Η απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας

 

Η απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας

Και αίφνης εγένετο φως και μάλιστα ιλαρό! Βουίζει ο τόπος, πάει να πει, για το περιλάλητο πάρτι διαρκείας της δεσποσύνης Ριμπολόβλιεβα στο νέο της φέουδο, τον γειτονικό μας Σκορπιό.

 

Κανάλια, παρακάναλα, παπαράτσι, ο κρατικός μηχανισμός σύσσωμος, επίσημοι, ημιεπίσημοι και παρατρεχάμενοι, όλοι με τον οργασμό και την κινητικότητα ενός μελισσιού την Άνοιξη. Ευτυχώς που κάνει και πάρτι κανένας μαικήνας να δούμε άσπρη μέρα. Γιατί, είναι ολοφάνερο ότι από την επομένη του πάρτι η ζωή μας δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια. Θα έχει αλλάξει επίπεδο, status βρε παιδί μου, πώς το λένε! Εντάξει, δεν λέω, μπορεί ακόμα να έχουμε ανασφάλιστους, άνεργους, ακόμα και πεινασμένους συμπολίτες μας, αλλά θα μας έχει μείνει λίγη από την χρυσόσκονη του lifestyle στους ώμους για να καμαρώνουμε, σωστά;

 

Γιορτάστε λοιπόν, ξεφαντώστε με τα βεγγαλικά που θα βάψουν τον αίθριο μεγανησιώτικο ουρανό! Εξάλλου ο πολυεκατομμυριούχος Ρώσος θα μας κάνει και αγαθοεργίες, προσφορές, δωρεές, να μην είμαστε και αγνώμονες! Μια υπόκλιση, μια γονυκλισία ή ένα χειροφίλημα είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε.

Ζητώ την κατανόησή σας για την μέχρι τώρα ασύγγνωστη ιλαρότητα, αλλά κάτι πρέπει να κάνω κι εγώ για να σκεπάσω την θλίψη μου. Θλίψη για ορισμένα χαρούμενα πρόσωπα που βλέπω γύρω μου. Τι χαρούμενα δηλαδή, εκστασιασμένα για το πάρτι της κόρης του μεγιστάνα. Το επιφανειακό επιχείρημα βέβαια που χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει την ασυνήθιστη ευφορία, δεν είναι άλλο από το ότι αυτό θα αποτελέσει μια πρώτης τάξης διαφήμιση για το νησί μας. Κατά βάθος όμως δεν είναι αυτός ο λόγος της διάσπαρτης χαράς (αιτιολόγηση, έτσι κι αλλιώς αμφιλεγόμενη). Είναι η βαθιά ριζωμένη νοοτροπία ότι ο ξένος είναι «καλύτερος» και ότι ασφαλώς «θα μας σώσει» με τα λεφτά του (ή με το μαγικό ραβδί του).

 

Εντούτοις δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι. Αναρωτιέμαι πώς μπορεί κάποιος που δεν είναι καν μεσήλικας να γίνεται δισεκατομμυριούχος. Μόνο έναν τρόπο γνωρίζω και αυτός δεν είναι με τον ιδρώτα του μετώπου του, αλλά με τον ιδρώτα πολλών χιλιάδων ή εκατομμυρίων άλλων μετώπων, τα οποία και εκμεταλλεύτηκε.

Αναρωτιέμαι επίσης πόσο αποδοτική είναι η αποικιοκρατική συμπεριφορά και το συνακόλουθο μοίρασμα χαντρών μέσα στους αιώνες, και πόσο δεκτικός μπορεί να γίνεται ετούτος ο λαός σε αλλότριους «σωτήρες», μολονότι έχει περάσει πολλά δεινά από δαύτους.

Αναρωτιέμαι ακόμα πόσο κοντή μνήμη, μνήμη χρυσόψαρου, πρέπει να έχει κάποιος ώστε να παραμερίζει τα δυσεπίλυτα προβλήματα μιας βασανιστικής καθημερινότητας, να ξεχνάει το αχανές τέλμα στο οποίο τσαλαβουτάει η χώρα του για να ασχοληθεί με την απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας. Και τέτοιοι στοχασμοί μόνο θλίψη μπορούν να προκαλέσουν.

 

Μολονότι πάνε χρόνια πολλά από τότε, δεν έχω ξεχάσει τα αδιάλειπτα φωτάκια που έκαναν προσελήνωση τα καλοκαίρια στον Σκορπιό. Καθόμουν στο μικρό μπαλκονάκι του πατρικού μου, δίπλα στην γλάστρα με τον βασιλικό και θύμωνα με τα ιπτάμενα μέσα που χαράκωναν τον ορίζοντα: ένα σμάρι σιδερένιων πυγολαμπίδων που κουβαλούσαν «τους ξένους» για να συμμετέχουν στα ολονύκτια πάρτι της Χριστίνας Ωνάση. Μου έκρυβαν ένα κομμάτι από την έναστρη νύχτα. Και οι θορυβώδεις ήχοι που έφταναν μέχρι το Μεγανήσι και διαλαλούσαν την δύναμη του πλούτου μου έκλεβαν κάτι από την γαλήνη της παιδικότητάς μου. Η λάμψη όμως εκείνης της ματαιοδοξίας δεν κράτησε πολύ. Την μοίρα της την ξέρουν όλοι και δεν την νοσταλγεί κανείς. Ούτε και σήμερα θα κρατήσει για πολύ. Είναι νομοτελειακό. Γιατί είναι φθαρτή, ανούσια, γιατί δεν είναι παρά ένα μέσο επίδειξης και μάλιστα πρόσκαιρης, γιατί ακριβώς είναι απατηλή.
 

Εντούτοις ακόμα και σήμερα το ίδιο θυμωμένος αισθάνομαι. Φοβάμαι όμως ότι σήμερα πια, ανήκω στην μειοψηφία. Ας είναι. Ακόμα μπορώ να πάω να μυρίσω τον βασιλικό στην αυλή μου. Κι αυτό ακριβώς θα κάνω.

