ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ

Ονειρεύομαι συχνά νερά. Πολλά νερά. Νερά που ξεδιψούν και λειαίνουν τους βράχους και μετά εξατμίζονται για να γεννήσουν αδέρφια.

Ονειρεύομαι και παιδιά. Πολλά παιδιά, όλων των φυλών, που τρέχουν γδέρνοντας τα γόνατά τους στα χαλίκια και, γεμίζοντας το πρόσωπό τους λάσπες, γελάνε. Και άλλα που παίζουν προσηλωμένα με κύβους και κούκλες.

Ονειρεύομαι αρκετές φορές βιβλία. Πολλά βιβλία, με πράσινα ποιήματα και μαγικά ξόρκια, με ιστορίες που κάνουν τους μεγάλους να στριμώχνονται ο ένας κοντά στον άλλο, από φόβο ή από αγάπη -το ίδιο είναι.

Τέλος ονειρεύομαι γαλήνη. Τόση γαλήνη που να μη μένει πια χώρος για κανέναν άλλο θόρυβο, εκτός από το κελάρυσμα του νερού, το γέλιο των παιδιών και το αργό ξεφύλλισμα των σελίδων.

Όλο τέτοια ονειρεύομαι. Μετά πέφτω για ύπνο, γαμώτο.

ΕΞΩΦΥΛΛΑ

Κοντεύει ένας χρόνος από την έκδοση του "Χειρογράφου της Πράγας". Εν αναμονή και της γερμανικής έκδοσης στις αρχές Ιουλίου, θυμήθηκα το πρώτο εξώφυλλο που η γραφιστική ομάδα του Λιβάνη μου είχε προτείνει. Έχει σημαντικές διαφορές από την τελική βερσιόν και θεώρησα ότι θα είχε ενδιαφέρον να το δείξω. Τα μεταλλικά δεσίματα που εμφανίζονται αριστερά δε μου άρεσαν πολύ. Το αίμα όμως είναι πιο εμφανές και οι εκπληκτικές εικόνες του αλλόκοτου χειρογράφου Βόινιτς, πιο κοντινές. Χάνεται όμως το δυσνόητο κείμενο, που ήταν κομβικό σημείο στο μυθιστόρημα.

Πάντως ομολογώ ότι συγκινήθηκα όταν το είδα για πρώτη φορά. Μάλλον δε θα νιώσω ξανά την ίδια συγκίνηση, για το εξώφυλλο στο δεύτερο βιβλίο μου που ελπίζω, Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, να βρίσκεται Οκτώβρη- Νοέμβρη στα ράφια. Όσοι δε βαριέστε κάντε τον κόπο να σχολιάσετε ποιο από τα δύο εξώφυλλα σας αρέσει περισσότερο, θα' χει ενδιαφέρον να το μάθω.

ΙΔΙΟΓΡΑΦΟΝ

Το 'χω πει, είμαι παιχνιδιάρης. Έτσι δε θα μπορούσα να αντισταθώ στην πρόσκληση του alloufanmarx -τον οποίο και ευχαριστώ- για να αναρτήσω ένα σκαναρισμένο κείμενο με τα γραμματάκια μου. Αρχικά σκέφτηκα να σκανάρω μια σελίδα από το χειρόγραφο του νέου μου μυθιστορήματος. Ζεστά πράματα δηλαδή. Βλέπετε γράφω ακόμα παραδοσιακά, πρώτα στο χέρι και μετά στον υπολογιστή. Δυστυχώς όταν γράφω κάνω περισσότερες μουντζούρες κι απ' όσες έχει το πρόσωπο μαθητευόμενου σε συνεργείο αυτοκινήτων. Γι' αυτό προτίμησα για λόγους πρωτοτυπίας (και ευπρέπειας , φυσικά) να βάλω το παρτιδόφυλλο από την τελευταία παρτίδα σκάκι που έπαιξα. Στο σκάκι είμαι πιο ήρεμος και τα γραμματάκια πιο υποφερτά.



Σ.Σ.:Εννοείται ότι κέρδισα τη συγκεκριμένη παρτίδα, αλλιώς σιγά μην την έδειχνα!



Για το http://autographcollectors.blogspot.com

"ΛΕΙΠΟΥΜΕ"

Έλαβα πριν λίγο μια πολύ τιμητική πρόσκληση από τον ποιητή Παναγιώτη Κερασίδη για την παρουσίαση της νέας του ποιητικής συλλογής με τίτλο "Λείπουμε", από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδη. Δυστυχώς εμείς από το Μεγανήσι θα λείπουμε (!), λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων. Όμως εσείς οι "Αθηναίοι" που δε χάνετε τέτοιες βραδιές, σπεύσατε! Η εκδήλωση θα γίνει την Τετάρτη 14 Μάη, 20:30, στο "μικρό βιβλιοπωλείο" του Γαβριηλίδη, Μαυρομιχάλη 18. Στην παρουσίαση θα μιλήσει ο κριτικός λογοτεχνίας Αλέξης Ζήρας.



Να προσθέσω εδώ ότι οφείλω να ευχαριστήσω το κισμέτ μου, που συνέβαλε στο να συναντηθούν οι δρόμοι μας αναπάντεχα με τον άνθρωπο Κερασίδη, έναν από τους αξιολογότερους Έλληνες ποιητές. Η ποίηση του εκπέμπει μια σχεδόν ζωώδη δυναμική, ανοίγοντας χαραμάδες στα στεγανά της ποιητικής έκφρασης. Οι λέξεις του αλληλοσπαράσσονται σαν αγρίμια ή σαν ερωτευμένοι. Γιατί ο Παναγιώτης κατέχει τη φόρμουλα που δε γαληνεύει την ψυχή, αλλά ξυπνάει τα ένστικτα που κρύβουμε ανυποψίαστοι μέσα μας. Πάρτε μια γεύση...








Η μουσική που παίζουμε μόνοι
με τα κλειδιά της σιωπής,
της τελευταίας εκπνοής.



Η μουσική που παίζουνε τα μάτια
στον αέρα των ναυαγίων.



Μονίμως επαίτες απαιτώντας
η μουσική που πιάνουμε ερήμην μας
να μας ανήκει.



Όπως τα τύμπανα της ζωής
ανήκουν στο δέρμα του θανάτου.



Όπως τα τύμπανα του θανάτου
αντιλαλούν τις εκδορές του δέρματος.







Ο Παναγιώτης Κερασίδης έχει εκδόσει ακόμα τις συλλογές:

"Η σκιά μου σαν σώμα" (1985)

"Οι άκρες των δακτύλων" (1992)

"Ηχείο ανάσας" (1995)

"Το ζώο ζει" (2000)

"Το σώμα της απουσίας" (2003).