας έρχονται, μήπως τότε τα πρόδρομα σχήματα συνεργασιών βρίσκονται ακριβώς στο σωστό μονοπάτι;

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@Τομ
Γενικά συμφωνώ. Κρίσιμο σημείο καμπής μου φαίνεται τούτο δω που βρισκόμαστε.

Βέβαια αυτά τα έχουμε πει κι άλλες φορές, πράγμα που μου δείχνει πως η κατάσταση πάει από το κρίσιμο στο κρισιμότερο. Το κέρδος της εποχής μας είναι, θαρρώ, πως η ίδια η οικονομική παγκοσμιοποίηση δεν μπορεί να αποφύγει και την απότοκο πολιτισμική παγκοσμιοποίηση (με αιχμή του δόρατος το διαδίκτυο), επίφοβο φουρνέλο στα θέμελα της πρώτης.

Και ίσως στην επισήμανση και ανάδειξη αυτή του τοπικού που γεννά η διάχυση της πληροφορίας, η ελληνική ιδιαιτερότητα να είναι προνόμιο και όχι πια κουσούρι. Με την προϋπόθεση πως αφουγκραζόμαστε τα κελεύσματα των καιρών και όχι με το να μένουμε προσκολλημένοι στην διασωληνωμένη επιβίωση των παραδοσιακών μας νησίδων.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ είπε...

@Γάτε
Ευχαριστώ για την φιλοφρόνηση, περιμένω τα πρόσθετα σχόλια με πολύ ενδιαφέρον.