ΤΟ ΜΠΑΤΟΥΜΙ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΣΕΩΝ ΚΑΙ Η ΜΑΓΙΣΣΑ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ

(Παθιασμένη ανταπόκριση από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Λύσης Σκακιστικών Προβλημάτων στο Μπατούμι της Γεωργίας- δημοσιεύτηκε στο www.skakistiko.com)

Το είχα υποσχεθεί στον Γάτο, και τις υποσχέσεις μου τις κρατάω. Θα προσπαθήσω λοιπόν εδώ να περιγράψω όλο το σκηνικό (και το παρασκήνιο) του 37^ου Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Λύσης σκακιστικών προβλημάτων και του παράλληλου συνεδρίου σύνθεσης. Νομίζω ότι κάτι τέτοιο θα έχει ενδιαφέρον και για τους «μη καλλιτεχνικούς». Ή τουλάχιστον το ελπίζω…

 (foto: Ο Χάρης Φουγιαξής με τον Σέρβο GM M.Kovacevic)

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Και η κακή επίσης. Έτσι την Παρασκευή που τα πρώτα μέλη της ελληνικής αποστολής έφτασαν με τις τουρκικές αερογραμμές στην Κωνσταντινούπολη, έχασαν την ανταπόκριση για το Μπατούμι, με αποκλειστική ευθύνη του πολυταξιδεμένου Προέδρου της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Χάρη Φουγιαξή!
Συμβαίνουν και στις καλύτερες των οικογενειών, αν και φτάνοντας την επόμενη μέρα στο ίδιο αεροδρόμιο (havalimani), τον δικαιολόγησα. Τέτοιο μελισσολόι δεν έχω ξαναδεί σε αεροδρόμιο, ούτε και πουθενά αλλού! Όλες οι φυλές του πλανήτη συνωστίζονται στους απέραντους διαδρόμους και όλες οι γλώσσες του κόσμου αραδιάζονται με βιασύνη δίπλα σου. Πολύχρωμα παραδοσιακά φορέματα απροσδιόριστης προέλευσης και τουρμπάνια και κελεμπίες και ξεπλυμένα ξανθιά μαλλιά σαν άνυδρα στάχια και μελαψά μωρά που μυξοκλαίνε έχοντας χάσει την θέα της μάνας τους και εξευρωπαϊσμένες ιλουστρασιόν διαφημίσεις και μια διαρκής βουή σαν σουέλ που ξέχασε να ξεθυμάνει, σε περιτριγυρίζουν. Σε κάποιο σημείο έμεινα ακίνητος (και περιδεής) να με σκουντάει το κύμα των ανθρώπων, πιστεύοντας ότι θα μείνω για πάντα χαμένος και περιπλανώμενος σε κείνο τον αχανή λαβύρινθο. Μετά είδα τον Καγιό.

(foto: Ο Καγιό, όπως πάντα γελαστός)

Για όσους δεν ξέρουν, ο Γάλλος είναι από τις πιο παλιές και πιο χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες του Καλλιτεχνικού Σκακιού. Είναι φυσικά GM,  τόσο στην σύνθεση (δεύτερος στην ιστορία σε πόντους μετά τον Petkov) όσο και στην λύση (έχει χριστεί και Παγκόσμιος Πρωταθλητής το 1987 και το 2000!). Πάντα συμπαθητικός, χαμογελαστός και ομιλητικός, φροντίζει ωστόσο να εκτοξεύει ικανές ποσότητες σάλιου κάθε φορά που πασχίζει να κάνει την γαλλική του γλώσσα να συμπεριφερθεί αγγλοσαξωνικά, φέρνοντας σε αμηχανία τον εκάστοτε συνομιλητή του. Τελοσπάντων, με τον οδοδείκτη του Καγιό κατόρθωσα να βρω τους άλλους Έλληνες επιζήσαντες του τουρκικού αερολιμένα. Μέσα σε λίγη ώρα μαζεύτηκε στην ίδια πύλη όλη η αφρόκρεμα του καλλιτεχνικού σκακιού και άρχισαν οι χαιρετούρες και η  σκακιστική ψιλοκουβεντούλα.
Στην πτήση έτυχε να κάθομαι δίπλα στον Caillaud και τον Ιάπωνα IM Wakashima. Ο ασιάτης τον ρωτούσε (στα αγγλικά) για κάποια θέματα σύνθεσης και ο Γάλλος, εμφανώς ενοχλημένος γιατί είχε άλλα στο μυαλό του, του απαντούσε κοφτά, πάντα καταλήγοντας με τον πασίγνωστο υγρό γέλωτά του. Ο επίμονος Ιάπωνας δεν κάμφθηκε ωστόσο και συνέχισε να τον οιστρηλατεί, ώσπου ο Καγιό πέταξε στα γόνατα μια μικρή μαγνητική σκακιέρα και άρχισε να αραδιάζει πάνω κομμάτια κάνοντας ότι σκέφτεται. Το κόλπο έπιασε, και φτάσαμε στο μικροσκοπικό αεροδρόμιο του Μπατούμι χωρίς διπλωματικό επεισόδιο.

(foto: Αυτός δεν είναι ο Γκουργκενίτζε, είναι η Μάγισσα του Καυκάσου, ή τουλάχιστον μια που της μοιάζει)

Εκεί μας υποδέχτηκε ο διάσημος Γεωργιανός συνθέτης σπουδών Γκουργκενίτζε, που μάλιστα προσπάθησε να απομακρύνει με εύσχημο τρόπο μια μαυροφορεμένη και μαντηλοφορεμένη γριά ζητιάνα που με την εντυπωσιακή κρεατοελιά στην μύτη της έμοιαζε περισσότερο με μάγισσα και που, με την πληθωρική της παρουσία, μας είχε περικυκλώσει ολομόναχη. Ο Χάρης της έδωσε κάτι ψιλά, μπας και γλιτώσουμε από τις κατάρες που έμοιαζε να αναμασάει στα γεωργιανά αλλά, όπως θα διαπιστώσετε αργότερα, το ποσό ήταν μάλλον πενιχρό. Εντύπωση μου έκανε η εντατική έρευνα στον έλεγχο διαβατηρίων, καθώς και το ότι έβαλαν τον Χάρη να ανοίξει μια ύποπτη βαλίτσα με τρόπο λες και κουβαλούσε βόμβες. Δυστυχώς για το αστυνομικό δαιμόνιο των Γεωργιανών, επρόκειτο απλά για καμιά κατοστή bulletin…

Από την πρώτη στιγμή έγινε φανερό ότι το Μπατούμι ήταν μια πόλη των αντιθέσεων. Στο νέο εθνικιστικό μοντέλο που οι τοπικοί ολιγάρχες θέλουν να προβάλουν, συνυπήρχαν φουτουριστικά κτίρια και ουρανοξύστες, απέραντες αλέες και συντριβάνια, υπερπληθώρα έργων τέχνης σε δρόμους και πλατείες, και την ίδια στιγμή μπάζα στα πεζοδρόμια των φτωχότερων συνοικιών, μικρομάγαζα με αραχνιασμένη πραμάτεια, σαν τα ελληνικά μπακάλικα της δεκαετίας του ’70, πολυκατοικίες κυβικές, σοβιετικού τύπου, με μπουγάδες και πέντε δάχτυλα σκόνη στην πρόσοψη, και μονοκατοικίες μισοερειπωμένες ή με τσίγκινες οροφές. Στα πεζοδρόμια γέροι με μάλλινα σκουφιά σκότωναν την πλήξη τους παίζοντας μανιωδώς τάβλι. Και η Μαύρη Θάλασσα ήταν πραγματικά μαύρη, παρά τις πολύχρωμες ξαπλώστρες που στοιβάζονταν σε ομοιόμορφους πίλους σε όλη την εκτεταμένη ακτογραμμή.

Το ξενοδοχείο μας ήταν ωστόσο άριστο και ευχάριστο και οι άνθρωποι φιλόξενοι και εξυπηρετικοί. Στον ευρύτερη περιοχή υπήρχαν πρεσβείες, κυβερνητικά μέγαρα, θεόρατα ξενοδοχεία, πύργοι τηλεπικοινωνιών και μεγάλα βουλεβάρτα με φοίνικες, ποδηλατόδρομους, λιμνούλες και παιδότοπους, όλα πεντακάθαρα.  Α, ναι, και μια μεγάλη υπαίθρια σκακιέρα στην οποία μου ποζάρισε, ελλείψει πιο καλλίγραμμου μοντέλου, ο Μενδρινός.

Το πρώτο βράδυ συμφάγαμε με τον πολύ φιλικό Βραζιλιάνο συνθέτη Βιέιρα. Τον μοναδικό συνθέτη αυτή τη στιγμή στην Βραζιλία. Εκεί διαπίστωσα ότι δεν θα ήθελα ποτέ να ήμουν στην θέση του Χάρη ο οποίος διαρκώς γίνεται αποδέκτης παραπόνων και παρατηρήσεων για διάφορα ζητήματα, όπως τον τρόπο κρίσης των προβλημάτων, το FIDE ALBUM, την δυσλειτουργία διαφόρων επιτροπών κτλ, πράγματα για τα οποία ο ίδιος δεν φέρει ευθύνη, ελάχιστα μπορεί να τα αλλάξει και εν πολλοίς ο καθένας έχει και μια άποψη που συμφέρει τον ίδιο ως συνθέτη.

(foto: ο Χάρης σε μια από τις ατέλειωτες συνεδριάσεις τους...)

Εκτός αυτών βέβαια ο φίλος μας ο βραζιλιάνος ήταν εξαιρετική παρέα. Οι άλλες ομάδες άρχισαν να μαζεύονται το Σάββατο και την Κυριακή, με πιο κραυγαλέες την απουσία του Τζων Ναν, του Γκεόργκι Εβσέεβ και για μας του πολυπρωταθλητή μας Κώστα Πρέντου. Όλοι οι υπόλοιποι όμως ήταν παρόντες, καθώς και ο Νίκος ο Μενδρινός που κατέφθασε τελευταίος, αλλά καθόλου καταϊδρωμένος.

(foto: βράβευση του Γκουργκενίτζε από τον Πρόεδρου της Ομοσπονδίας τους)

Η τελετή έναρξης είχε αρκετά εθνικά στοιχεία, μίλησε ο Πρόεδρος της Σκακιστικής τους Ομοσπονδίας, ο Χάρης φυσικά, κάποιοι από τους διοργανωτές, και μετά ακολούθησαν σκακιστικά βίντεο και μουσική και χορευτική παράσταση από παιδιά με παραδοσιακές στολές και κρουστά. Ωραία ήταν από φολκλορικής άποψης, παρά τις επισημότητες και τους εθνικούς ύμνους. Αλλά έβλεπες ότι η φαγούρα όλων ήταν το πότε θα έρθει η ώρα των αγώνων (και των αντίστοιχων εργασιών για τους συνθέτες).

(foto: Ωραία μας τα είπε ο Άφεκ...)

Την Κυριακή το βράδυ παρακολουθήσαμε μια παρουσίαση σπουδών Γεωργιανών συνθετών και επίσης ένα εκπληκτικό αφιέρωμα στον πρόσφατα χαμένο Τσέχο συνθέτη Mario Matous , από τον Ισραηλινό Y. Afek (παρουσίαση ευχάριστη, με μεσογειακό ταπεραμέντο και χιούμορ και σπουδαίες σπουδές που χειροκροτήθηκαν).
Είχα την ευκαιρία να πιάσω ψιλοκουβεντούλα με τον Afek μετά (γράφει την στήλη των σπουδών στο Problemist και την Chess Base), με αφορμή μια ανασκευή σπουδής που του είχα στείλει και δεν την έλαβε –καθώς φαίνεται- ποτέ. Μου ζήτησε να του στείλω ό,τι υλικό έχω ακόμα και για δημοσίευση, ενώ ταυτόχρονα μου παραπονέθηκε για το ότι ποτέ δεν έχει λάβει σπουδές από την Ελλάδα. Όποιος ενδιαφέρεται, ιδού η Ρόδος, ιδού και το Τελ Αβίβ.

Το αγωνιστικό κομμάτι άνοιξε με το OPEN του Παγκόσμιου Πρωταθλήτος. 88 λύτες έφτυσαν αίμα με τα 12 (πολύ) δύσκολα προβλήματα που επέλεξε ο συνήθης ύποπτος κοκκινοτρίχης Axel Steinbrink και έπρεπε να λύσουν σε 3 ώρες.

(foto: Μην γελάς καθόλου, μας έχεις καταστρέψει!)

Δείτε τα εδώ: http://www.wfcc.ch/wp-content/uploads/2013/09/2013_WCCC-OPEN-56_solutions.pdf 

 Κανείς φυσικά δεν τα έλυσε όλα. Ο χρόνος ήταν πολύ πιεστικός για τέτοια προβλήματα.  Πρώτοι ο Ισραηλινός Comey και ο Γερμανός Zude με 50/60. Πολύ καλή εμφάνιση έκανε ο Νίκος που με 32 πόντους ανέβηκε στην 23^η θέση προσπερνώντας 1 GM, 10 IM και πολλούς FM, μεταξύ άλλων. Ο Μούρτζια δεν έκανε τον κόπο να συμμετάσχει, μια σοφή επιλογή, αν σκεφτεί κανείς την συνέχεια. Η αφεντιά μου κατάφερε να χάσει ένα από τα 2άρια, καθώς και αρκετούς πόντους (9) από σπουδές και βοηθητικά, οπότε μοιραία κατέληξα στην 73^η θέση με 16 β. Το open όμως δεν είναι παρά η πρόγευση. Το κυρίως πιάτο έρχεται την Τρίτη και την Τετάρτη, όπου τα πράγματα είναι πιο σοβαρά και (ακόμα) πιο πιεστικά.

(foto: Ο Πετράκης!)
Το μόνο λοιπόν όφελος που αποκόμισα την πρώτη μέρα των αγώνων ήταν η αποκλειστική συνέντευξη που δέχτηκε το αμέσως επόμενο διάστημα να μου παραχωρήσει ο Μούρτζια για το παρόν ιστολόγιο. Ο εκπληκτικός Πολωνός Παγκόσμιος Πρωταθλητής, πρέπει να ξέρετε, είναι πολύ φιλικός, καμία σχέση με μερικά «φουσκωμένα πεπόνια», όπως είναι για παράδειγμα οι Γερμανοί, ή ορισμένοι από τους Ρώσους και τους Άγγλους (με μικρή εξαίρεση τον Μέστελ, που παρεμπιπτόντως παρουσιάστηκε αγνώριστος: από…άνθρωπος των σπηλαίων, όπως τον είχαμε συνηθίσει, απόλυτο «γουλί»!)

Το εθνικό νόμισμα των Γεωργιανών ονομάζεται «λάρι». Δεν ξέρω αν είναι αναγραμματισμός της λίρας ή έχει σχέση με τον Λάρι Μπερντ αλλά, κατά παράδοξο τρόπο, οι ντόπιοι το προτιμούσαν στις συναλλαγές τους με μας τους ξενωτικούς. Οι τιμές βέβαια ήταν πολύ χαμηλές για τα δεδομένα της Ελλάδας, αλλά πώς αλλιώς να είναι σε μια χώρα όπου ο μέσος μισθός είναι κάπου 150-200 ευρώ/ μήνα; Πάρα πολλοί Τούρκοι φαίνεται να έχουν επενδύσει στην Γεωργία, αλλά οι Γεωργιανοί μοιάζουν να είναι υπάλληλοί τους, ασφαλώς φτωχοί και –δυστυχώς- θλιμμένοι στην όψη. Όταν όμως διαπιστώνουν ότι είσαι Έλληνας το χαμόγελό τους εμφανίζεται και πλαταίνει. Σου πετάνε και μερικές σπαστές ελληνικές εκφράσεις «τι κάνεις φίλε; – Γειά σου Ελλάδα!», τέτοια. Μετά βλέπουν τα Γκουλουάζ, σου ζητάνε κάπως άκομψα, τους δίνεις μισό πακέτο και το βουτάνε άπληστα. Γιατί εκεί καπνίζουν ακόμα και τα μωρά. Μιλάμε για τον παράδεισο του καπνιστή! Σε όλο το ξενοδοχείο υπήρχαν τασάκια. Παντού. Σε δωμάτια, εστιατόρια, διαδρόμους, φουαγιέ, ίσως και στις τουαλέτες, δεν πρόσεξα.

 Το βράδυ της Δευτέρας κάναμε μια βόλτα στην παραλία, όλη η Ελληνική αποστολή. Όταν σταμάτησε η πιο απίστευτη νεροποντή που έχω αντικρύσει στην ζωή μου, πάει να πει. Μια νεροποντή που μου διέλυσε όλες τις αμφιβολίες για το ότι η Κιβωτός του Νώε προσάραξε τελικά στο Αραράτ, κάπου στα νοτιανατολικά της σημερινής Γεωργίας. Το Μπατούμι, που λέτε, αποτελεί τον κατεξοχήν εμπορικό και στρατηγικό κόμβο της ορεινής αυτής χώρας με το παράξενο καλλιγραφικό αλφάβητο. Αποτελεί ωστόσο και τον προορισμό του εσωτερικού τους καλοκαιρινού τουρισμού, αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί αυτός ο όρος για τα δεδομένα της Γεωργίας. Όταν βέβαια βλέπεις από κοντά τον Εύξεινο Πόντο, μάλλον προτιμάς να κάνεις μπάνιο σε μια μπανιέρα ξέχειλη με σκούρο υγρό αγνώστου συστάσεως. Ο λόγος που είναι τόσο σκούρα τα νερά του γίνεται εμφανής κάτω από τα πόδια σου. Τα πλατιά βότσαλα στην παραλία είναι κι αυτά σκούρα, σχεδόν μαύρα.
Οι κυβερνήτες τους πάντως δεν φείδονται καθόλου στην ανόρθωση αρχαιοελληνικών κιόνων, και δεν μιλάω μόνο για τα κτίρια.

Είδα κορινθιακούς κίονες σε πέτρινα και μαρμάρινα περίπτερα, ακόμα και ξεκάρφωτους ιωνικούς κίονες ανάμεσα στις αλέες. Μοιάζουν πολύ περήφανοι για την μυθολογική αίγλη που κουβαλάει η περιοχή τους, αφού εκεί εντοπίζεται η μυθική Αία, η Κολχίδα της Αργοναυτικής Εκστρατείας. Υπάρχει και ένα επίχρυσο επιδεικτικό άγαλμα που απεικονίζει τον Ιάσονα να κρατάει μια προβιά, προφανώς μετά το αποκοίμισμα του Δράκου με τα χίλια μάτια που φυλούσε το χρυσόμαλλο δέρας. Κάποιες επίσης μεταμοντέρνες γυναικείες παραστάσεις παρέπεμπαν στην Μήδεια, αλλά δεν παίρνω κι όρκο. Οι γεωργιανές επιγραφές στην βάση τους ήταν ολότελα ερμητικές για μένα.
Ερμητικά δεν υπήρξαν ωστόσο τα προβλήματα της πρώτης μέρας του Παγκόσμιου Λύσης. Ο βαθμός δυσκολίας μειώθηκε αισθητά σε σχέση με το open, οπότε ο συναγωνισμός εντάθηκε. Μαζί με μένα και τον Νίκο εξαναγκάσαμε και τον Χάρη να λύσει, πράγμα που βοήθησε αρκετά την ομάδα, παρότι ο Πρόεδρος ούτε όρεξη είχε, χίλια- δυο τρεξίματα είχε, κούραση είχε, αλλά το χατίρι δεν μας το χάλασε και μπράβο του.

Του χρόνου θα γίνουν πάλι εκλογές στην Παγκ. Ομοσπονδία. Ο Χάρης θα είναι ξανά υποψήφιος και –σχεδόν σίγουρα- ξανά Πρόεδρος. Άξιος πιστεύω, αφού συμμάζεψε πολλά κακώς κείμενα που λίμναζαν στα γεμάτα χασμουρητά χρόνια της Προεδρίας του υπερήλικα Ισραηλινού U. Avner.
Επιστρέφοντας στο αγωνιστικό κομμάτι μπορείτε να δείτε (και να προσπαθήσετε να λύσετε) τα προβλήματα εδώ: http://www.wfcc.ch/wp-content/uploads/2013/09/2013_WCSC-37_solutions.pdf
Θυμίζω ότι οι χρόνοι που δίνονται είναι 20’ για τα 2άρια, 60’ για τα 3άρια, 100’ για τις σπουδές, 50’ για τα βοηθητικά, 80’ για τα πολλάρια (δικός μου νεολογισμός, κατά το δυάρι/τριάρι…) και 50’ για τα selfmates. Θυμίζω επίσης τις κατάρες της Γεωργιανής μάγισσας του Καυκάσου, πριν καλά- καλά πατήσουμε στο χώμα που κάποτε έσπειρε με δόντια δράκου ο Θησέας. Είναι ο μόνος τρόπος να εξηγήσω γιατί, παρ’ όλη την επίπονη προετοιμασία, δεν κατόρθωσα να λύσω ούτε ένα από τα 3 βατά 2άρια. Έγραψα μάλιστα τις λύσεις σε 2 από αυτά, για να τις διαγράψω και να προτιμήσω τις πονηρές δοκιμές. Ευτυχώς ο φορμαρισμένος Νίκος έκανε περίπατο, ενώ και ο Χάρης έλυσε 2/3, οπότε η ομάδα είχε μικρές μόνο απώλειες. Στα 3άρια πήγαμε καλύτερα, αφού ο Νίκος συνέχισε το απόλυτο 3/3, ενώ τσόνταρα κι εγώ 12 πόντους (αν και χάνοντας αδικαιολόγητα, μία βαριάντα στο καθένα). Στις σπουδές εντούτοις περιμέναμε τα χειρότερα. Και τα χειρότερα, όταν τα περιμένεις, σπάνια σε απογοητεύουν. Εννοείται ότι ο Χάρης δεν μπήκε καν στην αίθουσα.

 (foto: Στην μέση ο Παύλος Μουτεσίδης, ανάμεσα στο Ρώσο Σελιβάνοφ και τον Βούλγαρο Κονσταντίνοβ)

  Προτίμησε έναν υγιεινό περίπατο με την πάντα ευχάριστη και διασκεδαστική παρέα του αειθαλούς συνθέτη μας, του Παύλου Μουτεσίδη, εκμεταλλευόμενοι την μοναδική μέρα που ξεμύτισε ο ήλιος πάνω από τον ώριο πύργο του Sheraton, του χτισμένου σαν τον αρχαίο Φάρο της Αλεξάνδρειας. Δυστυχώς μέσα στην υποφωτισμένη αίθουσα ο Νίκος δεν έλυσε πολύ περισσότερα από τον Χάρη, αφού τσίμπησε μόνο 2 πόντους.

(foto: ο πύργος του Sheraton)

Κρίμα γιατί πιστεύω ότι «τις είχε» τις σπουδές, ειδικά την πρώτη. Προς μεγάλη μου έκπληξη, μέσα σε 50’ (νόμιζα ότι) είχα λύσει και τις 3. Για τις 2 ήμουν σίγουρος, οι βαριάντες ήταν ωραίες, όλα ταίριαζαν. Αυτή με τα ελαφρά κομμάτια βέβαια με παίδεψε περισσότερο, αλλά δεν μπορούσα να δω την τρύπα της ανάλυσής μου 6-7 κινήσεις μετά την εισαγωγή 1.Νe4 Kf4 2.Nd3?! Μου την έδειξε εκ των υστέρων, με κάποια δόση αυταρέσκειας, ο μουσάτος Γερμανός GM Pfannkuche. Κι έτσι, ενώ βγήκα άνετος κι ωραίος μισή ώρα νωρίτερα από την αίθουσα, έμεινα μπουκάλα στους 7 βαθμούς. Όχι καταστροφή, αλλά κακό, πολύ κακό σημάδι. Η κατάρα  που λέγαμε. Δεν θυμάμαι πόσες, αλλά περνούσαμε αρκετές ομάδες μετά τους 3 πρώτους γύρους, παρά τις ατυχίες. Ξέραμε βέβαια ότι η δεύτερη μέρα μας είναι πάντα χειρότερη, οπότε μια κάποια κατήφεια σκέπασε την ομάδα, παρεμφερής με την εικόνα του διαρκώς μολυβένιου γεωργιανού ουρανού. Το γεγονός ότι ακόμα και ο Μurdzia είχε χάσει 4 πόντους στις σπουδές, δεν βοήθησε και πολύ στην ψυχολογία μας.

Η επίδραση της κατάρας της Μάγισσας του Καυκάσου εμφανίστηκε τις πρώτες πρωϊνές ώρες, όταν μια σοκολάτα που είχε αγοράσει ο Νίκος από παρακείμενο μπακάλικο (σαν κι εκείνο που δούλευε ο Χατζηχρήστος στην ταινία «Της κακομοίρας»), αποδείχθηκε ιδιαίτερα εχθρική για τον γαστρεντερικό σωλήνα του λύτη μας. Ανέλαβα να λύσω το θέμα φαρμακευτικά (σε αυτό είμαι αδιαμφισβήτητα καλύτερος λύτης) και επισκέφτηκα το πλησιέστερο φαρμακείο. Μπροστά μου μια ντόπια μεσήλικη ζήτησε από την φαρμακοποιό κάτι ακαταλαβίστικο. Η νεαρή συνάδελφος μπήκε στην μικροσκοπική αποθήκη και επέστρεψε με 4 (τέσσερις) πάνες. Την αυτή τακτική ακολούθησε και με τον τουρίστα. Τα Immodium κόστιζαν 10 λάρι, αλλά είχα μόνο 9 και της είπα να πληρώσω σε ευρώ. Αμ δε! Με τίποτα! Πήρε ωστόσο με αποφασιστικότητα τα 9 λάρι και με ένα ψαλίδι αφαίρεσε μερικές κάψουλες από την συσκευασία! Βέβαια να μην λέω και τίποτα, γιατί και στην Ελλάδα αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση (που θα συνεχιστεί) εκεί θα καταλήξουμε: το πιο χρήσιμο εργαλείο του φαρμακείου θα είναι το ψαλίδι.
Την δουλειά του πάντως την έκανε το φάρμακο, όχι όμως κι εμείς. Κι αν ο Νίκος έλυσε την τελευταία στιγμή το Η#3 του Jones και μάζεψε 10 πόντους ο Χάρης πήρε μόνο 6,5. Εγώ έλυσα ταχύτατα το δυάρι και έπιασα το 5άρι. Είδα αμέσως την εικόνα ματ και έμενε να την υλοποιήσω. Πώς να το πετύχω όμως όταν η μάγισσα με έκανε να βάλω το πιόνι στο β4 αντί για το β3; Η μαύρη ντάμα δεν περνούσε στο α3! Περνούσε όμως ο χρόνος, γύρισα στο τριάρι, είδα την λύση, την έγραψα βιαστικά και ξαναγύρισα στο πεντάρι. 2-3 λεπτά πριν την εκπνοή του χρόνου ρίχνοντας μια τυπική ματιά στο διάγραμμα διαπίστωσα με φρίκη την λάθος τοποθέτηση. Όμως ήταν πια πολύ αργά. Και το χειρότερο, πάνω στην βιασύνη μου αποδείχθηκε ότι είχα γράψει και ανάποδα τα κλειδιά στο τριάρι και το έχασα και αυτό! Απελπισία, να πιάνεις αντί για 15, μόνο 5. Και μεγαλύτερη απελπισία να ηχεί στα αυτιά σου σαν αντίλαλος ο ξεδοντιασμένος καγχασμός της μάγισσας του Καυκάσου… Το διάλειμμα ανάμεσα στην κάθε κατηγορία είναι μόλις ένα τέταρτο. Οπότε το μόνο που προλαβαίνεις να κάνεις είναι δύο τσιγάρα, δύο σταυρούς και δύο μπινελίκια. Μετά από αυτά ξαναμπαίνεις σφίγγοντας τα δόντια.
Στα πολυκίνητα αμέσως μετά η μάγισσα έβαλε όλη της την τέχνη. Ο Νίκος έμεινε σχεδόν στο ένα (4,5β), την στιγμή που είχε μισολύσει και το όμορφο πεντάρι και τελικά αποφάσισε να παρατήσει στην μέση την λύση και ο Χάρης έδωσε λευκή κόλλα. Δηλαδή όχι ακριβώς λευκή, αλλά τα ξόρκια δεν πιάνουν πόντους. Εγώ πάλι βρήκα το κλειδί στο 4άρι αλλά έγραψα μια βαριάντα ως απειλή και κλώτσησα πολλούς (εύκολους) πόντους. Το χειρότερο όμως συνέβη στο 9άρι, όπου ενώ έχω δει όλη την μανούβρα, έχω ξεχάσει να βάλω στην σκακιέρα το πιόνι δ7, με αποτέλεσμα να βγάζει άμυνες- φάντασμα με Πδ8 ο μαύρος! Και να πει κανείς ότι δεν ήμασταν ήρεμοι και με καθαρό μυαλό! Έλεος κυρά- μάγισσα!
Στα self ολοκληρώθηκε το δράμα, αν και όχι με πολύ αφύσικα αποτελέσματα. Ο Νίκος 2/3 ο Χάρης 1 και κάτι, εγώ μόνο το δυάρι. Τελικά η ομάδα μας δεν πήγε πολύ καλά, ήρθε 18^η. Αναμενόμενο θα πει κανείς αν σκεφτείς ότι είχαμε το πιο χαμηλό μέσο όρο Έλο, αλλά η έλλειψη της εγγύησης και της σταθερότητας που προσφέρει η παρουσία του Κώστα του Πρέντου ήταν παραπάνω από εμφανής. Ο Νίκος πήγε σχετικά καλά (κυρίως λόγω των #2 και #3, έκανε μάλιστα και ατομικό ρεκόρ (56,5/90) σε απόλυτο αριθμό, αλλά δεν μπορούσε να τα κάνει κι όλα μόνος του. Ο Χάρης (26 β.)συνέβαλε όσο μπορούσε και μάλλον πρέπει να τον ευχαριστούμε για την υπέρβαση. Για την αφεντιά μου να μην μιλήσω καλύτερα. Έστειλα στον κουβά τουλάχιστον 30 πόντους, που στοίχισαν στην ομάδα τουλάχιστον πέντε θέσεις. Ατομικά τώρα ο Νίκος ήταν 44^ος, ο «κακός» 71^ος και ο Πρόεδρος 75^ος, στους 84 λύτες.

 (foto: Οι φοβεροί Πολωνοί, από αριστερά Mista, Piorun, Murdzia)

 Και ποιος νίκησε; Μα φυσικά ο Πετράκης ο Μούρτζια! Πάτησε γκάζι την δεύτερη μέρα, έλυσε σχεδόν τα πάντα και σήκωσε το 7ο Παγκόσμιο Κύπελλό του από το 2002 κι εδώ (χωρίς να αναφέρουμε δεύτερες και τρίτες θέσεις) με 85,75 β! Είναι αναμφισβήτητα ο καλύτερος λύτης στην ιστορία του θεσμού. Δεύτερος ο φορμαρισμένος Γερμανός Arno Zude με 84,5 β. και τρίτος ο νεαρός αλλά «πολύς» Πολωνός Casper Piorun με 83,0 β. Στην τέταρτη θέση ο άλλος Πολωνός, ο συμπαθητικός και λαλίστατος Alexander Mista με 82,25 β. Με αυτά τα αποτελέσματα ήταν από την πρώτη μέρα φανερό ποια χώρα θα κέρδιζε.

Για 5^η συνεχόμενη φορά λοιπόν βασίλισσα η Πολωνία, και μάλιστα μακράν. Δεύτερη η Γερμανία που κατάφερε μόλις στα self να περάσει την τρίτη Σερβία. Η Ρωσία χωρίς τον Evseev και τον Leontiev (τα έχουν μάλλον σπάσει με τον «τσάρο» Selivanov) έπεσε στην 5^η θέση, ενώ και η Αγγλία χωρίς τον Ναν κατέρρευσε στην 10^η θέση.

Μετά την λύση εγώ κι ο Νίκος όπου φύγει-φύγει, αλλά το Συνέδριο συνεχίστηκε ομαλά και χωρίς εμάς. Έχασε η Βενετιά βελόνι, ούτως ειπείν. Την Πέμπτη είχε περιήγηση στους όμορφους βοτανικούς κήπους του Μπατούμι, ενώ και οι επιτροπές και οι απονομές είχαν συνέχεια. Το επόμενο Παγκόσμιο αποφασίστηκε να γίνει στην Βέρνη τέλη Αυγούστου. Το Πανευρωπαϊκό τον Απρίλη το ανέλαβε το Μαυροβούνιο (κάπου στην Αδριατική). Η Ελλάδα πιθανότατα θα διεκδικήσει κάποια από τις διοργανώσεις του 2015. Κι από όσο ξέρω, ούτε η Ελβετία, ούτε το Μοντενέγκρο, και φυσικά ούτε η χώρα μας, φημίζονται για τις μάγισσές τους.

12o ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΛΥΣΗΣ ΣΚΑΚΙΣΤΙΚΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ

Αυτή την φορά τα κατάφερα κάπως καλύτερα: 2ος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Λύσης στο Καλλιτεχνικό Σκάκι. Το Σάββατο που μας έρχεται αναχωρώ για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Μπατούμι της Γεωργίας (Εθνική Ομάδα μαζί με τον φετινό Πρωταθλητή Ελλάδας Νίκο Μενδρινό και τον Πρόεδρο της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Χάρη Φουγιαξή). Θα μας λείψει εκεί ο κορυφαίος Έλληνας λύτης, ο Κώστας ο Πρέντος, κι ο Θεός να βάλει το χέρι του :-)

 Να και ο φίλος Νίκος Μενδρινός, ο Πρωταθλητής μας! Δεξιά στην φωτό παρακαλώ. Αριστερά είναι ο "κακός" κριτής που διάλεξε τα (δύσκολα) προβλήματα, ο αγαπητός Γιάννης Γαρουφαλλίδης!

Και τρίτος ο φέρελπις έφηβος Σταμάτης Κούρκουλος (δεξιά), πολύ δυνατός σκακιστής ήδη, που άφησε πίσω του ισχυρούς και έμπειρους λύτες όπως τον Παπασταυρόπουλο, τον Φουγιαξή κ.ά.!

Και μια πιο...ομαδική!


Τα αποτελέσματα και τα προβλήματα του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος θα τα βρείτε στο κατεξοχήν "καλλιτεχνικό" μπλογκ, ΕΔΩ ΔΗΛΑΔΗ

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ "ΜΕΓΑΝΗΣΙ, ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ" ΣΤΟ...ΜΕΓΑΝΗΣΙ!

 Αναδημοσιεύω την ανάρτηση (μαζί με το video) του ιστότοπου MeganisiTimes για την βραδιά παρουσίασης του βιβλίου μου, υπό την αιγίδα του Πολιτιστικού Κέντρου του Δήμου. Ήταν μια υπέροχη βραδιά, με συναίσθημα αλλά και ουσία, με χιούμορ αλλά και συγκίνηση και με πολύ-πολύ κόσμο (υπολογίζω κάπου 120 άτομα, αφού δεν έπεφτε βελόνι στην Αίθουσα Πολιτισμού). Τους ευχαριστώ όλους από καρδιάς!

Στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα Πολιτισμού στο Σπαρτοχώρι πραγματοποιήθηκε την Κυριακή το βράδυ η παρουσίαση του βιβλίου «Μεγανήσι, ένα ταξίδι στο χρόνο» του Παναγιώτη Κονιδάρη.

Μετά το «Χειρόγραφο της Πράγας» και την «Πανάκεια» το τρίτο βιβλίο του Παναγιώτη αφιερώνεται αποκλειστικά στο Μεγανήσι μέσα από ένα μεγάλο ταξίδι στο χρόνο ξεκινώντας από την μυθολογία με στάσεις στην Ελληνική Επανάσταση και στον πόλεμο του 40 για να φτάσει στο Μεγανήσι του 2013 τονίζοντας παράλληλα τα ιδιαίτερα λαογραφικά του στοιχεία.
Ιστορικά και λαογραφικά στοιχεία μέσα από μια σημαντική έρευνα που αποτέλεσαν το θέμα του βιβλίου του Παναγιώτη που δεν θα πρέπει να λείπει από κανένα Μεγανησιώτικο σπίτι.

Το βιβλίο παρουσίασαν οι φιλόλογοι Μαυρέτα Αργύρη και Βασίλης Κανέλλος καθώς και ο συγγραφέας .

Την εκδήλωση προλόγισε ο Δήμαρχος Μεγανησίου και τίμησαν με την παρουσία τους πάρα πολλοί συντοπίτες μας και όχι μόνο.
Θερμά συγχαρητήρια Παναγιώτη και καλοτάξιδο το βιβλίο σου!
(www.meganisitimes.gr)

 

 

 

"Μεγανήσι, ένα ταξίδι στο χρόνο", λέγεται ο λόγος που επανέρχομαι στο blog μετά από τόσον πολύ καιρό. Ελπίζω αυτή η επαναδραστηριοποιηση του ιστολογίου να διαρκέσει. Ας περάσω ωστόσο στην αιτία της, που δεν είναι άλλη από την έκδοση του τρίτου μου βιβλίου. Αυτή την φορά δεν είναι ένα μυθιστόρημα, όπως το "Χειρόγραφο" ή η "Πανάκεια", αλλά μια σειρά άρθρων αρχαιολογικού, ιστορικού και λαογραφικού ενδιαφέροντος για την ιδιαίτερη πατρίδα μου, το Μεγανησι. Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:

 

 " Πότε κατοικήθηκε για πρώτη φορά το Μεγανήσι, η αρχαία νήσος Τάφος;

  Ποιοί ήταν οι μυθολογικοί πρόγονοι των σημερινών κατοίκων του και τι γράφει ο Όμηρος γι’ αυτούς;

  Πώς έμοιαζε το μεσαιωνικό Μεγανήσι; 

  Από ποια ιστορικά κύματα πέρασε το μικρό νησί του Ιονίου για να σμιλέψει την τωρινή του υπόσταση;

  Ποια κληρονομιά κουβαλάνε οι παραδόσεις και τα έθιμα ενός νησιωτικού τόπου;

  Το «Μεγανήσι: ένα ταξίδι στο χρόνο», μια σειρά πρωτότυπων άρθρων βασισμένων σε πολυετή έρευνα, έρχεται να φωτίσει εκ νέου μια πλειάδα μυθολογικών και ιστορικών πτυχών του ακατέργαστου διαμαντιού του Αρχιπελάγους του Ιονίου".

 

Το υλικό που είχε μαζευτεί ήταν αρκετό και διάσπαρτο, ώστε να με παρακινήσει να το συμμαζέψω από τους μαιάνδρους του διαδικτύου. Ήταν κάτι που όφειλα στις αναρίθμητες εργατοώρες της ιδιαίτερης έρευνας, καθώς και στον τόπο μου. Ελπίζω να το χαρούν όσοι το διαβάσουν, αφού το στιλ είναι περισσότερο συγγραφικό και λιγότερο επιστημονικό. Και φυσικά, με την σειρά μου, θα χαρώ να ακούσω τις απόψεις τους!

 

 

11ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΣΚΑΚΙ

Με μεγαλύτερη από τα συνηθισμένα συμμετοχή διεξήχθη και φέτος το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Καλλιτεχνικού Σκάκι.

Αποτελέσματα:
Οι νικητές είναι:


Πρωταθλητής Ελλάδος ο Χάρης Φουγιαξής, που είναι και Πρόεδρος της Παγκόσμιας Συνομοσπονδίας Σκακιστικής Σύνθεσης.

Δεύτερος ο Κώστας Πρέντος, πολλές φορές πρωταθλητής Ελλάδος.

Τρίτος ο Ανδρέας Παπασταυρόπουλος, μόνιμος στο βάθρο της βράβευσης.

Κατάλογος συμμετασχόντων και συμμετασχουσών

όνομα βαθμοί λεπτά θέση

ΦΟΥΓΙΑΞΗΣ Χ   35 -214' (1)

ΠΡΕΝΤΟΣ Κ   35- 223' (2 )


ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ Α   33,5- 240' (3)

ΜΕΝΔΡΙΝΟΣ Ν   29- 240' (4)

ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ Π   19,5- 240' (5 )

ΚΟΡΔΗΣ Κ   14- 234' (6)

ΣΚΥΡΙΑΝΟΓΛΟΥ Δ   10- 235' (7)

ΠΕΤΡΙΔΗΣ Ε 10 238 (8)

ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΣ Π 10 240 (9- 11)

ΑΝΕΜΟΔΟΥΡΑΣ Λ 10 240 (9- 11)

ΜΙΧΑΛΟΥΔΗΣ Γ 10 240 (9- 11)

Ακολουθούν ΔΕΛΗΚΑΝΑΚΗΣ Ν, ΜΑΝΩΛΑΣ Ε, ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ Μ, ΜΗΤΣΑΚΗΣ Κ, ΓΕΡΟΠΑΠΑΣ Π, ΖΕΡΒΑΣ Η, ΖΕΡΒΟΣ Κ, ΚΑΠΝΙΑ Δ, ΒΑΛΛΗΝΔΡΑΣ Σ, ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΥ Μ.

Τα προβλήματα του διαγωνισμού μπορεί κανείς να τα βρει εδώ.
 
(Από τον ιστότοπο http://www.kallitexniko-skaki.blogspot.com/)
 

 
Αν και δεν μπορεί να θεωρηθεί αποτυχία μια 5η θέση σε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και μάλιστα με όλους τους καλούς λύτες επί σκηνής, φέτος έχασα μια μεγάλη ευκαιρία για το βάθρο. Στον πρώτο γύρο της διοργάνωσης ήμουν 3ος με 18,5 βαθμούς, αλλά στον 2ο γύρο έκανα μόλις 1 βαθμό! Συγχαρητήρια στους νικητές!

Η ΑΡΚΟΥΔΑ ΚΑΙ Η ΣΦΑΙΡΑ

Και να που η αρκούδα σε στρίμωξε στην άκρη του γκρεμού. Πίσω σου το χάσμα κατρακυλάει μαύρο και απειλητικό. Κι απέναντι, ακόμα πιο απειλητικό, το θεριό, να βρυχάται σηκωμένο στα δυο του πόδια, λυσσασμένο, με μάτια που γυαλίζουν από βουλιμία και νύχια που γυαλίζουν θάνατο. Και πλησιάζει ολοένα. Κι εσύ δεν βλέπεις διαφυγή. Το μόνο που έχεις πάνω σου – όλα τα’ άλλα στα έχουν πάρει- είναι ένα πιστόλι με μία και μόνη σφαίρα στην θαλάμη. Τι θα κάνεις καθώς ο χρόνος στενεύει και κλείνει ορμητικά κατά πάνω σου, σαν τις συμπληγάδες; Τι θα κάνεις;
Ακούς φωνές, πολλές φωνές, ακόμα και κραυγές. Η μια σου λέει να κατεβάσεις το όπλο γιατί το θηρίο στην πραγματικότητα είναι φίλος σου κι έρχεται να σε συνδράμει. Όμως τα σάλια της ανεχορταγιάς που κρέμονται σαν αποκρουστικές ασημένιες χορδές από το στόμα της αρκούδας και τα κίτρινα τροχισμένα δόντια της, δεν σε καθησυχάζουν.
Μια άλλη φωνή σε κακίζει που δεν του έγραψες του ζωντανού τα χωράφια σου στο όνομά του, μιας κι εξαρχής, για να το κατευνάσεις. Αλλά, ισχυρίζεται η φωνή, δεν πρέπει να σκιάζεσαι, μια αρκούδα είναι πάντα κάτι καλό, κι ας τρέμουν εσένα τα πόδια σου, κι ας μην σε βαστάνε πια.
Μια τρίτη σου ψιθυρίζει ότι η αρκούδα είναι κι αυτή μέρος της φύσης και πρέπει να συμβιώσεις μαζί της. Και ναι μεν είναι έτοιμη να σε καταβροχθίσει, ωστόσο θα μπορούσες να διαπραγματευτείς μαζί της πολιτισμένα, να την κάνεις πιο «ανθρώπινη» και να ζήσετε αγκαλιά. Εντούτοις, η αγκαλιά της αρκούδας, ακόμα κι από κει που στέκεσαι, ζέχνει σήψη και αίμα ξεραμένο.
Είναι ακόμα και η φωνή που παραδέχεται ότι η αρκούδα είναι πράγματι μοχθηρή και αδίστακτη. Και μετά σου προτείνει να χρησιμοποιήσεις το όπλο σου…πυροβολώντας στον αέρα. Μόνο έτσι, λέει, θα δείξεις την «αταλάντευτη θέλησή» σου, θα την τρομάξεις, ίσως και να σε λυπηθεί. Όμως την ίδια στιγμή το θηρίο κάνει κι άλλο βήμα και δεν μοιάζει καθόλου πρόθυμο στο να αξιολογήσει τις μπαλωθιές, πόσω μάλλον που αυτές θα πέσουν για τα μάτια.
Μετά είναι κι αυτές οι φωνές που σου απαγορεύουν να βλάψεις το θηρίο, με κίνδυνο να διαταράξεις το οικοσύστημα. Δεν άκουσες όμως να σου λένε για το αν θα διαταραχθεί το οικοσύστημα μόλις γίνεις μέρος του μακάβριου διαιτολογίου της.
Υπάρχουν ακόμα και κάποιες κραυγές που ωρύονται να φυλάξεις την σφαίρα σου για να την χρησιμοποιήσεις σε περίπτωση που περάσει τυχαία από κει κάποιος ταλαίπωρος μετανάστης. Μπορεί εσύ να μην ξέρεις σε τι θα σε βοηθήσει κάτι τέτοιο, όμως στα σίγουρα ξέρουν οι κραυγές (και φυσικά η αρκούδα).
Τι θα κάνεις; Στα αυτιά σου βουίζει συνεχώς η ηχώ των λαβυρινθωδών προτροπών. Τι θα κάνεις;
Μα, για στάσου… Δεν υπάρχει και μια επιπλέον εκδοχή, η πιο γενναία ίσως απ’ όλες; Μπορείς να σηκώσεις το όπλο σου καταπρόσωπο και να σημαδέψεις. Στο δόξα πατρί! Στον αδόξαστο! Τι κι αν δεν έχεις ξαναχρησιμοποιήσει όπλο; Τι κι αν δεν ξέρεις καλό σημάδι; Μπορείς να τον πετύχεις τον στόχο, είναι πλέον κοντά και φαντάζει καθαρός, ορθώνεται πελώριος μπροστά σου. Μόνο θάρρος θέλει η λεία σκανδάλη. Θα τα καταφέρεις; Μπορεί ναι. Μπορεί και όχι. Μπορεί ίσως απλά να κερδίσεις λίγο χρόνο μέχρι το θεριό να γλύψει την πληγή του. Μα μέχρι τότε θα προλάβεις να ξεδιαλέξεις κι άλλη σφαίρα. Να ξαναγεμίσεις την θέλησή σου και το όπλο σου.
Σημάδεψε! Σημάδεψε με το μυαλό. Σημάδεψε με την καρδιά. Σημάδεψε ακόμα και με το στομάχι. Έχεις μια σφαίρα. Μην την χαραμίσεις. Ψηλά το κεφάλι!